บันทึกป่วน วิญญาณนิสัยแย่

ท่านพ่อที่หลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่อยู่ในสภาพเอ็ดโรยต่างจากปรกติอยู่บ้าง 

แต่รัศมีและประกายตาเจิดจ้ายังคงไม่เปลี่ยนไปตามเวลาแม้แต่น้อย

แม้ว่าข้าจะเรียกคนผู้นี้ว่า ตาแก่ หรือตาเฒ่า รูปลักษณ์ ภายนอกก็ไม่ได้ชราภาพตาม

อายุจริง 50กว่าๆนั้น ท่านยังคงเหมือนชายอายุ30-40กว่าปี

เป็นชายวัยกลางคนที่น่าเคารพเกรงขาม เต็มไปด้วยพลังงานชีวิต

ผมสีดอกเลาแซมดำ ถูกมัดรวบอย่างดี เสื้อผ้าเนื้อดีแขนกว้างสบายตัวสีน้ำตาลแดงช่วยเสริม 

ให้ร่างท้วม สูง ใหญ่ นั้นดูมั่นคงไม่สั่นคลอน

นัยน์ตาจิ้งจอกสีฟ้าเข้ม จมูกโด่ง ริมฝีปากบาง ขับให้ใครก็ตามที่ได้ยลก็คาดเดาอาชีพพ่อค้ามากเล่ห์ของคนผู้นี้ได้

ข้าคิดว่าสีตาของข้าคงได้จากชายคนนี้ส่วนหนึ่ง

"ว่าไงลูกชาย ไม่เจอนาน สบายดี"

ท่านพูดไปด้วยอาการผ่อนคลาย เลิกคิ้ว เหลือบมองผ้าพันแผลทั่วตัวของข้า

"มากเป็นพิเศษขอรับท่านพ่อ แต่ได้ข่าวว่าการค้ามีปัญหา ท่านพ่อจึงไม่ใคร่สบาย"

ท่านฝืนยิ้มในหน้า ยกเท้าพาดโต๊ะ คนรับใช้คนสนิทที่ข้างตัวรีบขยับเอกสารสำคัญต่างๆถอยห่างแทบไม่ทัน

ท่านพ่อเป็นคนไม่ถือพิธีรีตรงคนหนึ่ง

"การค้าก็เยี่ยงนี้ อะไรที่ราบรื่นเกินไปก็น่าเบื่อ เจ้ามาหาบิดาทำอะไร

 เจ้าฝืนตัวไปเข้าสำนักยุทธทำอะไร เมื่อครู่แม่ใหญ่เจ้ามาร่ำไห้ ปริ่มจะขาดใจ

 ให้ข้ากล่อมเจ้าเลิกล้มไปสร้างความลำบากแก่ตัว"

“เด็กสักคนจะเติบโตก็เยี่ยงนี้ ต้องผ่านการเคี่ยวกร่ำ ความเจ็บปวด 

ไม่พบเจอไม่เรียนรู้ อะไรที่ราบรื่นเกินไปก็น่าเบื่อ ท่านพ่อเห็นเป็นอย่างไร”

คำยอกย้อนของข้าเรียกเสียงหัวเราะในคอจากผู้เป็นบิดา

ท่านกวักมือเรียกข้าเข้าไปหา แล้วขยับมือขยี้หัวข้าอย่างไร้ความปราณี

ฮะ ฮา ฮา

“ประเสริฐ ประเสริฐบุตรชายข้ารู้ความนัก ไม่เสียทีที่มีบุตรเมื่ออายุมาก ได้คุณภาพไม่เน้นปริมาณ ดีๆ”

 ศีรษะข้ายุ่งเหยิงไม่เป็นทรง ปัดมือหนาหนักออก แม้จะหยุดกระทำ 

แต่เมื่อท่านพ่อมองข้าอีกครั้งก็หัวเราะออกมาไม่หยุด

 “ดูเจ้าสิ คุณชายน้อยของข้าหัวยุ่ง หน้านิ่ง แถมเส้นเลือดที่ขมับกระตุกไม่หยุด

 เจ้าเห็นบิดาเคร่งเครียดเกินไปจึงมาเพื่อสร้างความรื่นรมย์แก่บิดาใช่หรือไม่”

ว่าแล้วก็หัวเราะต่อไป

ให้ตายเถอะ กับผู้อื่นท่านพ่อไม่เคยหลุดมาดแม้เพียงน้อย แม้อารมณ์ดีหรือถูกใจ ก็เพียงกระตุกมุมปาก

คราหงุดหงิดอารมณ์เสีย นัยน์ตาจิ้งจอกนั้นก็จะหรี่เรียวทอประกายวูบไปบ้าง

เก็บปาก เก็บอาการ ไม่ปล่อยให้ใครรับรู้ความรู้สึกให้เป็นจุดอ่อน

แต่ขอเพียงกับข้าเท่านั้น

ทุกครั้งที่พบข้า ท่านพ่อก็มักจะหาเรื่องมารังแกข้าและหัวเราะไม่หยุดอย่างนี้เสมอ

ขอเพียงทำให้ข้าหงุดหงิดรำคาญ หนังตากระตุกสักเล็กน้อย ท่านก็ถือว่าประสบความสำเร็จอันยิ่งใหญ่แล้ว

ทั้งแสดงอาการปลาบปลื้มใจจนน่าโมโห

ข้าว่า ที่ชาตินี้ข้ามีนิสัยชมชอบรักแกผู้อื่นมากเป็นพิเศษก็คงมาจากตาเฒ่านี้  "แน่ๆ"

จัดผม และเสื้อผ้าให้เข้าที่ หมายมาดว่าจะจัดการบิดาตัวเองอย่างไร

ตอนนี้ต้องใจเย็น

คืนนี้ลงมือ

“ข้าอยากทำการค้า”

ตาเฒ่าเลิกคิ้ว หยุดหัวเราะ ตาวาว จัดที่นั่งตัวเองให้สบายขึ้นกว่าเดิม

“ว่ากระไร การค้ากระไร จะ “ขอทุน” หรือว่า “กู้ยืม” ”

กับลูกตัวเองก็ไม่เว้น ตาเฒ่าโสโครก

“กู้ยืม จะยืมทั้งเงิน ทั้งคน ทั้งเส้นสาย จะทำสถานปศุสัตว์ เน้นม้าและวัว ที่สำคัญดอกไม่ให้ กำไรท่านพ่อหนึ่ง ของข้าเก้า”

พ่อค้าใหญ่หรี่ตาจิ้งจอกของตัวเอง สานสบตากับบุตรอันประเสริฐตัวดี

ข้าเป็นบุตรของพ่อค้าใหญ่ทั้งที ย่อมต้องโตไปเป็น พ่อค้าหน้าเลือด

จึงจะถือว่าถูกสายพันธ์!!!