เสน่ห์รักเจ้าเมืองเหนือ

          ร่างบางเดินมาถึงห้องนอนของตัวเองสีหน้าเศร้าเหงารู้สึกอ่อนใจยังไงบอกไม่ถูกเหลือบมองที่ประตูไร้วี่แววของเพาภิรมย์น้ำตาจึงเริ่มเอ่อคลอถอนหายใจอีกครั้งก่อนที่จะเดินเข้าห้องน้ำไปและใช้เวลาในการอาบน้ำนานพอสมควรเพราะต้องจัดการเป่าผมให้แห้งเสียก่อน
กันต์สวมชุดคลุมออกมาใบหน้าใสไร้เครื่องสำอางหันมองยังนอกระเบียงที่ตอนนี้แสงของดวงอาทิตย์เริ่มจะเจือนจางลงเพราะใกล้เวลาพลบค่ำแล้ว สายตาสอดส่องมองไปรอบๆห้องเหมือนหาใครบางคน แต่ก็ไร้วี่แววอีกตามเคยใบหน้าเรียวกับเศร้าลงอีกครั้ง หยิบครีมบำรุงผิวและทิ้งตัวนั่งลงกับโซฟา
เนื้อครีมถูกบีบลงยังฝ่ามือเรียวพร้อมกับลูบไล้ไปทั่วผิวกายสายตาเหม่อลอยพลางนึกถึงเพาภิรมย์ แสดงความไม่พอใจไปก็เท่านั้นถ้าเจ้าตัวเค้าไม่สนใจซะอย่างก็ไร้ประโยชน์ กันต์ถอนหายใจเบาๆเมื่อความรู้สึกน้อยใจเริ่มมีมากขึ้นเรื่อยๆ
 
ในขณะนั้นเองประตูห้องก็ถูกเปิดออกช้าๆ สายตาเจ้าของห้องเหล่มองเพียงนิดและรีบเบือนหลบไปทางอื่นทำเหมือนไม่สนใจ เพาภิรมย์ก้าวขาเข้ามากวาดสายตามองหาสาวน้อยของเธอยิ้มออกมาเบาๆเมื่อเห็นสีหน้าของคนรักที่กำลังงอนเธออยู่
เพาภิรมย์หยุดมองยืนยิ้มกับตัวเองสักพัก เธอควรจะบอกดีมั้ยว่าที่ไม่ได้เข้ามาง้อให้เร็วกว่านี้นั้นเพราะมัวแต่ไปจัดการกับร่างกายของตัวเองที่เปียกปอนมาตั้งครึ่งวัน ร่างสูงเดินเข้ามาใกล้โซฟาใบหน้าสวยคลี่ยิ้มเบาๆเมื่อเห็นกันต์ที่ก้มหน้าก้มตาทาครีมอยู่กับมือของตัวเองทำเหมือนไม่เห็นเธออย่างนั้นแหละ
เพาภิรมย์ย่อตัวลงนิดๆและโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้แก้มขาวของกันต์ช้าๆ ใบหน้าเรียวเหลือบมองจึงถอยออกห่างและรีบลุกขึ้นพร้อมกับเดินหนีไปที่ห้องเสื้อ เพาภิรมย์อมยิ้มมองตามหลังสาวที่กำลังยืนเลือกชุดนอน กันต์เลือกออกมาหนึ่งชุดและกำลังจะเดินไปอีกที่เพื่อทำการเปลี่ยนให้เรียบร้อย
ร่างเล็กหยุดกึกเมื่อเพาภิรมย์มายืนยิ้มขวางทางอยู่กันต์เบี่ยงตัวเพื่อที่จะหลีกไปอีกทาง เพาภิรมย์จึงก้าวขาขวางไว้ร่างเล็กเลี่ยงตัวจะเดินอีกทางก็เจอร่างสูงขวางไว้อีก กันต์ตัดสินใจแขวนชุดนอนไว้เช่นเดิมและเดินออกจากห้องเสื้อมุ่งหน้าตรงไปที่ประตูทันที
“ กันต์....” เพาภิรมย์รีบเดินตามมาดึงแขนไว้
ร่างบางสะบัดแขนออกเพาภิรมย์จึงกอดเอวบางจากด้านหลังและดึงกลับมานั่งที่โซฟาปลายเตียง ร่างสูงดึงตัวเล็กของเธอนั่งลงบนตักของตัวเองพร้อมกับกอดเอาไว้แน่นเมื่อคนบนตักดิ้นยุ๊กยิ๊กๆพยายามที่จะออกจากตักของเธอ
“ กันต์ อย่าดิ้นซิ ” เพาภิรมย์เอ่ยบอกเบาๆ
“ ก็ปล่อยซิ ” เสียงเล็กตอบกลับอย่างงอนๆ
“ ไม่ปล่อย ปล่อยกันต์ก็หนีพี่น่ะซิ ” ริมฝีปากสวยพูดเบาๆพร้อมกับยื่นจมูกเข้าไปหอมแก้มใสๆ
“ หนีหรือไม่หนี จะมาสนใจทำไม ” กันต์หันมาตอบเสียงห้วน
“ ก็พี่รักกันต์นิ ถ้าไม่สนใจตัวเล็ก แล้วจะให้ไปสนใจใครล่ะคะ ” เพาภิรมย์พูดเสียงอ่อนเสียงหวาน ใบหน้าเรียวหันมองขวับแกะอ้อมกอดของเพาภิรมย์พร้อมกับลุกออกจากตัก
“ ปากก็บอกว่ารัก แต่ตัวกำลังจะไปหาคนอื่น ยังจะให้กันต์เชื่ออีกเหรอว่าคุณเพารักกันต์ ” ริมฝีปากบางร้องต่อว่าเสียงสั่นเครืออย่างที่ไม่เคยเป็น เพราะเห็นเพาภิรมย์แต่งตัวเตรียมที่จะออกไปข้างนอกคงจะไปตามคำเชิญของมาริษาจริงๆ
“ พี่ก็แค่ไปตามมารยาท ” เพาภิรมย์ยิ้มบอกเมื่อเห็นสาวน้อยของเธอน้อยใจ
“ แล้วที่กันต์ขอร้องล่ะ ว่าอย่าไป คำพูดของกันต์ไม่สำคัญเลยเหรอ ” เสียงสั่นเอ่ยบอกมองเพาภิรมย์น้ำตาคลอบังคับไม่ให้ไหลรินลงมา
“ ความจริงพี่ก็มีเรื่องที่จะต้องคุยกับคุณมาริษา ” ริมฝีปากสวยยังคงยิ้มตอบออกมา สีหน้าของกันต์นิ่งลงทันทีร่างบางก้าวขาเดินไปนั่งที่เตียง เพาภิรมย์เดินมายืนตรงหน้าสองมือประคองใบหน้าเรียวที่ก้มมองพื้นขึ้นมาเบาๆ
ริมฝีปากสวยก้มลงหมายจะจุมพิตกลีบปากบางกันต์รีบเบี่ยงหน้าหนี ถอยออกห่างเมื่อใบหน้าสวยโน้มต่ำลงมาไม่เลิกสองมือยกขึ้นผลักร่างสูงที่กำลังเข้ามาใกล้มากขึ้นทุกที
“ อย่า...! ” เสียงเล็กเอ่ยบอกแอบดุนิดๆเมื่อเพาภิรมย์กำลังจุกจิกตัวเธอ จมูกโด่งกดลงยังซอกคอขาวสองมือดึงเชือกเสื้อคลุมของร่างบางออกช้าๆ
“ นี่พอ..หยุด อยากจะไปก็รีบไปซะ อย่ามาทำแบบนี้ ” กันต์คว้ามือของเพาภิรมย์ไว้พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ
“ ไปแน่ แต่ก่อนไปขอป้อนอาหารแมวเหมียวก่อน.... ” น้ำเสียงยียวนกับสายตากรุ้มกริ่มส่งมาหาร่างบางจนตัวเนื้อสั่นเทาเล็กๆ
“ ไม่ให้ป้อน!! ไม่ได้หิว ” กันต์เอ่ยน้ำเสียงหงุดหงิดใจใส่คนตรงหน้า
“ เดี๋ยวพี่จะทำให้กันต์หิวเอง ” แววตาเจ้าเล่ห์จ้องมองอย่างยั่วยวน
“ อย่ามายุ่ง ปล่อยนะ ” กันต์ผลักไสใบหน้าสวยออกห่าง ก่อนที่เพาภิรมย์จะรวบมือทั้งสองของร่างบางไว้ด้วยมือข้างเดียวของเธอสบตาและกระตุกยิ้มนิดๆให้กับใบหน้าเรียวค่อยๆดึงเชือกเสื้อคลุมออกช้าๆร่างเล็กดิ้นๆเพื่อหาทางหลุดพ้นแต่ไม่เป็นผล เพาภิรมย์เปิดเสื้อคลุมออก เผยให้เห็นสัดส่วนด้านในที่ไร้อาภรณ์จนต้องกลืนน้ำลายลงคอ
“ หยุดนะ!! หยุด อ๊ะ!! ”
************************
ลบเนื้อหาบางส่วน