X-Calibur ตำนานดาบไร้พ่าย
เขียนโดย 
Xカリーナ・ベリー
วันที่ 20 มีนาคม พ.ศ. 2559 เวลา 10.13 น.
แก้ไขเมื่อ 25 มีนาคม พ.ศ. 2559 16.01 น. โดย เจ้าของนิยาย
2) ซิซิว กับชนบทอัน(ไม่)สงบสุข ตอนต้น
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“หาว~ ” เสียงร้อง ยามตื่นนอนของเด็กน้อยคนหนึ่ง หลังจากที่ตื่นจากนิทรายามราตรี เด็กน้อย ค่อยๆลุกจากที่นอนและสยี้ขี้ตาที่ติดอยู่เล็กน้อยก่อนที่จะเดินลงมายัง ชั้นล่างของบ้าน และเมื่อจะเดินไปเข้าห้องน้ำนั่นเอง
“ซิซิวจ๋า~ ” หลังจากเสียงๆ นั่นดังขึ้นมา ก็มีหญิงสาวคนหนึ่งเข้ามากอดตัวเด็กน้อยไว้ พร้อมกับทำมือจั๊กจี้ ไปตามตัวของเด็กน้อย
“พะ...พี่ฮะ..ยะ...หยุดซักที” สีหน้าของเด็กน้อยที่พร้อมจะหลุดเสียงร้องออกมาในไม่ช้า แต่ก็มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้นมาพร้อมกับ กระทะที่ลอยใส่หัวของหญิงสาวดัง
โป๊ก!!
“โอ๊ยๆ แม่ค่ะ หนูเจ็บนะ”
“ไม่เท่าที่ลูกแกล้งน้องหรอกจ๊ะ” เสียงของหญิงสาวที่มีผมสีขางดังตอบกลับพร้อมกับ สีหน้าที่หน้ากลัวยังไงไม่รู้
“แล้วอีกอย่าง แม่กำลังทำข้าวเช้า ดังนั่นแคตย่าลูกพาน้องไปอาบน้ำซะ แต่ว่า”
“ตะ..แต่ว่าอะไรค่ะ” แคตย่า พูดถามด้วยน้ำเสียงก้ำกึ่งกลัวๆ ก่อนที่จะขยับไปอยู่ต้านหลังเด็กน้อย
“ถ้าแม่ได้ยินเสียง ซิซิวร้องเมื่อไหร่ ลูกโดนแน่จ๊ะ~”
“ค่า จะไม่ทำให้ซิซิวร้องแน่ค่ะ”
หลังจากที่แคตย่าพูดรับปาก แม่ไปแธอก็ซิซิวไปอาบน้ำ ในห้องน้ำทันที ในขณะที่แคตย่ากับซิซิวกำลังอาบน้ำอยู่นั่น จู่ๆซิซิวก็ถามแคตย่าขึ้นมา
“อ่า พี่จ๋า”
“อะไรหรอ? ซิซิว” ซิซิวทำตัวเหมือนจะต้องการจะถามอะไร บางอย่างกับแคตย่า แต่เด็กน้อยที่ยังจำอะไรไม่ได้ก็ไม่ได้พูดอะไร หลังจากนั้น เมื่อทั้งสองอาบน้ำเสร็จแคตย่าก็ นำชุดมาใส่ให้ซิซิว และสวมเสื้อผ้าให้ตนเองอีกด้วย
หลังจากนั้น ทั้งสองก็ออกมาจากห้องน้ำ และมานั่งบนโต๊ะอาหาร พร้อมกับพ่อและแม่ของ ซิซิว
“จะทานหล่ะนะครับ~”
“จะทานหล่ะนะค่า~”
หลังจากพูดจบซิซิวและแคตย่าก็ลงมือกินข้าวเช้าที่อยู่ตรงหน้าจนหมด
เอี๊ยด!!
เสียงประตูเปิดเข้ามา ดังขึ้นพร้อมร่างของชายหนุ่มกล้ามเป็นมัดๆ ดูเหมือนว่าสมองมีแต่กล้ามยังไงอย่างงั้นหล่ะ
“อ้าว ซิซิวแคตย่า พวกลูกตื่นแล้วหรอ งั้นก็มาได้แล้ว”
หลังจากที่พ่อของซิซิวและแคตย่าพูดจบ ทั้งสองก็ต้องลุกจากต๊ะทานข้าวมายังนอกบ้าน และเมื่อมาอยู่นอกบ้าน แล้วพ่อของพวกเธอก็โยนดาบไม้ให้ลูกทั้งสองคนก่อน ที่จะเริ่มสอนวิชาดาบให้ ในรวดเดียว
แต่มีแค่ซิซิวที่แค่ต้องฝึกเหวี่ยงดาบในขณะที่แคตย่าต้องคอยฝึกวิธีต่อสู้กับพ่อของตน เวลาก็ค่อยๆผ่านไป ช้าๆในแต่ละช่วงเวลาของการฝึกจน พ่อของแคตย่า สั่งเลิกฝึกได้
หลังจากนั้นแคตย่าและซิซิวก็เดินเข้าไปในบ้านและเข้ามากินข้าวกลางวันในบ้าน
“จะทานหล่ะนะครับ~”
“จะทานหล่ะนะค่า~”
คำพูดเดิมถูกใช้อีกครั้งเมื่อถึงเวลากินข้าว ทั้งสี่คนได้ดำเนินการกินสิ่งที่อยู่ตรงหน้าและ เมื่อกินเสร็จแล้ว แม่ของซิซิวก็เอ่ยพูดขึ้นมาว่า
“ซิซิวไปเรียนเวทย์กับแม่ต่อนะจ๊ะ” หลังจากนั้นแม่ของซิซิวก็จับมือของซิซิวก่อนจะเดินไปที่หลังบ้าน และแม่ของซิซิวก็เริ่มทำการสอน
“เอาหล่ะซิซิวตรงนี้คงได้ซินะ Water Ball” หลังจากที่แม่ของซิซิวพูดร่ายสเปลเวทย์ออกมา ในมือของเธอก็เกิดมีก้อนน้ำจำนวนเล็กน้อยมารวมตัวกันก่อนที่เธอจะ ปล่อยบอลน้ำออกจากมือและยังไปที่ต้นไม้ต้นหนึ่ง
ทำให้ต้นไม้ที่โดนบอลน้ำนั้นมีรอยขนาดเท่าบอลน้ำ
“เป็นไงซิซิว อยากลองเวทย์มนต์บ้างไมจ๊ะ”
“ครับ!! ท่านแม่” หลังจากที่ซิซิวตอบอยากเรียนเวทย์มนต์ แม่ของซิซิวก็ได้สอนพื้นฐาณของเวทย์มนต์ให้กับซิซิว จนซิวิวเข้าใจ และดูเหมือนว่า ซิซิวอยากจะลองใช้เวทย์แล้ว
“Water Ball”หลังจากที่เด็กน้อยร่ายสเปลเวทย์ ก็เกิดบอลน้ำผุดขึ้นมาบนมือของเด็กน้อย ด้วยหลัการที่ผิดจากพื้นฐาณ หลังจากนั้นเด็กน้อยก็ยิงบอลน้ำนั่นไปยังต้นไม้ ต้นเดียวกับที่แม่ของตนยิงไป แต่เมื่อบอลน้ำของเด็กน้อยกระทบกับต้นไม้กับทำให้ต้นไม้ต้นนั้นหักและโค่นลง
“นี้มันอะไรกันเนี่ย” แม่ของซิซิวพูดด้วยสีหน้างงก่อนที่จะคิดได้ดังนี้ว่า ‘หรือว่าซิซิวจะสามารถร่ายเวทย์ได้เลยทันทีกันนะ?’ พูดในใจ
“ซิซิวเอาไว้แค่นี้นะจ๊ะเราไปในเมืองกันดีกว่านะ”
“อ่าก็ได้ครับคุณแม่”
หลังจากนั้นแม่ของซิซิวไปยังในเมือง มาเดินซื้อของสำหรับข้าวเย็นและข้าวเช้าของวันนี้และพรุ่งนี้ ถึงอย่างนั้นในเมืองก็ยังคงเป็นชนบทอยู่ดี เพราะห่างไกลจากตัวเมืองจริงๆ นั้นแหละนะ ร้านค้าก็มีไม่มากเท่าไหร่แถม อีกอย่างนึงที่เมืองนี้ก็ยังเป็นที่ๆ เหล่าปีศาจมาปล้นอยู่บ่อยครั้งไป
หลังจากที่ทั้งสองเดินเข้ามายังตัวเมืองเพื่อซื้อของได้ไม่นานนักก็มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้นมาอย่างดังก้อง
กรี๊ด!!
เสียงกรี๊ดร้องของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้นมาก่อนจะปรากฏฝูงปีศาจหมาป่าออกมาจำนวนมากกว่าสิบตัว(อืมเร็วเกิน)
หลังจากที่เปล่าปีศาจหมาป่าปรากฏตัวออกมา เหล่าชาวบ้านก็แตกตื่นรีบวิ่งหนีเหล่าหมาป่ากันอย่างจ้าระหวั่น แต่ถึงกระนั้นเหล่าหมาป่าก็ยังไม่เลิกราวีเหล่าชาวบ้านวิ่งไร่ฆ่ากันอย่างเป็นเรื่องเล่นๆ
แต่ในช่วงวุ่นวายนี้เองแม่ของซิซิวก็ฉวยโอกาสฉุดตัวของซิซิวและวิ่งหนีในทันที แต่ถึงกระนั่น ความเร็วของมนุษย์ก็ไม่อาจเทียนกับความเร็วของเหล่าปีศาจหมาป่าได้
หมาป่าตัวหนึ่งวิ่งตามมาทันแม่ของเด็กน้อย และปีศาจหมาป่าตนนั้นก็ใช้ดาบของตนฟันเข้าที่กลางหลังของแม่ของเด็กน้อย
หลังจากนั้นแม่ของเด็กน้อยก็ล้มลงหลังจากโดนฟันที่กลางหลัง เลือดไหลออกมาอย่างไม่หยุดก่อนที่ เด็กน้อยจะลุกออกมาปลุกแม่ของตนเอง ใบหน้าของเด็กน้อยและเลือดเล็กน้อย แต่เด็กน้อยก็ยังคงปลุกแม่ของตนต่อโดยไม่รู้เลยว่า ชีวิตของตนเองจะมาหยุดเพียงแค่นี้
ปีศาจหมาป่าตนหนึ่งได้นำดาบของตัวเองเตรียมง่างจะฟันเด็กน้อยให้ตาบในดาบเดียว
“เจ้าเด็กน้อย ฆ่าขอชีวิตเจ้าหล่ะ”
เด็กน้อยหันไปเห็นดาบที่กำลังจะเข้ามาฟันร่างของตน แต่เด็กน้อยก็ขยับปากออกมาเล็กน้อยพร้อมพูดขึ้นอย่างเบาๆว่า
“Ice Sheild” หลังจากนั้นก็มีน้ำแข็งก้อนหนึ่งผุดขึ้นมาจากพื้นมาป้องกันเด็กน้อยจากการโจมตีนั้นไว้
หลังจากนั้นเด็กน้อยก็ลุกขึ้นมาและหันไปทาง พวกหมาป่าปีศาจพวกนั้นพร้อมพูดว่า
“นี้พวกแกน่ะ เคยรู้สึกเจ็บปวดรึปล่าว เคยรู้สึกเศร้ารึปล่าว เคยรู้สึกเวทนาตัวเองรึปล่าว ฉันหน่ะเคยเจอมาหมดแล้วหล่ะ”
“นี้เด็กน้อยแกพูดอะไรของแกว่ะเนี้ยพวกข้าไม่เข้าใจว่ะ”
“เห้อ งั้นพูดง่ายๆ ฉันจะฆ่าพวกแกให้หมดไงหล่ะ”
“สะ...สามหาว พวกเราจัดการฆ่าไอ้เด็กเวรนี้ซะ”
หลังจากนั้นเหล่าหมาป่าก็วิ่งเข้ามาพร้อมที่จะฆ่าเด็กน้อยในทันที
“หึ เอาหล่ะ ท่านเทพน้ำแข็ง เริ่มกันเลยดีไหมครับ” “ก็เอาซิ เจ้ามนุษย์ไม่ซิตอนนี้คงต้องเรียกว่า ซิซิว สินะ แต่เจ้าเรียกข้าว่า โซระดีกว่านะ” “ได้ครับ ท่านเทพโซระ”
ช่วงคุยพิเศษ
“นี้ๆ ท่านเทพครับ”
“นี้ๆ ข้าพึงบอกเจ้าไปไงว่าให้เรียกข้าว่า โซระน่ะ”
“คะ..ครับท่านเทพโซระ”
“ดีมาก แต่นายมีอะไรงั้นหรอถึงถามมาคุยกันในช่วงพิเศษเนี่ย”
“ก็ผมอยากรู้นี้ครับว่า ความสามารถผม มีอะไรบ้าง”
“ก็ได้ดูด้านล่างนี้เลยนะเจ้าหนู”
ซิซิว ไอร์พรัชซ่า รูบิรัซ
Hp:17,000 Mp:10,000
ATK:245 DEF:470
ความสามารถพิเศษหรือสกิลติดตัว
Hi-Regent เพิ่มเลือดทุก500พ้อยทุกๆ1วินาที
Hi-Protect การป้องกันขั้นสูง ดาเมจที่ได้รับต่ำกว่า10,000ไม่เข้า แต่ถ้าโดนตั้งแต่30,000ขึ้นไปจะได้รับดาเมจครึ่งหนึ่งของดาเมจ
Speed-Speel ใช้เวทย์โดยไม่ต้องร่าย
Hi-Dramage Critical พลังโจมตีสูงและติดคริติคอล
สกิล-พระเอกตายยาก ไม่ว่าจะแพ้ซักกี่ครั้งจะโดนฆ่าซักกี่ครั้งสกิลนี้จะทำให้รอดตายได้ทุกครั้งไป
“ว้าวผมมีสกิลโกงๆทั้งนั้นเลย”
“ใช่ไหมหล่ะๆ”
“แล้วท่านเทพโซระครับ”
“อะไรหรอซิซิว”
“ฝากบอกคนแต่งด้วยนะครับว่าอย่าเหี้ยนจนแต่งออกทะเลน่ะครับ”
“ได้ๆ ข้าจะบอกเขาให้”
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
