บันทึกป่วน วิญญาณนิสัยแย่

เคล้ง!!

เสียงกระเบื้องตกแตกดังออกมาให้คนรับใช้ต้นห้องสะดุ้งโหยง เหลียวมองไปด้านหลังทั้งที่มันก็รู้ว่าจะไม่เห็นอะไร

อยู่รับใช้บ้านนี้มาก็หลายปี ไม่เคยมีครั้งใดที่นายท่านกับอนุหลันเข้ากันได้ดีสักครั้ง

ไม่มีปากเสีย ก็บึงชาต่อกัน หลายครั้งมันยังสงสัยว่าเหตุใดคนคู่นี้

ทั้งที่ไม่ถูกกันอย่างหนัก ยังสามารถให้กำเนิดทารกที่น่าทึ่งได้คนหนึ่ง

อนุที่นายท่านโปรดปราน กลับไม่มีผู้ใดสามารถมอบทารกให้ได้สักคนหรือว่าเชื้อพันธ์ของนายท่านต้องมีความโกรธเกรี้ยวด้วยจึงจะเร้าใจได้คุณภาพ???

ได้แต่คิดเท่านั้น มองดาวเกลื่อนฟ้าเบื้องบน อากาศดี ท้องฟ้าสวย บรรยากาศเป็นใจ

ไม่แน่ว่าวันนี้ที่นายท่านและอนุหลันวิวาทกัน ตอนเช้าอาจจะมีข่าวดีได้ทารกเพิ่มมาอีกคนก็ได้

นึกถึงบ้านที่มีเสียงเด็กๆวิ่งไปมา หัวเราะร่าเริงแล้ว มันเองก็อดตื่นเต้นคึกคักไม่ได้

ดีๆวิวาทได้บุตร วิวาทกันให้มากไว้

มันกระหยิ่มยิ้มย่อง เหลียวซ้ายแลขวา รักษาต้นทาง ส่ายตูดออกมายืนเฝ้ายามในสวนอย่างรู้งาน

 

มองถ้วยชาที่ถูกโหวหลันตบกระเด็นไปบนพื้น ด้วยความตกตลึงมือหนายังคงนิ่งค้างกับที่ ดีที่ชาในถ้วยเย็นแล้ว ไม่อย่างนั้น ทั้งคู่คงได้บาดเจ็บแน่นอน

ที่ยิ่งกว่านั้น

มันไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง ที่แล้วมาเมื่อมีปากเสียงกัน จะเป็นมันที่ออกอาการ

 ภรรยาเพียงตอกกลับมาด้วยคำพูดเชือดเฉือนรานน้ำใจ ไม่ก็เมินมันไปเสียอย่างนั้น 

เห็นนางทำหน้าเคืองแค้นแน่นอก หายใจเข้าออกรุนแรง หน้าแดงจมูกบาน

 

 จากนั้นเหมือนได้ตัดสินใจอะไร อารมณ์ก็สงบลง

นางใช่เป็นวันนั้นของเดือนที่เค้าเล่าลือกันหรือไม่? ว่ากันว่าหญิงทุกผู้นามในช่วงนี้ล้วนดุร้ายยิ่ง

ตลอดมาถ้าอนุคนใดอยู่ในช่วงนั้น พ่อบ้านอวี้จะกันไม่ให้มันเข้าใกล้หรือได้พบ

การได้เห็นโหวหลันในวันนี้ สร้างความตื่นตาตื่นใจแก่หยางจินนักโฮฮฮ คำเล่าลือเป็นจริงสินะ ผู้หญิงช่างเป็นสิ่งที่น่าพิศวงจริงๆ มันหมกมุ่นความความคิดของตัวเองได้ไม่เท่าไหร่ ก็ต้องสะดุ้งถอยชิดผนักเก้าอี้มากขึ้นคนตรงหน้าเริ่มขยับก้าวเข้าหามันนิ่งๆไม่เร็วไม่ช้า ทั้งไม่ได้คุกคาม แต่กลับไม่ปล่อยให้ถอยหนี เมื่อห่างได้ระยะแขนนางกลับหยุดนิ่งยกชาดื่มเข้าไปคำใหญ่ต่อหน้าต่อตาฉีหยางจิน

เห็นว่าที่แท้ตัวเองคิดมากไป กำลังจะลอบระบายลมหายใจ

แต่การณ์กลับแปลกประหลาดและรวดเร็วยิ่งกว่า

 

คนบางคนเมื่อจะกระทำบางอย่าง บ้างใช้วิธีละมุนละม่อม 

บ้างใช้วีธีรวบรัดตัดตอน หลายคนหลายวิธี แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าแม่เสือที่กำลังโมโห

เสี้ยววินาทีท่านก็ตายใต้กรงเล็บนางเสียแล้ว

ตาประสานตา ใกล้จนไม่อาจหลีกหนี ไม่อาจต่อต้าน

ริมฝีปาก อิ่มฉ่ำน้ำนั้น ก็ประกบเข้ามาส่งน้ำชาอุ่นร้อน แฝงรสหอมเย็นซ่านคอมันแล้ว

ร่างหนาสะดุ้งจะผละออก

สุดท้ายตัดใจ ไหนๆก็ทานเข้าไปแล้ว

ฤทธิ์ชาแรงยิ่ง สร้างความมึนงง ตาลาย ร่างกายร้อนผ่าว

ตกลงนี้เป็นยาพิษจริงๆสินะ เอาเถอะ ก่อนตายก็เต็มที่เลยละกัน

เปลี่ยนมือที่กำลังจะดันคนออกกอดกระชับ ให้แน่นเข้ามามากกว่าเดิม

 

 

 .....................................

 

 

 

“น่าสนใจ ตัวยาที่ให้ท่านแม่ทานไปได้ผลดีเกินคาด สำหรับหญิงอายุประมาณ 25-30 ปี 

ปริมาณยาถือว่าเหมาะสมแล้ว แต่นี่เป็นการทดลองครั้งแรก 

จึงยังไม่อาจสรุปผลที่ชัดเจนได้ อาจจะเป็นเพราะใส่ความคิดเบื้องต้นไว้พอเหมาะก็ได้ 

คงต้องทดลองกับคนอื่นต่อไป” 

 

เสียงของนายน้อยเรียกให้สติของเสียนจื่อกลับมาที่การจดบันทึกการทดลอง

โดยอาศัยเพียงแสงจันทร์ 

ไม่ว่าเบื้องหน้านายท่านกับอนุหลันจะทำอะไร จะมีเสียงแบบไหนนายน้อยสั่งให้มันบันทึกให้หมดสิ้น

เด็กชายทั้งสองที่ซุ่มอยู่บนกิ่งต้นไม้หนาริมหน้าต่างยังคงจดจ่อ 

รักษาความเรียบเฉยของใบหน้า วิเคราะห์ สังเกตอย่างละเอียดอย่างเยือกเย็น

 

ภายนอกเป็นเช่นนั้น

 

ความจริงแล้วมีเพียงนายน้อยเท่านั้นที่ยังคงเยือกเย็นได้

สำหรับกับเสียนจื่อแล้ว เรื่องแบบนี้น่าเขินอายนัก ทั้งรู้สึกไม่ถูกต้อง 

แต่เพราะนายน้อยอยู่ข้างๆ มันจึงต้องรักษาท่าทีของตัวเอง 

หากแสดงอะไรเป็นการเผยจุดอ่อนของตนแล้วล่ะก็ชีวิตอันสงบสุขตลอดมาของมันก็เป็นอันจบสิ้นแน่แล้ว

 

เมื่อได้ยินว่านายน้อยมีความคิดทำการทดลองกับผู้อื่นอีก 

มันจึงต้องพยายามสงบจิตสงบใจ ปลุกปลอบตัวเอง ให้ชินเอาไว้แต่เนิ่นๆ

 กลั้นใจมองต่อไป วิเคราะห์ และสังเกต

เพียงแต่ 

หัวใจเจ้ากรรมกลับเต้นเร็วมากขึ้น ลมหายใจก็กระชั้นแรง

 มันพยายามทำตัวให้สงบนิ่งที่สุด ควบคุมความคิดที่สุด

 

 

เพียงหมาแมวเท่านั้น

เพียงหมาแมวเท่านั้น

เพียง..

 สุดท้ายไม่พ้นทำให้นายน้อยต้องหันมามองอยู่ดี

ประสานสายตากันอย่างชิดใกล้ ไม่ต้องแสดงสีหน้าอะไร อาศัยแสงจันทร์เลือนลางเพียงแววตาวาววับนั้นมันก็รู้ชัดแล้วว่า

 

มันพลาดแล้ว

ดีที่ตอนนี้นายน้อยยังมีเรื่องอื่นที่น่าสนใจกว่า จากการที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่นายน้อยเกิด

 มันเชื่อว่ามันจะรอดไปได้ระยะเวลาหนึ่ง  และระยะเวลานั้นก็คงใช้เวลาไม่น้อย 

ระหว่างนั้นก่อนที่นายน้อยจะคิดวิธีการชั่วร้ายอะไรที่เข้าท่าออกมาใช้กับมัน 

มันจะต้องวางแผนอะไรสักอย่างที่เข้าท่าออกมาเป็นทางหนีทีไล่ให้ตัวเองสักเล็กน้อยเช่นกัน

 

 

เด็กน้อยอายุ 13 ดีดลูกคิดในใจ

เหลือบมองเข้าไปในห้องมันยังแปลกใหม่ต่อสิ่งเหล่านี้ จนปัญญาจะควบคุมจัดการ 

ไม่รู้จะปลดปล่อย ระบายอย่างไร ได้แต่กลั่นใจ

กลับมาท่องต่อ

 

เพียงหมาแมวเท่านั้น

เพียงหมาแมวเท่านั้น

 

จริงดังคาด นายน้อยหักกลับไปสนคนทั้งคู่ในห้องต่อไป

 

พวกเค้าได้รับยากันคนละขนาน คนหนึ่งได้ยาสะกดกั้นสติ ออกฤทธิ์กระตุ้นประสาท อีกคนได้ยาปลุกกำหนัด แม้จะน้อยเพียงอึกเดียว แต่ก็มากเพียงพอเมื่อผู้ถูกฤทธิ์ดูเหมือนจะสมยอม

 

“อะไรทำให้ท่านพ่อดูร่วมมือขนาดนั้น”

 

ข้ามองหนึ่งชายหนึ่งหญิงที่กับกำลังนัวเนียกันอยู่ในห้อง ใช้ความคิดหาเหตุผลไปมา

 เห็นคราแรกเป็นท่านแม่จู่โจม ต่อมาท่านพ่อทำท่าจะต่อต้าน แต่สุดท้ายก็สมยอม

 

ในห้อง เมื่อท่านแม่ตั้งสติได้เห็นว่าตัวเองพลาดท่าเสียแล้ว และพยายามดิ้นหนี

ท่านพ่อก็ไม่ยินยอมปล่อยเหยื่อแล้ว

โต๊ะทำงานถูกเปลี่ยนเป็นสนามรัก เสื้อผ้าหลุดลุ่ย ข้าวของตกหล่น เก้าอี้ที่เดิมนั่งอยู่ยังถูกผลักออกให้พ้นทาง

มองไปมองไป ข้าก็หมดความสนใจอีก เรื่องแบบนี้ข้านั้นชืดชามานานแล้ว 

ที่ยังคงอยู่ตรงนี้ก็เพื่อให้แน่ใจว่ากระบวนการผลิตลูกในครั้งนี้จะไม่มีอะไรผิดพลาดเท่านั้น

 

ด้วยความหงุดหงิดจากการถูกท่านพ่อกวนโมโหเมื่อตอนเย็น

 ข้าที่คราแรกใจดีกะจะทดลองยาปลุกกำหนัดตัวใหม่กับผู้อื่นก่อนก็เป็นอันพับเก็บไป

ตัดญาติด้วยอำหิตใช้บืดาตัวเองแทนหนูตัวแรกเสีย

ถึงอย่างนั้นข้าก็ไม่ใจร้ายพอจะทิ้งอู่ข้าว อู่น้ำ เอาไว้กับอันตรายของยาตัวนี้ส่วนผสมหลายอย่างเป็นตัวใหม่ ปริมาณยาที่ควรให้ยังไม่แน่ชัด ทั้งสูตรในหัวหรือก็ลางเลือนอยู่บ้างผลของมันอาจจะร้ายแรงกว่าที่ใครจะคาด

แต่ว่าตอนนี้นี่สิ

เสียงของบนโต๊ะหล่นกระจายดังมากขึ้น  พร้อมกับเสียงครางกระเส่า ดูไปก็ไม่เลวร้ายนักประเมินคะแนนท่วงท่าลีลา ท่านพ่อฉี หยางจินผู้นี้ แม้จะอายุครึ่งร้อยแล้ว ยังไม่นับว่า อ่อนด้อยไร้ความสามารถ

 

 

เอาเถอะ นั้นยังไม่เท่าไหร่แต่ไอ้ที่ข้างๆที่กำลังนั่งหน้าแดง หูแดง หายใจหอบ มือกุมเป้าตัวเองเนี่ย

กลอกตาหนึ่งรอบ ยิ้มไม่ออกร้องไห้ไม่ได้เสียนจื่อคงไม่คิดจะจัดการตัวเองตรงนี้หรอกนะ

 

บนต้นไม้นี่

ซึ่งมีข้าที่นั่งอยู่ข้างๆ ทั้งหายใจรดหูข้า

ตรงนี้!!!

ว่าแต่ เด็กนี้รู้จักทำอย่างนั้นด้วยหรือ

แววตาฉ่ำน้ำ อัดอั้น จนปัญญาฮึ ไม่หรอกมันยังเด็กนัก

แต่ไม่ต้องห่วง มีข้า ลงมือ อบรม สั่งสอน เสียอย่าง แต่สถารที่ไม่สะดวกนัก

ข้าจะหาเวลาติวพิเศษให้มันคราหน้า

 

หันกลับไปสนใจงานทดลองต่อ ข้าคิดแผนการชั่วที่เข้าท่ากับเด็กน้อยนี่ออกแล้ว

นึกภูมิใจในตัวเอง วิธีการไร้ศีลธรรมแบบนี้ มีแต่ข้านี่แหละที่กระทำได้

 

ภายในห้อง  ยกแรกไม่ทันจบลงข้ากลับง่วงเต็มทน ปากอ้า หาววอด มองมือตัวเองยังมีผ้าพันแผล จริงสินะ วันนี้เหนื่อยล้ามาทั้งวันแล้ว

เฮ้อออ คงไม่เป็นไรแล้วล่ะ ดูท่าทาง ทั้งคู่คงผ่านไปได้ด้วยดี

 

“ไป กลับกันเถอะ”  เรียกเด็กน้อยข้างกาย ให้ลงจากต้นไม้ไปพร้อมกัน

ข้าก็ขยับก่อน มือค่อยๆประคอง ค่อยๆเลื่อนตัวไปยังลำต้นของไม้ใหญ่ท่ามกลางความมืด 

เท้ายื้นไปเหยียบกิ่งไม้ด้านล่าง

เหลือบมองเด็กน้อยที่ยังคงเงียบ จ้องไปทางเดิมไม่เขยื้อนเคลื่อนไหว

วัยเด็กก็สนอกสนใจสิ่งต่างๆอย่างนี้แหละนะ

“นายน้อย”

“ลงมาได้แล้ว”

“นายน้อย มีบางอย่างผิดปรกติ ทะ ท่าน กลับมาก่อน ท่านดู”

ว่าพลางเด็กชายก็หันกลับมาฉุดดึงข้าให้กลับขึ้นไปใหม่

ภาพที่เห็นภายในห้องคือท่านแม่ที่กำลังตื่นตะลึงมองบางสิ่งตาค้าง ขณะที่ตาเฒ่าจอมเจ้าเล่ห์นั้นลงไปนอนหายใจรวยริน ตาเหลือก

ทั้งน้ำขาวขุ่นไหลออกมาจากจุดนั้นไม่หยุด ชักกระตุกไปเสียแล้ว!!

 อาการนั้นมัน ...

คงไม่ใช่ธาตุหยางแตกซ่านหรอกนะ!!!

ให้ยามากเกินไปจริงๆด้วย