Chocolate & Despair
เขียนโดย 
[NNS]
วันที่ 1 พฤษภาคม พ.ศ. 2559 เวลา 19.30 น.
แก้ไขเมื่อ 7 พฤษภาคม พ.ศ. 2559 17.17 น. โดย เจ้าของนิยาย
5) Despair is Happy
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความผมเลิกใส่คอนแทคเลนส์สีนี่ก็ผ่านมาเกือบสองสัปดาห์แล้วแต่ก็ยังมีเสียงคุยเรื่องสีตาของผมจากคนในห้องและคนห้องอื่นรวมถึงพวกกลุ่มอาจารย์
ผมเดินคิดเรื่อยเปื่อยขณะเดินอยู่บนทางเดินของตึกเพื่อกลับไปตึกเรียนหลังจากโดนไล่ออกจากห้องสมุดเนื่องจากอาจารย์ที่คอบดูแลอยู่จะไปทำธุระ
ผมเดินตรงเพื่อไปเอากระเป๋าที่ทิ้งไว้ที่ห้องผมเข้าไปในห้องตอนนั้นไม่มีใครอยู่เลยผมเดินไปหยิบกระเป๋าที่โต๊ะแล้วหันหลังเดินออก
“เจออออตัววววแล้วววว”
มีใครบางคนพุ่งมากอดผมจากด้านหลังจนลมเซไปด้านหน้า
“รำคาญครับ”ผมก้มตัวลงใช้ขาขวาดตะเสยคนที่เข้ามากอดจากด้านหลัง
“เหวอ”
“ทำอะไรของนายฮารุ”
“นั้นชั้นต้องพูดสิเกือบโดนคางเลยนะ”
“ชิ ไม่โดนหรอกเหรอ”
“นี่คุณกะเตะเสยใส่คางผมจริงๆเหรอ”
“แล้วมีอะไร”
“อะ ใช่จริงด้วยมานี่สิ”
เขาจับข้อมือผมแล้วออกวิ่งไปทันทันที
“ดะ เดี๋ยวสินายวิ่งเร็วไปแล้ว”
“นายขาสั้นเองนี่นา”
“ว่าไงนะ-*-“
“555 ให้ชั้นอุ้มไปมั้ยละ”
“มะ ไม่เอาหรอก”
ผมเร่งความเร็วขึ้นจนวิ่งตีคู่กับเขาได้ที่ๆเขาพาผมมาคือ
ดาดฟ้า ที่ๆผมอยู่เป็นประจำเขาหยุดที่หน้าประตูดาดฟ้า
“หลับตาหน่อยสิ”
“ทำไม”
“หลับตาก่อนเถอะ”
ผมยอมหลับตาแต่โดยดีเขาจับมือของผมแล้วค่อยๆเดินต่อ
“ข้างหน้านี่ต่างระดับนะระวังหน่อย”
ผมใช้เท้าแตะดูแล้วค่อยขึ้นไป
“นั่งลงสิผมค่อยๆนั่งลง”
เขานั้งจับผมอยู่ข้างผม
“ลืมตาดูสิ”
ผมเปิดตาขึ้นและสิ่งที่ผมเห็นคือ
ท้องฟ้ายามเย็นแสงอาทิตย์สีส้มและกลีบดอกซากุระที่ลอยตามลม
“สวยไหม”
“อืม”
“ชั้นอยากให้นายเห็นแต่วันนี้นายไม่ขึ้นมาสักทีเลยไปหานะ”
“พอดีไปห้องสมุดนะ”
“ชอบไหม”
“อืม”ผมหันหน้าไปยิ้มให้เขา
“เรย์ ตาของนาย”
“ทำไมเหรอ”
“นายไม่รู้เหรอ”
“รู้อะไร”
“เวลามันโดนแสงแดดนะมันจะกลายเป็นสีฟ้าใสเปล่งประกายมากเลยละ”
“จะ จริงเหรอ”ผมหยิบโทรศัพธ์มาเปิดกล้องหน้าเพื่อตรวจดู
“จริงๆด้วย”
“มันสวยมากเลยละ”
“ฮารุ”
ใบหน้าของเขาเริ่มใกล้เข้ามา
"ฮะ ฮารุ"เสียงผมนั้นรู้สึกสั่นเล็กน้อยรู้สึกได้ถึงความร้อนบนใบหน้าดวงตาของเขามองตรงมาที่ผมผมไม่อาจต้านทานอะไรได้เลย
ริมฝีปากของเขาเขามาที่ปากของของผม
"เวลาจูบนะไม่ต้องเม้มปากนะ"
"อะ อืม"ผมรู้สึกได้ว่าหน้าของผมคงจะแดงหัวใจของผมเต้นอย่างรุนแรง
แล้วริมฝีปากของเราประกอบกันอีกครั้งอย่างนุ่มนวลแผ่วเบาลิ้นของเขาสอดเขามาพัวพันภายในปากของผมมันช่างรุนแรงแต่อ่อนโยนริมฝีปากของฮารุลุ่มละมุนมากแต่ทำให้ผมกระเจิดกระเจิงไปหมดผมในตอนนั้นคิดอะไรไม่ได้เลยทุกอย่างมันกระเจิดกระเจิงไปหมด
"อึก อือ"เสียงของผมที่เล็ดลอดออกมาอย่างแผ่วเบาถูกกลืนหายไปกับสายลมที่ว่างปล่าว
ผมควบคุมตัวเองไม่ได้มือของผมกำเสื้อเขาไว้แน่น
เมื่อเขาถอนปากออกผมได้แต่หายใจหอบใช้หน้าผากซบที่อกของเขามือยังคงกำเสื้อเขาไว้เช่นนั้น
"ครั้งแรกสินะ"
"อืม"
"แต่แค่จูบถึงกับสั่นเชียวเหรอ"
"กะ ก็"ผมเอาหน้าออกจากหน้าออกเขาเพื่อมองหน้าเขาตรงๆ
"ก็เพราะเป็นนาย...ต่างหาก"
"..."เขาทำสีหน้าตกใจเล็กน้อยก่อนจะยิ้มมือทั้งสองข้างของยื่นมือจับที่ใบหน้าด้านข้างทั้งสองของผม
"ชั้นรักนายเรย์"
"ชั้น ชั้นก็..."
"ไม่ได้ยินเลย"
ผมเงยหน้าขึ้นใช้มือขวาของผมจับที่มือซึ่งสัมผัสใบหน้าของผม
"เช่นกันครับ"ผมตอบกลับไปพร้อมรอยยิ้มรอยยิ้มที่ห่างหายจากใบหน้าของผมไปนานแสนนาน
"เรย์"เขายิ้มด้วยสีหน้าดีใจสุดขีดกระโดดเข้ากอดผมจนล้มลงไปนอนกับพื้น
"เรย์ เรย์ เรย์"เขาเรียกชื่อผมซ้ำไปมา
"มะ มันหนักนะ นายหนักเกินไป ลุกออกไปนะ ดะ เดี๋ยวแล้วนายจับอะไรนะปล่อยนะเสื้อชั้นหลุดหมดแล้วปล่อยยยยยยยยย"
ในวันนี้รอยยิ้มของผมได้กลับมาพร้อมกับความสุขเล็กๆของผม
แต่หลังจากนั้นไม่นานสิ่งที่เลวร้ายที่สุดก็เกิดขึ้น
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
