X-Calibur ตำนานดาบไร้พ่าย

ใน ระหว่างที่พวกปีศาจหมาป่ากำลังวิ่งเข้ามาหาผม ผมก็ได้เหลือบไปเห็น ดาบเล่มหนึ่ง ผมรีบวิ่งเข้าไปหยิบดาบเล่มนั้นในทันที และเมื่อหยิบดาบได้แล้ว พวกหมาป่าก็ได้เข้ามาประชิดตัวผมในทันที แต่ว่า

“ice tail” หลังจากที่ร่ายเวทย์นั่นเองหมาป่าตัวหนึ่งก็เข้ามาประชิดตัวผม แต่นั้นก็เป็นความพยายามที่ล้มเหลว เพราะว่าเมื่อปีศาจหมาป่าตนนั้นเข้ามาถึงตัวผมได้และระยะห่างของผมกับมันห่างกัน5เซนติเมตร หอกน้ำแข็งที่ผมร่ายไว้ก็เข้าไปแทง ร่างของหมาป่าในทันที

เมื่อหอกน้ำแข็งเข้าไปแทงตัวของหมาป่าตัวนั้นหมาป่าตัวนั้นก็ ร้องอวดครวญด้วยความเจ็บปวด แต่กระนั้นผมก็ใช้ดาบที่พึ่งหยิบมาฟันไปที่หัวของมันในทันที

“หน้ารำคาญจริงนะ”

หัวหน้าหมาป่าปีศาจมองถ้าไม่ดีก็เข้ามาโจมตีผมเองในทันที แต่เมื่อมันเข้ามาใกล้ผมมันก็เป็นเหมือนลูกน้องมันแต่ผม ก็ต้องเคลื่อนที่หลบมันเพราะว่า การโจมตีแค่นี้ทำอะไรมันไม่ได้เลยแม้แต่น้อย

“นี้แก เป็นหัวหน้าซินะ”

“ใช่แล้วและ ไอ้ของแค่นี้น่ะมันทำอะไร ข้าไม่ได้หรอกเว้ย” หลังจากที่หัวหน้าหมาป่าปีศาจพูดจบมันก็ใช้แขนทั้งสองข้างของมันดึงเอาหอกน้ำแข็งที่แทงอยู่ระหว่างขาทั้งสองข้างออก และเลือดก็กระฉูดออกมาอย่างไม่หยุด

เลือดของปีศาจนั้นแตกต่างจากเลือดของมนุษย์เลือดมนุษย์สีแดงสดแต่ของปีศาจสีแดงทึบ(สีแดงทึบ=สีเลือดหมู)

ในขณะที่หัวหน้าหมาป่ากำลังทำการดึงหอกน้ำแข็งที่แทงตามตัวนั้นผมก็ ได้ฉวยโอกาสใช้เวทย์แปรธาตุ ทำการแปลงดาบเหล็กธรรมดาๆ ให้เป็นดาบเล่มหนึ่งที่มีสีทองอร่าม

แต่ผมก็ทำม่สำเร็จในขณะนี้เองที่ หัวหน้าหมาป่าดึงเอาหอกออกเสร็จแล้ว มันก็รีบวิ่งเข้ามาหาผมในทันที แต่ว่าผมก็ยังไม่มีเวทย์ที่สูงพอจะกำจัดมันได้ และในหัวของผมคิดได้อย่างเดียวคือ

‘ตายแน่ๆ เรา’

แต่ก่อนที่หัวหน้าหมาป่าจะได้ปิดชีพเด็กน้อยนั้นเองก็มีบอลเพลิงลูกหนึ่งเข้ามาระเบิดต่อหน้า หัวหน้าหมาป่าในทันที และตัวของมันก็กระเด็นไปที่บ้านหลังหนึ่ง

ก่อนจะมีเสียงของชายแก่คนหนึ่งดังขึ้น

“มาทันจนได้ เจ้าหนูเป็นอะไรรึป่าว”

“มะ...ไม่เป็นไรมากครับ”

หลังจากนั้นชายแก่ก็เดินไปหาหัวหน้าหมาป่าโดยตรงก่อนจะเอาดาบออกมาจากเสื้อคลุมที่สวมอยู่นั้น และใช้ดาบเล่มนั้น แทงไปที่หัวหน้าหมาป่าเพื่อปิดชีพมัน

หลังจากนั้นชายแก่ก็เดินมาหาผมและถามขึ้นว่า

“นี้เจ้าหนู เจ้าใช้เวทย์มนต์นั้นได้ยังไร”

ชายแก่ถาม แต่เด็กน้อยจะเข้าใจในสิ่งที่ชายแก่บอกรึไงกัน และเด็กน้อยก็ได้พูดตอบชายแก่ไปอย่างเด็กปกติๆ

“ผม ไม่รู้ครับ”

หลังจากนั้นเด็กน้อยก็รีบเดินไปหาแม่ของตนที่นอนจมกองเลอดอยู่นั้น เด็กน้อยพยายามปลุกแม่ของตนแต่ทว่า ตอนนี้แม่ของเธอกับไม่ขยับถามยังไม่ลืมตาขึ้นมาด้วย

หลังจากนั้นได้ไม่นานชายแก่ก็เข้ามาแตะไหล่ของเด็กน้อยพร้อมพูดบอกไปว่า

“เด็กน้อย ตอนนี้แม่ของ เจ้าได้ไปสู่สุขคติแล้ว”

หลังจากที่เด็กน้อยได้ยินคำพูดที่ชายแก่พูดออกมาเด็กน้อยก็ ร้องไห้ออกมา น้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาทั้งสองข้างนั้นได้ไหลลงมายังพื้นหันของเมือง ใบหน้าอันเศร้าหมอกนั้นเริ่มมองไม่เห็นอะไรแล้วด้วย น้ำตาที่ไหลพรากออกมาจากดวงตาทั้งสองข้าง

แต่กระนั้นไม่นานนัก ก็มีกองทหารกองหนึ่งเข้ามาควบคุมสถาณะการณ์ที่เต็มไปด้วยซากศพของผู้คนและกองศพของพวกปีศาจหมาป่า

“ซิซิว นั้นซิซิวใช่ไหม” เสียงๆหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับพูดชื่อของเด็กน้อยซ้ำไปซ้ำมาจน เสียงนั้นได้หยุดลง ด้วยคำพูดของชายแก่ ที่ได้ช่วยเด็กน้อยไว้

“เจ้าอย่าไปขัดจังหวะเลยนะ แม่สาวน้อย”

แต่หญิงสาวที่ชายแก่พูดก็ไม่ฟังเดินเข้าไปหาซิซิวและกอดร่างของเด็กน้อยเอาไว้พร้อมกับ เสียงร้องของหญิงสาวที่ดังออกมาในภายหลัง นั้นคือ แคตย่า เธอร้องไห้พร้อมกับซิซิวด้วยความเสียใจและโศกเศร้า

หลังจากนั้น 2-3 ต่อมา

“พวกเรามายังที่แห่งนี้เพื่อมาเคารพการจากไปของหญิงสาวผู้นี้ หลังจากการตายของเธอ เธอนั้นเป็นหญิงสาวผู้มีจิตใจดีงามพร้อมผมสีขาวที่เป็นเอกลักษณ์ของความดีงาม แต่ตอนนี้นั้น เธอได้จากไปแล้ว และผมขอให้ทุกคนโปรดแสดงความเสียใจต่อ ซีร่า ไอร์พรัชซ่า รูบิรัซ ด้วย”

หลังจากนั้นเมื่อบาตรหลวงพูดจบเหล่าผู้มาในงานศพของแม่ซิวิวก็ได้ยืนขึ้นทำความเคารพและแสดงความเสียใจต่อเธอ

หลังจากที่ทำพิธีเสร็จแล้ว บาตรหลวงก็นำเอาโลงศพของแม่ซิซิวไปฝังยังหลุมศพของ เธอ แต่ว่าเด็กน้อยก็เสียใจอย่างมาก และในงานศพนั่นเอง ชายแก่ที่ช่วยชีวิตซิซิวไว้ก็ได้เข้ามาหาเด็กน้อยพร้อมพูดซักถามต่างๆนาๆ

“หนูน้อยเจ้า แค้นไหม เจ้าต้องการแก้แค้นไหม เจ้าต้องการพลังใหม่” “ครับผมต้องการครับ ดังนั้นช่วยสอนเวทย์มนต์ให้ผมด้วยครับ”

หลังจากเด็กน้อยพุดจบชายแก่ก็ได้เดินไปหาพ่อของซิวิวและได้พูดคุยกันเล้กน้อยก่อนจะพุดกับพ่อของเด็กน้อยในเรื่องสำคัญ

“นี้ๆ ข้าอยากจะสอนเวทย์มนต์ให้ลูกของเจ้าหน่อยจะได้ไหมหล่ะ”

“อ่าได้เลยครับแล้วแต่ ท่านจอมเวทย์เลยครับ”

หลังจากที่พูดคุยกันเสร็จแล้วชายแก่ก็ได้เดินมาหาเด็กหนุ่มก่อนจะพูดขึ้นว่า

“ตั้งแต่พรุ่งนี้ข้าจะสอนเจ้า แต่มีข้อแม้3ข้อ”

“ข้อแม้อะไรหรอครับ”

เด็กน้อยพูดถาม

“1.เจ้าต้องตั้งใจเรียน ดาบและเวทย์มนต์ 2.ห้ามนำสิ่งที่ข้าสอนไปทำผิด 3.เจ้าต้องขยันให้มาก”

“ได้ครับผมจะพยายาม”

หลังจากนั้นชายแก่ก็ได้เดินออกจากงานศพและ หลังจากนั้นพ่อของซิซิวแคตย่า และตัวของซิซิวก็ได้เดินกลับมายังบ้าน

ซิซิวได้เดินขึ้นไปยังห้องหนังสือของบ้านเพื่อหาข้อมูลในทันที

‘เป็นยังไงบ้าง หล่ะ ซิซิวตอนนี้เจ้าได้สูญเสียคยสำคัญไปแล้วนะ’

“อ่าผมรู้สึก เสียใจมากเลยหล่ะ แต่ว่ามันก็คงเป็นอย่างดีหล่ะมั้งนะ”

‘แต่อีกอย่างนะ ซิซิว’

“อะไรงั้นหรอครับท่านเทพโซระ”

หลังจากนั้นเอง เทพน้ำแข็งโซระก็ได้พูดและบอกเรื่องสำคัญๆให้กับตัวซิซิวให้ได้รู้ไว้ก่อนจะพูดขึ้นมาให้ระวังตัวว่า

‘ซิซิว ระวังชายแก่คนนั้นด้วยหล่ะ ข้าไม่ค่อยไว้ใจมันเลย’

“เข้าใจแล้วครับ ท่านเทพโซระ”