เสน่ห์รักเจ้าเมืองเหนือ

          ท้องฟ้ายามเช้าวันนี้ดูสดใสสวยงามน่ามองอีกครั้งเหล่าดอกไม้นานาพรรณเบ่งบานรับแสงอาทิตย์ยามรุ่งอรุณผีเสื้อหลากสีบินโฉบเฉี่ยวเด็ดดมเกสรมาลาสดชื่นตามวิถีชีวิต
 
 
ถัดมายังมุมนอกชานเล็กๆมองผ่านกระจกบานใหญ่เข้าไปผ้าม่านถูกเปิดออกให้แสงสว่างจากธรรมชาติด้านนอกส่องเข้าถึง.....ร่างบางนอนหลับฝันหวานอยู่บนเตียงใบหน้าอมยิ้มตลอดค่ำคืนเมื่อความสุขข้างกายมีคนรักอย่างเพาภิรมย์นอนกอดให้ความอบอุ่นอยู่ด้วย กันต์เริ่มกระดุกกระดิกตัวและค่อยๆลืมตาขึ้น ดวงตาใสแป๋วกระพริบติดๆกันสองสามครั้งก่อนที่ริมฝีปากบางจะคลี่ยิ้มออกมาทีละนิดเมื่อความสุขของเธอได้รับคืนกลับมาครอบครองอีกครั้ง
หัวใจเริ่มชุ่มฉ่ำกระชุ่มกระชวยใบหน้าเรียวจึงหันมองด้านข้าง.....พล่าง!! ไม่มีเพาภิรมย์! ร่างบางผวาลุกขึ้นหันมองรอบๆไม่เจอใครดวงหน้าซีดลงเมื่อตื่นมาแล้วไม่เจอคนรักพลางนึกคิดไปถึงเหตุการณ์เมื่อคืนก็ทำให้มั่นใจว่าไม่ใช่ความฝันแน่แต่คุณเพาของเธออยู่ไหนกันล่ะไม่ได้นอนกอดเธอจนถึงเช้าหรอกเหรอยิ่งคิดก็ยิ่งทำให้กระวนกระวายใจหรือเพาภิรมย์จะหนีเธอไปอีกแล้วทิ้งให้เธออยู่คนเดียวอีกแล้วเหรอ.....แง!!!!
 
 
“ อ้าว!..ตื่นแล้วเหรอจ๊ะหลานรัก ”
พิมพรรณเปิดประตูเข้ามา เห็นกันต์นั่งอยู่บนเตียงจึงเอ่ยทักทายอย่างอารมณ์ดีก่อนจะเดินเข้ามานั่งลงข้างๆพลางชะเง้อมองหน้าหลานสาวที่ดูเงียบเฉย
 
“ กันต์คิดอะไรอยู่อ่ะ ” น้าสาวกระซิบถามเบาๆ…..ยังเงียบสงสัยคิดอยู่
“ กันต์… ”
 
“ กานนนน ”
“ กันต์! ”
 
“ กันต์จะหาคุณเพา! ”
“ ห่ะ? ”
ใบหน้าเรียวหันขวับพร้อมกับพูดออกมาจนพิมพรรณจับใจความฟังไม่ทัน
 
“ กันต์จะหาคุณเพา คุณเพาอยู่ไหน!! ” สาวน้อยคะยั้นคะยอถามจากน้าสาวของเธออย่างเร่งรีบ
“ หาๆ..คุณเพา อ๋อๆ อยู่ที่..อยู่ใน ”
เพราะเหตุการณ์มันดูจะเร่งรีบบังคับให้ว่องไวไปเสียหมดพิมพรรณจึงพูดผิดพูดถูกติดขัดไปด้วยก่อนที่หลานสาวผู้เอาแต่ใจจะหันมาหาสองขาในท่าเป็ดภายใต้ผ้าห่มเป็นกิริยาประจำตัวที่มักจะทำเสมอเมื่อนั่งอยู่บนเตียงมือทั้งสองกำแน่นและทุบลงยังพื้นฟูกหนาพร้อมกับพูดออกมาว่า
 
 
“ ไปเอาคุณเพามา!!!! ”
“ ไปเอาๆๆ อืออือ..เดี๋ยวไปเอามาให้.. ” พิมพรรณรีบวิ่งออกไปนอกห้องและตรงเข้าไปยังห้องครัวเพื่อแจ้งข่าวเร่งด่วนกับเพื่อนสาวของเธอ
 
 
“ เพาภิรมย์! ” เพื่อนสาวเปล่งเรียกเสียงดัง เพาภิรมย์ที่กำลังจัดการเทข้าวต้มทรงเครื่องลงในภาชนะซึ่งพิมพรรณนั้นเป็นคนเป็นคนนำมาเมื่อครู่
 
“ อะไร! เสียงดังจริงนะเธอเนี่ย ”
“ จะไม่ให้เสียงดังได้ยังไง ข้าวต้มน่ะเสร็จหรือยัง ลูกของเธอตื่นแล้วนะ! ”
“ กันต์ตื่นแล้วเหรอ ” เพาภิรมย์ยิ้มถามกลับ
“ ก็ใช่น่ะซิ! ตื่นมาก็ร้องหาแต่คุณเพางอแงแต่เช้า ฉันเลี้ยงไม่ไหวหรอกนะเชิญคุณเพาเถอะค่ะ!! ”
เพาภิรมย์หัวเราะออกมากับกิริยาของพิมพรรณก่อนจะหันไปหยิบถาดข้าวต้มเมื่อสักครู่และเดินออกไป
 
 
 
เมื่อร่างสูงเข้ามาถึงห้องนอนก็พบกับร่างเล็กที่นั่งอยู่บนเตียงดวงหน้าบ่งบอกได้ชัดว่ากำลังรอเธออยู่อย่างใจจดใจจ่อริมฝีปากสวยส่งยิ้มหวานๆให้หันวางของที่ถืออยู่ในมือไว้บนโต๊ะก่อนจะเดินเข้ามาหาสาวน้อยของเธอ
 
“ คุณเพาไปไหน... ”
ยังไม่ทันที่คนรอจะตั้งคำถามเพื่อต้องการคำตอบจนจบก็ถูกประคองศรีษะให้รับรอยจูบเบาๆลงบนหน้าผากเสียก่อน
 
“ คุณเพาทำไม... ” คำถามของกันต์ยังพูดไม่ทันจบอีกเช่นเคยริมฝีปากก็ถูกจุ๊บเน้นๆซะหนึ่งครั้งตามด้วยเลยขึ้นไปจุ๊บต่อที่หน้าผากอีกหนึ่งหน
 
“ กันต์ตื่นมา..! ” เสียงเล็กพูดไม่จบประโยคเสียทีเรียวหน้าถูกประคองให้หันแก้มซ้ายแก้มขวาส่งให้กับจมูกโด่งๆชื่นใจอยู่อย่างนั้น
 
 
 
“ นี่ๆ ให้เค้าพูดบ้างซิ! ”
กันต์ส่งเสียงคัดค้านขึ้นแต่อีกคนกับดันร่างสาวน้อยให้นอนลงอย่างรวดเร็วและ!!!
 
 
“ คุณเพาเข้ามาทำไม!! ” มือเรียวผลักศรีษะที่อยู่ตรงหน้าท้องผ่านเสื้อยืดชุดนอนเมื่อจู่ๆร่างสูงก็มุดเข้ามาในใต้เสื้อของเธอแต่สิ่งที่สำคัญที่สุดนั้น.....ข้างในไม่ได้ใส่อะไรเลย!!!
“ จุจุจุ..เช็คของอยู่ ” เสียงหวานเอ่ยบอกเบาๆ
 
ร่างบางดิ้นยุ๊กยิ๊กเมื่อลิ้นร้อนใต้เสื้อเริ่มแตะแต้มบนผิวเนื้อนวลและขยับขึ้นมาเรื่อยๆจนขนลุกซู่ไปหมด
 
“ คุณเพาออกมาเถอะ กันต์อยากคุยด้วย ”
“ อืม...ก็คุยมาซิ ”
“ คุยแบบนี้ไม่ได้ต้องเห็นหน้าด้วย ”
“ ไม่ออก ”
ร่างบางหยุดดิ้นเริ่มมีอาการน้อยใจแล่นเข้ามาในสมองเพราะเพาภิรมย์ไม่สนใจคำพูดของเธอ.....ใบหน้าสวยที่กำลังหยอกล้อเนื้อนวลอยู่นั้นต้องหยุดชะงักลงเมื่อสาวน้อยของเธอเงียบไปก่อนจะถอยออกมาจากใต้เสื้อและมองดู เจอกับใบหน้าเรียวที่ตอนนี้บึ้งตึงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
 
“ พร้อมฟังแล้วค่ะ ว่าไงคะ ” เพาภิรมย์เสียงอ่อนเสียงหวานเพื่อแก้สถานการณ์
“ ช่างเถอะ ” ริมฝีปากบางตอบเสียงเรียบก่อนจะพยุงตัวเองลุกขึ้น
 
 
“ เอ่อ..งั้นทานข้าวนะคะ พี่ป้อนให้นะ ”
“ ไม่หิว ”
“ ทำไมล่ะคะไม่ใส่พริกไทย ไม่ใส่กระเทียม ไม่ใส่ต้นหอมแบบที่กันต์ชอบด้วยนะ ”
“ ไม่กินค่ะ ” เสียงเรียบบอกเสร็จก็ลงจากเตียงและเดินเข้าห้องน้ำไปทันที เพาภิรมย์หันมองตาม.....ไม่น่ารีบร้อนเล๊ยยย
 
 
ครึ่งชั่วโมงต่อมา.....ประตูห้องน้ำค่อยๆเปิดออกเช้านี้ดูจะอาบน้ำนานพอสมควรเพราะมัวแต่เข้าไปนั่งเบะอยู่คนเดียวเดี๋ยวนี้น้ำตาไหลง่ายเสียจริงนะเจ้ากันต์ฎรัศมิ์ ร่างบางเดินออกมาจากห้องน้ำก็พบกับเพาภิรมย์ที่มายืนรอตั้งนานแล้วดวงตาละห้อยจ้องมองสาวน้อยของเธอ กันต์ละสายตาไปทางอื่นก่อนจะหันเดินไปที่หน้ากระจกแต่ความจริงนั้นรู้สึกดีรู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูกที่มีเพาภิรมย์คอยสนใจอยู่แบบนี้ ร่างสูงเดินตามต้อยๆเข้ามากอดคนรักจากด้านหลัง
 
“ กันต์.....โกรธพี่เหรอ.. ”
“ เปล่าค่ะ ”
“ แล้วเมื่อกี๊จะพูดอะไรกับคุณเพาเหรอคะ ”
“ สนใจด้วยเหรอ..! ”
“ สนซิคะ สนตัวเล็กคนเดียวเลยนะ ” เพาภิรมย์เสียงอ่อนเสียงหวานจนทำให้อีกคนนั้นหัวใจกระชุ่มกระชวยแต่เก็บอาการไว้
“ ......... ”
เมื่อคนในอ้อมกอดนั้นเงียบไปเพาภิรมย์ก็รู้ทันทีว่าตัวเล็กของเธอยังงอนไม่หาย ร่างสูงจึงถอยหลังมานั่งลงบนเตียงและดึงให้สาวน้อยนั่งลงกับตักของเธอ
 
“ พี่ขอโทษนะคะ ”
“ อย่ากอดได้มั้ยคะ”
“ ฮือ..ทำไมอ่ะ เบื่อคุณเพาแล้วเหรอ.. ” เสียงหวานอ้อนเบาๆ
“ เปล่าค่ะ กันต์หายใจไม่ออก ” ร่างเล็กพยายามแกะมือเหนียวหนึบที่กอดรัดเธออยู่เพราะหายใจติดขัดจริงๆสองสาวยื้อยุดกันอยู่สักครู่ก่อนที่สาวน้อยจะถอดใจสู้เพราะยิ่งดิ้นเพาภิรมย์ก็ยิ่งกอดแน่นกว่าเดิม
 
 
“ ตัวเล็กไม่ดีใจเหรอคะ..ที่คุณเพากลับมาแล้ว ” เสียงหวานกระซิบถามเบาๆ “ คุณเพาต่างหากค่ะที่ไม่ดีใจ ”
“ ทำไมจะไม่ดีใจล่ะคะ พี่คิดถึงกันต์ใจจะขาด ”
“ ไม่ต้องทำเป็นพูดดี ทีเมื่อกี๊นี้กันต์อยากคุยด้วยคุณเพาสนใจฟังที่ไหน ”
“ พี่ขอโทษแล้วไง ขอโทษๆๆ ”
“ คุณเพาก็เป็นแบบนี้ตลอดแหละ ชอบทำให้โกรธแล้วก็มาขอโทษทีหลัง ”
“ ก็พี่ไม่ได้ตั้งใจนี่คะ หายโกรธเถอะนะ นะ นะ ”
 
กันต์ถอนหายใจออกมาเพื่อลดทิฐิของตัวเองโกรธไปก็เปล่าประโยชน์เพราะถึงยังไงเพาภิรมย์ก็ต้องง้ออยู่อย่างนี้จนเธอต้องยอมใจอ่อนอีกตามเคย.....ใบหน้าสวยเมื่อเห็นสาวน้อยเริ่มหายโกรธแล้วจมูกโด่งจึงเคลื่อนเข้าไปหอมแก้มเสียหนึ่งฟอดและเลื่อนลงมาคลอเคลียที่ซอกคอเบาๆสูดดมกลิ่นเนื้อนวลที่ห่างหายไปนานก่อนจะจับให้คนรักนั่งลงบนเตียงโดยมีร่างของเธอโอบกอดจากด้านหลัง
 
 
“ นี่มันเรื่องอะไรกันเหรอคะ ” ริมฝีปากบางเริ่มถามขึ้นเพราะตอนนี้ความสงสัยจุกแน่นเต็มหัวไปหมด
“ ทำไมทุกคนต้องบอกว่าคุณเพา... ”
“ สัญญาก่อนนะว่าถ้าพี่เล่าเรื่องทุกอย่างแล้วเนี่ย กันต์จะไม่โกรธ ”
 
ใบหน้าสวยยิ้มบอกต้องรีบพูดดักไว้ก่อน สาวน้อยเม้มปากไปมาสายตาพึงคิดกับตัวเองชั่วครู่ก่อนจะเหลือบขึ้นมองอีกคนพร้อมกับพยักหน้าให้สัญญา ดวงตาคมกริบอมยิ้มจ้องมองรู้สึกหมันเขี้ยวเสียจริงกับกิริยาของคนรัก.....นี่คงจะไม่มั่นใจเลยซินะว่าจะทำได้หรือเปล่าร่างสูงจึงโน้มเข้าไปหอมแก้มใสเบาๆ
 
“ ฮื่อ! ไหนบอกจะเล่าไง ” เสียงเล็กทักท้วงออกมาเมื่อตัวเองนั้นถูกดันให้นอนลงพร้อมกับร่างของเพาภิรมย์ขึ้นคร่อมอยู่บนกายทันควัน
“ ก็กำลังจะเล่านี่ไง ” เพาภิรมย์ยิ้มบอกก่อนจะก้มลงซุกไซร้ซอกคอหอมกรุ่น
“ คุณเพากำลังฉวยโอกาสต่างหาก! ” กันต์เอ่ยดุเบาๆเพราะอีกคนนั้นกำลังจะออกนอกเรื่อง
“ ชู่ว์..อย่าดิ้นซิ...เดี๋ยวพาไปกินหนม ” เสียงกระซิบเบาๆที่ข้างหู…..จะให้กินหนมอีกแล้วเหรอ
“ ฮื่อ..ฮื่อ! จะเล่าก็นั่งพูดกันดีๆซิคะ ” กันต์สะดุ้งเฮือกเมื่อสองมือเรียวของอีกคนบุกเข้ามาในใต้เสื้อของเธออย่างรวดเร็วจนแถบจะคว้าเอาไว้ไม่ทัน
“ ก็พี่กำลังจะเล่าอยู่นี่ไงคะ..กันต์ก็ตั้งใจฟังซิ ” เสียงหวานเอ่ยบอกพร้อมกับเลื่อนฝ่ามือเข้ากอบกุมทรวงเต้าทั้งสอง
“ อ๊ะ! คือๆ แบบนี้กันต์จะมีสมาธิรับฟังได้ยังไงล่ะ ” ร่างบางเอื้อมมือดันไหล่ของเพาภิรมย์ร้องบอกเสียงสั่นเทา
“ มองพี่ซิคะ พี่จะเล่าให้ฟัง ” เสียงหวานเริ่มกระเส่าขึ้นสองมือบีบเคล้นสองเต้านุ่มนิ่มอย่างนุ่มนวลจนเจ้าของต้องเม้มริมฝีปากเพื่อยับยั้งเสียงบางอย่างเอาไว้
ใบหน้าเรียวที่เบี่ยงหนีไปทางอื่นค่อยๆหันกลับมาสบตาดวงตาหยาดเยิ้ม
 
“ วะ..ว่าไงคะ.. ”
“ พ่อของกันต์อยากให้เราสองคนมีความสุขไง... ” ริมฝีปากสวยก้มลงดูดเม้มลำคอระหง ใบหน้าเรียวแหงนเงยขึ้นเมื่อปลายจมูกและเรียวปากคืบคลานเข้ามาจนจรดปลายคาง
“ หมายความ..วะ ว่ายังไงเหรอคะ ” เสียงเล็กติดๆขัดๆหลับตาพริ้มหายใจกระเส่ารับสัมผัสอุ่นร้อนจากปลายลิ้นที่คลอเคลียอยู่ข้างหู
“ พี่ก็รู้แค่นี้แหละ ที่เหลือไว้รอถามจากเจ้าหลวงแล้วกันนะคะ ” เพาภิรมย์เงยหน้าขึ้นสบตา บอกเสร็จก็ก้มลงประกบริมฝีปากบางทันที
************************
ลบเนื้อหาบางส่วน