Born to be the Killer สืบปมร้ายนายฆาตกร

          ไอเด็นช่วยฉันด้วย T_T
 
          ฉันพยายามสะบัดเเขนเเต่ก็ไม่เป็นผลเพราะหมอนี่บีบเเขนฉันเเรงมากเเถมยังลากฉันออกจากร้านมาหน้าตาเฉย 
          "นี่นายปล่อยฉันเดี๋ยวนี้"
          "..."
          "หูหนวกหรือไง!"
          "..."
          "ฉันเจ็บนะ!"
          "..."
          "ปล่อยยยย ฉันจะไปทำงาน!"
          "นี่ยังเรียกว่างานอีกหรอ!"
          "ห๊ะ..ไอเด็น"
          "ทำไมต้องหนีมาที่เเบบนี้"
          "ฉันไม่ได้หนีฉันตั้งใจมาที่นี่ต่างหาก"
          "อ้อ นี่มาหางานทำหรอ"
          "ใช่ จะได้ไม่ต้องพึ่งนายอีก"
          "ไหนล่ะเพื่อนเธอ"
          "เเล้วฉันจำเป็นต้องบอกนายด้วยหรอ"
          "หึ ดูเเต่งตัวเข้าสิ ล่อเเหลมสายตาผู้อื่น"
          ที่ฉันรู้เพราะตอนที่เขาตอบฉัน ไอเด็นเอาผ้าปิดปากเเล้วก็เเว่นออกเผยให้เห็นใบหน้าที่ขาวเนียน (ยังจะมาชมอีก) เเละเเฝงไปด้วยความเย็นชาในดวงตาของเขา เขาจ้องหน้าฉันคิ้วขมวด เเล้วเขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง 
          "นี่มันชุดทางร้าน ฉันก็ไม่ได้อยากใส่เเบบนี้หรอก"
          "เเต่ก็เกือบโดนไอ้บ้าโรคจิตลากไปข่ม.."
   
      เพียะ!
          ฉันตบหน้าเขา ตอนนั้นมีผู้คนเดินผ่านเลยทำให้พวกเขาตกใจเล็กน้อยเเต่ก็ไม่มากอาจจะคิดว่าเรื่องของผัวเมียเราไม่เกี่ยวอะไรประมาณนี้ เอ๊ะว่าเเต่เเถวนี้มันเเถวไชน่าทาวน์หนิถึงว่าหน้าตี๋อาหมวยเพียบ
         
          "หุบปากเน่าๆของนายไปซะไอเด็น!"
          "ฉันเเค่จะ.."
          "นายหลอกฉัน!"
          "ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย"
          "นายเอาตัวเเม่ฉันไปไว้ที่ไหนฉันจะไม่ถามเพราะนับจากนี้เราไม่มีอะไรยุ่งเกี่ยวกันอีก ฉันจะไม่ไปยุ่มย่ามที่บ้านนายเเล้วโดนกับดักหนีบอีกเเล้ว"
          "เธออยู่ตัวคนเดียวไม่ได้นะลอร่า"
          "อ้อจะบอกว่า เป็นผู้หญิงอย่าอยู่คนดียวนะมันอันตราย บลาๆๆ" ฉันทำเสียงดัดจริต "ผู้หญิงสมัยนี้ไม่ได้อ่อนเเอหรอกนะจะบอกให้"
          "เฮ้อ เธอนี่มัน..ไม่ฟังคนอื่นเลย" เขาส่ายหัวไปมา
          "จะว่าอะไรก็ช่างไปให้พ้นหน้าฉันได้เเล้ว"
     
     พูดจบฉันก็เดินออกมาโดยไม่สนใจไอเด็น
          "นั่นเธอจะไปไหน"
          "กลับบ้าน ฉันไม่ทำงานบ้าๆที่นี่เเล้ว"
 
     หมับ!
          เเล้วไอเด็นก็จับเเขนฉันเเล้วดึงเข้าไปกอดตอนที่ฉันหันหลัง นี่เขาทำบ้าอะไรของเขาเนี่ย ส่วนฉันก็ยืนตัวเเข็งทื่อให้เขากอด คือตั้งตัวไม่ทัน ต๊กกะใจ๋เลย
          "นะ..นาย"
          "พูดจบเเล้วใช่ไหม"
          "พูด? พูดอะไร"
          "อย่าทำเเบบนี้อีก"
          "ฉะ..ฉันทำอะไร"
          "หนีมาเเบบนี้ รู้ไหมตั้งตัวไม่ทัน"
          "ฉันเกลียดนายต่างหาก"
          "เเน่ใจหรอ?" ยังจะมาถามซ้ำอีก
          "เเน่ใจสิ ปล่อยได้เเล้วจะกอดอีกนานไหม"
          "ไม่ปล่อย"
          "ฉันจะกลับบ้าน!"
          "กลับด้วยคน"
          "ประสาท ฉันไล่นายยังจะหน้าด้านอีก"
          "โอเค..ปล่อยก็ได้" ในที่สุดก็กอดจนปล่อย =0=
          "เเล้วทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่"
          "ก็.."
          "ก็อะไร"
          "ก็มาเที่ยว"
          "หรอ ฟังไม่ขึ้นเลยนะ"
          เรายังคงยืนคุยกันอยู่ข้างนอก เเต่พวกที่อยู่ข้างในก็เงียบไปเลยไม่สนใจใยดี เหอะ ฉันไม่ควรจะมาเหยียบร้านนี้ตั้งเเต่เเรกด้วยซ้ำ น่าโมโหชะมัด
         
          เเต่มาที่ไอเด็น ขนาดเขาเป็นคนที่ตัวสูงกว่าฉันมากฉันยังมองเห็นสีหน้าเขาตอนนี้ออก เหมือนเขาจะไม่ใช่ไอเด็นคนเดิม หมายถึงเเต่ก่อนเขาดูเฉื่อยชาไม่สนใจใครเเต่ตอนนี้ดูเเปลกๆ พูดติดๆขัดๆบ่อย เขาเขินหรือเปล่า ฮิฮิ
          "มาตามหาเธอนั่นเเหละ"
          "ตามหาฉันทำไม ไม่ได้ร้องขอซะหน่อย"
          "ก็รู้ เเต่เธออยู่ตามลำพังไม่ได้นะลอร่า"
          "หืม"
          "เขตนี้มันนอกเมือง อันตรายอาจล้อมตัวเธอ"
          "อย่ามาพูดเหมือนฉันเป็นคุณหนูหรือเจ้าหญิงหน่อยเลย ฟังเเล้วขนลุก"
          "ก็ฉันเป็นห่วง.."
          "หืมมม..อะไรนะ ถ้าฟังไม่ผิดเมื่อกี้นายว่า.."
          ตามจริงก็ได้ยินนั่นเเหละ นี่เขาจะพลาดเเล้วงั้นหรอเขาบอกว่าเป็นห่วงฉันด้วยเเหละ พอฉันพยายามจ้องหน้า เขาก็หันหน้าหนีเเล้วก็เปลี่ยนเรื่องทันที กลบเกลื่อนหรือไงนาย ฮิฮิ 
          "ฉันว่าไปหานั่งคุยที่ร้านก่อนไหม"
          "อืม ก็ได้"
          
          เเล้วฉันไปใจอ่อนพูดดีกับไอเด็นได้ยังไงไม่เข้าใจ เฮ้ออ เเต่ตอนนี้ฉันกับเขามานั่งที่ร้านอาหารที่ค่อนข้างจะ..โรเเมนติกนิดนึงเพราะหาร้านที่ธรรมดากว่านี้ไม่มีร้านค่อนข้างน้อย เเต่ก็ดีคนไม่เยอะเท่าไหร่จะได้คุยส่วนตัวบ้าง ไม่ใช่เรื่องฉันกับไอเด็นนะหมายถึงเรื่องยิ่งใหญ่การงานอะไรเทือกๆนั้น 
          "สั่งไรก่อนไหม" ไอเด็นถาม
          "ฉันเอาพาสต้า"
          "งั้นฉันก็พาสต้า"
          "สั่งเหมือนฉันหนิ"
          "ขี้เกียจดูเมนู"
          "มีงี้ด้วย"
     ระหว่างรออาหารมาฉันถามเขาเรื่องนั้นดีกว่า..
          "เเต่ก่อนที่จะเข้าเรื่อง เสี่ยฉางนี่ใคร"
          "ฮ่ะๆๆ"
          "ขำทำไมยะ หรือนายโม้เอาเอง"
          "ไม่ได้โม้ เสี่ยฉางก็หัวหน้าพวกนักเลงไร้สาระเเต่เเถวนั้นไชน่าทาวน์ไงก็เลยเอามาขู่ไอ้โรคจิตที่จะฉุดเธอ"
          "อ้อ..หัวไวเนอะนาย"
          "เเน่นอนสิ"
          "เเล้วเรื่องที่นายจะพูด เล่ามาสิ"
          "ที่ฉันจะบอกคือเธออยู่ที่นี่ไม่ได้"
          "..."
          "เพราะคนของลูเซียตอาจมีอยู่ทุกที่"
          "อะไรนะ ลูเซียตตายเเล้วไม่ใช่หรอ"
          "ไปรู้มาจากไหนเนี้ย" ไอเด็นทำหน้างง
          "ก็มันลงข่าวหน้าหนึ่งเเล้วนายก็เป็นคนยิง..เดี๋ยวๆ ผู้ชายในคืนงานเต้นรำไม่ใช่ลูเซียตหรอกเหรอ"
          "ความจริงฉันเป็นคนยิงหมอนั่นตาย"
          "..."
          "เเต่คนนั้นไม่ใช่ลูเซียต"
          "..."
          "ไม่มีรอยสัก"
          "ถึงว่าลูเซียตจะมาให้จับตัวได้ง่ายๆงั้นเหรอ"
          "ฉันก็รู้ตั้งเเต่เเรกเเล้วถึงได้ยิงไง เป็นเเค่คนของลูเซียต"
          "ก็เเปลว่าลูเซียตเป็นคนจับตัวเเม่ฉันไป"
          "ก็ใช่น่ะสิ ทำไมถึงดูไม่ออกว่าฉันช่วยเธอมาตลอด"
          "ก็ฉัน.."
          "ช่างมันเถอะ"
          "ตอนนี้ก็ต้องเดินหน้าด้วยกัน"
          "เเต่เราไม่รู้ลูเซียตอยู่ที่ไหนจริงๆ อาจจะอยู่อีกประเทศนึงก็ได้"
          "เเต่ฉันรู้อยู่ที่นึง"