Chocolate & Despair

          ผมเลิกใส่คอนแทคเลนส์สีนี่ก็ผ่านมาเกือบสองสัปดาห์แล้วแต่ก็ยังมีเสียงคุยเรื่องสีตาของผมจากคนในห้องและคนห้องอื่นรวมถึงพวกกลุ่มอาจารย์
            ผมเดินคิดเรื่อยเปื่อยขณะเดินอยู่บนทางเดินของตึกเพื่อกลับไปตึกเรียนหลังจากโดนไล่ออกจากห้องสมุดเนื่องจากอาจารย์ที่คอบดูแลอยู่จะไปทำธุระ
            ผมเดินตรงเพื่อไปเอากระเป๋าที่ทิ้งไว้ที่ห้องผมเข้าไปในห้องตอนนั้นไม่มีใครอยู่เลยผมเดินไปหยิบกระเป๋าที่โต๊ะแล้วหันหลังเดินออก
            “เจออออตัววววแล้วววว”
            มีใครบางคนพุ่งมากอดผมจากด้านหลังจนลมเซไปด้านหน้า
            “รำคาญครับ”ผมก้มตัวลงใช้ขาขวาดตะเสยคนที่เข้ามากอดจากด้านหลัง
            “เหวอ”
            “ทำอะไรของนายฮารุ”
            “นั้นชั้นต้องพูดสิเกือบโดนคางเลยนะ”
            “ชิ ไม่โดนหรอกเหรอ”
            “นี่คุณกะเตะเสยใส่คางผมจริงๆเหรอ”
            “แล้วมีอะไร”
            “อะ ใช่จริงด้วยมานี่สิ”
            เขาจับข้อมือผมแล้วออกวิ่งไปทันทันที
            “ดะ เดี๋ยวสินายวิ่งเร็วไปแล้ว”
            “นายขาสั้นเองนี่นา”
            “ว่าไงนะ-*-“
            “555 ให้ชั้นอุ้มไปมั้ยละ”
            “มะ ไม่เอาหรอก”
            ผมเร่งความเร็วขึ้นจนวิ่งตีคู่กับเขาได้ที่ๆเขาพาผมมาคือ
            ดาดฟ้า ที่ๆผมอยู่เป็นประจำเขาหยุดที่หน้าประตูดาดฟ้า
            “หลับตาหน่อยสิ”
            “ทำไม”
            “หลับตาก่อนเถอะ”
            ผมยอมหลับตาแต่โดยดีเขาจับมือของผมแล้วค่อยๆเดินต่อ
            “ข้างหน้านี่ต่างระดับนะระวังหน่อย”
            ผมใช้เท้าแตะดูแล้วค่อยขึ้นไป
            “นั่งลงสิผมค่อยๆนั่งลง”
            เขานั้งจับผมอยู่ข้างผม
            “ลืมตาดูสิ”
            ผมเปิดตาขึ้นและสิ่งที่ผมเห็นคือ
            ท้องฟ้ายามเย็นแสงอาทิตย์สีส้มและกลีบดอกซากุระที่ลอยตามลม
            “สวยไหม”
            “อืม”
            “ชั้นอยากให้นายเห็นแต่วันนี้นายไม่ขึ้นมาสักทีเลยไปหานะ”
            “พอดีไปห้องสมุดนะ”
            “ชอบไหม”
            “อืม”ผมหันหน้าไปยิ้มให้เขา
            “เรย์ ตาของนาย”
            “ทำไมเหรอ”
            “นายไม่รู้เหรอ”
            “รู้อะไร”
            “เวลามันโดนแสงแดดนะมันจะกลายเป็นสีฟ้าใสเปล่งประกายมากเลยละ”
            “จะ จริงเหรอ”ผมหยิบโทรศัพธ์มาเปิดกล้องหน้าเพื่อตรวจดู
            “จริงๆด้วย”
            “มันสวยมากเลยละ”
            “ฮารุ”
            ใบหน้าของเขาเริ่มใกล้เข้ามา
            "ฮะ ฮารุ"เสียงผมนั้นรู้สึกสั่นเล็กน้อยรู้สึกได้ถึงความร้อนบนใบหน้าดวงตาของเขามองตรงมาที่ผมผมไม่อาจต้านทานอะไรได้เลย
            ริมฝีปากของเขาเขามาที่ปากของของผม
            "เวลาจูบนะไม่ต้องเม้มปากนะ"
            "อะ อืม"ผมรู้สึกได้ว่าหน้าของผมคงจะแดงหัวใจของผมเต้นอย่างรุนแรง
            แล้วริมฝีปากของเราประกอบกันอีกครั้งอย่างนุ่มนวลแผ่วเบาลิ้นของเขาสอดเขามาพัวพันภายในปากของผมมันช่างรุนแรงแต่อ่อนโยนริมฝีปากของฮารุลุ่มละมุนมากแต่ทำให้ผมกระเจิดกระเจิงไปหมดผมในตอนนั้นคิดอะไรไม่ได้เลยทุกอย่างมันกระเจิดกระเจิงไปหมด
            "อึก อือ"เสียงของผมที่เล็ดลอดออกมาอย่างแผ่วเบาถูกกลืนหายไปกับสายลมที่ว่างปล่าว
            ผมควบคุมตัวเองไม่ได้มือของผมกำเสื้อเขาไว้แน่น
            เมื่อเขาถอนปากออกผมได้แต่หายใจหอบใช้หน้าผากซบที่อกของเขามือยังคงกำเสื้อเขาไว้เช่นนั้น
            "ครั้งแรกสินะ"
            "อืม"
            "แต่แค่จูบถึงกับสั่นเชียวเหรอ"
            "กะ ก็"ผมเอาหน้าออกจากหน้าออกเขาเพื่อมองหน้าเขาตรงๆ
            "ก็เพราะเป็นนาย...ต่างหาก"
            "..."เขาทำสีหน้าตกใจเล็กน้อยก่อนจะยิ้มมือทั้งสองข้างของยื่นมือจับที่ใบหน้าด้านข้างทั้งสองของผม
            "ชั้นรักนายเรย์"
            "ชั้น ชั้นก็..."
            "ไม่ได้ยินเลย"
            ผมเงยหน้าขึ้นใช้มือขวาของผมจับที่มือซึ่งสัมผัสใบหน้าของผม
            "เช่นกันครับ"ผมตอบกลับไปพร้อมรอยยิ้มรอยยิ้มที่ห่างหายจากใบหน้าของผมไปนานแสนนาน
            "เรย์"เขายิ้มด้วยสีหน้าดีใจสุดขีดกระโดดเข้ากอดผมจนล้มลงไปนอนกับพื้น
            "เรย์ เรย์ เรย์"เขาเรียกชื่อผมซ้ำไปมา
            "มะ มันหนักนะ นายหนักเกินไป ลุกออกไปนะ ดะ เดี๋ยวแล้วนายจับอะไรนะปล่อยนะเสื้อชั้นหลุดหมดแล้วปล่อยยยยยยยยย"
            ในวันนี้รอยยิ้มของผมได้กลับมาพร้อมกับความสุขเล็กๆของผม
            แต่หลังจากนั้นไม่นานสิ่งที่เลวร้ายที่สุดก็เกิดขึ้น