X-Calibur ตำนานดาบไร้พ่าย

“หาว~ ” เสียงร้อง ยามตื่นนอนของเด็กน้อยคนหนึ่ง หลังจากที่ตื่นจากนิทรายามราตรี เด็กน้อย ค่อยๆลุกจากที่นอนและสยี้ขี้ตาที่ติดอยู่เล็กน้อยก่อนที่จะเดินลงมายัง ชั้นล่างของบ้าน และเมื่อจะเดินไปเข้าห้องน้ำนั่นเอง

“ซิซิวจ๋า~ ” หลังจากเสียงๆ นั่นดังขึ้นมา ก็มีหญิงสาวคนหนึ่งเข้ามากอดตัวเด็กน้อยไว้ พร้อมกับทำมือจั๊กจี้ ไปตามตัวของเด็กน้อย

“พะ...พี่ฮะ..ยะ...หยุดซักที” สีหน้าของเด็กน้อยที่พร้อมจะหลุดเสียงร้องออกมาในไม่ช้า แต่ก็มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้นมาพร้อมกับ กระทะที่ลอยใส่หัวของหญิงสาวดัง

โป๊ก!!

“โอ๊ยๆ แม่ค่ะ หนูเจ็บนะ”

“ไม่เท่าที่ลูกแกล้งน้องหรอกจ๊ะ” เสียงของหญิงสาวที่มีผมสีขางดังตอบกลับพร้อมกับ สีหน้าที่หน้ากลัวยังไงไม่รู้

“แล้วอีกอย่าง แม่กำลังทำข้าวเช้า ดังนั่นแคตย่าลูกพาน้องไปอาบน้ำซะ แต่ว่า”

“ตะ..แต่ว่าอะไรค่ะ” แคตย่า พูดถามด้วยน้ำเสียงก้ำกึ่งกลัวๆ ก่อนที่จะขยับไปอยู่ต้านหลังเด็กน้อย

“ถ้าแม่ได้ยินเสียง ซิซิวร้องเมื่อไหร่ ลูกโดนแน่จ๊ะ~”

“ค่า จะไม่ทำให้ซิซิวร้องแน่ค่ะ”

หลังจากที่แคตย่าพูดรับปาก แม่ไปแธอก็ซิซิวไปอาบน้ำ ในห้องน้ำทันที ในขณะที่แคตย่ากับซิซิวกำลังอาบน้ำอยู่นั่น จู่ๆซิซิวก็ถามแคตย่าขึ้นมา

“อ่า พี่จ๋า”

“อะไรหรอ? ซิซิว” ซิซิวทำตัวเหมือนจะต้องการจะถามอะไร บางอย่างกับแคตย่า แต่เด็กน้อยที่ยังจำอะไรไม่ได้ก็ไม่ได้พูดอะไร หลังจากนั้น เมื่อทั้งสองอาบน้ำเสร็จแคตย่าก็ นำชุดมาใส่ให้ซิซิว และสวมเสื้อผ้าให้ตนเองอีกด้วย

หลังจากนั้น ทั้งสองก็ออกมาจากห้องน้ำ และมานั่งบนโต๊ะอาหาร พร้อมกับพ่อและแม่ของ ซิซิว

“จะทานหล่ะนะครับ~”

“จะทานหล่ะนะค่า~”

หลังจากพูดจบซิซิวและแคตย่าก็ลงมือกินข้าวเช้าที่อยู่ตรงหน้าจนหมด

เอี๊ยด!!

เสียงประตูเปิดเข้ามา ดังขึ้นพร้อมร่างของชายหนุ่มกล้ามเป็นมัดๆ ดูเหมือนว่าสมองมีแต่กล้ามยังไงอย่างงั้นหล่ะ

“อ้าว ซิซิวแคตย่า พวกลูกตื่นแล้วหรอ งั้นก็มาได้แล้ว”

หลังจากที่พ่อของซิซิวและแคตย่าพูดจบ ทั้งสองก็ต้องลุกจากต๊ะทานข้าวมายังนอกบ้าน และเมื่อมาอยู่นอกบ้าน แล้วพ่อของพวกเธอก็โยนดาบไม้ให้ลูกทั้งสองคนก่อน ที่จะเริ่มสอนวิชาดาบให้ ในรวดเดียว

แต่มีแค่ซิซิวที่แค่ต้องฝึกเหวี่ยงดาบในขณะที่แคตย่าต้องคอยฝึกวิธีต่อสู้กับพ่อของตน เวลาก็ค่อยๆผ่านไป ช้าๆในแต่ละช่วงเวลาของการฝึกจน พ่อของแคตย่า สั่งเลิกฝึกได้

หลังจากนั้นแคตย่าและซิซิวก็เดินเข้าไปในบ้านและเข้ามากินข้าวกลางวันในบ้าน

“จะทานหล่ะนะครับ~”

“จะทานหล่ะนะค่า~”

คำพูดเดิมถูกใช้อีกครั้งเมื่อถึงเวลากินข้าว ทั้งสี่คนได้ดำเนินการกินสิ่งที่อยู่ตรงหน้าและ เมื่อกินเสร็จแล้ว แม่ของซิซิวก็เอ่ยพูดขึ้นมาว่า

“ซิซิวไปเรียนเวทย์กับแม่ต่อนะจ๊ะ” หลังจากนั้นแม่ของซิซิวก็จับมือของซิซิวก่อนจะเดินไปที่หลังบ้าน และแม่ของซิซิวก็เริ่มทำการสอน

“เอาหล่ะซิซิวตรงนี้คงได้ซินะ Water Ball” หลังจากที่แม่ของซิซิวพูดร่ายสเปลเวทย์ออกมา ในมือของเธอก็เกิดมีก้อนน้ำจำนวนเล็กน้อยมารวมตัวกันก่อนที่เธอจะ ปล่อยบอลน้ำออกจากมือและยังไปที่ต้นไม้ต้นหนึ่ง

ทำให้ต้นไม้ที่โดนบอลน้ำนั้นมีรอยขนาดเท่าบอลน้ำ

“เป็นไงซิซิว อยากลองเวทย์มนต์บ้างไมจ๊ะ”

“ครับ!! ท่านแม่” หลังจากที่ซิซิวตอบอยากเรียนเวทย์มนต์ แม่ของซิซิวก็ได้สอนพื้นฐาณของเวทย์มนต์ให้กับซิซิว จนซิวิวเข้าใจ และดูเหมือนว่า ซิซิวอยากจะลองใช้เวทย์แล้ว

“Water Ball”หลังจากที่เด็กน้อยร่ายสเปลเวทย์ ก็เกิดบอลน้ำผุดขึ้นมาบนมือของเด็กน้อย ด้วยหลัการที่ผิดจากพื้นฐาณ หลังจากนั้นเด็กน้อยก็ยิงบอลน้ำนั่นไปยังต้นไม้ ต้นเดียวกับที่แม่ของตนยิงไป แต่เมื่อบอลน้ำของเด็กน้อยกระทบกับต้นไม้กับทำให้ต้นไม้ต้นนั้นหักและโค่นลง

“นี้มันอะไรกันเนี่ย” แม่ของซิซิวพูดด้วยสีหน้างงก่อนที่จะคิดได้ดังนี้ว่า ‘หรือว่าซิซิวจะสามารถร่ายเวทย์ได้เลยทันทีกันนะ?’ พูดในใจ

“ซิซิวเอาไว้แค่นี้นะจ๊ะเราไปในเมืองกันดีกว่านะ”

“อ่าก็ได้ครับคุณแม่”

หลังจากนั้นแม่ของซิซิวไปยังในเมือง มาเดินซื้อของสำหรับข้าวเย็นและข้าวเช้าของวันนี้และพรุ่งนี้ ถึงอย่างนั้นในเมืองก็ยังคงเป็นชนบทอยู่ดี เพราะห่างไกลจากตัวเมืองจริงๆ นั้นแหละนะ ร้านค้าก็มีไม่มากเท่าไหร่แถม อีกอย่างนึงที่เมืองนี้ก็ยังเป็นที่ๆ เหล่าปีศาจมาปล้นอยู่บ่อยครั้งไป

หลังจากที่ทั้งสองเดินเข้ามายังตัวเมืองเพื่อซื้อของได้ไม่นานนักก็มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้นมาอย่างดังก้อง

กรี๊ด!!

เสียงกรี๊ดร้องของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้นมาก่อนจะปรากฏฝูงปีศาจหมาป่าออกมาจำนวนมากกว่าสิบตัว(อืมเร็วเกิน)

หลังจากที่เปล่าปีศาจหมาป่าปรากฏตัวออกมา เหล่าชาวบ้านก็แตกตื่นรีบวิ่งหนีเหล่าหมาป่ากันอย่างจ้าระหวั่น แต่ถึงกระนั้นเหล่าหมาป่าก็ยังไม่เลิกราวีเหล่าชาวบ้านวิ่งไร่ฆ่ากันอย่างเป็นเรื่องเล่นๆ

แต่ในช่วงวุ่นวายนี้เองแม่ของซิซิวก็ฉวยโอกาสฉุดตัวของซิซิวและวิ่งหนีในทันที แต่ถึงกระนั่น ความเร็วของมนุษย์ก็ไม่อาจเทียนกับความเร็วของเหล่าปีศาจหมาป่าได้

หมาป่าตัวหนึ่งวิ่งตามมาทันแม่ของเด็กน้อย และปีศาจหมาป่าตนนั้นก็ใช้ดาบของตนฟันเข้าที่กลางหลังของแม่ของเด็กน้อย

หลังจากนั้นแม่ของเด็กน้อยก็ล้มลงหลังจากโดนฟันที่กลางหลัง เลือดไหลออกมาอย่างไม่หยุดก่อนที่ เด็กน้อยจะลุกออกมาปลุกแม่ของตนเอง ใบหน้าของเด็กน้อยและเลือดเล็กน้อย แต่เด็กน้อยก็ยังคงปลุกแม่ของตนต่อโดยไม่รู้เลยว่า ชีวิตของตนเองจะมาหยุดเพียงแค่นี้

ปีศาจหมาป่าตนหนึ่งได้นำดาบของตัวเองเตรียมง่างจะฟันเด็กน้อยให้ตาบในดาบเดียว

“เจ้าเด็กน้อย ฆ่าขอชีวิตเจ้าหล่ะ”

เด็กน้อยหันไปเห็นดาบที่กำลังจะเข้ามาฟันร่างของตน แต่เด็กน้อยก็ขยับปากออกมาเล็กน้อยพร้อมพูดขึ้นอย่างเบาๆว่า

“Ice Sheild” หลังจากนั้นก็มีน้ำแข็งก้อนหนึ่งผุดขึ้นมาจากพื้นมาป้องกันเด็กน้อยจากการโจมตีนั้นไว้

หลังจากนั้นเด็กน้อยก็ลุกขึ้นมาและหันไปทาง พวกหมาป่าปีศาจพวกนั้นพร้อมพูดว่า

“นี้พวกแกน่ะ เคยรู้สึกเจ็บปวดรึปล่าว เคยรู้สึกเศร้ารึปล่าว เคยรู้สึกเวทนาตัวเองรึปล่าว ฉันหน่ะเคยเจอมาหมดแล้วหล่ะ”

“นี้เด็กน้อยแกพูดอะไรของแกว่ะเนี้ยพวกข้าไม่เข้าใจว่ะ”

“เห้อ งั้นพูดง่ายๆ ฉันจะฆ่าพวกแกให้หมดไงหล่ะ”

“สะ...สามหาว พวกเราจัดการฆ่าไอ้เด็กเวรนี้ซะ”

หลังจากนั้นเหล่าหมาป่าก็วิ่งเข้ามาพร้อมที่จะฆ่าเด็กน้อยในทันที

“หึ เอาหล่ะ ท่านเทพน้ำแข็ง เริ่มกันเลยดีไหมครับ” “ก็เอาซิ เจ้ามนุษย์ไม่ซิตอนนี้คงต้องเรียกว่า ซิซิว สินะ แต่เจ้าเรียกข้าว่า โซระดีกว่านะ” “ได้ครับ ท่านเทพโซระ”

ช่วงคุยพิเศษ

“นี้ๆ ท่านเทพครับ”

“นี้ๆ ข้าพึงบอกเจ้าไปไงว่าให้เรียกข้าว่า โซระน่ะ”

“คะ..ครับท่านเทพโซระ”

“ดีมาก แต่นายมีอะไรงั้นหรอถึงถามมาคุยกันในช่วงพิเศษเนี่ย”

“ก็ผมอยากรู้นี้ครับว่า ความสามารถผม มีอะไรบ้าง”

“ก็ได้ดูด้านล่างนี้เลยนะเจ้าหนู”

ซิซิว ไอร์พรัชซ่า รูบิรัซ

Hp:17,000 Mp:10,000

ATK:245 DEF:470

ความสามารถพิเศษหรือสกิลติดตัว

Hi-Regent เพิ่มเลือดทุก500พ้อยทุกๆ1วินาที

Hi-Protect การป้องกันขั้นสูง ดาเมจที่ได้รับต่ำกว่า10,000ไม่เข้า แต่ถ้าโดนตั้งแต่30,000ขึ้นไปจะได้รับดาเมจครึ่งหนึ่งของดาเมจ

Speed-Speel ใช้เวทย์โดยไม่ต้องร่าย

Hi-Dramage Critical พลังโจมตีสูงและติดคริติคอล

สกิล-พระเอกตายยาก ไม่ว่าจะแพ้ซักกี่ครั้งจะโดนฆ่าซักกี่ครั้งสกิลนี้จะทำให้รอดตายได้ทุกครั้งไป

“ว้าวผมมีสกิลโกงๆทั้งนั้นเลย”

“ใช่ไหมหล่ะๆ”

“แล้วท่านเทพโซระครับ”

“อะไรหรอซิซิว”

“ฝากบอกคนแต่งด้วยนะครับว่าอย่าเหี้ยนจนแต่งออกทะเลน่ะครับ”

“ได้ๆ ข้าจะบอกเขาให้”