วุ่นรัก TJ sole

“พี่เทียร์สครับ วันนี้มีตารางงานอะ.."

“ไม่รู้"

“พี่เทียร์สครับ เรื่องเพลงที่ดีโมเอาไว้ต้อง...."

“ไปถามแทยองเอา”

“พี่ฮะ ผมจะเอาผ้าไปซักให้"

“ไม่เป็นไร"

“พี่เทียร์สวันนี้พี่..."

“ไม่ว่าง"

 ......................

“พี่เทียร์ส กลับมาแล้วหรอ!!"

“พี่้เทียร์สพึ่งเข้ามาแล้วก็ออกจากคอนโดไปเมื่อกี้เองคะพี่ปาร์คจิน" ฮานึลที่กำลังเตรียมมื้อเย็นอยู่ตอบคนที่เรียกหาพี่เทียร์ส

“อ่อ อืม.."

“พี่สองคนทะเลาะกันอีกแล้วหรอคะ? ทำไมดูพี่เทียร์สเค้าไม่อยากคุยกับพี่เลย"

“ฮะๆ ป่าวหรอก พี่เค้าคงไม่อยากให้พี่รู้เรื่องบางเรื่องแต่พี่ดันไปรู้จนได้น่ะ"ผม เอ่ยตอบเบาๆ สองสามวันที่ผ่านมานี้พี่เทียร์สไม่คุยกับผม ทำตัวห่างเหินตอนกลางคืนก็ไปนอนห้องแทยอง ผมเข้าใจพี่เขานะผมถึงพยายามทำตัวเหมือนเดิมไงล่ะทำเป็นเหมือนว่าวันนั้นผม ไม่ได้ยินที่เค้าพูด หรือจริงๆแล้วผมอยากลืมๆไปผมอยากแค่ให้พี่เทียร์สกลับมาเป็นเหมือนเก่าก็ เท่านั้น...

“พี่ปาร์คจินคะ ผักในตู้เย็นหมดแล้วอ่ะฮานึลออกไปซื้อก่อนนะคะ เฝ้าบ้านด้วยนะอีกแปปเดี๋ยวพี่แทยองกับจีมินก็กลับมาแล้ว" ยัยตัวเล็กสั่งๆผมแล้วออกจากบ้านไป

วันนี้ อยู่ๆท่านประธานก็เรียกพบพี่เทียร์สกับแทยองให้เข้าบริษัทไปตั้งแต่เช้า จีมินก็ตระเวนโปรโมตอัลบัมโซโล่ของตัวเอง ส่วนผมน่ะหรอ คอยหนีนักข่าวที่ตามผมทั้งวันเพื่อจะถามถึงผมกับไอรีน ภาพของไอรีนร้องไห้ที่อัพลงทวิตเตอร์สร้างข่าวหนาหูว่าผมกับเธอเลิกกันแล้ว เอาจริงๆหลังจากวันนั้นผมยังไม่ได้ไปหาเธอเลยเพราะมัวแต่สติแตกเรื่องที่พี่ เทียร์สพูด ผมไม่คิดว่าไอรีนจะกล้าทำร้ายฮานึลจริงๆ ผมคงดูเลวที่ทิ้งแฟนตัวเองในวันนั้น แต่พี่เทียร์ส แทยอง จีมิน เป็นยิ่งกว่าเมมเบอร์ในวง พวกเขาคือครอบครัวของผม...

../ตู้ดๆ ตู่ตูตู้ดด/เสียงกดรหัสประตู

“ฮานึลล พี่ิแทยองกลับมาแล้ววว"

“หุบปากไป ฮานึลออกไปซื้อผัก" ผมตะโกนบอกไอ้แทยอง หมอนี่มันหลงฮานึลขั้นหนักเลยล่ะ นี่ยัยนั่นไปทำอะไรให้ไอ้แทยองหลงซะขนาดนี้นะ-.-

“อ้าว อะไรวะอุตส่ารีบกลับมาหา"

“แล้ว..พี่เทียร์สล่ะ?"

“เห็นว่าบอกว่าจะกลับบ้านนิ่ สงสัยพอได้ยินเสียงนายเลยหนีออกไปล่ะมั้งฮ่าๆๆ"

“นี่มึงจะรู้อะไร พี่เทียร์สจะหนีหน้ากูเนี่ยนะ ไม่มีทาง"

“ไอ้จิน มึงคิดว่ากูไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหรอ?กูรู้หมดแหละ! และ ก็อย่างที่มึงบอกแหละไอเทียร์สมันหลบหน้ามึงอยู่ มึงอาจจะรับได้ที่ไอเทียร์สหนีหน้ามึงแต่มึงจะรับได้ไม๊ถ้าไอเทียร์สบอกมึง ว่าจริงๆแล้วมันคิดกับมึงยังไง มันรักมึงปาร์คจิน ไอเทียร์สมันรักมึงรักแบบที่ไม่ใช่พี่น้องมึงเค้าใจไม๊! และมันก็รู้ว่าถ้ามึงรู้มึงคงเกลียดมันแต่ป่าวเลย มึงกลับทำตัวเหมือนเดิม::เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นมัน ก็ถูกที่มึงทำแบบนั้นแต่มึงช่วยแคร์ความรู้สึกไอเทียร์สหน่อยดิวะ! มันจะเสียใจจะรู้สึกผิดแค่ไหนมึงต้องให้เวลามันทำใจบ้างสิวะ" แทยองใส่ผมแหลก

“นี่ มึงรู้ได้ไงวะ..."

“ก็มันมานอนห้องกูไงสึสส ร้องไห้แทบทุกคืน สมแล้วที่แม่เทียร์สตั้งฉายามันว่าเทียร์สขี้แยชิบหาย" (Tears = น้ำตา) แทยองพูดทิ้งท้ายแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป

….................................................

เฮ้ย ย กว่าจะหาซื้อผักมาครบก็ล่อไปชั่วโมงกว่า ออกมาซื้อผักตอนสามสี่ทุ่มก็หาซื้อยากอย่างงี้แหละนะ ชั้นเดินถือถุงผักแกว่งไปมาขณะเดินกลับมาจากซุปเปอร์มาทเล็กๆย่านเมียงดงที่ มีคนพลุกพล่านและต้องรอรถบัสที่จะกลับคอนโดอีกเกือบสิบนาทีรถถึงจะมา...

“ใช่พนักงานคนนั้นหรอ?" “ชู่ววเงียบหน่อยสิ!" เสียง จากเบาะหลังสุดไม่ได้ทำให้ชั้นตกใจอะไรเพราะเริ่มชินที่จะมีคนจำชั้นได้ อย่างมากก็โดนนินทาไม่ก็โดนถ่ายรูปเวลาออกไปข้างนอกคอนโดล่ะนะ..

หลังจากที่ลงจากรถชั้นก็ตรงเข้าซอยที่จะไปคอนโดทันที /ตึก ตึก ให้ตายสิเข้าฤดูหนาวแล้วมืดเร็วชะมัด ชั้นเริ่มเดินเร็วขึ้นเพราะเริ่มกลัวกับบรรยากาศรอบข้างที่เงียบสงัดและไร้ผู้คนเดินผ่าน

อ้ะนั่น!มีคนยืนอยู่ตรงนั้นนี่นา อิอิค่อยหายกลัวหน่อย ชั้นยิ้มออกมาอย่างดีใจที่เห็นคนยืนอยู่ไกลลิบๆหน้าคอนโดของชั้น

/ตึก ตึก ตึก เสียงฝีเท้าที่แอบเดินตามหญิงสาวมาใกล้เข้ามาและ.. หมับบ!!!!!!!!

“กรี้ดดด อุ๊บบบ!!!" ร่างเล็กถูกเอามือปิดปากเอาไว้ก่อนที่จะลากหล่อนเข้ามุมตึกข้างๆที่แสงไฟข้างทางส่องมาไม่ถึง

“อื้ออออออ!!!!"

“เลิกร้องได้แล้ว! นี่แกคงมาเฝ้าพวกพี่ๆเค้าที่คอนโดทุกวันเลยสินะ" เสียงหวานแหลมตวาดใส่ มือที่ปิดปากอยู่ถูกปล่อยออก

“เธอเป็นใคร!!?"ฉันไม่สามารถมองเห็นใบหน้าชัดๆของหล่อนได้เลย

/เพี๊ยะ หน้าหันไปตามแรงปะทะที่ตบมาที่แก้มซ้าย ไม่ทันที่ชั้นจะได้สวนกลับบุคคลปริศนาอีกสองคนคว้ามือทั้งสองไปล็อคทั้งสองข้าง

“เป็นไงล่ะ แรงชั้นดีไม๊!!?" เสียงจากคนตรงหน้าพูดขึ้น

“ฮ่าๆก็ดีนะแต่เอาให้แรงกว่านี้หน่อยสิ!" เสียงผญ.อีกคนที่ล็อคแขนชั้นอยู่ตอบ

“นี่พวกเธอเป็นใคร!! ชั้นไปทำอะไรให้พวกเธอห้ะะ!" แว้ดออกไปอย่างไม่เกรงกลัว

“นี่ไม่เห็นหรอว่าชั้นคุยกับเพื่อนอยู่น่ะ หัดมีมารยาทหน่อยสิ/เพี๊ยะ" เสียงตวาดดังลั่นไม่แพ้เสียงที่ฝ่ามือปะทะกับแก้มข้างเดิม ผญ.อีกคนเอาผ้ามายัดใส่ปากชั้นอย่างรุนแรง

“จำไว้นะอีสตอร์คเกอร์โรคจิต!! คนอย่างเธอน่ะพี่แทยองเค้าไม่ชอบหรอกย่ะ!!!"กรี้ดด ได้แต่หวีดร้องในใจผญ.อีกคนดึงผมที่ชั้นปล่อยไว้อย่างแรงจนแสบไปหมด

“ไม่มีวันที่พี่แทยองจะชอบแกหรอก! จำไว้!! เลิกแอบตามพวกพี่เค้าได้แล้ว!!

/ปัคค!!" เสียง ของแข็งกระทบกับหัวอย่างแรงทั้งฝ่ามือที่ปะทะมาที่แก้ม มือที่จิกข่วนไปทั่วแขนและดึงผมของชั้นต่างรุมทึ้งพร้อมๆกัน ครั้นจะโต้ตอบก็โดนล็อคแขนไว้จะตะโกนร้องก็โดนผ้าอุดปาก..น้ำตา เริ่มอาบไหลลงข้างแก้ม กลิ่นคาวเลือดที่ไม่รู้ว่ามาจากส่วนไหนคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ เสียงกร่นด่าและสาปแช่งที่มาจากบุคคลปริศนายังคงไม่ยังหยุด.. ร่างเล็กพยายามดิ้นสุดชีวิตแต่ก็สู้แรงคนหลายคนไม่ได้แต่ก็ทำให้ผ้าหลุดออกจากปากได้

“กรี้ดดดดดดดดดดดดด ช่วยด้วยยยยย" ร้องสุดเสียงแต่ก็ได้ไม่นาน

"อั๊กกก!" หมัดหนักถูกต่อยลงที่ท้องน้อยของร่างเล็ก ก่อนที่เธอจะตัวงอและล้มลงไปนั่งกับพื้นทันที...

“นั่นใครน่ะ!!หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!" เสียงแหบห้าวตะโกนลั่นทำให้พวกคนที่ทำร้ายฉันชะงักทันที ไม่ทันที่ผู้มาใหม่จะวิ่งมาถึงร่างเล็กก็เห็นกลุ่มผญ.วิ่งหนีออกไปเสียก่อน

“ฮานึล! ฮานึลเป็นอะไรไม๊" ร่างสูงประคองหญิงสาวให้ลุกขึ้นแต่ก็ไม่สำเร็จหล่อนลงไปนั่งกับพื้นอีกครั้ง

“น นายเป็นใคร"ชั้นผลักเขาออกห่างแล้วพยายามเขยิบหนี

“พี่เองฮานึล! พี่เทียร์สเอง" เทียร์สเอื้อมมือไปนาบหน้าหญิงสาวทั้งสองข้าง

เมื่อรู้ว่าเป็นพี่เทียร์ส อยู่ๆชั้นก็ปล่อยโฮอีกครั้ง

“พี่เทียร์ส หนูกลัว ฮือออออออออออ" /หมับบ หญิงสาวกอดร่างหนาแล้วปล่อยโฮออกมาอย่างไม่ปิดบัง

“ไม่เป็นไรนะ พี่อยู่นี่แล้วอย่าร้องเลยนะเด็กดี" เทียร์สลูบหัวฮานึลอย่างแผ่วเบาและสัมผัสถึงของเหลวอุ่นๆที่ไหลออกมาไม่หยุด ...ร่างเล็กที่กอดเขาจะเงียบลงและซบลงไปบ่าของเทียร์ส มือเล็กล่วงหล่นลงพื้น

“ฮานึล!!!!!!"