Princess Prince เจ้าหญิงวุ่นวายกับเจ้าชายแปรปรวน

Chapther 9

ทำอะไรกันน่ะ!

 กึกๆ

          เสียงบางอย่างที่ดังขึ้นเบาๆ ปลุกให้ฉันตื่นจากนิทราที่รู้สึกว่ามันพึ่งผ่านไปไม่กี่ชั่วโมงนี้

 แสงแดดเล็ดลอดออกมาจากช่องว่างเล็กน้อย มันทำให้ฉันรู้สึกว่า...

"มันจ้าเกินไปแล้วโว้ยยย!!!"ฉันตื่นขึ้นมาก่อนที่จะเดินไปทางหน้าต่าง เพื่อจะปิดมันซะ แต่ก่อนที่จะ

 ได้เงื้อมมือไปปิด ก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า"ที่นี่มันดินแดนความมืด ไม่มีแสงแดด แล้วแสงนี่มัน...!"

          ฉันถอยห่างออกมาจากหน้าต่างอย่างระแวง ทันใดนั้นฉันก็รู้สึกได้ว่า แสงไฟประหลาด 

 นั่น กำลังวูบไหว พร้อมผ้าม่านที่สั่นไหวเล็กน้อย

"ไม่นะ..."ฉันค่อยๆถอยออกมาจากมัน พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นโคมไฟหรูหราที่ดูท่าจะแข็ง

 แรงใช้การได้ดี ก็คว้ามาไว้ในมือทันใด หากมีอะไรโผล่มา เธอพร้อมที่จะตีไม่ยั้ง!!!

 พรึ่บ!!!

 มีมือโผล่มาจากหน้าต่าง ไม่ทันไร สัญชาตญาณก็ตื่นตัว มือเรียวบางจับโคมไฟในมือไว้อย่าง

 แนบแน่นราวกับรักกันมาแต่ชาติปางก่อน ก่อนจะตีไม่ยั้ง!!!

 ปั่กๆๆ!

"นี่แน่ะๆ! ไอ้เจ้าบ้า ออกไปนะ ไอ้ปีศาจมือดิ๋มด๋อย! กรี๊ดดดด>[]<"นอกจากจะตีไม่ยั้งแล้ว ยัง

 ไปทำลายโสตประสาทมันอีก

"โอ้ยๆๆ! เจ้าหญิงครับ นี่ผมเอง เดปเว็ทไงครับT^T"เจ้าตัวโผล่หัวเข้ามาจากผ้าม่าน พร้อมกับ

 ใบหน้าที่บูดเบี้ยว บ่งบอกได้ว่าเจ็บปวดเพียงใด

"อ-อ้าว...เดปเว็ทเองหรอ ฉันก็ตกใจ จนตีไม่ยั้งเลย แฮะๆ"วาเนสซ่าส่งยิ้มแหยๆไปให้องครักษ์

 หน้าตาดี(มีภรรยาแล้ว)ที่เธอเพิ่งจะรู้จักได้ไม่นาน

"ที่นี่ไม่มีปีศาจตัวไหนที่มีแสงไฟหรอกครับT^T"ใบหน้ายังคงบูดเบี้ยวเช่นเดิม ก่อความรู้สึกผิด

 ให้หญิงสาวดวงหน้าหวานอย่างสุดซึ้ง

"ขอโทษจริงๆนะ นายคงเจ็บมากใช่ไหมล่ะ เข้ามาก่อนๆ ให้ฉันดูมือนายหน่อย"เสียงเธอแผ่วลง

 อย่างเห็นได้ชัด ทำเอาองครักษ์หนุ่มตรงหน้าแปลกใจนิดหน่อย คิดว่าเธอจะเหวี่ยงเขาซะอีก

          เดปเว็ทค่อยๆปีนเข้ามาอย่างระมัดระวัง แต่ด้วยความเจ็บที่มือ ระหว่างปีนเขาก็เลยซี๊ด

 ปากไม่หยุด ท่าจะเจ็บมากแหงๆT^T

"นายอย่าส่งเสียงร้องสิ ฉันรู้สึกผิดจะแย่อยู่แล้วนะ"

"รู้สึกผิดที่ทำแบบนี้กับองครักษ์ของคุณดรีโอร์งั้นหรอครับ"เขายิ้มให้อย่างจงใจกวน แม้จะเจ็บมือ

 อยู่ก็ตาม

"นายเจ็บจะแย่อยู่แล้วล่ะมั้งนั่น ให้ฉันช่วยดีกว่า"ฉันส่ายหน้าอย่างเอือมระอา เมื่อเห็นท่าเดปเว็ท

 ที่ปีนขึ้นมา ก่อนจะเดินก้าวฉับๆไปข้อมือเขาพลางดึง แต่ดูเหมือนว่าจะแรงเกินไป ทำให้เราทั้งคู่

 ล้มแอ้งแม้งลงพื้น

 ปึก!

"โอ้ย! ฉันเป็นเจ้าหญิงนะ นายทำรุนแรงกับฉันแบบนี้ได้ยังไงเนี่ยT^T"ก้นของฉันกระแทกกับ

 พื้นอย่างแรง

"ข-ขอโทษครับเจ้าหญิง ผมผิดเอง เดี๋ยวผมจะพาคุณขึ้นไปไว้ข้างบนนะ"

"สภาพนายจะไหวหรอ แค่โดนฉันตีไปนิดเดียว ก็ร้องซี๊ดแล้ว-..-"ฉันทำหน้าจงใจกวนเดปเว็ท

 กลับ

"เห็นอย่างงี้ ผมก็แรงเยอะนะ ยกได้ยันเช้าอ่ะ"

"โม้จัง เอาเถอะ ยกฉันขึ้นไปบนเตียงหน่อย เอวฉันจะหักแล้วเนี่ย ตัวนายก็ไม่ใช่เบาๆ"ถึง

 เราจะพึ่งรู้จักกันก็เถอะ แต่ก็รู้สึกสนิทกันซะอย่างนั้น อะแฮ่ม...ฉันไม่ได้ชอบเขาหรอกนะ เขาแค่

 ดูเป็นคนดีน่ะ ดีกว่าอีตาดรีโอร์ซะอีก พูดแล้วหมันไส้ ชิ!

"โอเคครับ เจ้าหญิง ฮึบ!"เดปเว็ทพยายามฉันมือข้างที่ไม่เจ็บเหนี่ยวเอวฉันไว้ เจ็บเป็นบ้าT^T

"โอ้ย เดปเว็ท อีกนิดเดียว จะถึงแล้ว ทำไมนายทำช้าจังเนี่ย แล้วเมื่อไหร่จะเสร็จ"เราสองคนเดิน

 กะเพลกหนักมาก เตียงกับหน้าต่างก็เจือกห่างกัน3เมตรไปอีก

"จะถึงแล้วครับ เจ้าหญิง อีกนิดเดียวๆ"

 ฟุ่บ!

"เฮ้อ เสร็จซักที เอาซะเหนื่อยเลย"ฉันลงนอนเอามือก่ายหน้าผาก ส่วนเดปเว็ทก็นั่งสำรวจมือตัว

 เองที่ข้างๆเตียง

"ผมสิเหนื่อยกว่า เจ้าหญิงตัวก็ไม่ใช่เบาๆเหมือนกันนั่นแหละ"

"จะว่าฉันอ้วนหรอยะ! ฉันออกจะสวยเพรียวเรียวลม"พลางทำมือประกอบเก๋ๆวนไปค่ะ

"รำไทเก๊กหรอครับ"

"ไอ้บ้า!"ฉันปาหมอนใส่เดปเว็ทอย่างหมันเขี้ยว

"ฮ่าๆๆ"เดปเว็ทหัวเราะอย่างสะใจ ที่ได้แกล้งฉัน

แอด!

"สวีทกันหวานแหววเชียวนะ หึ!"จู่ๆ อีตาดรีโอร์ก็เปิดประตูเสียงดังพลางทำหน้าตาราวกับว่าเดป-

 เว็ทไปเล่นชู้กับแม่เขาอย่างงั้นแหละ(เล่นถึงแม่เลยเรอะ!)

"เจ้าชาย!"เดปเว็ทหันไปมองอย่างตกใจนิดหน่อย ก่อนจะปรับสีหน้าเป็นปกติ

"นี่นาย! ทำไมไม่เคาะประตูก่อนห้ะ เสียมารยาทจริง!"เมื่อกี้พึ่งจะนึกถึงก็โผล่หน้ามาทันที คิดถึง

 รึไงก็ไม่รู้ ไหนๆก็ขอด่าแก้หมันไส้หน่อยละกัน-..-

"หึ ทำไม? ต้องเป็นเจ้านั่นหรอ ถึงจะไม่ต้องเคาะ เข้ามาได้ก็จัดหนักเลย"

"จัดหนักอะไร ถ้าตีหนักๆอ่ะใช่-0-"อะไรของหมอนี่เนี่ย

"คงจะสนุกมากล่ะสิ เสียงออกไปยันข้างนอก"มันดังขนาดนั้นเลยเรอะ แค่ล้มเองนะ ไม่ใช่เอานิว

 เคลียร์มาระเบิด

"สนุกก็บ้าละ เกือบนองเลือด"นึกสภาพตอนฉันตีเดปเว็ทจนมือแตกสิ สยอง บรึ๋ย!

"คงจะครั้งแรกล่ะสิ @$%#^กันมันส์น่าดู"ห๊ะ! หมอนี่คิดไปถึงไหนเนี่ย

"นี่นาย คิดว่า ฉันบะบะโอ้บะบะกับเดปเว็ทเนี่ยนะ!!!"ฉันชี้หน้าตัวเองก่อนจะไปชี้หน้าเดปเว็ท

"ก็เออสิ! จะคิดเป็นอะไรไปได้อีกล่ะ"

"โอ้ยยยยยยยยยย"ฉันลากเสียงโอ้ยยาวที่สุดที่เคยทำมา เอือมกับหมอนี่จริงๆ คิดได้ไงเนี่ย!

"อะไร? จะคลอดลูกหรอ"คลอดออกมาเป็นSh*tไว้อุดปากเอ็งนี่แหละ ไอ้ดรีโอร์บ้า!

"จะบ้าเรอะ!!! ฉันเหนื่อยใจกับนายต่างหาก อีกอย่างฉันแค่หกล้มเท่านั้นแหละน่า! แล้วเดปเว็ท

 ก็มาช่วยพยุงอ่ะ เก็ทป่ะ!"ฉันเท้าเอวมองดรีโอร์ตาขวางที่บังอาจคิดอกุศลไปได้

"แล้วนายจะเงียบทำไมล่ะ เดปเว็ท ช่วยอธิบายให้อีตาบ้านี่เข้าใจบ้างสิ! คนอะไร คิดแต่เรื่องใต้

 สะดือ ไอ้พวกเคลื่อนตัวด้วยช่วงล่างเอ้ยยยย"ฉันบ่นแล้วบ่นอีก ไม่หูชาก็ให้รู้ไป

"ผมว่าเจ้าชายกับเจ้าหญิงปรับความเข้าใจกันเองได้ครับ ผมเลยเงียบ"เออออ! เป็นงานมาก จ้าง

 มากี่ดาร์ค*เนี่ย-____- (*สกุลเงินของดินแดนแห่งความมืด)

"แล้วทำไมเธอต้องมาบ่นฉันเนี่ย!"ดรีโอร์แว๊ดขึ้นมาบ้าง

"เงียบน่า!!! รำคาญโว้ยยย"ในที่สุดฟางเส้นสุดท้ายฉันก็ขาดลง!

"เธอนั่นแหละ น่ารำคาญ เอาแต่- อุ๊บส์"ฉันจับดรีโอร์มาประกบปากอย่างรวดเร็ว ด้วยความรำ-

 คาญอย่างสูงแต่ดูเหมือนว่าดรีโอร์จะไม่หยุดแค่นั้น

          ดรีโอร์จับไหล่ฉันก่อนจะดันลงเตียง ทำเอาฉันและเดปเว็ทตาลีตาเหลือกอย่างรวดเร็ว 

 ก่อนเดปเว็ทจะพูดขึ้นว่า

"งั้นผมไปก่อนนะครับ เจ้าหญิง"เขายิ้มแหยๆให้ฉัน อยากจะรั้งไว้แต่เขาก็จากไปเสียแล้ว(เดี๋ยว)

กริ๊ก ปัง!

 แถมล็อคให้เสร็จสรรพT^T

"หมอนั่นเป็นงานดีนะ คราวนี้ฉันจะจัดการเธอยังไงดี เพื่อให้รู้ว่า เธอปิดปากฉันผิดวิธีซะแล้ว หึ"

 ดรีโอร์ยิ้มยกมุมปากราวกับผู้ชนะ ก่อนจะจับคางฉันไว้ให้มองหน้าเขา

"น-นายจะทำอะไรน่ะ!"ฉันแอบสั่นเล็กๆ แต่ตับไตไส้พุงม้ามมดลูกไหลออกไปทั้งยวงแล้ว

"ปราบพยศเธอไง วา-เนส-ซ่า"จงใจเรียกชื่อเต็มๆฉัน แถมยังเน้นย้ำซะอย่างกับชื่อฉันเป็นเลข

 ท้ายสามตัวถูกชัวร์คนอร์คัพโจ๊กT^T

 บอกได้ว่า ชิบ-หัย-แล้ววววว!!!

 แต่สิ่งหนึ่งที่ฉันสงสัย มือเดปเว็ทล่ะ เอวฉันล่ะ...ยังไม่ได้รับการเยียวยาเลยนะ แงๆ