นางพญาไร้ใจ

สิบปีต่อมา...

ที่ค่ายทหาร เหล่าทหารกำลังฝึกฝนทักษะการต่อสู้ แบ่งเป็นสองฝ่าย จำลองรูปแบบการต่อสู้ในระยะปะชิด และการฝึกการใช้วรยุทธ ดาบ หอก ทวน กันอย่างเข้มแข็งโดยมีแม่ทัพหนุ่มคอยบัญชาการอย่างเข้มงวด       จินหย่งในเวลานี้เติบโตเป็นหนุ่มอายุสิบเก้าปี       ที่องอาจสีหน้าเคร่งขรึม เย็นชา         สั่งการด้วยเสียงดัง  "เอ้า พวกเจ้ามัวชักช้าอะไรอยู่  ในสนามรบการจู่โจมต้องรวดเร็วกว่านี้  ชักช้าแบบนี้จะไปทันกินอะไร  แต่ละคนเรี่ยวแรงมีแค่นี้หรือ!"    ในระหว่างที่กำลังฝึกเหล่าทหารอยู่ที่ชายแดนอยู่นั้น  ก็มีม้าเร็วมาส่งข่าวจากตระกูลจิน  และผู้ที่มาส่งข่าวก็คือข้ารับใช้ของตระกูล  ลงจากหลังม้าวิ่งกระหืดกระหอบมาหน้าตาตื่น  "นายน้อยขอรับ แย่แล้ว!  ในเวลานี้คนในตระกูลจินและตระกูลเหอถูกทหารจับคุมตัวไปยังวังหลวงหมดเลยขอรับ"

"อะไรนะ!  ถูกคุมตัวไปเรื่องอะไร!"    "เรียนนายน้อย ทหารหลวงในวังแจ้งมาว่า..เอ่อ  พระสนมเอกไป๋เฟิงกราบทูลต่อฮ่องเต้ อ้างว่าพระองค์เคยเป็นสหายเก่ากับนายน้อยมาก่อนในวัยเด็กและรับรู้ว่า  คนในตระกูลจินและตระกูลเหอทั้งสองตระกูลมีใจภักดีต่อฮ่องเต้องค์ก่อนเป็นอย่างมาก  ฮ่องเต้กำลังโปรดปรานพระสนมและหลงเชื่อคำกราบทูล และมีรับสั่งให้จับกุมตัวคนของทั้งสองตระกูล ไปขังในคุกหลวงทั้งหมด  และตอนนี้มีราชองค์การให้นายน้อยเข้าเฝ้าด่วนเลยขอรับ"

"ฮึ ...นางอีกแล้วหรือ  ตั้งแต่เล็กจนโตนางสร้างแต่ความเดือดร้อนและหายนะให้กับข้าและตระกูลไม่มีสิ้นสุด สิบปีที่แล้วนางถึงกลับออกไปจากบ้านสกุลจิน ทำทุกอย่างเพื่อไปเป็นสาวใช้ในวัง  และปูทางสู่การเป็นสนมก็เพื่อแก้แค้นข้าสินะ  แต่ไม่ว่าจะนานเท่าไหร่  และสถานะจะเปลี่ยนไปอย่างไรนางก็ยังคงน่ารังเกียจ    และจิตใจต้อยต่ำเหมือนเดิม ไปก็ไปสิ  คิดว่าลงทุนถวายตัวเป็นสนมแล้วจะบีบข้าได้อย่างนั้นรึ  แต่ก่อนโง่งมอย่างไรก็ยังไม่เคยเปลี่ยน  ยึ่งนานวันนางยิ่งทำตัวน่าชิงชังมากขึ้นทุกที"

จินหย่งคุกเข่าต่อหน้าพระพักตรอยู่ในท้องพระโรง  ฮ่องเต้คว้านจื่อ จักรพรรดิ์องค์ใหม่ทอดพระเนตรแม่ทัพของกองทัพ ตรัสถามด้วยสุรเสียงเข้ม  "มาแล้วหรือ แม่ทัพจิน ไป๋เฟิงของข้าบอกข้าหมดแล้ว  ว่าตระกูลของเจ้าและตระกูลเหอล้วนแต่มีใจภักดีต่อฮ่องเต้หลี่จงฮ่องเต้องค์ก่อน  และในเมื่อในเวลานี้เจ้าดำรงตำแหน่งเป็นแม่ทัพกุมกำลังทหารอยู่ในกองทัพ ข้าไม่อาจวางใจเจ้าได้      ในตอนนี้คนในตระกูลของเจ้าและตระกูลเหอถูกจับเข้าคุกหลวงหมดแล้ว  เจ้าและคนในตระกูลใช่กำลังมีจิตแค้นเคืองข้าใช่หรือไม่"

"ทูลฝ่าบาท  กระหม่อมขอบังอาจกราบทูลตามตรงว่า ฮ่องเต้องค์ก่อนเคยพระราชทาน การหมั้นหมายระหว่างกระหม่อมกับพระสนมไป๋เฟิง    ผู้ที่กระหม่อมมีใจภักดีและเคารพยกย่องคือ องค์หญิงหลี่เหวิน  กระหม่อมคิดว่าฝ่าบาทคงจะเคยทรงทราบว่า  เมื่อสิบปีก่อนองค์หญิงลำดับที่สองของราชวงศ์พระธิดาองค์เล็กในพระเจ้าหลี่จง  ได้เสียสละองค์เองแอบพระบิดาออกมานอกวัง  เพื่อแก้ปัญหาให้ประชาชนและราษฎรจนต้องโทษถูกเนรเทศ  กระหม่อมเคยถวายการรับใช้องค์หญิงและร่วมมือกับพระองค์แก้ปัญหาให้บ้านเมือง   แต่พระสนมไป๋เฟิงเข้าใจผิด จนทำให้มีเรื่องบาดหมางใจต่อกระหม่อมหากไม่เชื่อ  ฝ่าบาทจะทรงสอบถามเรื่องนี้จากคนเก่าแก่ในวังก็ได้พะยะค่ะ  ว่าสิ่งที่กระหม่อมกราบทูลเป็นความจริงหรือไม่ ทุกคนที่เป็นคนเก่าแก่ในวัง และราษฎรส่วนใหญ่รู้ดีว่าเพราะความเสียสละและเห็นแก่บ้านเมือง  ทำให้องค์หญิงต้องแอบพระบิดาออกมาแก้ปัญหาให้บ้านเมือง เพราะไม่มีใครใส่ใจที่จะแก้ปัญหาให้บ้านเมือง           เมื่อก่อนสถานะของพระสนมไป๋เฟิงคือข้ารับใช้คนสนิทขององค์หญิงหลี่เหวิน  และองค์หญิงก็เคยมีพระเมตตาแนะนำพระสนมให้ได้เลื่อนสถานะเป็นคุณหนูสกุลเหอ  เดิมทีพระสนมเป็นเด็กกำพร้าและสกุลเหอก็ไร้ทายาทสืบสกุล  องค์หญิงได้แนะนำพระสนมไป๋เฟิงให้เป็นธิดาบุญธรรมสกุลเหอ  แต่เพราะความเข้าใจผิดในความสัมพันธ์ระหว่าง  องค์หญิงหลี่เหวินและกระหม่อม ทำให้พระสนมไป๋เฟิง  หลงเชื่อคำยุยงและร่วมมือกับขุนนางกังฉินกราบทูลต่อฮ่องเต้ว่า  องค์หญิงหลี่เหวิน ท่านพ่อของกระหม่อม     เสนาธิการเหอจื่อหลงอดีตบิดาบุตรธรรมของพระสนมไป๋เฟิง  ขุนนางตงฉิน และตัวของกระหม่อมเกือบต้องโทษฐานกบฎ  แต่ด้วยพระปรีชาขององค์หญิงทำให้พวกเราพ้นข้อหากบฎ  แต่ก็ยังต้องโทษฐานหลอกลวงเบื้องสูงทำให้บิดาของกระหม่อม และเสนาธิการเหอจื่อหลงถูกประหารและองค์หญิงหลี่เหวินถูกเนรเทศ  และเรื่องนี้ทำให้คนในตระกูลเหอและตระกูลจินไม่อาจยอมรับได้  ทำให้พระสนมไป๋เฟิงแค้นเคืองกระหม่อมอย่างมาก  กระหม่อมขอเอาชีวิตเป็นประกัน  ขอฝ่าบาททรงเรียกหัตเลขาและคนเก่าแก่ในวังมาสอบถามดูได้  เพราะเรื่องนี้เมื่อสิบปีก่อนเป็นเรื่องใหญ่ย่อมต้องถูกบันทึกในประวัติ  ในหอตำราหลวงไว้อยู่แล้ว เพราะเรื่องนี้  ต่างทำให้เหล่าขุนนางกังฉิน แม่ทัพจินหยางท่านพ่อของกระหม่อมและเสนาธิการเหอจื่อหลง  ที่รับใช้ราชสำนักมาอย่างยาวนานต้องโทษประหาร  ขอทรงโปรดวินิจฉัยด้วยพะยะค่ะ"

"จริงเหรอ! ...หากเป็นอย่างเจ้าว่า ไป๋เฟิงก็กำลังใช้ข้าเป็นเครื่องมือในการแก้แค้นเจ้าอย่างนั้นหรือ"

"ทูลฝ่าบาท ถูกต้องแล้วพะยะค่ะ กระหม่อมมีแผนการหนึ่งอยากทูลถวายฝ่าบาท  หากฝ่าบาทอยากทดสอบความจริงใจของพระสนม  กระหม่อมขอพระอนุญาติให้ฝ่าบาทดำเนินตามแผนของกระหม่อม  กระหม่อมรับรองว่าฝ่าบาทจะทราบความจริงแน่นอนพะยะค่ะ"    "ข้าอนุญาติ!  แม้ว่านางจะงามอยู่ไม่น้อยแต่ก็ไม่อาจพูดได้ว่างามล่มเมือง  นางเองก็ไม่ใช่สาวบริสุทธิ์ข้าเองก็นึกแปลกใจอยู่แล้ว  แผนของเจ้ามีอะไรบ้างว่ามา  ข้าอยากให้เจ้าฉีกหน้ากากของนางมาให้ข้าได้เห็น   ข้ารับใช้ที่ทรยศต่อนายของตัวเอง เนรคุณไร้คุณธรรมเยี่ยงนี้ไม่คู่ควรเป็นสนมของข้า!"        "เป็นพระมหากรุณายิ่งแล้วพะยะค่ะ"   จินหย่งแอบลอบยิ้มอย่างสมใจ  หึ! น้ำหน้าอย่างเจ้าคิดจะเล่นงานข้าหรือ  ข้าจะเป็นคนมอบความหายนะให้กับเจ้าเอง  ดูเหมือนว่าข้าจะปล่อยให้เจ้าหายใจรกโลกมานานนักแล้ว  เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาแค้นข้ากัน ข้าสิต้องแค้นเจ้า   ข้าจะใช้หอกของเจ้าไปทิ่มแทงเจ้าเอง  หากเจ้าใช้ความเป็นสนมมาเล่นงานข้า  ข้าก็จะใช้ความเป็นสนมของเจ้าเล่นงานเจ้ากลับไป  เมื่อก่อนโง่เง่าอย่างไร เจ้าก็ยังโง่อยู่อย่างนั้นคนต่ำจะอยู่ในสถานะใด ก็ต่ำอยู่เช่นเดิมนั้นแหละ