บันทึกป่วน วิญญาณนิสัยแย่

ความมืดดุจแพรม่านทึบทึม แผ่วพลิ้วทางเดินในสวนสลัวรางด้วยแสงโคม แกว่งมืดแกว่งสว่าง
บ่าวไพร่ที่ทำงานช่วงเช้ากลับห้องพักของตนไปแทบหมดสิ้นจะสวนทางก็เพียงผู้มีหน้าที่เดินตรวจตราเฝ้ายามไม่กี่คนเท่านั้น
ทางเดินยามนี้
ก้องสองเสียงแจ่มชัด หนึ่งสายลม หนึ่งก้าวเดิน
ผ่านทางเดินคดที่ตัดอ้อมสวนและสระน้ำ เข้าสู่เขตเรือนกลาง ที่สวนและสระน้ำกว้างขวางกว่า งดงามกว่า
ทุกย่างก้าวถูกลากถ่วงให้เชื่องช้าอย่างตั้งใจ นานมากแล้วที่นางไปเยือนห้องนั้น. นานจนดูเลือนลางแต่ความทรงจำกลับแจ่มชัดนัก
ถาดในมือสั่นน้อยๆ
สำนึกในจิตใจกำลังต่อสู้ ชิงชัย ปั่นป่วน สับสน 
เบื้องหน้าคือห้องนั้น แสงเทียนภายในกระทบต้องวัตถุดังสีน้ำมัน ระบายแรเงาคนข้างใน เป็นสีดำมืดต้องผ้าบุหน้าต่าง
หน้าห้องยังยืนด้วยบ่าวรับใช้ต้นห้องกะกลางคืนคนหนึ่ง
อยากหันหลังกลับ
แต่เมื่อชะงักเท้า พลันใบหน้าน้อยๆใบหน้าหนึ่งปรากฏขึ้นในมโนสำนึก 
ใบหน้านั้นกำลังอ้อนวอนต่อนางแสดงอาการผิดหวังร้าวราน
เพียงแค่นั้น เท้าที่กำลังจะหยุดก็กลับขยับได้ลื่นไหลอีกครั้ง
นางจะทำให้บุตรชายของนางผิดหวังได้อย่างไร ดวงใจดวงนั้นของนาง
ปรกติพวกนางสองแม่ลูกก็ไม่ได้ใกล้ชิดกันมากอยู่แล้ว ใกล้กันเหมือนไกลตา
บุตรของตัวเอง ก็กลับกลายเป็นบุตรของผู้อื่น
เพียงแค่นำสิ่งนี่ไปให้ เขา เท่านั้น เพียงรีบวางแล้วรีบกลับเท่านั้น
ปลุกปลอบใจตัวเองอีกครั้ง ไม่ทันตั้งตัว 
เบื้องหน้าก็ปรกกฎบ่าวรับใช้ต้นห้องเดินออกมารับหน้านางแล้ว
 “อนุหลัน มาหานายท่านหรือขอรับ”
 
เมื่อได้รับคำตอบเป็นการพยักหน้าน้อยๆแม้จะแปลกใจอยู่บ้าง แต่คนก็ค้อมตัว หันไปเคาะประตูห้องหนังสือทันที
“เรียน นายท่าน อนุหลันของเข้าพบขอรับ”
เงียบไปพักจึงเกิดเสียงเคลื่อนไหวเบาๆออกมาจากภายในห้อง
“ให้เข้ามา” เสียงทุ้ม เอื่อยเฉื่อยดังตอบรับ
เพียงพริบตาบ่าวรับใช้สังเกตได้ว่า ร่างกายของอนุหลันที่กำลังรออยู่ข้างๆสั่นเทาเล็กน้อย
ดังภาพลวงตาของนางพราย มันเหลียวมองอีกครั้ง งงงวยว่าสุดท้ายแล้วตนเองใช่ตาฝาดไปหรือไม่
คิดก็ส่วนคิด มือยังคงทำงานของมัน บ่าวรับใช้ผลักประตูเปิดออก เชื้อเชิญนายหญิงอย่างนอบน้อม
ห้องทำงานนี้่ยังคงเรียบร้อยไม่เปลี่ยนแปลง โต๊ะเก้าอี้ขัดเงา แจกันลายครามประณีต
 ชั้นหนังสือสามด้านที่อัดไปด้วยหนังสือทั้งเก่าใหม่ ทั้งม้วนไม้ไผ่ และภาพวาดมีชื่อราคาแพง
กลิ่นมิ้นอ่อนเย็นชวนให้ผู้คนสดชื่นแจ่มใสกับการทำงาน ลอยออกมาจากกระถางกำยานตรงมุมห้องเอื้อยเฉื่อย อ้อยอิ่ง จะอยู่ไม่อยู่ จะไปกลับอาลัย
 ณ กลางใจห้องทำงานยาวลึกเข้าไป เบื้องหน้านางนั้น 
คือโต๊ะทำงานตัวใหญ่ลงลักษณ์ แกะสลักสายธารแม่น้ำกว้าง
 เอกสาร กระดาษถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบ เป็นตั้ง เป็นชุด สูงเกือบพอๆกับคางของนางและที่ขาดไปไม่ได้ คือ ลูกคิดหยกขาวขนาดใหญ่ งดงามใสสดดุจแสงจันทร์ที่หน้าโต๊ะ  หลังโต๊ะนั่งด้วยชายวันกลางคนในชุดสีกากีเนื้อดี บางเบา มันวาว คอกว้าง ขลิบน้ำตาล 
เข้ากันได้ดีกับผิวสีแทนทองจากการเดินทางตากแดดลมบ่อยๆของเจ้าตัวทั้งยังจงใจ เปิดแผ่นอกแน่นแข็งแรงมีขนหน้าอกน้อยๆตามนิสัยปล่อยตัวของเจ้าของ ออกมาให้ผู้มองทุกคนต้องลอบกลืนน้ำลายดวงตาจิ้งจอกเจ้าเล่ห์หรี่มองผู้มาใหม่ สีหน้าคล้ายยิ้ม คล้ายไม่ยิ้มเป็นธรรมชาติ จากตรงนั้น นัยน์ตาสีฟ้าเข้มฉายประกายประหลาด ไม่อาจอ่านได้
ไม่ว่าจะคิดทบทวนกี่ครั้ง กี่หน ไม่ว่าคนผู้นี้ จะมีเสน่ห์อันเร่าร้อน ร้ายกาจ แผดเผาผู้คนเพียงใด 
นางก็ยังไม่อยากเข้าใกล้อยู่ดี จะในฐานะผู้ชาย หรือว่าสามีก็ตาม
 และนางก็ไม่คิดจะมาเหยียบที่นี่ โดยเฉพาะในเวลานี้แน่นอนถ้าไม่ใช่ว่าบุตรชายตัวน้อยของนางรีบมาหานางด้วยสีหน้าดีใจ เปี่ยมความหวัง ที่นานๆทีจะได้เห็นสักครั้ง
อวดความสำเร็จของตัวเองว่า ในที่สุดก็สามารถทำชารสดีออกมาได้กับนางทั้งที่ปรกติ เด็กคนนี้ต้องไปหาพี่สาว วันนี้ กลับมาหานางความรู้สึกล้นเอ่อของความปลาบปลื่มใจ ความยินดี หลายสิ่งปะปนกันทำเอานางแทบสำลักความสุขตาย
เพียงแค่ได้เห็นรอยยิ้มของบุตรชายของนางเท่านั้นเดิมนางวิตกกังวลมาตลอด บุตรชายของนางไยจึงมีสีหน้าชืดชา ไร้อารมณ์ความรู้สึกถึงเพียงนั้นทุกครามองตาไม่เหมือนเด็กน้อยทั่วไป กลับเป็นความลึกล้ำยากหยั่งคาด 
 
ดังรู้ทุกสิ่ง เข้าใจทุกอย่าง ทั้งผลักไส ทั้งเว้าวอน ราวทุกข์ทรมานประการใด ให้ความรู้สึกเจ็บปวดเสียดแทงคน ไยบุตรของเราจึงทุกข์ทรมาน? ใช่เพราะกำลังตัดพ้อต่อว่า ที่ถูกเรายกให้ผู้อื่นเลี้ยงดูหรือไม่?หรือถูกบีบคั้นบังคับจากผู้ใด?นางทุกวันได้แต่เฝ้ามองบุตรตัวเองจากที่ไกล รู้สึกผิดต่อบุตรชายนัก เด็กชายไม่ยิ้ม ไม่หัวเราะ แม้แต่น้ำตาสักหยด ก็ไม่เคยไหลออกมาวันๆเล่าเรียน เขียนอ่าน ไม่วิ่งเล่น ไม่ซุกซนอยู่แต่กับตัวเองในห้องหนังสือ เงียบเหงาวังเวงนักใครๆล้วนยินดีต่อนาง สามารถให้กำเนิดบุตรที่ทั้งงดงามราวกระเบื้องเคลือบ ทั้งอัจฉริยะออกมาได้อิจฉาความมีหน้ามีตาของนางนักแต่เหล่านั้นไม่นับเป็นอย่างไร นางมองบุตรชาย กลับยิ้มรับความโชคดีของตัวไม่ออกหากวันนี้ รอยยิ้มนั้นสวยงามนัก นางเคลิบเคิ้มหลงใหล เหม่อมองได้ไม่รู้เบื่อ
เมื่อนางลองชิมชาตัวใหม่ แม้จะนึกแปลกใจอยู่บ้างที่รสชาติจากแต่เดิมจะออกฝาดมาตลอดหลายวัน คราครั้งนี้กลับก้าวกระโดด มาเป็นกลิ่นหิมะจรุงใจชานั้นร้อน กลับให้รสเย็นในปาก ซ่านในคอ ทิ้งความชื่นฉ่ำอ้อยอิ่งที่ปลายลิ้น
ลูกชายของนางสีหน้ายิ้มแย้ม ภาคภูมิตนเอง แต่ใครจะรู้นางกลับภาคภูมิในตัวเด็กน้อยยิ่งกว่า ภาคภูมิจนต้องแอบหลบไปซับน้ำตาไม่ให้เห็น
น่าเสียดาย ไม่นานสีหน้าของเด็กน้อยก็หมองลงไป 
หัวใจนางพลันดิ่งวูบ ได้ยินบุตรกล่าวว่า อยากให้ท่านพ่อได้ลองชาใหม่
 
หากผู้ชายคนนั้นกลับปฏิเสธความสำเร็จของลูกชายของนาง!!
นางทั้งเศร้าใจ ทั้งเคืองใจ ยิ่งมาเห็นสีหน้าเหมือนจะร่ำไห้
 แต่กลั้นไว้อย่างที่สุดด้วยความน้อยอกน้อยใจนั่นแล้วในที่สุดนางก็ทนไม่ไหว
 
กล่าวกับบุตรชายว่าจะทำให้ผู้ชายคนนั้นลองลิ้มรสความสำเร็จของบุตรชายนางให้ได้!!
 
มาตอนนี้...ยามต้องเผชิญหน้ากับคนผู้นั้น
แม้ความมั่นใจจะถูกทอนลงไป แต่แรงผลักดันภายในนั้นยังคงอยู่ไม่สั่นคลอน
 
วันนี้ถ้าไม่ได้ความสำเร็จกลับไป ต่อให้ต้องตบโต๊ะจับกรอก นางก็จะทำ
“เห็นท่านพี่เหน็ดเหนื่อย ข้านำน้ำชาบำรุงร่างกายมาให้เจ้าค่ะ” 
นางมองเมินสายตาคนตัวใหญ่ที่มองมาถือคติไม่มองไม่รับรู้ ทั้งไม่ถามความสมัครใจ จัดการนำถาดในมือวางลงที่โต๊ะใหญ่
 ขยับถ้วยชาเดิมออก รินชาใหม่ เดิมอ้อมโต๊ะ ส่งให้สามีกับมือ
 
ถ้วยชาที่ส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ คล้ายกลิ่นของฤดูใบไม้ผลิวนเวียนอยู่รอบตัวคนทั้งคู่
กลิ่นใหม่โดดเด่นกลบกลิ่นมิ้นภายในห้องให้ชืดชา กลิ่นสดชื่นของแมกไม้กลางพงไพรนี้ทั้งหอมทั้งดึงดูด
 ล่อให้คนต้องหายใจเข้าลึกๆอยู่บ่อยครั้ง ยิ่งดมยิ่งรู้สึกล่องลอย คล้ายมี คล้ายไม่มี
 
นานพอควรที่นางถือถ้วยชาค้างไว้
“จากกลิ่น ท่าทางจะเป็นชาดี เจ้าดื่มเถอะ”
คำพูดนี้เรียกสติให้นางเงยหน้าไปสบตาสีฟ้าเข้มนั้นทันควัน
“ท่านพี่รานน้ำใจข้า”
แต่คนตรงหน้ากลับหันไปจัดการงานของตัวเองต่อ  ปากกล่าวทีเล่นทีจริง
 
“นานที ปีหน เจ้าจะเหลือบแลข้า ไม่เคยเห็นสามีผู้นี้ในสายตา 
วันนี้ใจดีกับข้า มาหาข้าถึงนี่ เจ้ามีความปรารถนาใด รีบว่ากล่าว”
คำพูดพอกล่าวถึงกับทำคนนิ่งงันไป ความจริงข้่อนี้ จะยอมรับก็ใช่ที่ จะปฏิเสธก็ไม่ได้
ลอบถอนใจยาว เพื่อบุตรชายที่นางรัก ปล่อยวางเรื่องของตนเอง
 
“ที่แล้วมาเป็นข้าเองที่ไม่ดี ให้ข้าขอขมาท่าน ด้วยชาบำรุงถ้วยนี้เถอะนะท่านพี่” ว่าพลางก็ยกชาขึ้นมาอีกครั้ง
ชายตรงหน้าเพียงเหลือบมองถ้วยนั้นชั่วครู่
“งั้นเจ้าก็ทานถ้วยนั้นของเจ้า ข้าจะทานของข้า เรื่องที่แล้วมาหลังจากนี้ถือว่าแล้วกันไป”
ว่าพลาง ฉี หยางจิน ก็เอื้อมมือไปหยิบถ้วยของตัวเองที่ถูกยกออกไปขึ้นมาชูตรงหน้าแล้วดื่มลงไปอึกใหญ่
มองภรรยาตรงหน้าที่ชักสีหน้าโมโหออกมาอย่างเด่นชัด มันความจริงไม่ใช่สามีที่ใจแคบ 
แต่จากประสบการณ์ของตัวเอง การที่โหวหลัน มายืนตรงหน้านี้นั้น
แปลกประหลาดยิ่ง
 
แต่ไหนแต่ไรมา นางบึงชาต่อมันเสมอ เพียงเข้าใกล้นางก็จะหลีกหนี ทั้งปิดประตูใส่หน้า
ไม่ต้องรับมันแม้เพียงเข้าใกล้เขตเรือน ไม่ทราบวันนี้กินดีหมี หัวใจเสืออะไรมาจึงนึกห่วงใยสุขภาพของมันขึ้นมาได้
มันมองชาถ้วยนั้นของนางด้วยความกังขาเต็มอก
มันไม่รู้ว่าวันนี้นางทนความรังเกียจมันไม่ไหวจึงจะวางยาฆ่าคนให้พ้นทุกข์หรือไม่ 
หรือมีสิ่งใดอยู่เบื้องหลังอีกหรือไม่
มันเป็นพ่อค้ามานาน ไม่ว่าอะไรล้วนเคยพบเจอเมื่อเกี่ยวพันถึงผลประโยชน์ไม่ว่าอะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งมีดในที่แจ้งและเกาทัณฑ์ในที่ลับ
ตลอดชีวิตของมันพบว่าผู้คนส่วนมากที่ตายไปมักพ่ายแพ้แก่คนใกล้ตัวทั้งสิ้น
ชั่วชีวิตพ่อค้าของมันก็หาได้ราบลื่นดังภาพฝัน ด้วยโชคช่วยไม่ก็ลางสังหรณ์แม่นยำหลายครั้งเกือบตายไปไม่มีใครรู้เห็นก็มี
และในวันนี้ลางสังหรณ์บอกมันว่าในชาถ้วยนั้นต้องมีสิ่งใดไม่ถูกต้อง
ยิ่งโหวหลันพยายามให้มันดื่มเช่นนี้ 
 
น่ากลัวว่า..
มันดื่มน้ำชาในถ้วยของตัวเอง อีกอึก และเชิญให้นางดื่มบ้าง ถ้านางต้องการขอโทษจริง
 ดื่มไปก็คงไม่เป็นอะไรหลังจากนี้ มันก็จะทำตัวกับนางดีๆ
อย่างไร นางก็เป็นผู้หญิงคนเดียวที่สามารถให้กำเนิดทารกชายที่ทั้งงดงามทั้งยังฉลาดเฉลียวแก่มันได้หากสามารถให้นางกำเนิดอีกคน หรือสองคน
ครานี้มันไม่โลภมาก ขอเพียงได้เสียครึ่งหนึ่งของฮัวเหลียน ก็ประเสริฐยิ่งแล้ว