คุณอาร้ายรัก

https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiMzk0OTE1IjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NToiMzQ4MjIiO30
จำหน่ายเเล้วในรูปแบบอีบุ๊ค อย่าลืมไปสอยกัน ราคา 100 บาทถ้วนจ้า
 
 
 
เจ็บป่วย
ชีวิตของครอบครัวโดมินิคดำเนินไปอย่างราบรื่นโดยตอนนี้ที่บ้านของเขาครึกครื้นเพราะทุกคนต่างมีความสุขไปกับการเลี้ยงแม่นางฟ้าตัวน้อยนามว่ายาหยีที่ร่างกายแสนบอบบาง จนเขาเริ่มหมั่นไส้ขึ้นเรื่อยๆ ที่สำคัญแม่นางน้อยยังติดและพยายามเข้าใกล้เขาตลอดเวลา
“ไอ้ลูซ ตกลงนี่แกเป็นพ่อหรือฉันเป็นพ่อวะฮะ ยาหยีติดแกจัง”
“จะไปรู้หรือไงเล่า นี่ขยับนิดได้ไหมแม่นางน้อย”
“อาก้องอย่าว่าหยีสิก็หยีรักอาก้องก็ต้องอยู่ใกล้สิค่ะ”
และด้วยไอ้การเรียกเขาว่าอาก้องนี้ก็ด้วยที่ทำเอาเขาอายคนทั้งบ้านเพราะพ่อของเขาได้ยินแล้วก็ถามแม่เด็กนี่ แล้วเธอก็ตอบพ่อเขาไปด้วยน้ำเสียงและท่าทางน่ารักว่า
‘อาก้องบอกว่าห้ามเรียกว่าอาลูซค่ะ เพราะชื่อลูซเหมือนน้องหมาของยาหยีที่ประเทศไทย’
เท่านั้นแหละพ่อกับแม่เขาหัวเราะลั่นบ้านและล้อเขาไม่เลิก ซึ่งเขาก็เซ็งจับจิตจริงๆ
“จริงสิ จริงพี่ต้องห้ามเรียกแกว่าลูซ ต้องเรียงว่าก้องสินะ ฮ่าๆๆ”
นั่นไงขาดคำซะที่ไหน และแม่เจ้าประคุณเอ๊ย ชื่อมีเยอะแยะทำไมดันไปตั้งชื่อ ลูซ ซึ่งเหมือนกับเขาพอดิบพอดีเป๊ะ
“นี่พี่เลิกล้อเล่นกับผมได้แล้ว” เขาว่า มือก็จับร่างขนาดพอดีมือของแม่ยาหยีตัวน้อยที่พยายามปีนขึ้นตัวเขาไม่ให้ตกลงไป เถียงกับพี่ชายอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็ก้มลงดุคนในอ้อมแขนที่ขยับหยุกหยิกไปมาจนแทบร่วงพลัดจากตักแกร่ง
“ยาหยีอยู่นิ่งๆ”
“คุณอาก็อย่าหลบสิ ให้หยีขึ้นไปหน่อย” แหนะ! ลืมบอกไปเดี๋ยวนี้คุณเธออัพเกรดเมื่อเห็นว่าเขาไม่ใจร้าย ก็จะใจร้ายได้ไงขนาดที่เขาด่าว่า ผลักใส ดุ คุณเธอก็จะร้อง สะอึกสะอื้นอย่างน้อยอกน้อยใจ และเป็นเขาที่ใจอ่อนอีกตามเคย เด็กคนนี้บริสุทธิ์เกินไป จนเขาชักเริ่มสงสัยธาราเขาเลี้ยงมายังไงให้ใส ใสซะยิ่งกว่าน้ำเปล่า
“เถียงอาเหรอ” ก้มถาม
“ก...ก็”หน้ายิ้มแย้มเริ่มหายไปก่อนจะแทนที่ด้วยดวงตาอันเศร้าโศก
“พอเลย นั่งดีๆ” เท่านั้นแหละแม่คุณก็ยิ้มแป้น นี่ถ้าคนอื่นเห็นของบอกว่ามารยาแต่ว่าการอยู่มาด้วยกันเกือบสองเดือนทำให้เขารู้ว่าเด็กคนนี้แปลกกว่าเด็กคนอื่นมาก ไม่สิต้องบอกว่าแตกต่างจากคนอื่นอย่างสิ้นเชิงเลยก็ว่าได้
“เออ เมียพี่ไปไหนเสียล่ะ” เลโอละลายตาจากลูกสาวเลื่อนขึ้นมองใบหน้าน้องชาย
“อยู่ในครัวกับม๊า”
“โอ้!! น่ายกตำแหน่งสะใภ้ดีเด่นให้นะ” ตอแหลสิไม่ว่า กับเด็กเขาให้อภัยแต่กับแม่นี่สิยังไงก็ไม่ผ่าน
“เออ! วันนี้มีงานท่องเที่ยวประจำปีด้วยแหละ ไปหรือเปล่าเรา”
“ไปค่ะคุณป๊า” ยาหยีบอกกับคุณพ่อคนใหม่ของเธอ
“ลูซ..เอ๊ยก้อง” เลโอเกือบหลุดขำกับน้องชายที่มองเขาตาเขียว “แกช่วยพาไปทีดิ๊”
“และไมพี่ไม่พาไปล่ะ”
“ให้ฉันอยู่กับเมียตามลำพังไม่ได้หรือไง”
“ได้ แค่นี้แหละคนดีของอาลุกขึ้นไปแต่งตัวเดี๋ยวไปเที่ยวกันค่ะ”
“ค่ะ คุณอา” แล้วร่างน้อยก็วิ่งฉิวออกไป
ลูคัสพายาหยีมาเที่ยวเทศกาลประจำเมื่อภายในงานมีคนมากมายพลุกพล่านที่เดียว และนี่เป็นสิ่งที่เขาไม่ชอบอย่างมากแต่ก็ให้ทำไงได้เพราะยัยตัวเล็กที่มาด้วยท่าทางจะชอบอกชอบใจเสียทีเดียว วิ่งไปทั่วงาน สายตาชายหนุ่มกวาดไปทั่วบริเวณแล้วหยุดตรงร่างที่นั่งอยู่บนพื้น
“เป็นอะไรหยี” ลูคัสถามแม่เด็กตัวน้อยที่ทิ้งตัวลงนั่งหน้าซีด
“เปล่าค่ะ แค่เหนื่อยเฉยๆ”
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrr
“ลูซคะ มาหาริต้าหน่อยสิคะ” เสียงหวานออดอ้อนของริต้านางแบบสาวสวยดังมาตามสาย
“ได้สิ เธอมาหาฉันที่คอนโด”
“ค่ะ ที่รักรีบมานะคะ”
ลูคัสตัดสายยิ้มย่องในใจ “ยาหยีหนูกลับบ้านก่อนนะคะ”ลูคัสย่อเขาคุยกับคนตัวเล็ก
“ไปกับคุณอาได้ไหมคะหนูกลับไม่ถูก” วันนี้เธอมากับอาหนุ่มกันแค่สองคนเท่านั้น
“โอเค งั้นเราไปกับอาแต่ต้องรอนะคะ” จากนั้นร่างสูงก็ขับรถเข้าไปย่านใจกลางเมือง “อยู่ตรงนี้นะเรา”ลูคัสบอกแล้วรีบเดินเข้าไปในคอนโดหรูระดับห้าดาว คนตัวเล็กเมื่อเห็นว่าคุณอาลงไปได้ไกลแล้วก็หันมองรอบตัว ก่อนจะตัดสินใจวิ่งตามเข้าไปแต่เธอก็โดยกันตัวเอาไว้
“ห้ามเข้านะหนู” การ์ดที่ยืนหน้าปากทางเข้าเดินเข้ามาสกัดไม่ให้คนตัวเล็กเข้าไป
“จะไปหาคุณอา ปล่อยหนู”
“ไม่ได้” บอกพร้อมผลักเด็กที่ดื้อดึงตรงหน้า
ตุบ
ร่างน้อยๆลอยไปตามแรงก่อนจะกระแทกเข้ากับพื้น “คุณลุงใจร้าย” เธอบอก ถอยหลังเดินกลับไปที่รถพยายามเปิดประตูแต่กลับเป็นว่ามันล็อค
“ทำไมเปิดไม่ได้” เขย่าไปมาอย่างขวัญเสีย ทิ้งตัวนั่งเอาหลังพิงรถคันหรู “คุณอาอย่าทิ้งหยีสิ” น้ำตาหยดใสไหลออกจากดวงตากลมโตพร้อมกับที่หิมะสีขาวร่วงลงมากระทบหน้าเธอ
“สวยจัง” มือเล็กยื่นไปจับสีขาวปุยนั่นเล่นอย่างสนุก เธอมาอยู่ที่นี่เกือบสองเดือนแล้วรับรู้ว่าอากาศหนาวมากหากแต่ไม่เคยเห็นหิมะสักครั้ง
ร่างในเสื้อกันหนาวของยาหยีหมุนไปมาด้วยความชอบใจก่อนจะทรุดลงเมื่อความเจ็บที่เอวด้านซ้ายจู่โจมเธอ
“เจ็บจัง” ปากเล็กเริ่มหายใจเข้าออกถี่ๆ หลับตาด้วยความเจ็บปวด
โอ๊ย!
สติของเด็กน้อยดับวูบเมื่อความเจ็บอีกระรอกพุ่งเข้าจู่โจมเกินกว่าที่เธอจะทนไหว
 
 “ลูซขาอยู่ต่ออีกหน่อยสิคะ” ร่างเปลือยเปล่าของนางแบบหุ่นเข้ารูปเดินเข้ามาคลอเคลีย ลูคัสที่กำลังสวมเสื้อผ้า หลังจากการเริงรักนานหลายชั่วโมง
“ถอยออกไป ริต้า ผมไม่ชอบ”
“ริต้าขอโทษ”วางมือกอดลงที่เอวก่อนจะลากลงไปในจุดที่ต่ำกว่า
“หยุดริต้า” มือนั่นหาฟังไม่ จนเขาต้องสลัดตัวออกห่างจากแม่สาวไฟแรงสูง
“ลูซขา”
“อย่าเรียกชื่อนั้น แล้วอย่าเรื่องมาก เดี๋ยวฟรานคงเอาเช็คให้เธอ” ร่างโปร่งสูงเดินออกมาจากห้อง ก็จริงที่เขาเป็นหนุ่มวัยยี่สิบ และแน่นอนเขาไม่ปล่อยให้ชีวิตวัยรุ่นหายไปถึงแม้ว่าเขาจะกล่ำเรียนหนักจนจบปริญญาตรีมาแล้วก็ตาม
ทุกทิศทางยามเขาก้าวเท้าผ่านจะได้รับการโค้งทำความเคารพตลอด โรงแรมแห่งนี้ก็เป็นหนึ่งในเครือของตระกูลโดมินิค บ้านของเขาทำงานเกี่ยวกับธุรกิจหลายอย่างทั้งโรงแรม โรงพยาบาล อุปกรณ์อิเล็กทรอนิคส์ ซึ่งทุกธุรกิจของเฟื่องฟูและโด่งดัง และเหนืออื่นใดคือการเป็นธนาคารแห่งใหญ่ผู้เปิดกู้แก่นักธุรกิจทั่วโลก
ชายหนุ่มเดินออกมาจากโรงแรมอย่างช้าก็จะเปลี่ยนเป็นวิ่งหลังจากเห็นว่าหลานสาวตัวน้อยนอนฟุบอยู่ข้างรถ หิมะกองทับจนมองเห็นแค่เสื้อผ้าบางส่วน
“ยาหยี หยี ตัวน้อยของอา” มือหนาเขย่าร่างเล็กเบาๆหากแต่เขาก็ไม่ได้รับการตอบรับจากสิ่งที่เขาทำแม้แต่น้อย
ร่างสูงช้อนตัวหลานสาวขึ้นวางบนรถจากนั้นก็รีบบึ่งกลับไปยังคฤหาสน์เพราะที่นั้น เพียบพร้อมไปด้วยทีมแพทย์และอุปกรณ์ที่ทันสมัย
“หยี ยาหยี ตัวเล็กของอาอย่าเป็นอะไรนะคะ อาขอโทษที่ทิ้งเรา”  ร่างสูงโปร่งบ่นพึมพำขณะที่มุ่งหน้าขับรถกลับไปยังคฤหาสน์
“บ้าจริง ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้พาพวกการ์ดมาด้วยก็ดีหรอก” เขาพลาดเอง
ครึ่งชั่วโมงต่อมาด้วยรถที่สมรรถภาพสูงก็พาเขามาถึงคฤหาสน์แถบชานเมืองได้รวดเร็วกว่าปกติ
“อีธาน ฟราน ตามหมอเร็ว” ทันทีที่จอดรถรีบวิ่งไปอุ้มตัวหลานแล้วพาเข้าบ้านปากก็ร้องเรียกคนสนิทตลอดทาง
 
เสียงเอะอะโวยวายของลูกชายจอมรั้นทำให้นายใหญ่แห่งโดมินิคทั้งสองลงมาจากชั้นบนของบ้าน
“อะไรกันตาลูซ” เฟย์เซียรีบวิ่งเข้าหาลูกชายเฉกเช่นเดียวกับท่านเซอวาสที่ตามภรรยามาติดๆ
“ยัยหนูป่วยไม่ได้สติ เลยครับแม่”
“รีบพาไปที่ห้องพยาบาลเร็ว” ท่านเซอวาสสั่งลูกชาย “อีธานนายรีบไปตามหมอมาเร็ว”
ไม่นานหมอวัยกลางคนก็รีบวิ่งเข้ามาตามมาด้วยเลโอและธาราที่เพิ่งลงมาจากชั้นบน
“ยัยหนูเป็นอะไรคะ” ธาราถามเสียงสั่น
“ไม่รู้ฉันเห็นก็หมดสติอยู่ข้างรถแล้ว”ลูคัสเองก็สั่นไม่แพ้กัน ในใจกังวลกลัวว่าคนในห้องพยาบาลจะหายไป
“คุณยัยหนูแก ยัยหนู” ธาราเดินตรงไปหาสามีรีบเขย่ามือเลโอไปมาด้วยความขวัญเสีย
“ใจเย็นก่อนสิฟังหมอก่อนนะ”
“โถ่”ธารายกมือขึ้นปิดหน้า ที่เปื้อนไปด้วยน้ำตา
ประมาณสิบกว่านาทีถัดมาแพทย์ประจำบ้านเปิดประตูแบบบานเลื่อนออกมา ทำให้ทุกคนรีบกรูเข้าไปหาเพื่อถามอาการ
“คุณหนูเธอเพิ่งผ่าตัดมาใช่รึเปล่าครับ”
“ยาหยีแกเกิดมาไตผิดปกติค่ะแต่ได้รับการผ่าตัดไปจากฉันข้างหนึ่ง แล้วตอนนี้แกเป็นยังไงบ้างคะ”
“คุณหนูปลอดภัยครับ แต่เรื่องสภาพร่างกายคงต้องฟื้นกันใหม่ ร่างกายของเธอเท่าที่ผมตรวจนี่อ่อนมากนะครับ การอยู่ในสภาพอากาศที่ร้อนหรือหนาวเกินไป หรือแม้กระทั้งอากาศเปลี่ยนแปลงฉับพลันจะทำให้ป่วยง่าย รวมทั้งของกิน หรือกิจกรรมต่างๆห้ามหนักเกินไป หรือเทียบเท่าเด็กปกติเพราะสภาพร่างกายของคุณหนูไม่เอื้ออำนวย มันอาจทำให้เธออาการทรุดลงได้ และที่สำคัญคือแรงกระแทก ห้ามอย่าให้มีโดยเด็ดขาดเลยนะครับ ถึงแม้ว่าแผลผ่าตัดจะปิดสนิทแล้ว แต่ถ้ามีแรงมากระทบย่อมไม่มีผลดี”
ทุกคนฟังการวินิจฉัยของแพทย์ด้วยความใจหายแม้ว่าเลโอและธาราจะเคยฟังแล้วครั้งหนึ่งตอนที่อยู่เมืองไทยก็ตาม แต่คนที่รู้สึกผิดและเจ็บใจที่สุดคงเป็นลูคัสที่ยืนกำมือแน่น เพราะเขา!! ถ้าเขาไม่ทิ้งยาหยีเพื่อไปหาริต้า หลานของเขาคงไม่ต้องเจ็บตัวอย่างนี้หรอก
“เว้ย!” ลูคัสยกมือทุบกำแพงด้วยความอัดอั้น
“นายครับ” อีธานเรียกนายตนที่เอาแต่รัวหมัดใส่ผนังไม่หยุดหย่อน
“เพราะฉันคนเดียว ถ้าฉันพาพวกแกไปด้วยคงไม่เป็นแบบนี้หรอก”
 
สองต่อมา
ร่างของเด็กน้อยวัยแปดขวบที่นอนสงบนิ่งมานานก็ฟื้นคืนสติ ทำให้ทุกคนในบ้านยิ้ม และดีใจกันยกใหญ่
 “คุณอา” และบุคคลแรกที่เธอเรียกหาหลังจากการลืมตาตื่นคือคุณอาหนุ่ม
“จ๋า ยาหยีของอา” ลูคัสขยับกายเข้าหาหลานสาวกอดเธอเอาไว้แน่น เขาเกือบเสียเธอไปแล้ว เพราะการกระทำเล็กๆที่เขาไม่คิดใส่ใจ
“อย่าทิ้งหนูอีกนะคะ อย่าทิ้ง”
“ไม่ทิ้งคะต่อจากนี้อาจะไม่ทิ้งเรา” ท่านเซอวาส คุณเฟย์เซีย รวมทั้งธาราเลโอมองภาพนั้นอย่างยิ้มๆเพราะเสือใหญ่ที่ว่าดุอย่างลูคัสพูดจ๊ะจ๋ากับคนอื่นเป็นด้วย
หลังจากที่ทุกคนทราบอาการป่วยของแม่หนูน้อยทุกคนก็ปรับเปลี่ยนวิถีชีวิตและลงมติกันว่าต่อไปนี้พวกเขาจะจ้างให้ครูมาสอนที่นี้แทนไม่ต้องการให้ยาหยีไปโรงเรียนที่สภาพอากาศเปลี่ยนแปลงบ่อยอีก เพราะพวกเขาต้องการป้องไม่ให้เกิดเหตุแบบนี้อีก