Princess Prince เจ้าหญิงวุ่นวายกับเจ้าชายแปรปรวน

8.9

เขียนโดย Icecrabe

วันที่ 17 พฤษภาคม พ.ศ. 2559 เวลา 15.32 น.

  10 ตอน
  15 วิจารณ์
  13.28K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 20 ตุลาคม พ.ศ. 2561 07.35 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

8) Poison Pink

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

Chapter 8

Poison Pink

 

     ว๊อทททท!!!=[]= สัตว์ประหลาดตัวขนาดมหึมาสีชมพูฟรุ้งฟริ้งตัวหนึ่งโผล่ขึ้นมาจากอ่างน้ำที่

 ฉันอาบเมื่อกี้ เอ๊ะ! จะว่าไปหน้าตามันน่ารักจังแฮะ

"มัน...มาแล้ว"ดรีโอร์ทำหน้ากังวลสุดๆพร้อมมองน้องชมพูอย่างไม่วางใจ

"ฉันว่าหน้าตามันน่ารักออก มันคงไม่ทำร้ายคนหรอกเน------"

 โฮกกกกกกกกก!!!

 (=[]=)(0_0)<<หน้าฉันและดรีโอร์

     จู่ๆ น้องชมพูก็อ้าปากกว้างแล้วส่งเสียงคำรามดังมากจนฉันแก้วหูแทบพัง ฮือT_T หลังจากจบ

 เรื่องบ้าๆนี่ ฉันต้องไปเช็ค กระดูก ทั่ง โกลน ซักหน่อยแล้วว่ายังใช้การได้ดีอยู่ไหม

"ไม่ต้องหายใจพักนึงนะ!!!"

"ห๊ะ! เดี๋--"ฉันยังพูดไม่ทันจบ ดรีดอร์ก็เอามือมาอุดปากฉัน นี่มันอะไรกันเนี่ย! จู่ๆก็มาปิดปากฉัน

 จะฆ่ากันทางอ้อมรึไง

"อึ้บ! อ่อยอั๊นอ้ะ"ฉันพยายามพูด แต่เสียงดันออกมาดันเบาเหมือนปลวกตด T_T ฉันยิ่งดิ้น

 ดรีโอร์ก็ยิ่งกระชับอ้อมกอดและออกแรงกดมือที่ปิดปากฉันมากขึ้น

 ตึก ตัก ตึก ตัก

 หึ้ยยย ไอ้หัวใจเฮงซวย มาเต้นอะไรตอนนี้เนี้ย อายเขาจะตายชัก ดรีโอร์จะได้ยินไหมนะ...

 หวังว่าเขาจะไม่ได้ยินนะ ไม่งั้นเสียฟอร์มแย่ ลุคที่อุตส่าห์แอ๊บมาพังหมด!

 ทันใดนั้น น้องชมพูก็ตัวหดเหลือเท่าขี้มด ดรีโอร์ถึงปล่อยมือทันที ทำให้ฉันที่ไม่ทันตั้งตัวก็ลื่น

 พื้น ก้นจ้ำเบ้าเต็มที่

"โอ้ย!!! ไอ้ดรีโอร์=[]=*"

"ขึ้นต้นด้วยไอ้นี่ไม่เพราะเลยนะ หึ..."ดรีโอร์กระตุกยิ้มที่มุมปากเมื่อเห็นฉันเจ็บตัว ฝากไว้ก่อนเลย

 นะ! ออกไปจากที่นี่ได้เมื่อไหร่จะให้ท่านพ่อพาไปตัดน้องชายให้เป็นขันทีไปเลย ชิ!--*

"คนอย่างนายน่ะ ไม่จำเป็นต้องพูดดีด้วยหรอก แค่ฉันยอมเสวนาด้วยก็บุญแล้วย่ะ!"

"อ้อ เหรอ"ยังมีหน้ามาทำกวนประสาทอีกนะ-*-

"แล้วที่พรวดพราดเข้ามานี่มีอะไร?"

"ไอ้ตัวเมื่อกี้นั้นแหละ"

"ห๊ะ? น้องชมพูนั่นอ่ะเหรอ ทำไมล่ะ?"

"เธอนี่ถามเยอะจัง"

"เรื่องของฉันน่า! ตอบมา่!!!

"เธอนี่ขี้วีนจริงๆ เจ้าตัวนั่นน่ะ มันทำอันตรายกับเธอได้นะ"

"ยังไงล่ะ ฉันไม่เชื่อหรอก หน้าตามันน่ารักอย่างนั้น-0-"ไม่ค่อยอยากจะเชื่อหมอนี่แฮะ หมอนี่ยิ่ง

 ชอบแกล้งฉันอยู่ด้วย

"เธอเห็นน้ำสีชมพูในอ่างนั่นไหม?"ดนีโอร์ชี้ที่อ่างน้ำที่ฉันแช่

"ก็เห็นน่ะสิ ก็ไม่มีอะไรผิดปกตินี่"

"ไม่ผิดปกติที่ไหนกันล่ะ เจ้านั่นน่ะจะปล่อยสิ่งที่เป็นพิษออกมาก่อนปรากฎตัว ถ้าฉันมาช้ากว่านี้

 สภาพเธอของพรุน"

"ห-หา?!=[]="พรุนเลยเรอะ! ฟังดูน่ากลัวชะมัด ยึ้ยยยย เห็นภาพ...

"แถมถ้าฉันไม่ปิดทางเดินหายใจเธอ แล้วเธอสูดดมพิษที่มาพร้อมการคำรามนั่น เธอจะรู้สึกปวด

 แสบปวดร้อนในร่างกายราวกับร่างกายจะถูกไหม้ ก่อนที่พิษจะเจาะออกจากภายในผิวหนังผ่าน

 กระแสเลือดออกมาสู่ภายนอก แล้วร่างกายเธอก็จะ......"

"พอ! หยุด! ฉันไม่อยากฟัง!"มันสยองเกินกว่าจะรับฟังได้ ฉันจึงรีบปรามไม่ให้ดรีโอร์พูดต่อ จะว่า

 ไปคนเรา เอ้ย! สัตว์ประหลาดนี่ดูที่ภายนอกไม่ได้เลยนะ

"หึ! ยังไงก็เถอะ เธอไปพักจะดีกว่า สภาพตอนนี้ไม่ต่างกับอีเพิ้งเลย"

"ว-ว่าไงนะ!"ฉันยังไม่ทันได้ว่าอะไร อีตาดรีโอร์ก็หนีไปซะแล้ว

 

 หลังจากจบเหตุการณ์ปะทะคารมกับอีตาดรีโอร์แล้ว...

 

"เฮ้อ...ผ่านมาสองวันนี่ เกิดเรื่องอะไรมากมายเลยจริงๆนะ..."ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำพลางถอน

 หายใจ แต่ละเรื่องมันเหนื่อยเกินกว่าที่องค์หญิงอย่างฉันที่วันๆเอาแต่นั่งเฉยๆไม่ทำอะไร ต้องมา

 วิ่งสู้ฟัดยิ่งกว่าแข่งขันรายการเรียลลิตี้นี่...

"เฮ้อ..."ฉันถอนหายใจอีกครั้ง พร้อมกับตาที่เริ่มปรือจากความเหนื่อยล้า ก่อนจะหลับลงไปอย่าง

 ไม่รู้ตัวเลยว่า...มีสายตาของบางสิ่งมองเข้ามาผ่านหน้าต่าง แล้วร่างนั้นก็หายภายในพริบตา!

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.2 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา