เทพป่วน กับ เด็กเป๋อ

มาอีมแย้มแล้วโค้งตัวพลางแนะนำตน”ข้ามาอีม เทพบุตรสุดหล่อแห่งสรวงสวรรค์ ยังไงล่ะ มอร์แกน เมเดน”

มอร์แกนสะดุ้งเฮือก…ไอ้หมอนี่รู้จักชื่อเราได้ยังไง…

สีหน้าของมอร์แกนมีแต่ความหวาดระแวง สมองนั้นพยายามประมวลผลสิ่งที่ตาเห็น มีผู้ชายมีปีก กำลังบินอยู่ตรงหน้า มิหนำซ้ำ คนๆนี้ยังบอกว่าตัวเองเป็นเทวดาบนสวรรค์ แถมจังรู้จักชื่อของเธออีก

“มอร์แกน…”เสียงของป้าเจ้าของห้องร้องเรียก

เด็กสาวจึงรุดไปเปิดประตู”ค่า ป้าเคที่”

เคที่  เทเรซ่า สาวใหญ่ผิวสี วัยห้าสิบ เจ้าของหอพักต้องแปลกใจกับอาการรีบร้อนของมอร์แกน “คือ…มีโทรศัพท์จากคุณ อาลี จ้ะ”

“อ๋อ ค่ะ”

มาอีม ชะโงกหน้าออกไปดู   คนอื่นนอกจากมอร์แกน แล้ว ไม่สามารถมองเห็นตัวเค้าได้ ยกเว้น เค้าต้องการให้เห็น

มอร์แกน มองไปยังข้างหลัง ก็พบว่าเทพบุตรตัวดีบินอยู่ข้างหลัง แต่เคที่ ทำท่าว่าจะไม่เห็น”โอเค เคที่ “

เด็กสาวลงไปคุย โทรศัพท์กับ อาลี คนที่ต้องการติดต่อให้เธอช่วยไปสอนหนังสือ ให้ลูกชายของเจ้านายเค้า โดยที่เคที่เป็นผู้แนะนำมา

สาวผิวสีเอ่ยถามด้วยความห่วง”มอร์แกน เป็นอะไรรึเปล่า ไม่สบายรึ”

“เปล่าค่ะ สบายดี แค่เพลียเล็กน้อย”

เคที่ ส่ายหน้าอย่างเอือมๆ  เธอเป็นคนหนึ่งที่ รู้ว่า มอร์แกน เป็นนักเขียนนิยาย ที่กำลังโด่งดัง โดยใช้นามแฝงว่า วีด้า เพราะน้อยคนที่จะรู้ว่า มอร์แกน เมเดน เด็กสาว อัจฉริยะ เป็นนักเขียนนิยายที่มีตัวตนที่เป็นปริศนา  มอร์แกนเป็นเด็กขยัน นอกจากเขียนนิยายส่งสำนักพิมพ์แล้ว เธอยังรับจ๊อบ หลายอย่างเท่าทที่ เด็กผู้หญิงคนหนึ่งจะสามารถทำได้  ทั้งทำบัญชี, ช่วยเขียนจดหมาย, พิมพ์งาน และสอนหนังสือ เธอเป็นคนจริงจัง และขยัน  ถึงแม้ว่าจะสูญเสียพ่อกับแม่ ญาติมิตรตัดขาด แต่เธอไม่เคยย่อท้อ

เด็กสาวรีบออกจากห้องไปคุยโทรศัพท์ที่อยู่ชั้นล่างเพื่อทำการตกลงกับนายจ้าง เรื่องการสอนหนังสือ

ผ่านไปสิบนาที

มอร์แกนกลับมายังห้อง ก็พบว่า เทพบุตรหนุ่ม ยังคงอยู่ในห้อง มอร์แกนสูดหายใจก่อนจะเอ่ยถามเสียงแผ่ว”เอ่อ มาอีม มีธุระอะไรกับชั้นเหรอคะ”

มาอีมเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม“ขอสารภาพตามตรง  ข้ามาเพื่อให้เจ้าอู้งาน”

“หา?”

มาอีมรู้สึกตัว ว่าเผยเจตนารมณ์ของตนไปตรงๆเสียแล้ว

เด็กสาวถอนหายใจทีหนึ่งก่อนจะทิ้งตัวลงบนเตียง”ไหน เล่ารายละเอียดมาให้ชัดๆหน่อย”

มาอีมเหงื่อตก พูดไม่ออก…”…”

เทพบุตรหนุ่มเงียบอยู่นานก่อนจะเล่าเหตุการณ์ตั้งแต่ต้น”ข้าบังเอิญไปทำผิดเข้า เลยโดนใช้ให้มาทำภารกิจ ทำให้เจ้าอู้งาน  ส่งนิยายไม่ทันกำหนดน่ะ โดยมีข้อแม้ว่า ห้ามขัดขวางเจ้าในการเขียนนิยาย และต้องให้เจ้าอู้งาน จนส่งงานช้า หากทำได้ข้าก็จะได้กลับสวรรค์ตามเดิม”

มอร์แกนนิ่งอยู่นาน “ สรุป นายจะไม่ก่อกวนชั้นตอนเขียนนิยาย แต่จะพยายามทำให้ชั้นขี้เกียจเองสินะ”

เทพบุตรหนุ่มพยักหน้า 

“ไร้สาระ น่า” เด็กสาวยิ้มน้อยๆที่มุมปาก “นายควรยอมรับผิดอย่างจริงใจและขอโทษซะ จะมาทำให้ชั้นขี้เกียจแต่งนิยายน่ะ ยากย่ะ ชั้นจะไปอู้งานที่ชั้นชอบเพราะ เทวดาที่มีดีแต่หน้าตาหรอกนะ”

เมื่อโดนว่าอย่างนี้ มาอีมเอ่ยถาม”เจ้าจะแต่งเรื่องแสนเพ้อเจ้อไปทำไม ข้าไม่เห็นว่ามันจะมีประโยชน์ตรงไหน”

“มีสิ”