เสน่ห์รักเจ้าเมืองเหนือ

          ดวงอาทิตย์ขึ้นสู่ท้องนภาลัยแสงแดดอ่อนๆปกคลุมไปทั่วผืนฟ้า สายๆของเช้าวันใหม่ร่างบางลืมตาขึ้นช้าๆกระพริบตาถี่งัวเงียนิดๆพลางจะขยับตัวก็รู้สึกถึงอ้อมกอดแน่นหนึบของผู้ที่อยู่ด้านหลัง กันต์ค่อยๆเหลือบหันไปมองใบหน้าสวยที่หลับตาอยู่จึงค่อยๆแกะมือที่กอดเกี่ยวเธอไว้ออกเบาๆ

ร่างเล็กหันมองอีกครั้งคลี่ยิ้มเบาๆ ก่อนที่จะลุกออกจากเตียงและเดินไปหยิบเสื้อคลุมมาสวมใส่ไม่ลืมที่จะหยิบเสื้อคลุมอีกตัวมาวางไว้ที่โต๊ะข้างเตียงเพื่อเตรียมไว้ให้อีกคนและเอื้อมหยิบไอแพดเครื่องเดิมนั่งเปิดตรวจงานดูเงียบๆ

กันต์นั่งสักครู่ก่อนที่จะตัดสินใจวางอุปกรณ์ที่ใช้เช็คงานไว้ที่เก่าพร้อมกับลุกขึ้นเพื่อที่จะไปอาบน้ำ แต่ยังไม่ทันที่จะเดินออกไปก็ถูกมือข้างหนึ่งดึงกลับมานั่งที่เดิมพร้อมกับจมูกโด่งที่พุ่งเข้ามาหอมแก้มกดย้ำๆๆเสียหลายที

“ คุณเพา!!! ทำอย่างกับไม่เคยหอมไปได้ ” เสียงเล็กเอ่ยดุเบาๆเมื่อกลัวว่าจมูกซุกซนจะทำแก้มเธอช้ำเสียก่อน ใบหน้าสวยยิ้มหวานตาใส่แป๋ว กันต์เอื้อมหยิบชุดคลุมที่วางเตรียมไว้มาสวมใส่ให้กับร่างสูง เพาภิรมย์นั่งยิ้มชอบใจก้มมองมือเรียวคู่น้อยที่กำลังผูกเชือกที่เอวให้อย่างเบามือ

“ หิวมั้ยคะ ” กันต์เงยหน้าขึ้นถาม เพาภิรมย์ยิ้มส่ายหัวเบาๆ

“ งั้นเดี๋ยวกันต์ไปเตรียมน้ำให้นะคะ คุณเพาจะได้อาบน้ำ ”

“ ไม่เอาอ่ะ อาบด้วยกันนะ ” เพาภิรมย์กอดร่างบางเอาไว้และยิ้มรอคำตอบ กันต์อมยิ้มพร้อมกับส่ายหัวเบาๆ ใบหน้าสวยหุบยิ้มลงพร้อมกับปล่อยอ้อมกอดและเอนกายลงนอนหันหลังให้ทันที กันต์ถอนหายใจออกมาเบาๆถึงความเอาแต่ใจของคนรักก่อนที่ตัวเองจะลุกออกจากเตียงหันมองคนงอนอีกครั้งและตัดสินใจเดินเข้าห้องน้ำไป

ร่างบางจัดแจงอาบน้ำแต่งกายทำธุระส่วนตัวจนเสร็จเรียบร้อยหันมองสาวสวยที่ยังคงนอนอยู่ที่เดิมอมยิ้มเบาๆเมื่ออีกคนยังคงงอนไม่หาย ขาเรียวย่างก้าวเดินเข้าไปหาและนั่งลงข้างๆก้มมองใบหน้าสวยที่ลืมตาอยู่แต่ไม่ยอมมองเธอ

“ คุณเพา....ไปอาบน้ำเถอะค่ะ ”

ไม่มีเสียงตอบรับใดๆจากคนขี้งอน ระหว่านั้นเองเสียงโทรศัพท์ของกันต์ก็ดังขึ้นเสียก่อน ร่างบางจึงต้องลุกอ้อมไปอีกมุมหนึ่งของเตียงและกดรับสาย

“ ค่ะ ท่านพ่อ ค่ะ อ๋อ....ได้ค่ะ กี่โมงคะ ค่ะๆ สวัสดีค่ะ ”

เพาภิรมย์นอนฟังเสียงพูดโทรศัพท์ของกันต์จึงรู้ว่าสาวน้อยของเธอคงจะต้องออกไปธุระอีกตามเคย คงจะไม่สนใจไม่ง้อเธอแล้วซินะ ร่างสูงลุกขึ้นอย่างอารมณ์ไม่ดีและก้าวขาเดินออกนอกห้องไปทันที กันต์ยืนมองตามหลังจึงฉีกยิ้มออกมาเมื่อเห็นพฤติกรรมความไม่พอใจของคนรัก

เวลาเที่ยงวัน.....รถหรูคันหนึ่งแล่นออกจากคุ้มหลวงเชียงรัฐนั่นก็คือบุคคลที่เจ้าหลวงรังสิมันต์มอบหมายให้กันต์ต้อนรับแทนนั้นเอง หลังจากที่กันต์คุยธุระกับลูกค้าแทนบิดาของเธอเสร็จแล้วนั้นจึงรีบไปหาเพาภิรมย์ที่ตอนนี้คงจะอารมณ์เสียน่าดู ร่างบางเปิดประตูเข้ามาในห้องมองไปรอบๆแต่ไมเจอใคร
กันต์เดินเข้าไปยังห้องน้ำเจอร่างสูงที่กำลังยืนล้างมืออยู่ใบหน้าไม่ค่อยสบอารมณ์นัก เพาภิรมย์เหล่มองและทำไม่สนใจ ร่างเล็กก้าวเท้าเดินเข้าไปหา

“ ทานข้าวหรือยังคะ ” เสียงหวานเอ่ยถามเบาๆ เพาภิรมย์ไม่ตอบอะไรหน้าบึ้งตึงใช้ผ้าสะอาดเช็ดมือก่อนที่จะเลี่ยงตัวเพื่อที่จะออกจากห้องน้ำ กันต์ยืนยิ้มกอดอกขวางทางออกไว้

“ ยังไม่หายงอนอีกเหรอ ” ร่างบางพูดตาละห้อยเสียงอ้อนๆ

“ มาทำไมล่ะ ไม่ไปทำธุระเหรอคะเจ้า ” เสียงประชดตอบกลับมายังงอนไม่เลิก

“ ไม่ได้ไปไหนซะหน่อย ”

เพาภิรมย์ชักสีน้าบึ้งต่อไม่ไปก็ดีแล้ว ดีที่สุด ดูซิจะง้อยังไง กันต์ยังคงส่งยิ้มมาให้ ใบหน้าสวยหันหน้าหนีก่อนที่จะพยุงตัวเองขึ้นไปนั่งกับขอบอ่างล้างหน้าเนื่องจากอีกคนยืนขวางหน้าประตูเธอเลยออกไปข้างนอกไม่ได้

“ ฮือออออ...คุณเพา หายงอนได้มั้ยอ่ะ ” กันต์เดินคอพับคออ่อนเข้ามาจับมือทั้งสองข้างของคนรักพูดอย่างออดอ้อน แค่นี้เพาภิรมย์ก็ใจอ่อนเสียแล้วเมื่อตัวเล็กของเธอช่างน่าหมันเขี้ยวดีเหลือเกิน ใบหน้าสวยไม่พูดอะไรยังคงทำหน้านิ่วคิ้วขมวดเช่นเดิม

“ ต้องทำยังไงคะ ถึงจะหาย ” ร่างบางโอบกอดเพาภิรมย์และถามเบาๆ ริมฝีปากสวยยิ้มนิดๆชอบใจที่สาวน้อยทำกิริยาแบบนี้กับเธอ ก่อนที่จะประคองร่างของกันต์ออกห่างและหยุดสบตาหวาน

“ คนงอนก็ต้องอยากให้อีกคนง้อ ง้อซิ.....ง้อเป็นหรือป่าว...ง้อเหมือนที่พี่เคยง้ออ่ะ...” น้ำเสียงยียวนเอ่ยบอกเบาๆมาพร้อมกับสายตากรุ้มกริ่ม

กันต์ใจเต้นแรงทันทีดวงตายังคงจ้องมองเพาภิรมย์ไม่กระพริบ ไม่รู้ว่าทำไมคราวนี้ถึงมองได้นานทั้งที่สายตาที่ส่งมานั้นช่างดูยั่วยวนเสียเหลือเกิน เพาภิรมย์ยิ้มมุมปากเบาๆสายตายวนเย้าขึ้นเรื่อยๆสองมือค่อยๆเอื้อมดึงซิปชุดเดรสของตัวเองที่อยู่ด้านหลังและปลดเบื้องหน้าออกช้าๆสายตายังคงจ้องมองสาวน้อยไม่ห่างหาย ไม่นานชุดเดรสเกาะอกกางเกงตัวยาวสีโอรสถูกหย่อนลงไว้ที่พื้นอย่างเบามือ

หัวใจของกันต์เต้นแรงราวกับจะหลุดออกมาเหงื่อเริ่มแตกไหลปากแห้งสนิทสายตาเหลือบมองรูปร่างที่เกือบเปลือยอย่างกับต้องมนต์ ถอนหายใจสั่นๆก่อนที่จะตัดสินใจหันหลังเพื่อตั้งสติที่เริ่มเตลิด เพาภิรมย์สอดแขนเข้ากอดเอวทั้งสองข้างของคนยืนหันหลังพร้อมกับเอาคางเกยไหล่ไว้

“ เจ้าคะ....กล้าหรือป่าว ” น้ำเสียงบางเบากระซิบที่ข้างหู กันต์เม้มปากสายตาเริ่มมาดมั่นเมื่ออีกคนช่างยั่วได้ถึงขนาดนี้รวบรวมความกล้าของตัวเองทั้งหมดที่มีอยู่ตอนนี้ ค่อยๆหันใบหน้าเรียวกลับมาสบตาเพาภิรมย์ที่อมยิ้มส่งสายตาหวานมาตลอด

ร่างบางค่อยๆโน้มใบหน้าเข้าไปจนจมูกโด่งของทั้งคู่ชนกันเบาๆกลีบปากบางยื่นเข้าประทับตราลงบนริมฝีปากสวยอย่างนุ่มนวล เพาภิรมย์กอดเกี่ยวเอวคอดไว้หลับตาลงช้าๆกันต์จูบไล้เลียไปมาสร้างความเคลิบเคลิ้มให้กับเพาภิรมย์

บทรักเริ่มเร้าร้อนขึ้นเรื่อยๆเสียงของกันต์ครางในลำคอเมื่อริมฝีปากสวยเผยออกให้ลิ้นร้อนได้เข้าไปแสดงความสามารถกลีบปากบางตวัดลิ้นไปทั่วโพรงปากนุ่มไล่ต้อนลิ้นร้อนด้านในเกี่ยวกวัดมาดูดรัดอย่างกับหิวโหยควานหาความหอมหวานรุกล้ำหาความตื่นเต้นจูบรุกเร้าอารมณ์จนเพาภิรมย์เริ่มครางออกมาเบาๆ

“ อืม..” เสียงครางงึมงำเบาๆเมื่อริมฝีปากสวยถูกปล่อยให้ได้รับออกซิเจนเข้าสู่ร่างอย่างเต็มที่ มือข้างหนึ่งของกันต์ประคองแก้มนวลจูบสูดดมไปทั่วใบหน้าลิ้นร้อนตวัดใบหูขาวจูบดูดคลึงจนเพาภิรมย์ครางเสียงหลงด้วยความสยิว มืออีกข้างของกันต์เอื้อมไปปลดตะขอชั้นในและดึงออกไปเสียพร้อมกับซุกไซร้ลงมายังซอกคอขาวหอมกรุ่นจูบดูดดุดปลายลิ้นไปทั่วลำคอระหง เพาภิรมย์เม้มปากปล่อยเสียงครางเล็ดรอดออกมาเป็นระยะๆ

************************

ลบเนื้อหาบางส่วน