บัลลังก์ฉิมพลี

          อีกเพียงนิดเดียวเท่านั้นริมฝีปากสวยก็จะสัมผัสกับความอ่อนนุ่ม

ที่รออยู่ตรงหน้าลมหายใจซึมซับกลมกลืนกันเป็นหนึ่ง..แต่แล้วเวลาก็แสนจะน้อยนิด

กับมีบางอย่างเข้ามาขวางเวลาที่กำลังเข้าได้เข้าเข็มเสียก่อน

 

“ น้องพราวเป็นยังไงบ้างคะ!!! ”

 

 

ทอปัดพรวดพลาดเข้ามา..เพชรเกล้าจึงได้สติหันหนีคนตรงหน้าทันที

ผู้จัดการสาวหยุดฝีเท้ายืนมองเล็กน้อย..เหมือนเธอเห็นอะไรแว๊บๆ

แต่ก็ไม่ได้สนใจมากนักรีบเดินเข้าไปหาสาวน้อยร่างบางอย่างรวดเร็ว

 

“ บาดเจ็บตรงไหนบ้างหรือเปล่าคะ ”

ทอปัดนั่งลงด้านข้างเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

สายตามองตรวจเช็คตามร่างกายของเพชรเกล้า

 

 

“ นิดหน่อยค่ะ ” สาวน้อยตอบราบเรียบ

“ โชคดีจริงๆค่ะ ” ผู้จัดการส่วนตัวซุปตาร์ถอนหายใจออกมาก่อนจะพูดออกไป

 

“ พี่ต้าคะ.. ”

“ คะน้องพราว ”

“ พาพราวออกไปจากที่นี่เลยได้มั้ยคะ ”

 

ร่างบางเช็ดคราบน้ำตาบนใบหน้านิดหน่อย

ตัดสินใจเลิกขี้แยเสียทีพร้อมพูดขึ้นแววตาจริงจัง

 

สายตาของทอปัดย้ายไปทางน้องสาวของเธอ

ที่หันมองผู้พูดทันทีหลังจากได้ยินถ้อยประโยคที่เอ่ยบอก

ตรีทิพย์มีอาการร้อนรนใจอยู่เงียบๆ ใบหน้าเรียวก้มลงเธอรอคำตอบจากทอปัดอย่างใจเย็น

 

“ เต้มีอะไรจะพูดหรือเปล่า? ” พี่สาวเกริ่นนำเป็นการส่งประเด็นให้

 

นางแบบสาวพูดไม่ออกและไม่ต้องการให้เพชรเกล้าไปจากเธอเลยแม้แต่น้อย

ง้อมาก็หลายครั้งแต่เจ้าหล่อนก็ไม่เคยให้อภัยกันเลยจึงไม่รู้จะเริ่มอย่างไรดี

 

 

“ พราวไปรอที่รถนะคะ ” เสียงเล็กเอ่ยบอกเบาๆพร้อมกับลุกขึ้นยืน

 

“ พี่ไม่ให้ไป ” ตรีทิพย์รีบยืนตามเอื้อมจับมือนิ่มแนบแน่น

 

ทอปัดส่ายหัวเล็กน้อยที่เห็นตรีทิพย์ขัดขวางไปเรื่อย

ไม่ยอมงอนง้อเพชรเกล้าจริงๆจังๆเสียที

 

ร่างบางสะบัดมือออกอย่างไม่สนใจพร้อมจะเดินต่อ

แต่นางแบบสาวรีบจับไว้เช่นเดิมและดึงให้สาวน้อยถอยกลับมา

 

“ บอกแล้วไงว่าไม่ให้ไป..พราวต้องอยู่ที่นี่จนกว่าพี่จะพอใจ! ”

ริมฝีปากสวยเอ่ยบอกทำอะไรไม่ถูกเธอจึงพูดออกไปเช่นนี้

 

 

“ พอ! พอที!! ”

“ ปล่อย! ”

ทอปัดทนไม่ไหวในเมื่อน้องสาวเธอยังขึงขันฟอร์มจัดอยู่ไม่เลิก

เธอจึงเข้ามาดึงมือตรีทิพย์ให้ปล่อยสาวน้อยเสีย..!!

 

 

“ ไปค่ะน้องพราว พี่นี่แหละจะเป็นคนไปส่งน้องพราวที่แม่ฮ่องสอนเอง ”

ทอปัดพูดขึ้นพร้อมทั้งจูงมือเพชรเกล้าออกไปทันที

 

“ พี่ต้า!!! ”

 

ตรีทิพย์หน้าเสียร้อนรนรีบวิ่งตามออกไปเดี๋ยวนั้น

 

 

 

เพชรเกล้าและทอปัดเดินเร็วๆออกมาจนถึงกลางบ้าน

โดยมีเสียงของตรีทิพย์โวกเวกตามหลังมา ด้วยสถานการณ์เอะอะไม่จบไม่สิ้น

แม่บ้านและหลานสาวที่ยังมอมแมมจึงวิ่งออกมาดูด้วยความตกใจ

 

 

ตรีทิพย์วิ่งตามมาทันด้วยแววตาที่เอ่อคลอพอประมาณ..

ร่างสูงรีบเข้ามาขวางหน้าพี่สาวเธอไว้เนื้อตัวหอบสั่นเล็กน้อย

มองดูเพชรเกล้าที่ไม่สนใจใยดีแม้ใบหน้าก็ไม่คิดเหลียวแลกัน

 

 

“ ถ้ายังปากแข็งไม่เลิก!..ฉันจะปล่อยให้เธอขาดใจตายอยู่ตรงนี้!! ”

 

ผู้จัดการส่วนตัวผูกพันกันทางสายเลือดเพ่งนันย์ตาดุเอาจริง

กระซิบบอกก่อนจะหลีกทางให้คนตรงหน้าได้เข้าทำหน้าที่

 

“ หืม คุณต้าน่าจะมาได้ตั้งนานแล้ว ไม่อย่างนั้น
ป่านนี้ก็จะแฮปปี้เหมือนซีรี่ย์เกาหลีที่เราชอบดูกันยังไงเนอะน้าเนอะ ”

ใบตองยิ้มหวานทำหน้าเขินอาย

“ อย่าพูดมากน่า เอ็งยังเข้าใจเรื่องพวกนี้ครึ่งๆกลางๆอยู่เล๊ยไอ้ตอง ”

มาลัยเอ่ยบอกหลานสาว

 

 

 

“ เดี๋ยวพราว.. ”

 

“ พราว..พราว...พราว..พราวฟังพี่ก่อน.. ”

 

 

แค่เพียงตรีทิพย์เดินเข้าหา..สาวน้อยก็ก้าวขาจะเดินต่อเท่านั้น

ไม่สนใจที่จะมองหน้ากัน จนร่างสูงต้องกางแขนทั้งสองข้าง

ขวางทางซ้ายขวาพยายามเรียกร้องให้อีกคนนั้นหยุดฟังคำขอร้องของเธอ

 

 

“ อย่าไปเลยนะคะ ” นางแบบสาวเอ่ยบอกส่งสายตาอ้อนวอน

“ พี่ขอร้อง.. ”

 

เพชรเกล้าสบตาตรีทิพย์เรียบเฉยทั้งที่คนตรงหน้ามีน้ำใสๆ

คลอเบ้าออกมาให้เห็น ร่างบางไม่สนใจใดๆมุ่งหน้าจะเดินต่อเช่นเดิม

 

“ พราว!! ”

ตรีทิพย์เข้าจับเรือนร่างพยายามที่จะดันตัวสาวน้อยไว้

 

สองมือของเพชรเกล้าปลัดป้องไม่ยอมให้อีกคนนั้นขัดขวางเธอ

ก่อนจะผลักร่างสูงให้ถอยห่างจนนางแบบคนสวย

เสียหลักเปิดหนทางที่ปิดกั้น!..สาวน้อยจึงรีบก้าวขาเพื่อจะเดินออกไป

 

“ ไม่!..พราว!! ”

 

ตรีทิพย์คุกเข่าลงสองมือกางออกขวางทาง

เพื่อไม่ให้ร่างบางหนีไปจากเธอ ทำเอาทุกคนในที่นั้นตกใจเล็กน้อย

แต่ก็แอบลอบยิ้มออกมากันอย่างไม่ได้นัดหมาย..ก็ในเมื่อพวกเธอไม่เคยเห็น

นางแบบซุปตาร์ตรีทิพย์ศิโรราบลงต่อหน้าใครเช่นนี้

 

สายตาอ้อนวอนจ้องมองคนตรงหน้าหัวใจเศร้าสลด

ไม่ต้องการให้เพชรเกล้าเฉยชากับเธอแบบนี้

 

 

" ยอมแล้วค่ะ.. "

ตรีทิพย์พูดออกไปเบาๆ

 

 

" ต๊าย หมดฤทธิ์ "

ทอปัดก้มหน้าพึมพำคนเดียวเงียบๆแอบหัวเราะเยาะ

 

สองน้าหลานหันหน้ามองกันสร้างความตกใจ

กับเหตุการณ์ที่คาดฝันต่อมาลัยแม่บ้านเป็นอย่างมาก

 

" เขายอมอะไรกันเหรอน้า!! " ใบตองถามน้าของเธอสีหน้าอยากรู้

 

 

" พราวอย่าไปเลยนะ..พี่ขอโทษ
พี่สัญญาว่าจะไม่ใจร้าย จะไม่หยาบคายกับพราวอีกแล้ว "

 

ร่างบางยืนฟังนิ่งเฉย

 

" พราวจะให้พี่ทำยังไงก็ได้ พี่ยอมทำทุกอย่างถ้ามันทำให้พราวหายโกรธ "

 

ตรีทิพย์รีบบอกอีกครั้งดวงตาเริ่มมีหยดน้ำใสๆ

ไหลลงแตะกับใบหน้าปลายจมูกเปลี่ยนสีแดงกร่ำ

 

" พราวไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น " เพชรเกล้าพูดขึ้นพร้อมกับจะเดินต่อ

 

ร่างคุกเข่าจึงเข้ากอดเนื้อตัวบางเบาเอาไว้ทันทีเธอจะไม่ท้อถอย

และจะไม่ยอมปล่อยสาวน้อยไปเด็ดขาด ใบหน้าสวยปล่อยน้ำตาออกมา

อย่างไม่อาจห้ามได้เธอเสียใจจนลืมความอายไปหมดสิ้น

 

 

" พี่ขอโทษ..พี่ไม่รู้ว่าต้องทำยังไงพราวถึงจะหายโกรธ
แต่พี่สำนึกผิดแล้วจริงๆพราวยกโทษให้พี่เถอะนะคะ
อย่าไปเลยนะพี่อยากให้พราวอยู่กับพี่.. "

 

เสียงสะอื้นพร่ำบอกกอดรัดเนื้อตัวสาวน้อยแนบแน่น

ใบหน้าพิงซบเนื้อนวลแดงกร่ำอย่างที่ไม่เคยเป็น

 

 

" ไม่มีเหตุผลอะไรที่พราวต้องอยู่ แค่นี้สิ่งที่พราวได้รับก็มากพอแล้ว "

สาวน้อยหันหน้าหนีเอ่ยบอกเสียงเรียบ

 

 

" พี่รักพราว... "

 

เสียงหวานล่องลอยมาให้ได้ยินจนทำให้ร่างบางยืนนิ่ง

หัวใจเต้นระรัวคล้ายตื่นเต้นพออกพอใจในคำพูดของอีกฝ่าย..

ใบหน้าเรียวค่อยๆหันมองคนโอบรัดตัวเธอ

 

" พี่รักพราว..นี่คือเหตุผลทุกอย่างของพี่ "

ตรีทิพย์น้ำตาซึมต่อหน้าเพชรเกล้า

 

ทุกคนในที่นั้นต่างมีรอยยิ้มปรากฏอยู่บนใบหน้า...

 

 

" พี่พาพราวมาที่นี่เพราะไม่อยากให้พราวไปกับชินกร..พี่อยากให้พราวอยู่กับพี่
อยู่ใกล้ๆพี่ตลอดเวลา พี่หวงพี่ไม่อยากให้ใครมายุ่งกับพราวทั้งนั้น.. "

ร่างสูงสบตาสาวน้อยไม่หนีห่าง

 

" พี่รักเจ้าหญิงนะคะ ยกโทษให้พี่นะหายโกรธพี่นะคะ.. "

 

ตรีทิพย์พูดความรู้สึกของเธอออกมาจนหมด

ส่งเสียงหวานอ้อนวอนจนถึงที่สุด ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันเล็กน้อย

ยืนฟังคำพูดของนางแบบสาวมานานยังไม่ใจอ่อน

เท่ากับประโยคบอกรักที่ผสมบทง้อเบาๆเช่นนี้เลย..

เพชรเกล้าสัมผัสได้กับจิตใจของเธอที่เริ่มอ่อนลงจนน่าหัวเราะเยาะนัก

 

" นะพราว ให้โอกาสพี่สักครั้งนะคะ "

ร่างสูงกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นพร่ำบอกไม่ลดละ

 

เพชรเกล้าเงียบสักครู่ผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะเริ่มสบตากับตรีทิพย์อีกครั้ง

 

“ พราวขอสัญญาสามข้อ ”

“ ได้สิคะ! กี่ข้อก็ได้ ”

ตรีทิพย์มีความหวังมากขึ้น

“ แต่ต้องสัญญาจริงๆนะคะ ไม่ใช่สัญญาส่งๆ ”

ร่างบางเอ่ยย้ำยังคงไม่ยิ้มให้เห็น

 

“ ค่ะ สัญญาจริงๆค่ะ ”

นางแบบสาวลุกขึ้นยืนเต็มความสูงพลางเช็ดหยดน้ำตาออกจากใบหน้า

 

“ ข้อแรก..พี่เต้ห้ามทำตัวเหมือนที่ผ่านมาอีก
ห้ามใจร้อนแล้วก็ห้ามหยาบคายด้าย ”

 

“ ค่ะสัญญาค่ะ ไม่ทำอีกแล้ว ” ริมฝีปากสวยตอบรับทันที

“ ข้อสอง.. ”

“ ค่ะ ว่าไงคะ ”

 

“ พราวอยากให้พี่เต้..เคารพแม่ของพราวด้วยความเต็มใจ... ”

 

ตรีทิพย์นิ่งไปเพียงชั่วครู่ก่อนจะฉีกยิ้มออกมา

เอื้อมจับสองมือของเพชรเกล้าขึ้นกุมเบาๆ..นึกว่าเรื่องอะไรที่แท้ก็แค่นี้เอง..

 

“ ได้สิคะ พี่เต้สัญญา ”

 

ร่างบางพยักหน้าลดสายตาลงแอบยิ้มเขินนิดหน่อย

ตรีทิพย์เห็นเช่นนั้นเธอจึงเริ่มดีใจมากขึ้น

 

“ แล้วข้อสามล่ะคะ? ”

 

“ เอาไว้...พราวจะบอกอีกทีค่ะ ”

 

“ แสดงว่าตอนนี้ พราว...หายโกรธพี่แล้วใช่มั้ย? ”

ใบหน้าสวยถามรอลุ้นคำตอบ

 

 

“ ค่ะ.. ”

“ เย้!!!!!..พราวยกโทษให้พี่แล้ว!!! ”

 

เมื่อเสียงนิ่มตอบกลับมาด้วยความบางเบาตรีทิพย์จึงร้องดังลั่น

โผเข้ากอดร่างบางพร้อมกับยกขึ้นอุ้มหมุนไปรอบๆด้วยความดีใจ

เพชรเกล้าโอบเกาะต้นคอนางแบบสาวตกใจเล็กน้อย

หลุดขำในความออกนอกหน้าของอีกคน

ทอปัดยิ้มกว้างพร้อมกับถอนหายใจออกมา

ด้วยความโล่งอกที่เห็นตรีทิพย์ทำสำเร็จ

 

 

มาลัยแอบตบมือเบาๆดีอกดีใจร่วมไปกับเขาด้วย

หันมองหลานตนที่คงจะตื่นเต้นไม่แพ้กัน

แต่กับเห็นใบตองนั่งหลับปุ๋ยอยู่กับมุมโต๊ะ

ลอบขำนิดหน่อยตอนนี้อะไรๆก็ดูสดใสไปหมด

น้าสาวจึงแบกหลานของเธอกลับเข้าไปพักผ่อนด้วยรอยยิ้ม

 

 

“ ง้ออยากที่สุดเลยค่ะเจ้าหญิง!!!...”

 

ร่างสูงเงยขึ้นมองดวงหน้าจิ้มลิ้มที่กำลังอมยิ้มน่ารัก

เอ่ยบอกในความลำบากที่เธอต้องใช้ความพยายาม

ถึงขั้นสูงสุดกว่าจะทำสำเร็จ ก่อนจะค่อยๆวางร่างนุ่มนิ่มลงเบาๆ

สองมือยังคงโอบกอดไม่ออกห่าง

 

“ รู้มั้ยว่าพี่คิดถึงพราวมากเลย คิดถึงทุกวันเลย ”

 

ตรีทิพย์เสียงอ่อนเสียงหวานทำสีหน้าออดอ้อน

พร้อมยื่นจมูกเข้าไปหอมแก้มขาวหนึ่งฟอดพลางจะย้ำซ้ำสอง

แต่เจ้าของกับเบี่ยงหนีอย่างนั้นอย่างนี้ด้วยกิริยาที่ชวนให้น่าหมันเขี้ยว

 

“ นี่ๆ พราวยังไม่หายโกรธร้อยเปอร์เซ็นต์นะคะ
อย่าคิดว่าจะได้ทำอะไรได้ตามใจชอบนะ ”

 

ร่างบางดันรูปหน้าสวยออกห่างพร้อมเพ่งสายตาดุ

จนตรีทิพย์ชักสีหน้าโอดโอยแต่ก็ยังคงยืนกอดอยู่เช่นเดิม

และเอนศีรษะซบไหล่สาวน้อยไม่ยอมปล่อย ตอนนี้เธอมีความสุขเหลือเกิน

ไม่เคยรู้สึกดีใจอะไรมากมายขนาดนี้มาก่อนเลยจริงๆ

 

“ ง้อเสร็จแล้วเนี่ยพี่ว่าก็ให้น้องพราว
เขาไปพักผ่อนดีกว่าม้างง นี่ก็เริ่มจะดึกแล้วนะจ๊ะคุณตรีทิพย์ ”

 

“ น้องพราวง่วงหรือยังคะ ”

 

ทอปัดแอบหมันไส้ในกิริยาของน้องสาวเอ่ยถามต่อเพชรเกล้า

จึงเห็นร่างบางมีอาการเก้อเขินหน้าแดงกร่ำไปหมดแล้ว

 

 

“ พี่เต้! พูดไม่ฟังเหรอคะ..! ”

 

เสียงเล็กเอ่ยดุคนโอบรัดเรือนร่างที่ยังจุกจิกเนื้อตัวเธอไม่เลิก

ก็ตรีทิพย์เอาแต่คลอเคลียเรือนร่างอยู่ไม่ห่าง แม้เธอจะทำเป็นไม่พอใจอย่างนั้นอย่างนี้

ก็เพราะรู้สึกเขินอีกทั้งยังอายทอปัดด้วยแต่นางแบบสาวก็ยังไม่หยุดรุกล้ำ

ในการฉวยโอกาสอยู่ร่ำไป..หากไม่ซุกไม่ซนแบบนี้คงจะไม่ใช่ตรีทิพย์สินะ...

 

 

“ โอยย..ฟังแล้วค่ะ..ฟังก็ได้.. ”

 

เมื่อเหลือบมาเห็นใบหน้าเรียวเริ่มนิ่งขรึม ร่างสูงจึงเสียงอ่อนเสียงหวานทำเอาใจ

ยอมปล่อยอ้อมกอดก่อนจะจับมือสาวน้อยขึ้นมากุมเล่นยังคงจุกจิกอยู่เช่นเดิม

 

 

“ เอ่อ..พราวก็เริ่มง่วงๆแล้วค่ะ อยากนอนแล้วด้วย ”

เพชรเกล้าหันตอบทอปัดที่รอฟังคำตอบอยู่สักครู่

 

“ งั้นเดี๋ยวพี่พาไปนอนนะคะ ” ตรีทิพย์ยื่นริมฝีปากเข้ามากระซิบที่ข้างหู

 

“ เอาเป็นว่าคืนนี้ราตรีสวัสดิ์นะจ๊ะทั้งสอง..พี่ขอตัวก่อนล่ะ ”

 

ทอปัดอมยิ้มเจ้าเล่ห์แอบแซวทางสายตาก่อนจะเดินเลี่ยงออกไปด้วยความสบายใจ…..

 

 

 

เพชรเกล้ามองตามที่เห็นผู้จัดการของตรีทิพย์เดินออกไป

ก่อนจะหันมาเจอกับรอยยิ้มหวานๆที่ดูมีเล่ศนัยจากสาวสวยตรงหน้า

 

“ นอนห้องพี่นะ.. ”

“ ไม่ค่ะ.. ”

เพชรเกล้าตอบกลับเสียงนิ่มพร้อมก้มหน้าลงนิดหน่อย

 

“ ทำไมอ่ะ พี่คิดถึงพราวนะ..อยากนอนกอดด้วย.. ” ร่างสูงทำเสียงโอดโอย

 

“ พราวบอกแล้วไงคะว่าพราวยังไม่หายโกรธร้อยเปอร์เซ็นต์
แล้วพราวก็อยากนอนคนเดียวด้วย ”

สาวน้อยบอกเสร็จจึงดึงมือตัวเองออกพร้อมกับหันเดินหนีทันที

 

ตรีทิพย์คลี่ยิ้มชอบใจที่เห็นคนตัวเล็กมีอาการไม่เป็นตัวของตัวเอง

เพชรเกล้าเริ่มแสดงกิริยาเหมือนดั่งตอนแรกๆที่เธอเข้าไปทำความรู้จัก

กันแบบถึงเนื้อถึงตัวด้วยใหม่ๆ เมื่อนึกถึงตอนนั้นแล้ว

ก็ช่างรู้สึกกระชุ่มกระชวยขึ้นมาอย่างไรบอกไม่ถูก

เธอคงค้นพบกับความสุขที่แท้จริงแล้วแน่ๆ

 

ตรีทิพย์รีบเดินตามสาวไปไม่ห่างเอื้อมจับมือนุ่มอีกครั้ง

ยิ้มหวานไม่หยุดหย่อนจูงมือร่างบางเดินขึ้นบันไดไปพร้อมๆกับเธอ.........