Born to be the Killer สืบปมร้ายนายฆาตกร

     4 วันถัดมา..

          ฉันกลับไปหามิทานี่เรื่องทุกอย่างที่ฉันคิดว่ามันจะดีขึ้นเเต่กลับเเย่ลงกว่าเดิม เพราะมิทานี่เกิดอาการซึมเศร้าพ่อเเม่ของนางก็เลยกลับมาดูเเล ฉันถามพวกเขาว่าเกิดอะไรขึ้นเเต่พวกเขาไม่รู้อะไรมีเเต่มิทานี่ที่รู้เเต่ก็ต้องบำบัดให้สภาพจิตใจกลับมาเป็นปกติซะก่อน เวลาฉันถามอะไรนางก็เอาเเต่เหม่อไม่ยอมตอบใครเลย ต้องมีใครมาทำอะไรเพื่อนฉันเเน่ๆ 

          ฉันก็อยากจะช่วยพ่อเเม่ดูเเลมิทานี่อยู่หรอกนะเเต่ว่าฉันมีอีกเรื่องที่ต้องทำก็เลยออกมาเช่าห้องพักอยู่คนเดียวห่างจากนอกเมืองประมาณสิบกิโลเมตรได้

          ตอนนี้ฉันจะกลายเป็นโจรไปเเล้วเล่นเเต่งตัวซะมิดชิดสงสัยอยู่กับไอเด็นมากไป ฉันอยู่ที่นี่ไม่รู้จักใครเลย เเต่มันก็น่าอยู่ดีนะเพราะมันเงียบเเล้วก็อากาศดีด้วย การจะดำเนินเรื่องด้วยตัวเองมันไม่ใช่เรื่องงา่ายเลย อยากรู้จังว่าไอเด็นจะจับตัวลูเซียตได้หรือเปล่า 

          เเล้วทำไมฉันจะต้องพูดถึงหมอนั่นด้วย น่าโมโหชะมัด!

     1 สัปดาห์ต่อมา..

' เมื่อหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมาได้มีการโจมตีงานเต้นรำที่ Manchester University

โดยชายหนุ่มปริศนารายนึงซึ่งไม่ทราบสาเหตุว่าเพราะอะไร

ชายหนุ่มคนนั้นไม่เปิดเผยหน้าตาเพราะสวมหน้ากากตลอดเวลา

เเต่สุดท้ายก็โดนยิงเสียชีวิตเเต่ยังไม่รู้ว่าใครเป็นคนทำทิ้งไว้เพียงศพของผู้ร้าย '

          "นี่ลงข่าวหน้าหนึ่งเลยหรอ" ฉันพึมพำกับตัวเองหลังอ่านหนังสือพิมพ์ตามร้านค้าจบ

          "จะซื้อไหมเเม่หนู" ลุงคนขายถาม

          "อ้อ เเค่อ่านดูค่ะ"

          "..."

          "เเล้วตกลงมีใครรู้ไหมคะว่าผู้ร้ายคือใคร"

          "ไม่มีใครรู้หรอกเเม่หนู"

          "ถ้างั้นขอตัวก่อนนะคะ"

          เเล้วฉันก็เดินออกมาจากร้านพร้อมมีเรื่องให้ครุ่นคิดอยู่เต็มหัว คนที่ยิงน่าจะเป็นไอเด็นเเน่เพราะตอนฉันออกมาพวกเขาน่าจะยังอยู่ด้วยกัน ว่าเเต่ ลูเซียตตายเเล้วหรอ ทำไมไอเด็นถึงเลือกยิงตอนนั้นเลยเขาไม่รู้หรอว่ายังมีอีกหลายเรื่องที่ต้องสอบปากคำหมอนั่นอยู่ เเล้วฉันจะรู้ได้ยังไงว่าลูเซียตเอาเเม่ฉันไปไว้ที่ไหน บ้าเอ๊ย

          หิวก็หิว เงินในบัญชีก็เหลืออยู่น้อยนิดจ่ายค่าเช่าห้องไปก็จะหมดอยู่เเล้ว ค่าของกินก็เเพง อยู่เเล้วจะทำยังไงดีเนี้ยหรือว่าจะไปสมัครงาน เออดีเเฮะ ลองดูดีกว่า

          เเล้วฉันก็เดินมาเรื่อยๆจนมาเจอร้านบาร์อยู่ร้านนึงเป็นร้านเล็กๆไม่ใหญ่มากคนน่าจะไม่เยอะ เอาเถอะทำเเค่ช่วงสั้นๆละกัน

          พอเดินเข้ามาข้างในทุกคนก็หันมามองเป็นตาเดียว นี่เเหละที่รำคาญทำไมต้องมองขนาดนั้นไม่ได้จะมาปล้นนะยะ

          "มา..สมัครงานค่ะ"

          "..."

          "คือ..จะมาสมัครงานค่ะ"

          "อ้อ งั้นมาทางนี้"

     เเล้วสาวเซ็กซ์ซี่ที่กำลังทำค็อกเทลล์ก็เดินนำฉันไปที่ห้องเล็กๆห้องนึง

          "ชื่ออะไรล่ะ"

          "ลอร่าค่ะ"

          "เเล้วเคยทำงานมาก่อนไหม"

          "เคยทำเมื่อหกปีที่เเล้วค่ะ"

          "คิดยังไงถึงอยากมาทำที่นี่ล่ะ"

          "เอ่อ.."

          "ต้องบอกเลยนะว่าร้านนี้ไม่เหมาะกับเด็กใสซื่ออย่างเธอ"

          "ฉันไม่สนหรอกค่ะว่าจะเป็นยังไงขอเเค่ฉันได้มีงานทำเเละก็ต้องการเงินเเค่นั้นค่ะ"

          "..."

          "ให้ฉันทำเถอะนะคะ"

          "ก็ได้ ที่นี่ขาดพนักงานเสิฟพอดี"

          "เป็น..เด็กเสิฟหรอคะ"

          "ใช่"

          "เเล้วได้เท่าไหร่คะ"

          "35 ปอนด์"

          "เเค่ 35 ปอนด์เองหรอคะ"

          "ที่เหลือก็หวังทิปกับลูกค้าเอา ถ้าทำงานดีก็ได้ทิปเยอะ"

          "ตะ..เเต่ว่า.."

          "เอ้า ไปเปลี่ยนชุดซะเริ่มทำตอนนี้เลย อีกชั่วโมงหนึงลูกค้าจะเริ่มเยอะขึ้น อย่าชักช้าล่ะ"

          นี่ชุดหรอให้ตายเถอะทั้งสั้นทั้งรัดรูปน่าอึดอัดชะมัด นี่ฉันต้องทำงานนี้จริๆหรอเนี้ย เอาว่ะเพื่อเงินฉันทำได้อยู่เเล้ว

          หลังเปลี่ยนชุดเสร็จฉันก็ถามพี่ผู้หญิงที่ถามฉันเมื่อกี้เขาก็บอกว่าไม่ต้องทำอะไรมากเเค่รอรับออเดอร์จากลูกค้าเเล้วก็จดๆเเล้วก็ไปให้คนที่ทำอาหารเพราะที่นี่มีอาหารไม่กี่อย่างเเล้วก็เอาไปเสิฟเเค่นั้น เออ ฟังดูง่ายเนอะ

          จ้าา ตอนนี้ฉันก็ยืนรอลูกค้าสั่งอาหาร น่าเบื่อมากบอกตง +_+

          "เฮ้คนสวยมานี่ซิ" ผู้ชายที่นั่งอยู่มุมร้านทักขึ้น ตัวใหญ่ล่ำบึ้กน่ากลัวมากข่ะ

          "ค่ะ รับอะไรดีคะ"

          "..." เขาไม่พูดอะไรเเต่มองหน้าฉันอยู่พักนึง

          "มะ..มีอะไรหรอคะ"

          "เเม่นี่เด็กใหม่หนิ"

          "เอ่อ..ใช่ค่ะ"

          "หน้าตาสวยใช้ได้"

          "เอ่ออ จะสั่งอะไรดีคะ"

          "ไม่อยากได้อาหารว่ะอยากได้เเม่นี่เเทน!"

     หมับ !

          "กรี๊ด! มะ..ไม่ได้นะคะ"

          ทีนี้ก็สวยสิคะมาทำงานยังไม่ถึงวันเรื่องซวยก็บังเกิดขึ้น ไอ้บ้าโรคจิตมันจะดึงเเขนฉันออกไปข้างนอก ว่าเเล้วฉันน่าจะเชื่อที่ผู้หญิงคนนั้นบอก ส่วนคนอื่นก็เอาเเต่ดูไม่ช่วยห่านไรเลยนี่ฉันถูกฉุดนะช่วยกันหน่อยเซ่ หรือเรื่องนี้มันเกิดขึ้นทุกวันจนพวกนี้ชินกันหมดเเล้วหรือไง เฮ้! ไอ้พวกซื่อบื่อ ปั๊ดโธ่เอ๊ย

          "อย่าดิ้น! ถ้าไม่อยากเจ็บตัว"

          "บ้าไปเเล้วหรอ! ฉันมาทำงานนะไม่ได้ให้ไอ้บ้าอย่างนายมาลวนลาม!"

          "หุบปาก!"

          "ปล่อยนะ โอ๊ยเเขนฉัน"

          "มองไรวะ"

          ไอ้บ้าโรคจิตไม่ตอบฉันเเต่หันไปบอกพวกที่อยู่ในร้านที่เอาเเต่มองเป็นตาเดียว อ๋อ ที่เเท้ก็กลัวไอ้บ้านี่นิเอง เออเนอะ หมอนี่น่ากลัวจริงๆ

          "นี่พวกคุณมองไรกันห๊ะ ช่วยฉันหน่อยก็ไม่ได้หรือไง!"

          "..." 

          "เป็นใบ้หรอ!" ของขึ้นเเล้วนะได้เเต่ยืนมองไม่มาช่วยกันเลยพวกนี้นี่ ให้ตายเหอะ

          "เเกนั่นเเหละเงียบเเม่นี่หนิ!" ไอ้บ้าโรคจิตมาตวาดฉันต่อ

          "ปล่อยเเขนผู้หญิงคนนั้นเดี๋ยวนี้" หือ เสียงใครกัน

          "เเกเป็นใครวะ"

          "พอดีฉันโทรมาจองตัวผู้หญิงคนนี้ก่อนเเกเเล้วว่ะ"

          "ว่าไงนะ"

          "เพราะงั้นอย่าเเตะต้องตัวผู้หญิงคนนี้ เดี๋ยวราคาจะลด" 

          "นี่เเก.."

          "อ้อ เเล้วฉันก็เป็นคนของเสี่ยฉาง"

          "งั้นหรอ โทษที เเม่นี่หน้าตาสวย"

          "ใช่..เธอสวย"

          "..." มองไรยะ

          เเล้วคนที่จะซื้อตัวฉันต่อก็หันมามองฉันส่วนผู้ชายที่ตัวใหญ่ล่ำบึ้กก็เดินออกจากร้านไป นี่มันเรื่องอะไรกันเนี้ยยยยย ฉันมาทำงานโว้ยยยย ไม่ได้จะมาขายตัว พ้นตัวจากไอ้โรคจิตเมื่อกี้ยังต้องมาต่อกับผู้ชายคนนี้อีกหรอเเล้วเขาเป็นใคร ใส่เเว่นใส่ผ้าปิดปากอย่างกับโจรน่ากลัวกว่าไอ้บ้าเมื่อกี้อีกมั้ง เเถมยังบอกว่าเป็นคนของเสี่ยฉางอีก ฟังดูมาเฟี๊ยมาเฟีย งานนี้คงรอดยาก

          ไอเด็นช่วยฉันด้วย T_T