นางพญาไร้ใจ

หลังจากที่จินหย่งแยกตัวออกไปอยู่ลำพังนอกสกุลจิน ไป๋เฟิง อยู่ในบ้านสกุลจินโดยมีสภาพไม่ต่างไปจากทาส  เด็กน้อยถูกใช้ให้ทำงานอย่างหนัก  และถูกบ่าวไพร่และข้ารับใช้ในตระกูลรุมกลั่นแกล้ง  สร้างความลำบากและชอกช้ำใจให้กับเด็กหญิงตัวน้อยเป็นอย่างยิ่ง  แต่แล้วก็มีเหตุการณ์ที่เป็นเหมือนฝันร้าย และกลายเป็นความแค้นฝังในใจของไป๋เฟิง และทำให้หัวใจที่ใสซื่อไร้เดียงสา และอาจเคยมีความริษยาในแบบเด็กๆ  แปรเปลี่ยนเป็นการอาฆาตแค้นที่หมายจะทำลายอีกฝ่ายให้ย่อยยับ   
ในหัวค่ำของคืนหนึ่ง  หลังจากที่เหน็ดเหนื่อยจากการถูกใช้ให้ทำงานตั้งแต่เช้ายันเย็น  ไป๋เฟิงแอบออกมาร้องไห้ด้วยความทุกข์ระทม  "โถๆ...น่าสงสารจริงๆเลยนะเด็กน้อย  คงเหงาล่ะสินะ  นายน้อยไม่อยู่ ข้าจะช่วยคลายความเหงาให้เจ้าแทนให้เองก็แล้วกันนะ"   ไป๋เฟิงตกใจและทำท่าจะผละหนีแต่ก็ช้าเกินไป  ร่างบางของเด็กหญิงตัวน้อยถูกอุ้มพร้อมกับเอามือปิดปากออกไปยังห้องเก็บของ  "ไม่...ฮึก ปล่อยข้านะ ปล่อย" เสียงเด็กน้อยร้องไห้คร่ำครวญอย่างน่าสงสาร  แต่ก็ไม่ได้รับความปราณีจากข้ารับใช้หนุ่มใหญ่เลยแม้แต่น้อย ชุดของเด็กน้อยถูกฉีกกระชากอย่างแรงจนขาด  เด็กน้อยถูกขืนใจด้วยความโหดเหี้ยมและป่าเถื่อนส่งเสียงกรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวดและทรมาน เมื่อร่างของเด็กน้อยผู้ไม่เคยผ่านการล่วงล้ำถูกจ้วงเข้าใส่อย่างป่าเถื่อน  เด็กน้อยเจ็บปวดแทบขาดใจและทรมานยิ่งกว่าตกนรก  "กรี๊ด!!"   กว่าที่ช่วงเวลาแห่งความทรมานจะสิ้นสุดลง  เด็กน้อยรู้สึกเหมือนมันช่างยาวนานมากเหลือเกิน  ไป๋เฟิงน้อยร้องไห้  ร่างกายบอบช้ำระบม  "ฮือๆ เจ้าคนชั่ว ข้าจะฟ้องจินหย่ง  ข้าเป็นคู่หมายพระราชทานของจินหย่ง  จินหย่งต้องไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่"
"ฮ่าๆๆ ...น่าสงสาร น่าสงสารจริงๆ  จนป่านนี้เจ้ายังคงโง่งมอยู่อีกหรือ  ถ้าไม่รู้ข้าจะบอกอะไรกับเจ้าเอาบุญก็แล้วกันนะเด็กน้อย  ก่อนไปนายน้อยเป็นคนยกเจ้าให้กับข้าด้วยตัวเอง  บอกให้ข้าช่วยคลายความเหงาให้เจ้าแทนเขาที  ถามจริงๆเถอะเจ้าไม่มีตาเลยหรือไง  ตั้งแต่เจ้ามาอยู่ที่นี่ นายน้อยและคนในตระกูลจินทุกคน  เคยเห็นเจ้าเป็นคู่หมายพระราชทานหรือเปล่า  และยิ่งในตอนนี้ฮ่องเต้องค์ก่อนผู้ที่พระราชทานการหมั้นหมายระหว่างเจ้ากับนายน้อยไม่อยู่แล้ว  เจ้ายังจะสำคัญตัวเองผิดอีกหรือ  เจ้าคิดว่านายน้อยจะยอมรับเด็กหญิงเห็นแก่ตัว  ทรยศผู้มีพระคุณทรยศนายของตัวเองเพื่อเป็นเจ้าของชายที่ตัวเองมีใจอย่างหน้ามืดตามัว และเป็นต้นเหตุให้นายท่านรวมถึง อดีตบิดาบุญธรรมของเจ้าต้องโทษประหารให้มาเป็นคู่หมายของนายน้อยอย่างนั้นหรือ เจ้าช่างไม่เจียมเอาซะเลยนะ  นายน้อยเกลียดเจ้าจนมีคำสั่งให้ข้าเป็นผู้มอบบทลงทัณฑ์ให้กับเจ้า  นายน้อยบอกกับข้าว่า อย่างเจ้าน่ะเหมาะกับข้ารับใช้อย่างข้ามากกว่าเขา  แต่เจ้าอย่าเพิ่งคิดเชียวนะว่าข้าจะพิศวาสเด็กหญิงจิตใจต่ำอย่างเจ้าจนรับเอามาเป็นภรรยาน่ะ  คนในสกุลจินทุกคนไม่มีนิสัยทรยศเนรคุณเจ้านาย         และกับการที่เจ้าทรยศต่อองค์หญิงหลี่เหวิน  ทั้งที่พระองค์ช่วยให้เจ้าได้เลื่อนสถานะจากข้ารับใช้มาเป็นคุณหนูสกุลเหอ  แต่เจ้ากลับไม่รักดีหนำซ้ำยังทำให้   เสนาธิการเหอจื่อหลงต้องโทษประหารอีก ข้ารับใช้ที่ทรยศต่อนายของตัวเองอย่างเจ้า  ไม่ใช่หญิงที่ข้าอยากได้ไปเป็นภรรยา  ไม่ใช่แม้แต่อนุ  เจ้าก็แค่ของเล่นระบายความใคร่สำหรับข้าเท่านั้น  และในเมื่อข้ารับใช้อย่างข้ายังไม่อยากได้เจ้าเป็นภรรยาเลย  แล้วคิดว่านายน้อยจะยอมรับเด็กหญิงน่ารังเกียจอย่างเจ้าอย่างนั้นหรือ แต่ก็ขอบใจเจ้านะ  ที่ช่วยมอบความสุขให้กับข้าน่ะ"
เด็กน้อยไป๋เฟิงที่ได้ยินคำบอกเล่าของข้ารับใช้สกุลจิน รู้สึกเจ็บแค้นอย่างสุดหัวใจ ที่ได้รับรู้ว่าฝันร้ายที่โหดเหี้ยมที่นางเผชิญอยู่นี้  คนที่อยู่เบื้องหลังคือจินหย่งชายที่นางปักใจรักจนยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มาครอบครอง  มือทั้งสองข้างกำหมัดแน่น  ดวงตาที่เคยใสซื่อแปรเปลี่ยนเป็นความแค้นในหัวใจคิดว่าจะต้องทำให้ จินหย่งและองค์หญิงหลี่เหวินพินาศให้จงได้     ในเวลานี้ผ้าขาวที่เคยบริสุทธิ์ได้แปรเปลี่ยนเป็นสีดำไปทั้งผืนแล้ว