70 day of caretaker

ภัทรลืมตาตื่นขึ้นมาที่ห้องศร ด้วยความตกใจ ภาพที่เห็นไม่ใช่ห้องนอนตนเอง พร้อมชายร่วมห้องที่ไม่เห็นหน้า ความโวกแวกจึงรบกวนการนอนของเจ้าของห้องจนตื่นขึ้นตามมาติดๆ
ศร: "เป็นอะไรของนายเนี่ย" !? ศรเปิดหัวออกจากผ้าห่มปิคนิคข้างเตียงภัทร: "ผมมาอยู่นี่ได้ไง โอ๊ย" ? รู้สึกปวด ช้ำ ตามร่างกาย และแผลแตกที่ริมฝีปากศร : "ไง ซ่าแต่เช้า เจ็บอะดิ จำไรได้บ้างยัง"ภัทร: "เมื่อคืน......." ภาพต่างๆเริ่มผ่านเข้ามาในหัว และขาดไปตอนล้มลงถึงพื้นศร: "นึกออกแล้วก็เลิกโวยวายได้แล้ว คนจะนอน" พูดจบพลางคลุมผ้า ล้มตัวลงนอนต่อ
ภัทรขยับลงมาข้างๆศร แล้วดึงผ้าลง พรึ่บ !!ภัทร: "กระเป๋ากับโทรศัพท์ผมยังอยู่ไหม" ?ศร: "แล้วเห็นไหมล่ะ..... ตอนแบกมาก็มีติดตัวมาเท่านี้ล่ะ"ภัทร: "ขอยืมโทรศัพท์หน่อย ต้องโทรบอกคนที่บ้าน ป่านนี้คงเป็นห่วงกันแย่แล้ว"ศร: "ที่โต๊ะกระจก " พูดพลางชี้มือไปทางโต๊ะด้วยอาการงัวเงียอยู่ภัทร : "จำเบอร์ไม่ได้ว่ะ โธ่เอ้ยย นายมีเบอร์คุณไปท์ไหม" ? ศร: "วุ้ย !!! " หยิบโทรศัพท์มากดเบอร์ แล้วล้มตัวลงนอนต่อ
ภัทรโทรไปแจ้งที่บ้านเรียบร้อย ถอนหายใจเบาๆ และล้มตัวลงนอนข้างๆ ศรที่พื้น เสียงลืมหายใจแผ่วเบาด้านข้าง ทำให้เผลอหันไปมอง เห็นศรยามหลับ ( ไอ้หมีขี้เซาเอ้ยยย ) ภัทรนึกในใจ แล้วเผยยิ้มเล็กน้อยก่อนหลับต่อ ตามศรไป
/// บ้านภู ///
ไปท์เดินเข้ามาหาภูจากด้านหลัง เมื่อวางโทรศัพท์ลงไปท์: "คุณภูครับ คุณภัทรบอกว่าประสบอุบัติเหตุนิดหน่อย แต่ไม่เป็นไรแล้ว ขอไม่เข้าบริษัท 1 วันนะครับ"ภู: "อุบัติเหตุอะไรล่ะ"ไปท์ : ไม่ทราบครับ คุณภัทรบอกว่า จะกลับมาเล่าให้ฟังเอง"ภู: "อุบัติเหตุเหรอ? เมาจนไปทำงานไม่ไหวล่ะไม่ว่า เอาเถอะ ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว"นมศรี : "คุณภูคะ อาหารเช้าตั้งโต๊ะเรียบร้อยแล้วค่ะ"ภู : "พอดีเลยนม ผมกำลังหิว......แล้วนายรออะไรล่ะ พาผมไปที่โต๊ะอาหารได้แล้ว"ไปท์ : " คะ.ครับ"
///หอศร///
ศรรู้สึกตัวตื่นขึ้น มองนาฬิกาบอกเวลาเกือบเที่ยง แล้วกดสายตาต่ำลงมาเห็นแขนภัทรพาดอยู่ที่หน้าอกศรหันไปมองช้าๆ ภาพที่เห็นคิดว่าเป็น ผู้ชายน่าหมันไส้ สุดกวนตรีน และยั่วโมโหกลับกลายเป็น หนุ่มน้อยหน้าใสดูไม่มีพิษ ไม่มีภัย ไร้เดียงสา ( ให้มันน่ารักได้ตลอดเวลาแบบนี้คงดีสินะ ไอ้ลูกแมวเอ้ย ) เป็นการเปรียบเปรยหุ่นของเขากับตัวเอง
ศร : "นี่ๆ จะนอนถึงพรุ่งนี้เลยไหม"ภัทร : @$%#$%^%$ศร : "แล้วเรื่องที่มานอนกอดชาวบ้านเขาแบบนี้เนี่ย ปกติติดเป็นนิสัยเหรอ"
ภัทรค่อยๆลืมตาและรู้สึกตัว
ภัทร : "หึ่ยยย....!!!!!" รีบชักมือกลับอย่างไว
ศรไม่ได้พูดอะไรต่อ และลุกไปล้างหน้าล้างตา ชั่วครู่หนึ่งจึงเดินออกมา
ศร: " หิวข้าวแล้ว จะออกไปซื้อไรกิน ออกไปกินด้วยกันไหม หรือจะกลับเลย"ภัทร : "นี่ไล่ได้กระทั่งคนเจ็บเหรอ นายนี่มันจริงๆเลย "ศร : " พูดงี้คือ....ติดใจ จะนอนที่นี่ต่ออีกคืนว่างั้น" ? ภัทร: " ไม่นอนเว้ย ไอ้บ้า " จบประโยคภัทรดันตัวเองลุกขึ้นเพื่อไปห้องน้ำ แต่ผ้านวมพันขาจึงล้มใส่ศรเข้า ศรตัวใหญ่กว่าจึงไม่ได้เสียหลัก หรือสะเทือนแต่อย่างใด เพียงแค่กางแขนโอบลูกแมวน้อยๆ ไม่ให้หล่นถึงพื้น ภัทรรู้สึกถึงความอบอุ่นและปลอดภัย จนเขิล กดหน้าไว้ ไม่กล้ามองหน้าขึ้นไปเจอ
ศร: "อือ..จะไปล้างหน้าได้ยัง แบบนี้แถวบ้านเรียกอ่อยนะ "ภัทร: "อ่อยบ้าบออะไร" ภัทรพลักตัวศรออก แล้วรีบไปล้างหน้า
ภัทรกลับมาถึงบ้านและเล่าเรื่องต่างๆให้พี่ชายฟังที่โต๊ะอาหารเย็น พร้อมนมศรี และไปท์ก็ฟังอยู่ด้วยนมศรี : "ตายจริง พระคุ้มครองนะคะ คุณภัทรของนม"แจ๋ว : "พระที่ไหนล่ะนม เพื่อนคุณไปท์ชัดๆ"นมศรีจ้องเขม็ง ขยับปากนังแจ๋วแบบไม่ออกเสียงภู : "ดีแล้วที่ไม่เป็นอะไรมาก งั้นถือโอกาสพักผ่อนไปเลยแล้วกัน อย่าเพิ่งไปทำงาน ที่เคยบอกว่าจะไปหัวหิน ก็ไปกันได้เลย"ภัทร: " อ้อ จริงสินะ สรุปไปกันเลยนะครับ ใครไปบ้างล่ะครับ"นมศรี: "คุณภู คุณภัทรคะ แต่ชัยลาไปเยี่ยมญาตินะคะ"ภู: "จริงสินะนม ผมลืมไปเลย"ภัทร: "ไม่เป็นไรครับ ผมว่าผมมีคนขับละ" พูดพลางอมยิ้ม แจ๋วและนมทำหน้าประหลาดใจเล็กน้อยไปท์ : "ไปกี่วันดีครับ เดี๋ยวผมจะได้จัดกระเป๋าให้คุณภู"ภู: "สักสองคืนก็พอ เท่ากับมี ฉัน นาย ภัทร แจ๋ว นมคอยอยู่ดูความเรียบร้อยที่บ้าน เท่านี้ อ่อคนขับรถของนายด้วย"แก้ว : " แก้วไปด้วยค่ะ ไม่ได้ไปเที่ยวที่นั่นนานมากแล้ว อยากไปอยู่พอดี"
เสียงกิ่งแก้วนำเข้ามาก่อนตัว และปรากฏร่างเดินเข้ามากอดคอของภูจากด้านหลัง พร้อมหอมแก้มภัทร : ( แหมจังหวะได้จริงๆ)แจ๋ว : ( กขคง )ทั้งสองไม่ได้ออกเสียง เพียงแต่ขยิบ ขยับหน้าตามความคิด
 
 
วันที่ 40 และวันที่ออกเดินทางดำเนินไปพร้อมๆกัน "นายชอบคุณไปท์เหรอ" ?"ผมชอบ....."เมื่อทะลึ่งตัวพ้นน้ำ ปาดน้ำที่เข้าตา และพยายามเพ่งมองจนภาพชัดเจน "คุณแก้ว" !!!!