ในเรือนเบี้ย

          พิรัลเดินตามวาดดาวมาตามทางเดินของบ้าน ด้วยความอยากจะแกล้งก็เดินสาวเท้าให้ยาวหน่อยจนเหยียบส้นรองเท้าแตะของวาดดาวได้สองสามที จนเพื่อนบ้านสาวหันมาทำตาเขียวใส่ พิรัลเพี้ยนหนักเพราะจินตนาการเอาเองว่ามีแสงสีแดงวาวในตาเธอเหมือนตาแมวในความมืด

          “นี่ยังใช้สะพานไฟแบบเก่าอยู่อีกเหรอ” พิรัลถามเมื่อวาดดาวพาเขาเดินมาตรงมุมเสาที่คิดว่าเป็นต้นเหตุ

          “ก็ใช้อย่างนี้มาแต่ไหนแต่ไร ไม่เห็นจะมีปัญหา”

          “แต่ตอนนี้ที่บ้านมีเครื่องใช้ไฟฟ้าเยอะแยะ พึ่งติดแอร์ไม่ใช่เหรอ สะพานไฟแค่นี่มันจะไปเอาอยู่ได้ไง” ไม่ต้องมองก็รู้ว่าตอนนี้วาดดาวหน้างอจนคางจะชิดอกได้อยู่แล้ว

          “แล้วพอจะซ่อมได้ไหมลูก” แม่นวลนภาเดินมาหยุดอยู่ไม่ไกลเอ่ยถามขึ้น

          “ก็พอซ่อมให้ใช้ได้ชั่วคราวไปก่อนครับ แต่วินว่าเราควรเดินสายไฟในบ้านใหม่ทั้งหมดแล้วก็ติดเบรกเกอร์ สายไฟเหลืองขนาดนี้ดีไม่ดีอายุพอๆกับวี แก่น่าดู” พูดจบพิรัลกับแม่นวลนภาก็หัวเราะเรื่องจิกกัดว่าวาดดาวแก่

          “อย่ามาว่าฉันแก่นะวิน ฉันแก่เธอก็แก่ วินเกิดก่อนวีสองเดือนนะ”

          “โอเค ไม่ว่าก็ได้ มีไฟฉายไหม แสงเทียนมันมองไม่ค่อยชัดเลย เอาไคควงให้ด้วย”

          “ไม่มีหรอก” วาดดาวส่ายหน้า ก็บ้านนี้มีแต่ผู้หญิงอุปกรณ์ช่างแทบไม่เคยได้ใช้ ของเก่าๆของพ่อก็ขายร้านรับซื้อของเก่าไปหมด

พิรัลเดินกลับไปที่บ้านเพื่อเอาของที่ต้องใช้ เขาย้ายมาอยู่กับป้าตั้งแต่อายุห้าขวบเมื่อพ่อกับแม่ของเขาหย่ากัน พ่อแม่ของเขาต่างก็มีครอบครัวใหม่ ป้าวิมลแต่งงานแต่ไม่มีลูกจึงขอให้เขามาอยู่ด้วย ส่วนลุงพึ่งเสียชีวิตไปเมื่อปีที่แล้ว

ไฟทั่วบ้านสว่างอีกครั้งเมื่อพิรัลดึงสะพานไฟขึ้นหลังซ่อมเสร็จ

          “เปลี่ยนระบบไฟใหม่ทั้งบ้านนี่ไม่รู้จะหมดกี่บาท ทั้งค่าสายไฟ ค่าอุปกรณ์ ค่าจ้างช่าง” เอาอีกแล้ว ผีหัวหน้าการเงินเข้าสิงอีกจนได้ พิรัลได้แต่บ่นในใจ

          “เอาอย่างนี้นะ อุปกรณ์ทั้งหมดเราไปหาซื้อด้วยกัน จะได้ราคาถูกหน่อย เราพอรู้จักร้าน แล้วก็ไม่ต้องจ้างช่าง เดี๋ยวเราทำให้เอง” วาดดาวขมวดคิ้วมองหน้าพิรัล ไม่ไว้ใจเขาที่มาอาสาเปลี่ยนไฟที่บ้านให้ กลัวว่าจะติดหนี้บุญคุณเขาแล้วจะโดนทวงคืนเอาทีหลัง

          “ทำไมทำหน้าแบบนั้น ไม่ไว้ใจฝีมือวินเหรอ ถ้างานง่ายๆแค่นี้คิดว่าวินทำเองไม่ได้ วีก็ไปบอกบอสไล่วินออกเถอะ วินคงเป็นช่างที่บริษัทไม่ได้ละ” ถึงทีผู้ชายหน้าง้ำวาดดาวก็อดขำไม่ได้ ตัวหรือก็โต เธอยังไม่ได้ว่าอะไรก็งอนแล้ว

          “วีไม่ได้บอกเลยว่าวินจะทำไม่ได้ วีแค่ไม่อย่าเป็นหนี้บุญคุณ”

          “วินไม่ให้ติดหนี้บุญคุณหรอก วินไม่ได้ทำให้ฟรี” ยังไม่ทันได้ถามเรื่องค่าจ้างแม่ของเธอก็มาตามให้ไปกินข้าวที่พึ่งอุ่นใหม่เพราะทำเสร็จตั้งแต่ก่อนไฟดับจนกับข้าวเย็นหมด

          “กับข้าวน่ากินมากเลยฮะ แต่วินพึ่งกินข้าวกับป้ามา ถ้าวินกินน้อยแม่ภาว่าวินนะครับ” พิรัลพูดหวังเอาใจ

          “แม่ครับ เดี๋ยวเสาร์อาทิตย์นี้วินจะมาเปลี่ยนไฟในบ้านให้ใหม่หมดเลย” พิรัลหันไปบอกมารดาของวาดดาวขณะกำลังช่วยเก็บจานชามที่กินเสร็จ

          “ผมว่าจะคิดค่าจ้าง เป็นข้าวเย็นสักอาทิตย์ละวัน” พิรัลหันไปเห็นวาดดาวทำตาโต เขารีบอธิบายต่อทันทีก่อนที่หญิงสาวจะทันได้ขัด

          “พอดีป้าถือศีลแปดวันพระ จะกวนแกทำข้าวเย็นให้ผมกินคนเดียวก็เกรงใจ อีกอย่างนั่งกินข้าวคนเดียวมันก็เหงาด้วย ยายให้ผมมากินข้าวที่นี่ได้ไหมครับ” พิรัลหันไปขออนุญาตผู้อาวุโสสุด เพราะถ้ายายบอกว่าอนุญาตแล้ว วาดดาวก็คงปฏิเสธไม่ได้

          “ได้สิลูก จะมากินทุกวันยายก็ไม่ว่าหรอก” พิรัลรีบไหว้ขอบคุณที่ยายนวลอนุญาต แค่นี้ก็ถือว่าเขาได้ไฟเขียวแล้ว

          “แล้วนายจะมากินข้าวที่นี่ถึงเมื่อไหร่ มันต้องมีวันสิ้นสุดข้อตกลงสิ”

          “ก็มาเรื่อยๆ จนกว่าวีจะมีแฟน เดี๋ยวแฟนวีจะเข้าใจผิด” พิรัลทำหน้าทะเล้น พอพูดกับวาดดาวเรื่องมีแฟนทีไรมันทำให้เธออารมณ์เสียได้ทุกทีสิ

          “งั้นวินไม่ต้องมากินข้าวที่นี่ตลอดชีวิตเลยรึไง” วาดดาวตอบอย่างไม่พอใจ

          “วี” ทั้งยายทั้งแม่พร้อมใจกันเรียกชื่อเธอ พยายามส่งสายตาบอกว่าเธอควรเต็มใจให้พิรัลเข้ามาที่บ้านได้ตลอด

          “ทำไมล่ะ วีไม่คิดอยากหาใครมาดูแลบ้างเหรอ” วาดดาวไม่รู้ว่าตัวเธอหูอื้อหรือตาฝาด ทำไมพิรัลถึงพูดประโยคนั้นด้วยแววตาอ่อนโยน และนุ่มนวลในน้ำเสียง ไม่มีแววของความล้อเล่นหรือประชดประชันเหมือนทุกครั้ง ไม่หรอกวาดดาว เธอคงหูฝ้าตาฟางไปชั่วคราว พิรัลจะไปใส่ใจอะไร ว่าเธอจะมีแฟนหรือไม่ เขาไม่สนใจอยู่แล้ว