Born to be the Killer สืบปมร้ายนายฆาตกร

9.2

เขียนโดย โบว์น้อย

วันที่ 19 สิงหาคม พ.ศ. 2559 เวลา 13.52 น.

  23 chapter
  8 วิจารณ์
  24.81K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 26 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2560 16.48 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

17)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

          "เเต่ฉันรู้อยู่ที่นึง"

          "ที่ไหน นายรู้ด้วยหรอ"

          "เเต่ไม่เเน่ใจว่าลูเซียตจะยังอยู่ที่นั่นไหม"

          "เเหงล่ะว่าเขาไม่มีวันให้นายประชิตตัวเขาได้เเน่"

          "ไม่ลองก็ไม่รู้"

          "เเล้วเราจะไปเมื่อไหร่"

          "พรุ่งนี้สิ"

          "เเล้วคืนนี้นาย.."

          "ไปพักกับเธอ"

          "ให้ตายเถอะ -.-"

 

          หลังจากคุยกันเสร็จสรรพทานอะไรเรียบร้อยฉันกับไอเด็นก็มากลับมาพักที่ห้องเช่าที่ฉันอยู่บอกเลยฉันไม่อยากให้เขาอยู่เลยจริงๆ นี่อุตส่าห์หนีหน้าเขาเเล้วนะยังมาเจอได้อีก

          อาบน้ำเสร็จฉันก็ให้ไอเด็นอาบต่อ เสื้อผ้าของเขาไม่มีก็เรื่องของเขาอ่ะนะ ระหว่างรอฉันก็เปิดดูทีวีเรื่อยเปื่อย เเต่ก็บังเอิญเปิดมาเจอข่าวคนตายอีกเเล้ว CNN ออกข่าวเลยหรอ พอได้ยินข่าวเเบบนี้ฉันละอยากจะตายหายไปจากโลกนี้ทำไมถึงเกิดเรื่องเเบบนี้บ่อยนักนะ

          เเล้วไอ้ฆาตกรที่ว่านี่ยังจับตัวไม่ได้อีกหรอจ้างลูเซียตไงเขาเป็นมือปืนระดับมืออาชีพที่บ้าคลั่งเชียวนะ ให้ตายเถอะต้องให้มีข่าวฆ่าหั่นศพอีกกี่ศพถึงจะพอใจ

 

 

' รายงานข่าวจาก CNN เหตุเกิดที่ xxx

เมื่อเช้าเวลาประมาณ 9 โมง

หญิงโสดวัย 30 ต้นๆได้รับช่อดอกกุหลาบจากชายหนุ่มปริศหนา

คนที่เดินผ่านถนนเส้นนั้นให้การว่า

หญิงโสดคนนั้นสูดดมดอกไม้สองสามรอบเเล้วก็ล้มลงไปนอนกับพื้น

หลังตำรวจมาถึงตรวจพบว่าเธอเสียชีวิตเเล้ว '

 

 

' เเละทางตำรวจได้เปิดดูกล้องวงจรปิดที่ติดอยู่ถนนเส้นนั้น

พบว่าเป็นชายหนุ่มที่มีหนวดเครา

ซึ่งเป็นคนเดียวกับที่ก่อคดีฆ่าหั่นศพที่ผ่านมา

เเต่ยังไม่สามารถจับตัวได้ '

 

 

          "ถามจริง? อย่างงี้ก็มีหรอไร้สาระมากเเถมยังจับตัวไม่ได้อีก ห่วยสิ้นดี" 

          "ข่าวอะไรเหรอ"

          พอฉันหันไปก็เจอไอเด็นกับเพียงเเค่ผ้าขนหนูผืนเดียวส่วนอีกผืนก็เช็ดผมที่เปียกชุ่มของเขาเเต่ฉันหันหน้าหนีก่อน ทำไมต้องโจ่งเเจ้งเเบบนี้ด้วยยย ใจคอไม่ดีโว้ย >_<

          "นะ..นะ..นาย.."

          "เป็นอะไรของเธอ ติดอ่างบ่อยนะช่วงนี้"

          "ทำไมไม่ไปใส่เสื้อล่ะ"

          "ก็ไม่มีชุดเปลี่ยนจะให้ใส่ยังไง"

          "ก็ใส่ชุดเดิมไงเล่า!"

          "ชุดเดิมเก็บไว้ใส่พรุ่งนี้"

          "เเล้วจะนุ่งเเบบนี้นอนหรือไง ไปนอนหน้าห้องเลยนะไม่ต้องมานอนกับฉัน"

          "ฉันจะนอนบนเตียงส่วนเธอนอนพื้น"

          "โอ้โหปาก ค่าเช่าห้องฉันเป็นคนจ่ายนะยะ นายต่างหากต้องนอนพื้น"

          "ฉันจะเเก้ผ้านอนเธอจะนอนกับฉันก็ได้นะ ไม่ว่า"

          "ยี้ ทุเรศ ฉันนอนพื้นก็ได้"

          "ว้าว ใจดีจัง"

          "ใจดีกับผีนะสิ! นายนี่มันไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเลย ไม่มีๆๆ"

          "ฉันจะสุภาพบุรุษกับคนนั้นก็ต่อเมื่อเป็นคนรักของฉัน"

          "อ้อเหรอยะ"

          "งั้นฉันนอนละ"

          "เชิญหลับให้สบาย! ขอให้ฝันร้ายนะ ชิ!"

          หมอนี่เป็นคนที่นิสัยเเย่มากบอกเลยมานอนที่คนอื่นละยังปากไม่ดีกับคนอื่นอีก ก็เห็นเเก่เขาจะช่วยฉันหรอกนะ ว่าเเล้วฉันก็เดินไปดูเขาหลับ ก็รู้ว่าเขายังหลับไม่สนิทหรอกเเต่มันน่าโมโหมากขนาดหลับยังหล่อเลย ไอ้บ้า! นี่เเก้ผ้าจริงหรอไม่อยากจะเชื่อ ขอเปิดผ้าห่มดูนิดหน่อยละกันถ้าฉันพลาดไปเห็นฮ๊อทด็อกของเขาก็ถือว่าเป็นกรรมของฉันจากนั้นฉันก็จะไปสารภาพบาปที่โบสถ์

 

     1..2..3!

     พรึ่บ..

     

     ขณะนี้ฉันหลับตาปี๋เเต่พอลืมตาข้างนึงช้าๆ

          "ก็ใส่กางเกงนี่นา.."

          "..."

          "เเหม อยากเเย่งที่นอนฉันก็บอกสิ"

          "..."

          "ชิ หลับตาพริ้มเชียว"

          "..."

          "นอนยังหล่อ ไอ้บ้า"

          "..."

          "ฉันเกลียดนายได้ยินไหม"

          "..."

          "ได้ยินป่ะว่าฉันเกลียดนาย ไปนอนละ เเบร่ๆ :P"

          "..."

          ด้วยความหมั่นไส้ฉันก็เลยถือวิสาสะด่าเขาตอนหลับซะเลยจบท้ายด้วยการเเลบลิ้นใส่หน้าเขา ฮ่าๆๆ สะใจดีจริง ว่าเเต่ฉันเป็นบ้าถึงขนาดหมั่นไส้ผู้ชายเลยเหรอ ผู้ชายยังขนาดนี้ถ้าเป็นผู้หญิงไม่ตบตีไส้เเตกเลยหรือไง พอๆ นอนได้เเล้วฉัน

          "สวัสดีพื้น ราตรีสวัสดิ์" 

 

     เช้าวันต่อมา..

       

          เมื่อคืนจำได้ว่าฉันพูดทักทายกับที่นอนบนพื้นเเล้วก็หลับลึกไปเลย เเล้วไหงตอนนี้ฉันมาอยู่บนเตียงได้ล่ะไม่อยากจะเชื่ออออ นี่ฉันละเมอเดินขึ้นมานอนบนเตียงเองเลยหรอไม่ได้ๆ อาการละเมอเดินนี่เป็นอะไรที่เเย่มากเพราะสภาพร่างกายไม่ปกติ

          "ตื่นมาก็ทำหน้าตกใจเเต่เช้าเลยนะ" ไอเด็นเดินมาพร้อมถือถ้วยกาเเฟอยู่ในมือ

          "ไอเด็นๆ ฉันมานอนอยู่บนเตียงได้ไงอ่ะ"

          "ฮ่าๆๆ"

          "ขะ..ขำหาเผือกอะไรยะ!"

          "ฉันไม่บอกดีกว่า"

          "บอกมาสิ บอกมาาา"

          "ก็.."

          "อะไร!"

          "ก็เมื่อคืนเธอละเมอน่ะสิ"

          "ละเมอหรอ -0-"

          "เธอละเมอคลานขึ้นมานอนบนเตียงเองเลยนะ"

          "จะ..จริงเหรอ นี่ฉันเป็นถึงขนาดนั้นเลยหรอ"

          "เเล้วเธอก็พูดว่า ไอเด็นฉันคิดถึงนาย..ฉันคิดถึงนายเหลือเกิน จุ๊บฉันที เเล้วเธอก็ทำปากจู๋ด้วย" เขาพูดเเล้วก็เเสดงท่าทางให้ดู หนอยเเน่ หมอนี่ขี้โม้ชัดๆ เเล้วฉันก็ปาหมอนใส่หน้าเขา

          "เฮ้! ปามาทำไม ฉันถือถ้วยกาเเฟอยู่นะ"

          "ไม่สนย่ะ นายขี้โม้เเน่ๆ"

          "ฮ่าๆๆ ก็จริงหนิ"

          "ไม่เชื่อ! ใครเขาละเมอพูดเป็นตุเป็นตะขนาดนั้น เเล้วอีกอย่างฉันก็ไม่ได้คิดถึงนายด้วย"

          "เเน่ใจเหรอ"

          "เเน่ใจสิ เเล้วก็เกลียดนายด้วย"

          "พูดคำนี้บ่อยเนอะ"

          "ก็ฉันเกลียดนายจริงๆ"

          "จะรับไว้ละกัน"

          

          หลังเถียงกันเสร็จฉันก็ไปอาบน้ำเเต่งตัวเเล้วไอเด็นก็พาฉันกลับเข้าไปในเมือง เขาบอกว่าที่ที่เราจะไปคือบ้านเก่าของเขาก่อนที่พ่อเขาจะเเต่งงานใหม่กับเเม่ฉัน ฉันว่าลูเซียตไม่น่าจะอยู่จุดเดียวหรอกอาจจะเหลือเเค่กลิ่นตัววิญญาณของเขาล่ะมั้ง เขาน่าจะไปหลายที่อีกอย่างติดต่อกันไม่ได้เเล้วจะเจอตัวเขาได้ยังไง หมอนี่ร้ายจริงๆ ถ้ามิทานี่หายเร็วฉันจะบอกความจริงกับหล่อนทุกอย่างเลย 

          เเต่เรื่องที่จับตัวเเม่ฉันไปเนี้ยฉันงงมากเขาจะทำเเบบนั้นทำไม เป็นเด็กขาดความอบอุ่นหรอ หรือเเค่จะปั่นหัวฉันเล่น ฮึ่ยย

 

     ติ๊ด..

     ติ๊ด..ติ๊ด

         

          ขณะที่ฉันกับไอเด็นกำลังนั่งรถไฟไปที่จุดหมาย เสียงข้อความก็ดังขึ้นพอกดเข้าไปดูก็เห็นว่าเป็นเบอร์เเปลก เบอร์นี้คุ้นๆเเฮะเเต่จำตัวเลขไม่ได้ จะว่าไปฉันไม่ค่อยให้เบอร์กับใครเลยหนิเเล้วเบอร์ฉันมันไปกระจายมั่วซั่วตั้งเเต่ตอนไหน

 

 

 ' ดีใจจังเลยวันนี้คนสวยจะมาเยี่ยม ^_^ '

 

         

          เอาเเล้วสิลูเซียตเเหงๆเเล้วรู้ได้ยังไงว่าฉันจะไปไหน จะตอบดีไหมนะ.. ..ไม่ตอบดีกว่า

 

     ผ่านไป 5 นาที..

     ติ๊ด..ติ๊ด

     บ้าเอ๊ย มาอีกเเล้ว

 

' ถึงเเล้วบอกด้วยนะ มีเซอร์ไพร์ส :) '

 

         

          ไอ้บ้านี่ไม่มีการงานทำหรือไงส่งมารบกวนคนอื่นรู้ไหมว่ากลัวจนขนหัวลุกเเล้วเนี้ย จะบอกไอเด็นดูเขาก็ไม่ได้สนใจฉันเท่าไหร่กำลังเหม่อมองบนฟ้าไกล เเล้วฉันจะตอบดีไหมถ้าไม่ตอบก็ยังไงๆอยู่ อืมมมม..ไม่ตอบหรอกไม่สนใจ ลูเซียตเป็นเด็กขาดความอบอุ่นชัวร์ เรียกร้องความสนใจอยู่บ่อยๆ (หมดความหล่อไปในชั่วพริบตา -..-)

 

     1 ชั่วโมงต่อมา..

          "เอาล่ะ เรามาถึงเเล้ว" ไอเด็นพูด

          "จะเข้าไปเลยเหรอ"

          "ไปสิ รอไรล่ะ"

          

 

          

         

          

 

     

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.4 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.3 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา