คุณอาร้ายรัก

ต้องจากลาและห่างไกล

สามเดือนต่อจากนั้นหลังจากที่ยาหยีฟื้นคืนสติขึ้นมา  ทางด้านของลูคัสก็ต้องบินไปเรียนที่อเมริกาต่อเช่นกัน ซึ่งนั่นเท่ากับการผิดคำสัญญาต่อแม่หนูยาหยี หากแต่เขาก็ต้องไปเพราะเขารู้สึกผิดที่เล่นงานแม่ของเธอไปจนหนักหน่วง และที่สำคัญแม่พี่สะใภ้มือสองของเขาตอนนี้เธอกำลังท้องอ่อนๆอยู่ด้วย เพราะฉะนั้นเขาควรไปเสียดีกว่า ถึงจะบอกให้ปลงหากแต่เขาก็ห้ามใจตัวเองไม่ได้คงมีอันต้องแขวะหรือทำร้ายเธออยู่ร่ำไปและมันคงไม่ดีแน่ เพราะมันคงจะไปกระทบต่อเด็กในท้องตามที่หมอได้บอกไว้

“อาไปก่อนนะคนดี” ลูคัสบอกกับคนที่นอนหลับอยู่บนเตียงประทับริมฝีปากลงบนหน้าผากนูน หลังจากนั้นก็ดันกายลุกขึ้นเดินออกไปเพื่อเดินทางไปที่สนามบิน

เช้าวันถัดมาหนูน้อยยาหยีเดินลงมาจากชั้นบนของบ้านส่วนสายตาก็สอดส่องหาคุณอาหนุ่มไปทั่วหากก็ไม่พบเธอจึงเดินไปหาคุณย่าในห้องครัว

 “คุณย่าขา”

คุณเฟย์เซียหันมาหาคนที่เรียกขานรับเสียงหวาน “ค่ะ หลานย่ามีอะไรเอ่ย”

“หนูหาคุณอาไม่เจอคุณอาไปไหนคะ” เอียงคอถามอย่างน่ารัก

“คุณอาไปเรียนค่ะ อีกไม่นานคุณอาคงจะกลับมาแล้ว” คนถูกถามตอบกับสาวน้อยที่ยิ่งนับวันความสวยยิ่งปรากฏออกมาให้เห็นเด่นชัด

“นานไหมคะ” เธอสงสัยมากทำไมคุณอาไม่บอกเธอ  เมื่อวานก็ยังเล่นนอย่างสนุกสนานอยู่เลยนี่ แล้วทำไมวันนี้ถึงหายไปได้

ว่าที่คุณย่าหลานสองมองใบหน้าเล็กที่แสดงอาการครุ่นคิดอยู่อย่างกับผู้ใหญ่ “อยากรู้ก็โทรถามคุณอาสิคะ”

ยาหยียิ้มออกมาวิ่งไปหยิบโทรศัพท์ส่งให้แล้วรับกลับมาหลังจากที่คนที่รับไปกดจิ้มอยู่หน้าจอครู่หนึ่ง

 “นี่จ๊ะ หลานย่า” หลังจากที่ได้รับมันมาก็ถือเอาไว้แน่นรอคอยคนอีกฟากฝั่งตอบกลับมา “ครับ”

“คุณอา ลูคัสใจสั่นไหวหลังจากได้ยินเสียงของหลานสาวต่างสายเลือด

“ไงคะ คุณดีของอา”

“คุณอาอยู่ไหน ไหนบอกว่าจะไม่ทิ้งหยีไงคะ”เสียงเล็กเริ่มสั่นเครือส่งผลให้ลูคัสใจสั่นยิ่งกว่าเดิม เขาก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าเป็นอะไร รู้แต่เพียงว่าตั้งแต่แม่สาวน้อยคนนี้เขามาเธอทำเขาเสียกระบวนไปทุกอย่างจากคนที่ไม่เชยตามองหรือสนต่อเสียงเรียกใครหากแต่มันก็เปลี่ยนไปทั้งหมด “ไม่ร้องสิคะคนดี อีกไม่นานอาจะไปหานะคะ ตอนนี้เราก็ดูแลตัวเองรักษาสุขภาพด้วย”

“แต่หยีคิดถึงคุณอา”ยกมือขึ้นขยี้ตาเบา จนนายหญิงแห่ง         โดมินิคทนไม่ไหวย่อกายลงหยิบเช็ดหน้าออกมาซับน้ำตาให้อย่างเอ็นดูแกมสงสาร

“ลูซ ลูกก็กลับมาสิ เรียนที่นี่ก็ได้ทำไมต้องไปอเมริกา” คนอยู่อเมริกาหลับตาแน่นหลังได้ยินเสียงมารดากล่าว

“ยาหยีคะ ส่งมือถือให้คุณย่าหน่อยสิ” เฟย์เซียรับโทรศัพท์มาจากหลานสาว “ว่าไงลูก”

“ผมคงกลับไม่ได้หรอกครับม๊า ผมคงทนเห็นหน้าธาราไม่ได้ และเธอคงไม่ชอบหน้าผมเช่นกัน”

“ตาลูซธาราเขาไม่ว่าอะไรเราหรอกน่ะ กลับมาเถอะ” เธอล่ะอ่อนใจกับลูกชายที่ทิฐิแรงเหลือเกินทั้งๆ ทุกคนก็ไม่ได้โกรธอะไรมากมายจะมีก็แต่สามีของเธอเท่านั้นที่โกรธเสียเป็นฟืนเป็นไฟแทบเผาบ้านเสียวอดวาย หากแต่เธอเชื่อว่าถ้าได้เห็นหน้าบ่อยเดี๋ยวเดียวก็หายโกรธแล้ว

“แค่นี้นะครับม๊า” ลูคัสตัดสายทิ้งไปต่อไปนี้เขาต้องใช้ชีวิตที่เดินหน้าต่อไปถึงจะคิดถึงยาหยีก็เถอะ

ลูคัสออกจากบ้านไปนานมากโดยที่เขาไม่ได้กลับมาเหยียบที่คฤหาสน์ตระกูลโดมินิคอีกเลย เขาก็ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่เหมือนกันรู้แค่เพียงว่ามันนานมาก มากเหลือเกิน

“ฟราน ฉันออกจากบ้านมากี่ปีและฮะ” ฟรานมองเจ้านายที่เขาดูแลมาตั้งแต่วัยรุ่นจนตอนนี้อายุล่วงเลยเข้าเลขสามเสียแล้ว

“อีกสองอาทิตย์ก็ครบสิบสามปีครับ”

ลูคัสยิ้มเอนตัวพิงเบาะของเก้าอี้นุ่มก่อนจะหันมันไปยังด้านหลังมองผ่านกระจกใสไปยังท้องถนนที่เต็มไปด้วยรถรา

“ไปทำงานเถอะ” ฟรานโค้งให้แล้วก้าวเท้าเดินออกจากห้องไปทิ้งให้เจ้าของห้องจมดิ่งกับความคิดของตัวเอง

“ยาหยีของอาจะเป็นยังไงบ้างนะตอนนี้ จะโตขึ้นแค่ไหนกัน นี่ก็เก้าปีแล้วสิถ้านับจากครั้งล่าสุดที่เราเจอกันจะเหมือนกับในรูปหรือเปล่า”ชายหนุ่มมองรูปในกระเป๋าสตางค์ใบเรียบหรู มองรูปใบเล็กก่อนจะแย้มยิ้มคิดถึงเหตุการณ์เมื่อเก้าปีก่อนที่สาวน้อยในรูปเดินทางมาหาเขาถึงอเมริกา แต่กลับมาเจอเขาตอนกำลังเข้าได้เขาเข็มนี่สิ เรื่องนี้ทำเอาเธอไม่ติดต่อเขาโทรก็ไม่รับ ให้ใครเอาโทรศัพท์ไปให้ก็ไม่คุย

“คงถึงเวลาที่เราจะเจอกันแล้วสิ อยากเห็นตัวจริง จริงๆว่าหลานสาวของอาจะสวยขนาดไหน” ตลอดเวลาเขาติตามข่าวของเธอเสมอ ทั้งการใช้ชีวิตของเธอ รูปภาพทุกอิริยาบทของเธอต่างถูกถ่ายทอดเพื่อแสดงให้เข้าเห็นทั้งหมด