X-Calibur ตำนานดาบไร้พ่าย

หลังจากตอนนั้น หลังจากงานศพของแม่ ผมได้เปลี่ยนตัวเองตั้งใจเรียนรู้ประวัติศาสตร์ของโลกใบนี้เพิ่มเติม รวมถึงการสอนเวทย์มนต์ของตาแก่ ก็ช่วยผมได้มากเลยหล่ะ โลกแห่งนี้ ไม่ซิดินแดนนี้ ซิมโฟเนียนั้นเป็นโลกที่มีสมดุลระหว่าง ธาตุ 6ธาตุคอยรักษาสมดุลไว้ได้แก่ ดิน น้ำ ลม ไฟ แสง และความมืด

ซึ่งปกติแล้วมันมีแค่4ธาตุ แต่ผมก็ได้คิดเองอือเองว่า แสงและความมืดก็คือสมดุลหลักส่วนธาตุทั้ง4นั้นคือสมดุลอง นั่นหมายความว่ายังไงน่ะหรอก็นี้ไงหล่ะ แสงคือชีวิต ความมืดคือความตาย

เอาหล่ะตอนนี้ผมก็กำลังฝึกกับตาแก่อยู่เลยนะ

“นี้เจ้าหนู”

“อะไรครับอาจารณ์”

“อืมไม่มีอะไรหรอกแค่เรียกเฉยๆน่ะ”

หลังจากนั้นตาแก่ก็นอนหลับบนเปลต่อพร้อมกับปล่อยให้ผมฝึกดาบอยู่คนเดียวแต่สิ่งที่ตาแก่นั้นให้โจทย์ผมมานั่นคือ การต่อสู้โดยใช้เวทย์ ทุกแบบให้ได้ภายในครั้งเดียว

แก๊กๆ แก๊กๆ

เสียงของดาบไม้ที่กระทบเข้ากับหุ่นไม้ในแต่ละการโจมตี

‘การโจมตีในแต่ละครั้งเจ้าจะต้อง คำนวณการเคลื่อนไหวของตนเองให้ดีนะ ถ้าเจ้าคำนวนผิดผลาดแม้แต่นิดเดียว ชีวิตเจ้าก็ได้ตายไปแล้วครึ่งหนึ่ง’ คำสอนของตาแก่ที่สอนในรูปแบบต่างให้กับผม นั้นมันเป็นวิชาการต่อสู้ที่ใช้ได้เลยในระดับหนึ่ง

แต่ในขณะที่ผมกำลังใช้ดาบไม้เหวี่ยงเข้าไปหาหุ่นไม้นั้นเองดาบไม้ก็เลืองแสงอ่อนขึ้นมา และเมื่อตัวดาบไม้ได้กระทบเข้ากับตัวหุ่นไม้ในพริบตานั้นเอง หุ่นไม้ก็ขาดหรือหักออกเป็นสองท่อนภายในการเหวี่ยงครั้งเดียว

“จะ...เจ้าทำได้จริงๆด้วย เจ้าหนู”

“เออ ตา..อาจารณ์ ไอ้เมื่อกี้มันอะไรงั้นหรอ” “อือข้าก็ ไม่อยากพูดหรอกแต่ว่า เจ้ากับทำได้”

“แล้วมันอะไรหล่ะครับ!!”

หลังจากนั้นตาแก่ก็ลุกออกจากเปลนอนเดินมาหาผมพร้อมกับ เอามือมาวางที่ไหล่ซ้ายของผม และบอกใกล้หูผมว่า

“การโจมตีโดยการรวมธาตุเวทย์ต่างๆและมันยังถูกเรียกว่า Xカリーナ・ベリー”

และนั้นเองทำให้ผมเองผมก็ได้รู้จัก กับเวทย์โจมตีของดาบเอ็กคาริเบอร์ การโจมตีรวมธาตุนั้นเอง

“เอาหล่ะ ซิซิวข้าจะไปรอเจ้าที่บ้านของท่านเค้าต์นะรีบตามมาหล่ะ”

หลังจากที่ตาแก่นั้นพูดจบ ร่างของเขาก็หายไปในทันที

‘วาร์ป? งั้นหรอ’ ผมพูดในใจก่อนที่จะ เข้าไปในบ้านและหยิบดาบเหล็กที่วางอยู่บนห้องนอนมา คาดไว้ที่เอวก่อนจะรีบออกจากบ้านและ เดินไปตามถนน

ในระหว่างวิ่งนั้นเองผมก็พบเข้ากับเด็กสาวที่โดนพวกเด็กเกเรกำลังแกล้งปาดินใส่เด็กสาวในชุดเดรสสีดำพร้อมพูดว่า

“ยัยแม่มด ไปไหนก็ไปซะ”

ผมอดเมินเฉยไม่ได้จึงเดินเข้าไปหากลุ่มเด็กเกเรพวกนั้นพร้อมกับพูดขึ้นว่า

“แล้วพวกแกมีสิทธิไปว่าเด็กผู้หญิงกันห๊ะ” ผมพูดพร้อมกับจับแขนข้างหนึ่งของพวกเด็กเกเรที่กำลังจะปาโคลนใส่เด็กสาวคนนั้น(ขอแก้จากดินเป็นโคลน)

“แล้วแกมีสิทธิอะไรกันว่ะ” เด็กเกเรถามผมกับด้วยคำหยาบคายนั้น แต่ผมก็ทำเป็นไม่ได้ยินและทำการต่อยไปที่หน้าของพวกนั้นพร้อมพูดว่า

“ถ้ายังรักชีวิตก็ไปซะ” ถึงผมจะพูดแบบนั้น แต่พวกเด็กเกเรก็ไม่ยอมไป เด็กตัวอ้วนคนหนึ่งจึงเดินมาหาผมและง่างแขนเพื่อจะต่อยผม แต่เมื่อหมัดนั้นปล่อยออกมา ผมก็หลบได้ในทันที

‘นี้หล่ะมั้งผลจากการฝึกน่ะ ระบบสั่งการของสมองเร็วขึ้นเป็นเท่าตัวเลยแฮะ’ ผมพูดในใจก่อนที่จะใช้ขาข้างหนึ่งเตะไปที่ขาของเด็กอ้วน จนเด็กอ้วนทรงตัวไม่ได้และล้มลงไป

เด็กเกเรพวกที่เหลือเห็นท่าไม่ดีรีบวิ่งหนีไป ‘เจ้าพวกนี้มันเห็นคนเก่งกว่าแล้วหนีเลยแฮะ’ ผมพูดในใจ และหลังจากนั้นผมก็หันไปหาเด็กผู้หญิงที่โดนแกล้งผมยื่นมือไปหาเธอพร้อมพูดว่า

“เป็นอะไรรึเปล่าน่ะเธอน่ะ” เด็กสาวคนนั้นยืนมือของตัวเองมาจับมือของผมไว้ผมจึงดึงตัวเธอขึ้นมาหลังจากนั้น ผมก็ได้ทำการแนนำตนเอง

“ผม ซิซิว ไอร์พรัชซ่า รูบิรัซ ครับ”

“ฉัน ฟิโอร่า คานิม่า ค่ะยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” หลังจากที่เธอพูดชื่อตัวเองจบเธอก็ปัดขี้ฝุ่นและขี้โคลนที่ติดอยู่กับชุดก่อนที่จะเอ่ยถามผม

“เอ่อ ซิซิว จะไปไหนงั้นหรอ” “อือ บ้านท่านเค้าต์น่ะ”

“อ่า บ้านคุณพ่องั้นหรอค่ะ”

“คุณพ่อ?”

“งั้นรีบไปกันเถอะค่ะ ซิวิวฉันจะนำทางให้เอง” ฟิโอร่าไม่ได้ตอบอะไรผมเลยและจู่ๆเธอก็พาผมไปที่บ้านของเธอในทันทีเอ่อไม่ซิบ้านท่านเค้าต์น่ะนะ

หลังจากนั้นผมกับฟิโอร่าก็มาถึงยังบ้านท่านเค้าต์ หลังจากที่มาถึงก็มีหญิงสาวคนหนึ่งเดินออกมาต้อนรับพร้อมพูดว่า

“เธอคือซิว ไอร์พรัชซ่า รูบิรัซ ใช่ไหมจ๊ะ”

“ใช่ครับ มีอะไรงั้นหรอครับ” หลังจากที่ผมเอ่ยตอบสาวใช้คนนั้นไปเธอก้เอามือของเธอมาจับแขนผมและพาผมไปที่ไหนก็ไม่รู้

“นายท่านค่ะ ฉันพาตัวเด็กคนดังกล่าวมาแล้วค่ะ”

“ดีมาก เจ้าออกไปก่อน มาเรีย” “ค่ะท่านเอ็ดเวิร์ด” หลังจากคำพูดของชายคนที่เป็นนายของสาวใช้คนนั้นคงเป็น ใครไม่ได้นอกจากเจ้าของคฤหาสต์แห่งนี้ แต่ทันใดนั้นเองที่ผมคิดว่า ต้องสู้แน่นอน ตาแก่ก็โผล่มาแลพทำการเปิดไฟ ของห้องๆนี้ให้สว่างขึ้น เผยให้เห็นชายวัยกลางคนอายุประมาณ35-45 ได้มั้ง

“โธ่ ตาแก่ไคลต์เจ้าทำอะไรของเจ้ากันน่ะ”

“เจ้านั้นแหละคิดจะทำอะไรลูกศิษข้ากันหา!! เอ็ดเวิร์ด” ตาแก่โกรธและทำการตะคอกชายที่มีนามว่า เอ็ดเวิร์ด

“เอาหล่ะ ซิซิวตั้งแต่วันนี้เจ้าต้องฝึกอยู่ที่นี้ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป”

“อะไรนะครับอาจารณ์!!” ถึงมันจะกะทันหันแต่ผมก็ต้องยอมรับ ในสิ่งที่เป็นอยู่

และหลังจากที่ผมกำลังทำใจอยู่นั้นตาแก่ก็ได้พูดชื่อของตนเองขึ้นมา

“ซิซิว ข้ามีชื่อว่า ไคลต์ กิฟฟิน จำไว้ให้ดี” “ครับอาจารณ์ ไคลต์” หลังจากนั้น เอ็ดเวิร์ดก็เรียกลูกสาวของตนออกมาให้แนะนำตัวเองกับพวกผมอีกครั้งหนึ่ง

“สวัสดีค่ะ คุณไคลต์หนูมีชื่อว่า ฟิโอร่า คานิม่าค่ะ”

หลังจากนั้นเอ็ดเวิร์ดก็ให้ตาแก่ไคลต์ใช้เวทย์รักษาให้กับฟิโอร่าและให้ผมดูการทำงานของเวทย์นี้อีกด้วย

“เอาหล่ะดูให้ดีนะซิซิวนี้คือ เวทย์รักษาขั้นสูงสุด Heallest” หลังจากที่ตาแก่ร่ายเวทย์ มือของตาแก่ก็เรืองแสงสีเขียวอ่อนๆออกมาหลังจากนั้นแสงสีเขียวนั้นก็ลอลเข้าไปในร่างของฟิโอร่าและทำการรักษาบาดแผลที่อยู่ข้างใน

หลังจากที่การรักษาด้วยเวทย์รักษาเสร็จสิ้น ตาแก่ก็ตัดเขาเรื่องหลักในทันที และบอกกับผมเหมือนกับมันเป็นเซอร์ไพรณ์เลยนะไอ้ตาแก่

แต่ผมก็ได้พูดขัดขึ้นมาหลังจากที่รู้ว่าไอ้ตาแก่นี้มีเวทย์รักษา

“อาจารณ์มีเวทย์รักษา แต่ทำไมถึงไม่ช่วยแม่ผมหล่ะ ทำไม” ผมพูดขึ้นมาเหมือนกับชายที่อยากรู้ความจริงแต่ตาแก่ก็ถอนหายใจและพูดขึ้นว่า

“ถ้าข้าช่วยแม่เจ้าเจ้าก็ตายนะซิ” หลังจากที่ตาแก่พูดออกมาผมก็ได้รู้ขึ้นมาว่า เวทย์รักษานั้นเป็นเวทย์ที่กินมานาสูงมากจึงใช้ได้เพียงครั้งสองครั้งเท่านั้นเอง

2ปีต่อมา

“ฮึบ!!” “ย๊าก!!” เสียงร้องเหมือนกำลังทำการต่อสู้ดังขึ้นมาในห้องรูปวงกลมขนาดใหญ่ เสียงหอบของเด็กหนุ่มดังขึ้น พร้อมกับเสียงหอบของเด็กสาวที่ดูเหมือนกำลังฝึกอย่างหนักนั้น

“เอาหล่ะ หยุดพักได้”

“ครับอาจารณ์ไคลต์”

“ค่ะอาจารณ์ไคลต์”

เด็กหนุ่มผมสีขาว ดวงตาสีแดง และเด็กสาวผมสีดำ ยาวสลวยและดวงตาสีม่างอ่อน พวกเธอสองคนคือ เด้กหนุ่มและเด็กสาวที่ถูกฝึกอย่างเป็นตายมาถึง2ปีด้วยบทฝึกอัน                                                      หฤโหด ของตาแก่ไคลต์

“นี้ ฟิโอร่า ตอนนี้กี่โมงแล้วเนี่ย”

“อืมซักประมาณบ่ายแล้วมั้ง”

“เฮ้พวกเธอทั้งสองคนน่ะการฝึกยังไม่จบนะ รีบมาต่อได้แล้ว”

หลังจากนั้นเด็กทั้งสองคนก็เดินไปหาตาแก่อีกครั้งหนึ่ง

คุยพิเศษจบตอน 4

“นี้ๆ พี่เทพโซระ”

“อะไรย่ะเจ้าหนู”

“ตอนนี้พี่โซระไม่มีบทเลยนะ”

“ก็แน่อยู่แล้วซิ ตอนนี้มันเป็นช่วงทาร์มสคริปข้าไม่มีบทหรอก”

“คนแต่งเรื่องนี้โหดร้ายมากเลยนพครับพี่โซระ”

“เออดิ”