เทพป่วน กับ เด็กเป๋อ

                    เทพบุตรมาอีม ขมวดคิ้วจนแทบจะผูกโบว์ได้”อย่างไง มันมีประโยชน์ อย่างไง”

มอร์แกนอธิบายอย่างใจเย็น“สิ่งที่นายเรียกว่า เรื่องเพ้อเจ้อน่ะ มันเป็นสิ่งที่ทำให้คนมีความสุข ผ่อนคลายจากเรื่องราวต่างๆ และเป็นการถ่ายทอดจินตนาการของผู้เขียนอย่างชั้น 

ชั้นน่ะอยากให้คนที่ได้อ่านมีความสุข  สนุก เวลาที่ได้อ่านสิ่งที่ชั้นเขียนขึ้นมา มันเป็นสิ่งที่ชั้นรัก ชั้นรักการเขียน อ่าน ในตอนนี้ มีคนมากมายที่รออ่านนิยายของายที่ชั้น  มันเป็นหน้าที่ของชั้นที่จะต้องแต่งเรื่องและส่งให้ทันเวลานะ”

น้ำเสียงใสๆแต่หนักแน่นของเด็กสาว มันทำให้เค้ารู้สึกจุก รู้สึกเหมือนโดนตบหน้า เธอมีหน้าที่ ที่ต้องทำ ถึงแม้ว่าจะดูเหมือนไร้สาระ แต่ว่าเธอมีความรับผิดชอบมากกว่าเค้า ที่เป็นเทพบุตรบนสวรรค์เสียอีก  ช่างน่าละอายยิ่งนัก

“แต่ข้าไม่ยอมแพ้หรอกนะ”

“ตามใจ ว่าแต่ขอถามซักเรื่องหนึ่งเถอะ”

“ว่ามาสิ”

“มีแต่ชั้นคนเดียวใช่มั้ยที่มองเห็นนาย”

“ถูกต้อง ยกเว้นว่าข้าอยากให้คนอื่นเห็นน่ะ”

“อ๋อ “มอร์แกนยิ้ม ราวกับนึกบางอย่างออก เธอลุกขึ้นไปที่ตู้เสื้อผ้า หยิบเสือคลุมสีน้ำตาลและรองเท้าบู๊ทสีเดียวกันออกมา แล้วสวม จากนั้นก็สะพายกระเป๋าคู่ใจ

เทพบุตรหนุ่มเอ่ยถาม”จะไปไหน”

“ไปหาแนวคิด”

“ไปด้วย”…ดีล่ะ ป่วนนางโดยการชวนเที่ยว จะได้ไม่มีเวลาหาแนวดีกว่า…

“ข้าอยากเที่ยวเมืองมนุษย์จัง”

มอร์แกนส่ายหน้ามิ้มให้’เทวดาตัวโตที่ยังทำตัวเป็นเด็กเล็ก’ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเอ็นดู”ก็ได้ๆ มาเถอะ”

จากนั้นทั้งคู่ก็เดินทาง ไปยังที่ต่างๆทั้งหอศิลป์ หอดูดาว สวนสนุก  จนกระทั่ง สวนสาธารณะ  

มาอีมรู้สึกถึงประสบการณ์แปลกใหม่ และสนุก  ที่ๆเค้าชอบที่สุดคือ สวนสนุกที่มอร์แกนพาเค้าไป  ถึงแม้ว่า ภายนอกมอร์แกน จะออกป้ำๆเป๋อๆแต่จริงๆแล้วผู้ใหญ่มากกว่าเค้าเสียอีก

สำหรับมอร์แกน กรพา มาอีม มาเที่ยว ช่างไม่ต่างจาก ผู้ใหญ่พาเด็กมาเที่ยวเลยสักนิด ความจริงการที่เทพบุตรองค์นี้ปรากฏกายและประกาศว่าจะทำให้เธออู้งาน  จนส่งงานช้านั้น มันทำให้เธอได้ พล๊อต นิยาย ใหม่พอดี

…เอาล่ะ  เราคงต้องเตรียมรับมือ เทพผู้หลงตัวเองและเอาใจ ในวันพรุ่งนี้ สินะ…เราเองก็ไม่ยอมแพ้หรอกน่า…

บนสวรรค์

มาเอลและฟารัน กำลังจับตาดูอยู่  มาเอลเอ่ยชม”เหลือเชื่อ นางไม่ยอมแพ้ มาอีม”

“แต่ มาอีมก็หัวดื้อเหมือนกันนะ  งานนี้คงทำให้มาอีม เรียนรู้ได้บ้าง”

“ขอรับ  เรามาดูกันต่อเถอะ”ต่อจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น