ในเรือนเบี้ย

               “เหี้ย” วาดดาวตะโกนสุดเสียง เล่นเอาทุกคนตกใจหันมามองที่เธอกันหมด

          “อุ้ย ขอโทษนะทุกคนที่ทำให้ตกใจ แถมยังเผลอพูดไม่เพราะอีกต่างหาก พี่ตกใจตัวเงินตัวทองน่ะยาย่า เห็นไหมโน่นตรงมุมกำแพง พี่เกลียดไอ้พวกสัตว์เลื้อยคลาน ลิ้นสองแฉกนี่ที่สุดเลยน่าขยะแขยง” วาดดาวหันไปพูดกับอรยาและเปมิกา หน้าตาเธอตอนพูดนั้นดูอารมณ์ดีกกว่าในห้องการเงินเมื่อบ่าย

พิรัลรู้ดีว่า “ตัวเหี้ย” ที่วาดดาวพูดถึงนั้นไม่ได้หมายถึงตัวเงินตัวทองแน่นอน

          “วิน แกว่าคุณวีเขาจะเกลียดตัวเงินตัวทองจริงหรือเปล่าว่ะ”

          “แล้วพี่ว่าเขาหมายถึงใคร” พิรัลรู้ตำตอบดีอยู่แล้ว แต่อยากรู้ว่าอรรถสิทธิ์จะเข้าใจตรงกันหรือเปล่า

               “แกน่ะสิ” สองหนุ่มได้แต่หัวเราะเยาะกันเอง พลางมองตามสาวๆเดินออกจากบริษัทไป พวกเขาก็รู้ตัวว่าเป็นแค่ผู้ชายปกติ ผู้ชายที่มักจะชอบความเจ็บปวดเล็กๆน้อยๆ หากผู้หญิงไม่ด่า ก็หาเรื่องให้เขาว่าสักนิดพอให้ได้นอนหลับฝันดี

..................................................................................

     บ้านของวาดดาวเป็นบ้านไม้สีขาวหลังเก่าที่อยู่กันมาตั้งแต่สมัยแม่ของเธอยังเด็กอายุของบ้านก็สี่สิบกว่าปีแล้ว พ่อของเธอเสียไปตั้งแต่เธอพึ่งเข้ามหาวิทยาลัยบ้านของเธอจึงอยู่กันแค่สามคนกับยายและแม่ แม่ของวาดดาวเคยทำขนมไทยไปขายที่ตลาด ตั้งแต่พ่อของเธอเสียไปแม่ก็ต้องทำงานหนักเผื่อหาเงินเลี้ยงครอบครัว แม่ต้องตื่นแต่เช้ามืดเผื่อออกไปซื้อของเตรียม ขนมทั้งหมดต้องเสร็จให้ทันบ่ายสองจะได้ออกไปทันตั้งร้านที่ตลาดตอนสี่โมงเย็น กว่าจะได้เข้านอนแต่ละวันก็เลยเที่ยงคืน วาดดาวเองก็คอยช่วยแม่เท่าที่เธอทำได้ วันไหนไม่มีงานที่ต้องทำส่งอาจารย์และไม่ใช่ช่วงใกล้สอบเธอก็จะรีบกลับจากมหาวิทยาลัยไปช่วยแม่ขายของที่ตลาด เสาร์อาทิตย์เธอก็คอยเป็นลูกมือทำขนม จนวาดดาวเรียนจบมีงานทำรายได้ไม่น้อย แม่นวลนภาถึงได้เลิกขายของที่ตลาดแต่ยังทำขนมส่งร้านหน้าปากซอยให้พอแก้เหงา

          “แม่จ๊ะ วันอาทิตย์นี้วันพระใช่ไหม เดี๋ยวหนูทำขนมไปวัดให้”

          “วีอยากทำขนมอะไรล่ะลูก แม่จะได้ดูให้ว่าต้องซื้ออะไรเพิ่มหรือเปล่า”

          “หนูอยากกินสาคูข้าวโพดมะพร้าวอ่อน” วาดดาวทำหน้าทะเล้นเหมือนเด็กๆอยากกินขนม ตอนอยู่บ้านเธอมักเป็นตัวของตัวเอง อารมณ์ดียิ้มง่ายไม่มึนตึงเหมือนตอนอยู่ที่ทำงานเพราะไม่ต้องคอยเก๊กท่าขึงขังให้ดูน่าเชื่อถือ

          “นี่วีอยากทำขนมกินเองหรืออยากเอาไปวัดกันแน่หะ” แม่นวลนภาขยี้ผมลูกสาวด้วยความเอ็นดู

วาดดาวกอดเอวแม่แล้วหอมแก้มหนึ่งทีเป็นการประจบเอาใจ แล้วผละเดินไปเสียบปลั๊กกาน้ำร้อนให้คุณยายนวลชงยาหอมจิบก่อนนอนเหมือนทุกคืน ในทันใดปลั๊กก็มีเสียงลั่นเปรี๊ยะ วาดดาวทิ้งปลั๊กที่จับอยู่ลงทันทีพร้อมกับไฟทั้งบ้านที่ดับพรึบ

          “วี เป็นอะไรไหมลูก” ยายกับแม่ร้องถามออกมาพร้อมกัน

          “ไม่เป็นไรค่ะ แค่ตกใจ สงสัยฟิวส์ขาดแน่เลย” วาดดาวคลำทางไปที่โต๊ะใต้หิ้งพระเพื่อจุดเทียนให้พอมีแสงสว่าง

          “ทำยังไงดีล่ะ ไฟดับทั้งบ้านอย่างนี้ ตามตาวินมาช่วยดีไหม” ยายนวลบอกสิ่งที่วาดดาวคิดอยู่ในใจแต่ไม่อยากพูดออกมา

พิรัลกับวาดดาวเป็นเพื่อนบ้านกันเจอกันมาตั้งแต่เล็กๆ เรียนหนังสือที่เดียวกันตั้งแต่อนุบาลจนชั้นมัธยม ตอนเด็กๆทั้งคู่ก็เป็นเพื่อนกันดี วาดดาวนึกไม่ออกว่าเธอกับพิรัลเปลี่ยนจากเพื่อนเล่นมาเป็นศัตรูตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้ตัวอีกทีก็แทบจะพูดจากันดีๆไม่ได้แล้ว

          “สวัสดีคร้าบบบ สาวๆบ้านนี้ดินเนอร์ใต้แสงเทียนกันอยู่หรือครับ ขอผมร่วมวงด้วยได้ไหม” พิรัลตะโกนข้ามรั้วอยู่ข้างประตูหน้าบ้าน

          “ตายยากชะมัด” วาดดาวเดินลงส้นเท้าไปหาต้นเสียงก่อนจะเปิดประตูให้เขาเข้ามาในบ้าน

          “กาน้ำร้อนช็อตแล้วสงสัยฟิวส์ขาด วินมาก็ดีช่วยดูให้เราหน่อย”