วุ่นรัก TJ sole

"ไฮ ชั้นไอรีน พึ่งได้มาเจอพวกพี่ครั้งแรกตื่นเต้นมากๆเลย! ไอรีนขอไปดูห้องจินนะคะ” พวกผมมองหญิงสาวหุ่นเพรียวผมแดงธรรมชาติเดินร่อนไปมาในคอนโดของพวกผมอย่างไม่เกรงใจ ดีนะที่เมื่อวานเทียร์สกับฮานึลเอาเสื้อผ้าไปซักแล้วเมื่องั้นได้เจอกองเสื้อผ้าของพวกผมทั้งสี่กองอยู่ทั่วทุกพื้นที่ในห้องแน่
“พี่เทียร์สขอโทษนะครับที่พาไอรีนไม่บอกร่วงหน้า" ไอ้ปาร์คจินยืนก้มหัวหงกๆขอโทดเทียร์สที่ยืนกอดอกนิ่งอยู่หน้าประตู
“แหม อยู่ๆยัยนั่นก็โทรมาบอกไอ้จินว่ายืนอยู่หน้าคอนโดพวกเราแล้ว มันไม่ใช่ความผิดไอ้ปาร์คจินเลยนะ" ผมพูดช่วยปาร์คจิน
“พี่แทยอง อย่าให้พี่ไอรีนเจอกับพี่ฮานึลนะ ถ้าหล่อนเอาข่าวไปปล่อยว่าพี่ฮานึลทำงานที่นี่แฟนคลับลุกฮือแน่!!"
“ไอรีนอะไรนั่นน่ะ เป็นคนปากสว่างป่าวล่ะ?" ผมหันไปถามไอ้ปาร์คจิน
“เธอไม่เป็นคนแบบนั้นหรอกฮะ แต่เธอขี้หึงขี้น้อยใจมากๆเลยแต่ก็เป็นเสน่ห์ของเธอด้วยนะ" ปาร์คจินพูดอวยแฟนตัวเอง ในขณะที่ผมชำเลืองไปมองจับผิดไอเทียร์สแทน..หงอย หงอยเลยดิมึง!เค้าพูดอวยซะขนาดนั้นไม่เจ็บให้มันรู้ไปวะ..
“อืม เธอน่ารักนะ" เทียร์สพูดขึ้น เห้ยยเจ็บแล้วยังมีหน้ามายิ้มอีกนะ!ผมดูก็รู้ว่าเทียร์สมันมองปาร์คจินไม่เหมือนที่มองผมหรือคนอื่นๆ แต่ก็ยังไม่แน่ใจนะว่ามันเป็นเกย์จริงๆหรือป่าว...
/ติ้ง ติ้งๆๆ ตู่ตูตู้ดด เสียงคนกดรหัสคอนโดเข้ามาไม่ได้ทำให้พวกผมแปลกใจที่ว่ามีคนอื่นนอกจากพวกผมรู้รหัสผ่าน..คนอื่นที่ว่าก็แม่บ้านฉุดฉวยแฟนป๋มไงง^^
“ใครมาหรอคะ?” ไอรีนเดินออกมาจากห้องนอนของปาร์คจินแล้วมองหญิงสาวที่มาใหม่อย่างตกงงๆ
“นี่แม่บ้านของพวกพี่น่ะ"เทียร์สออกตัวแทนฮานึล เป็นไปได้ไงไอรีนไม่รู้ข่าวที่ร้านคอฟฟี่หรอกหรอ..?
“สวัสดีค่ะคุณไอรีน" ฮานึลมองผมงงๆเหมือนจะถามว่าทำไมไม่บอกว่ามีแขกมาพวกผมปล่อยให้สองสาวคุยกันซักพักเพราะผมต้องไปช่วยเทียร์สเตรียมน้ำรับแขก พอออกมาก็พบว่าสองสาวยังยืนทิ้งระยะห่างไม่พูดไม่จา บรรยากาศนี้มันอะไรกัน..?
“ไอรีนอิจฉาคุณแม่บ้านจังได้รู้รหัสประตูเข้าๆออกๆที่นี่ทุกวัน" ไอรีนพูดไปย่างก้าวไปหาฮานึล
“ทำงานที่นี่สบายไหมนะ.. ได้เจอหนุ่มหล่อทุกวัน" ไอรีนพูดน้ำเสียงที่ต่างออกไปและเข้าใกล้ฮานึลเรื่อยๆ จีมินที่นั่งมองอยู่ยืนขึ้นเมื่อเห็นบรรยากาศแปลกๆขณะที่เทียส์ยืนสังเกตการณ์ใกล้ๆผม ไอ้จินแม่งก็ไปเข้าห้องน้ำนานไปแล้วนะ!
“เอ่อ ก็ไม่ได้ดีอะไรมากมายหรอกค่ะ..งานหนักจะตายไป"ฮานึลตอบตามที่ตัวเองคิด
“เธอจะบอกว่างานที่นี่มันกระจอกสินะ..นี่คิดว่าตัวเองเป็นใครถึงได้รู้รหัสประตูห๊ะ!!แม้แต่ชั้นที่เป็นแฟนปาร์คจินยังไม่รู้เลย! เธอคิดว่าเป็นแม่บ้านที่นี่ได้แล้วจะเข้าๆออกๆตามใจได้หรอ!!!"
“คุณก็ไปถามพี่ปาร์คจินเองสิคะ ว่าทำไมไม่บอกรหัสห้องชั้นไม่ว่างมานั่งเถียงอะไรไร้สาระกับอีแค่เรื่ิองรหัสห้องหรอกนะ! ถ้าคุณจะว่างมานั่งจับผิดแม่บ้านอย่างนี้อะนะทำไมไม่ไปฝึกร้องเพลงให้มันดีกว่านี้ล่ะ? ไม่ใช่มาเกาะคนอื่นดัง!!" ฮานึลของขึ้นไม่แพ้กันนี่สิเจสเตอร์ตัวจริง ผมนึกชื่นชม
“นี่แกว่าใครย่ะ!!!" ไอรีนเลือดขึ้นหน้าง้างมือขึ้นมาสูงหมายจะทำร้ายฮานึล ควับบ /หมับบบ ทั้งผมและเทียร์สพุ่งตัวออกไปพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย ผมเอาตัวเองยืนบังร่างเล็กไว้ ส่วนเทียร์สคว้ามือของไอรีนที่หมายจะทำร้ายฮานึลไว้
“นี่เธอ คิดจะทำ อะไร!"เทียร์สพูดสั่นๆบ่งบอกว่าเขาพยายามระงับความโกรธอยู่
“เกิดอะไรขึ้นน่ะ!" ปาร์คจินที่พึ่งออกจากห้องน้ำรีบเดินมาใกล้ที่ๆพวกผมยืนอยู่
“ปาร์คจิน ไอรีนแค่จะปัดฝุ่นออกจากไหล่แม่บ้านคนนั้นแต่พวกพี่ๆเค้าหาว่าไอรีนจะทำร้ายแม่บ้านคนนั้นอ่ะฮืออ พี่เทียร์สเค้าบีบแขนไอรีนแดงไปหมดเลย!" ไอรีนสะบัดมือออกจากเทียร์สแล้ววิ่งไปกอดปาร์คจิน
“นี่พวกพี่ทำอะไรกันเนี่ย!!" ปาร์คจินผู้แพ้น้ำตาผู้หญิงตะโกนลั่นห้อง
“พี่ปาร์คจิน ใจเย็นก่.."
“หุบปากไปจีมิน! เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับนาย!" ปาร์คจินหันไปว่าน้องเล็ก
“นี่นายฟังเรื่องทั้งหมดก่อนไม่ได้รึไง นายเชื่อยัยนั่นจริงๆหรอ!?"ฮานึลว่าปาร์คจินที่หลงมารยาหญิงไปหมดตัว
“ปาร์คจิน ทำไมแม่บ้านที่นี่น่ากลัวจังฮืออ"
“เธอไม่มีสิทธมาว่ามาสั่งชั้นนะฮานึล!!" ปาร์คจินตะคอกกลับ
“แล้วชั้นล่ะ..?"เทียร์สที่เงียบมาซักพักไม่สามารถเก็บความโกรธได้อีกต่อไป ทุกคนมองเทียร์สอย่างงงๆ
“ในฐานะที่เป็นลีดเดอร์และเจ้าของบ้านนี้!! ชั้นขอสั่งให้เอานังแพศยานี่ออกไปจากบ้านชั้น! เดี๋ยวนี้!!!!" เสียงตะคอกรุนแรงของเทียร์สทำให้ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบทันที แม้แต่ไอรีนยังเหวอที่โดนเรียกอย่างนั้น หมับ/ ผมคว้าแขนหล่อนแล้วลากไปที่ประตูตามที่เทียร์สพูดแต่กลับถูกไอ้จินคว้าแขนผมไว้
“กูเข้าข้างใครมึงก็น่าจะรู้ ถ้ามึงออกไปกับยัยนี่มึงกะกูเห็นดีกันแน่"ปาร์คจินมองไอรีนเศร้าๆแล้วปล่อยมือออก ผมจึงเปิดประตูแล้วผลักไอรีนออกไปทันที
“/ปังๆๆกรี้ดดดดเปิดเดี๋ยวนี้นะไอ้บ้าแทยอง!! เปิดนะไอ้เทียร์สกรี้ดดด! ปาร์คจินเปิดเดี๋ยวนี้นะ!! ชั้นบอกให้เปิด" เสียงที่ดังเข้ามาทำให้ปาร์คจินยืนอึ้ง...
“ทีหลังจะหาแฟนช่วยดูมารยาทด้วยนะ สถุ_ชะมัด" ผมตบบ่ามันแล้วเดินไปหาฮานึลที่ยืนตัวแข็ง คงจะช็อคที่เห็นพวกผมใช้ความรุนแรงไปมั้งไหนจะที่ไอเทียร์สไอดอลในดวงใจตวาดใส่ผู้หญิงอีก...
“เธอไม่เป็นอะไรนะ? พี่ไม่ได้ว่าเธอนะฮานึล" เทียร์สจับบ่าร่างเล็กที่กำลังสั่นเพราะเริ่มกลัวคนตรงหน้า /หมับบ ร่างเล็กถูกคว้าสู่อ้อมแขนของเทียร์ส...
“ไม่เอา อย่ากลัวพี่นะ พี่ไม่ได้ว่าเรานะพี่ทำให้ฮานึลตกใจใช่ไม๊? พี่ขอโทษนะครับ" เทียร์สกอดฮานึลแน่น เค้าไม่น่าฟิวขาดต่อหน้าน้องสาวเลย....
“พี่แทยอง อย่าไปหึงเรื่องไม่เข้าเรื่องละพี่เทียร์สเค้าเป็นพี่ของฮานึลนะครับ" จีมินเดินมาบอกผมที่ยืนมองเหตุการณ์ทั้งหมด
“เห้ยย พี่ิแยกแยะได้น่าา" ผมผลักหัวจีมินเบาๆ ผมแยกแยะได้ก็จริงและก็รู้ว่ายังไงเทียร์สก็มองฮานึลเป็นน้อง แต่ผมกลัวใจฮานึลมากกว่าถ้าเธอแยกแยะความรู้สึกระหว่างไอดอลที่ชอบกับผมไม่ได้ล่ะ......
 
คืนนั้นที่คอนโด
แกร็ก/(เสียงเปิดประตูห้อง) ผมเดินเข้ามาในห้องนอนหลังอาบน้ำเสร็จ ร่างเล็กนั่งจิ้มๆโทรศัพท์ไม่ได้สนใจผมที่เดินเข้ามา ผมมองหัวหยิกหยักศกของปาร์คจินที่้เริ่มยาวแล้วทำให้หน้าคมๆดูหวานขึ้นอย่างเห็นได้ชัดถ้าไม่ติดที่รอบปากที่เริ่มเขียวๆ
ไปโกนหนวดด้วย พรุ่งนี้มีไปอินเทอร์วิว ผมพูดเรียบๆไม่ได้หันไปมองเพราะยุ่งกับการหาเสื้อใส่ปกปิดร่างกายท่อนบน
“พี่เทียร์ส ผมขอโทษที่สร้างเรื่องนะครับ" ปาร์คจินพูดขึ้น
“มันไม่ใช่ความผิดนายทั้งหมดหรอก...ยังไงไอรีนก็เป็นแฟนนายถ้าอยากออกไปหาก็ไปซะสิ..ไปคุยกันดีๆฝากขอโทษที่ตวาดใส่ด้วยล่ะ.."
“...แล้วผมจะรีบกลับนะครับ" ปาร์คจินมองพี่ของเขาอย่างรู้สึกผิดแล้วเดินออกจากห้องไป...
..”ไม่ไปไม่ได้หรอจิน.." เสียงแผ่วเบาของคำพูดที่ผมไม่สามารถบอกไปได้
ทำไมนะ บอกให้เขาไปแท้ๆแต่ทำไมมันเจ็บอย่างนี้กัน ผมเอามือทาบหน้าอกตัวเอง แผ่นหลังที่เปลือยเปล่าเริ่มสั่นไหวเบาๆ เสียงสะอื้นเล็กๆดังออกมาบอกให้รู้ว่าเขากำลังร้องไห้......
…...........................................
ร่างเล็กที่แอบยืนดูอยู่ที่ซอกประตูถึงกับผงะออก ผมกำลังจะออกไปแล้วแต่แล้วตอนที่ใส่รองเท้าอยู่นั้น เขากลับคิดว่าเขาไม่ควรทิ้งคนในวงเพื่อเพียงผู้หญิงคนเดียว ผมเดินกลับมาที่ห้องนอนแต่กลับได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆเลยตัดสินใจค่อยๆแง้มประตูดู คำพูดเบาๆที่ฟังไม่ค่อยถนัดแต่ก็ชัดเจนทำให้ผมทั้งตกใจทั้งใจหายไปพร้อมกัน
“จิน..พี่ขอโทษ ยังไงนายก็ห้ามเลิกกับเธอ..นายต้องรักเธอ....ทำให้พี่ตัดใจจากนายเสียที ฮึก ฮึก...อย่ากลับมาให้พี่รู้สึกอีก ฮึก.."
“อ้าวว ปาร์คจินยืนทำไรตรงนั้นอ่ะ!ไม่เข้าไปนอนหรอดึกแล้วนะ" แทยองที่ชอบออกมาหาอะไรกินกลางดึก ตะโกนถามปาร์คจินจากห้องครัวดังไปถึงห้องของเทียร์ส
ร่างหนาที่นั่งหันหลังให้ประตูอยู่หันมามองที่ประตูห้องทันที แน่นอนปาร์คจินยืนมองเขาอยู่.......
“พ พี่เทียร์ส"ไม่ทันที่จะพูดอะไรไปมากกว่านี้ พี่เทียร์สก็รีบเดินออกจากห้องไปก่อน
“เห้ย! เทียร์สเข้ามาห้องกูทำไม เห้ยยร้องไห้อีกแล้วอ่อ?"เสียงดังออกมาจากห้องของแทยอง
“ไม่ๆ มึงนอนนี่แหละดีกว่าไปหาฮานึล"เสียงแทยองดังออกมาอีกครั้ง
ผมยังยืนอยู่ที่เดิม ทุกๆคำที่พี่เทียร์สพูดยังคงก้องอยู่ในหัว พี่เค้าหมายความว่าอย่างนั้นจริงๆหรอ? นี่พี่เทียร์ส..คิดกับเราแบบนั้น?..ภาพใบหน้าพี่ชายแสนรักที่เปื้อนน้ำตาฉายเข้ามาในหัวอีกครั้งพลันก็รู้สึกหวิวๆในใจ...พี่เขาคงรู้ว่าเราได้ยินที่พี่เค้าพูด นี่พี่เทียร์สเขาเก็บความรู้สึกที่มีต่อผมมาตลอดเลยหรอ?....พี่เขาเก็บมันมาตลอดเลยหรอ? ความคิดล้านแปดพุ่งพล่านอยู่ในหัว หันไปมองหมอนหนุนข้างๆที่ว่างเปล่าไร้ไออุ่นจากเทียร์สคนที่ชอบกอดก่ายพาดพิงผมทุกวัน สุดท้ายแล้วคืนนี้ผมก็นอนไม่หลับสินะ....