Princess Prince เจ้าหญิงวุ่นวายกับเจ้าชายแปรปรวน
เขียนโดย 
Icecrabe
วันที่ 17 พฤษภาคม พ.ศ. 2559 เวลา 15.32 น.
แก้ไขเมื่อ 20 ตุลาคม พ.ศ. 2561 07.35 น. โดย เจ้าของนิยาย
10) ฝาแฝดกันหรอ?
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความChapter 10
ฝาแฝดกันหรอ?
อะแฮ่ม! ฉันจะไม่บอกหรอกนะ ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนนี้... ห๊ะ อะไรนะ อยากให้เล่าหรอ? ให้พูดมันก็ยังไงๆอยู่นะ... อยากให้ฉันย้อนอดีตให้??
เฮ้อ~ ก็ได้ๆ ฉันจะเล่าให้ฟังก็ได้ แต่ขอบอกว่ามันไม่เป็นอย่างที่พวกหล่อนหวังหรอกย่ะ!
เมื่อวานนี้...
"น-นายจะทำอะไรน่ะ! =[]="
"ปราบพยศเธอไง วา-เนส-ซ่า!"
"ปราบพยงปราบพยศอะไรยะ! คนนะไม่ใช่ม้า ออกไปจากตัวฉันนะ ดรีโอร์!" ฉันดิ้นขลุกขลักหวังให้หลุดรอดจากเงื้อมือของปีศาจร้าย(?)ที่คร่อมฉันไว้
แถมยังมาพูดจาให้ชาวบ้านเขาตกใจจนมดลูกแทบฟ่ออีก!
"ฟังนะ..." ดรีโอร์ถอนหายใจพลางส่ายหน้าเหมือนฉันไปทำจานบ้านเขาแตกแล้วบอกว่าแมวทำอย่างงั้นแหละ
"ไม่ฟัง!" ฉนโพล่งขึ้นมาทันที
"ต้องฟัง! เธอน่ะขโมยจูบฉัน ฉันก็ต้องถอนทุนคืนสิ" ได้ข่าวว่าคนที่ขโมยจูบคนแรกน่ะมันนายไม่ใช่เรอะ! =[]=
"แบบนี้ฉันขาดทุนชัดๆ :( "
"ฉันว่ากำไรซะมากกว่า เธอได้จูบกับฉันเชียวนะ เจ้าชายแห่งแดนความมืด ดรีโอร์! ผู้หญิงหลายคนต่างก็อยากจูบกับฉันทั้งนั้นแหละ" ดรีโอร์พูดและ
ยิ้มเยาะใส่ฉันอย่างน่าหมันไส้
"ตกลงจะปล่อยไม่ปล่อย?" ฉันจ้องหน้าเขาพลางทำหน้าบึ้งตึงให้รู้ว่าฉันกำลังจะหมดความอดทนในไม่ช้า
"ไม่มีทาง" ดรีโอร์ส่ายหน้าและยิ้มอย่างไม่สะทกสะท้านใดๆ
"ได๊..." ฉันพยักหน้าและเอาเข่าพุ่งขึ้นไปกระแทกเข้ากับน้องชายของดรีโอร์เต็มๆ
"อุก...เธอ!" ดรีโอร์ถึงกับตัวกระตุกพลางยืนขึ้นเอามือกุมเป้าราวกับจะเต้นมูนวอร์คแบบไมเคิล แจ็คสันและมองฉันอย่างอาฆาต แต่ใครสนกันล่ะ! อุต-
ส่าห์เตือนแล้วไม่ฟังเอง!
"ฉัน? ฉันทำไม?? ฮ่าๆ! สมน้ำหน้า ไปล่ะ!" ฉันแลบลิ้นให้เขาและรีบเปิดประตูวิ่งออกนอกห้องหาทางหนีทีไล่ทันที
"เอื้ออ!" เดี๋ยวนะ ฉันเปิดประตูไปกระแทกองครักษ์อีกแล้วหรอ!?
ฉันวิ่งเหยาะๆและหันไปมองด้านหลัง พบว่านายองค์รักษ์คนนึงนอนกุมเป้าและอีกคนยืนไว้อาลัย น้ำตาไหลพรากอย่างกับญาติเสียทั้งจังหวัด
อะไรมันจะเศร้าโศกปานนั้น! =[]=
"บี12..."
"ไม่ต้องพูดแล้วบี6 ไม่อย่างนั้นร่างกายนายจะแย่เอานะ" อ่ะ เอาเข้าไป คราวนี้อะไรยะ สารอาหารเรอะ!
"ฝาก...ฟื้นสภาพห**มฉันด้วย อะเฮือก!"
"ไม่นะ! บี6!!!"
"วัฏดาฟรัฆ...." ฉันสบถเล็กๆก่อนจะวิ่งจู๊ดไปอย่างโนสนโนแคร์กับละครหลังข่าว(?)
"ทหาร! ไปจับยัยนั่นมา อ๊ะ...อะไรเนี่ย มีเหยื่อเสร็จยัยนั่นอีกรายแล้วหรอ=_=;" เสียงดรีโอร์นี่นา สงสัยเดินออกมาเจอผลงานของฉัน คิกๆ แต่ประเด็น
คือ...ฉันจะหนีไปไหนได้ล่ะ นอกวังก็ไม่ใช่ความคิดที่ดีเลยแม้แต่นิดเดียว ฉันไม่อยากโดนพิษเจ้าตัวมะลึกกิ๋มกึ๋ยนั่นอีกแล้ว!
"ตรงนั้นเสียงดังเอะอะอะไรกันน่ะเธอ?" เสียงใสๆของสาวใช้คนนึงเอ่ยถามอีกคน
"คงเป็นเพราะเจ้าหญิงวาเนสซ่าก่อเรื่องอีกแล้วล่ะมั้ง" นินทาฉันกันนี่เองสินะ!
"ใช่จ้าาา เลดี้ทั้งหลาย ฉันก่อเรื่องอีกแล้วล่ะนะ เพราะงั้นแล้วพวกเธอ....พาฉันไปหลบที่ห้องพวกเธอซะ! ถือซะว่าเป็นค่านินทาฉัน" ฉันพุ่งพรวดไป
พูดกับสาวใช้ทั้งสองคน ทำให้พวกเธอถึงกับสะดุ้งและทำหน้าเหวอซะหมดความสวยงาม
"อุ้ย! เจ้าหญิงวาเนสซ่า!" สาวใช้โพล่งขึ้นมาพลางถอนสายบัวให้ฉันซะจนแทบไปคุกเข่าบนพื้น
"ก็ใช่น่ะสิ! เพราะฉะนั้นพาฉันไปได้แล้ว!"
"แต่ว่า..."
"ด่วนๆ!"
"เพคะ!" พวกเธอประสานเสียงก่อนจะพาฉันไปอย่างลุกลี้ลุกลน ฉันน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรอ=-='
ณ ห้องสาวใช้
"ที่นี่แหละเพคะ..."
"ดี! ฉันขออยู่ซักพักแล้วกัน ถ้าอีตาดรีโอร์ถามหาให้บอกว่าไม่รู้นะ!"
"เพคะ...ว่าแต่ทำไมเจ้าหญิงวาเนสซ่าต้องหนีเจ้าชายดรีโอร์ด้วยล่ะคะ?" สาวใช้คนนึงหลุดปากถามขึ้นมา ฉันจึงถลึงตามองเธอทันที
"อุ้ย ขออภัยเพคะ หม่อมฉันแค่หลุดปาก" เธอก้มหน้าหงุดอย่างเกรงกลัว
"เอาเถอะ ฉันไม่ถือ นั่นก็เพราะว่าหมอนั่นคร่อมฉันน่ะสิ ฉันเลยเอาเข่ากระแทกน้องชายเขาแล้วหนีออกมา" ฉันพูดไปพลางทำหน้าบึ้งตึงไป พวกสาว
ใช้ต่างมองฉันตาปริปๆ
"เจ้าชายดรีโอร์น่ะหรือเพคะ?"
"ก็ใช่น่ะสิ..." ฉันเหล่มองสาวใช้เล็กน้อย ทำให้สังเกตได้ว่า ทั้งคู่หน้าตาเหมือนกันอย่างกับแกะ ทำให้ฉันเผลอทำหน้างงๆจนสาวใช้รู้ เธอก็เลยพูดขึ้น
"พวกเราเป็นฝาแฝดกันน่ะเพคะ" เธอกล่าวพลางยิ้มๆ
"อ่า...ฉันสงสัยชัดเจนขนาดนั้นเลยหรอ" ฉันส่งยิ้มแหยๆให้
"ใครๆก็สงสัยกันทั้งนั้นล่ะเพคะ หม่อมฉันเข้าใจดี..."
"งั้นพวกเธอชื่ออะไรล่ะ? คุยมาพอสมควรแล้ว ฉันยังไม่รู้จักชื่อพวกเธอเลย" ฉันเอ่ยถาม
"หม่อมฉันฮันเซล ส่วนนี่เกรเทลเพคะ"
"เอิ่ม...ก่อนหน้านี้พวกเธอเคยไปบ้านขนมหวานแล้วไปแทะบ้านเขาเข้าไหมเนี่ย เฮอะๆ"
"เจ้าหญิงวาเนสซ่ารู้ได้ไงเพคะ!?" เกรเทลที่เงียบมานาน ทำหน้าตกใจพลางถามฉัน
"มันชักจะหลุดโลกเข้าไปทุกทีแล้วนะ..." ฉันไม่ตอบคำถามเกรเทล แต่บ่นพึมพัมขึ้นมาแทน
"เอาเถอะ พวกเธอเรียกฉันว่าวาเนสซ่าพอ เรียกฉันเต็มยศขนาดนั้นแล้วรู้สึกแปลกๆ"
"อุ้ย! หามิได้เพคะ หม่อมฉันไม่กล้าเรียก..."
"ถ้าไม่เรียก ฉันจะจับพวกเธอกิน!" ฉันขู่เล่นๆ แต่ผลที่ได้ดันออกมาเกินคาด เพราะทั้งฮันเซลและเกรเทลถึงกับหน้าถอดสีถอยห่างฉันไปยันสุดห้อง
"จะกินพวกหม่อมฉันหรือเพคะ!?"
"นี่พวกเธอเชื่อด้วยหรอ..." ฉันหลุดขำกับท่าทีของทั้งสองคน
"อ-เอ๋!?" ฮันเซลกับเกรเทลทำหน้างงในทันที
"ฉันหยอกเล่นไปอย่างงั้นล่ะ" สุดท้ายฉันก็ขำจนได้ ทั้งสองคนต่างมองหน้ากันเลิกลั่ก
ฉันว่าวังนี้ก็มีอะไรบันเทิงใจดีเหมือนกันนะ ฉันคิดในใจพลางยิ้มให้กับทั้งสองคน พวกเธอจึงยิ้มแหยๆให้ฉันกลับ ก่อนจะค่อยๆเดินกลับเข้ามาหา
เหมือนลูกน้อยเดินกลับเข้าบ้านยังไงยังงั้น
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
