70 day of caretaker

ภัทรลืมตาตื่นขึ้นมาที่ห้องศร ด้วยความตกใจ ภาพที่เห็นไม่ใช่ห้องนอนตนเอง พร้อมชายร่วมห้องที่ไม่เห็นหน้า ความโวกแวกจึงรบกวนการนอนของเจ้าของห้องจนตื่นขึ้นตามมาติดๆ

ศร: "เป็นอะไรของนายเนี่ย" !? ศรเปิดหัวออกจากผ้าห่มปิคนิคข้างเตียง
ภัทร: "ผมมาอยู่นี่ได้ไง โอ๊ย" ? รู้สึกปวด ช้ำ ตามร่างกาย และแผลแตกที่ริมฝีปาก
ศร : "ไง ซ่าแต่เช้า เจ็บอะดิ จำไรได้บ้างยัง"
ภัทร: "เมื่อคืน......." ภาพต่างๆเริ่มผ่านเข้ามาในหัว และขาดไปตอนล้มลงถึงพื้น
ศร: "นึกออกแล้วก็เลิกโวยวายได้แล้ว คนจะนอน" พูดจบพลางคลุมผ้า ล้มตัวลงนอนต่อ

ภัทรขยับลงมาข้างๆศร แล้วดึงผ้าลง พรึ่บ !!
ภัทร: "กระเป๋ากับโทรศัพท์ผมยังอยู่ไหม" ?
ศร: "แล้วเห็นไหมล่ะ..... ตอนแบกมาก็มีติดตัวมาเท่านี้ล่ะ"
ภัทร: "ขอยืมโทรศัพท์หน่อย ต้องโทรบอกคนที่บ้าน ป่านนี้คงเป็นห่วงกันแย่แล้ว"
ศร: "ที่โต๊ะกระจก " พูดพลางชี้มือไปทางโต๊ะด้วยอาการงัวเงียอยู่
ภัทร : "จำเบอร์ไม่ได้ว่ะ โธ่เอ้ยย นายมีเบอร์คุณไปท์ไหม" ?
ศร: "วุ้ย !!! " หยิบโทรศัพท์มากดเบอร์ แล้วล้มตัวลงนอนต่อ

ภัทรโทรไปแจ้งที่บ้านเรียบร้อย ถอนหายใจเบาๆ และล้มตัวลงนอนข้างๆ ศรที่พื้น
เสียงลืมหายใจแผ่วเบาด้านข้าง ทำให้เผลอหันไปมอง เห็นศรยามหลับ ( ไอ้หมีขี้เซาเอ้ยยย ) ภัทรนึกในใจ แล้วเผยยิ้มเล็กน้อยก่อนหลับต่อ ตามศรไป

/// บ้านภู ///

ไปท์เดินเข้ามาหาภูจากด้านหลัง เมื่อวางโทรศัพท์ลง
ไปท์: "คุณภูครับ คุณภัทรบอกว่าประสบอุบัติเหตุนิดหน่อย แต่ไม่เป็นไรแล้ว ขอไม่เข้าบริษัท 1 วันนะครับ"
ภู: "อุบัติเหตุอะไรล่ะ"
ไปท์ : ไม่ทราบครับ คุณภัทรบอกว่า จะกลับมาเล่าให้ฟังเอง"
ภู: "อุบัติเหตุเหรอ? เมาจนไปทำงานไม่ไหวล่ะไม่ว่า เอาเถอะ ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว"
นมศรี : "คุณภูคะ อาหารเช้าตั้งโต๊ะเรียบร้อยแล้วค่ะ"
ภู : "พอดีเลยนม ผมกำลังหิว......แล้วนายรออะไรล่ะ พาผมไปที่โต๊ะอาหารได้แล้ว"
ไปท์ : " คะ.ครับ"

///หอศร///

ศรรู้สึกตัวตื่นขึ้น มองนาฬิกาบอกเวลาเกือบเที่ยง แล้วกดสายตาต่ำลงมาเห็นแขนภัทรพาดอยู่ที่หน้าอกศรหันไปมองช้าๆ ภาพที่เห็นคิดว่าเป็น ผู้ชายน่าหมันไส้ สุดกวนตรีน และยั่วโมโหกลับกลายเป็น หนุ่มน้อยหน้าใสดูไม่มีพิษ ไม่มีภัย ไร้เดียงสา ( ให้มันน่ารักได้ตลอดเวลาแบบนี้คงดีสินะ ไอ้ลูกแมวเอ้ย ) เป็นการเปรียบเปรยหุ่นของเขากับตัวเอง

ศร : "นี่ๆ จะนอนถึงพรุ่งนี้เลยไหม"
ภัทร : @$%#$%^%$
ศร : "แล้วเรื่องที่มานอนกอดชาวบ้านเขาแบบนี้เนี่ย ปกติติดเป็นนิสัยเหรอ"

ภัทรค่อยๆลืมตาและรู้สึกตัว

ภัทร : "หึ่ยยย....!!!!!" รีบชักมือกลับอย่างไว

ศรไม่ได้พูดอะไรต่อ และลุกไปล้างหน้าล้างตา ชั่วครู่หนึ่งจึงเดินออกมา

ศร: " หิวข้าวแล้ว จะออกไปซื้อไรกิน ออกไปกินด้วยกันไหม หรือจะกลับเลย"
ภัทร : "นี่ไล่ได้กระทั่งคนเจ็บเหรอ นายนี่มันจริงๆเลย "
ศร : " พูดงี้คือ....ติดใจ จะนอนที่นี่ต่ออีกคืนว่างั้น" ?
ภัทร: " ไม่นอนเว้ย ไอ้บ้า " จบประโยคภัทรดันตัวเองลุกขึ้นเพื่อไปห้องน้ำ แต่ผ้านวมพันขาจึงล้มใส่ศรเข้า ศรตัวใหญ่กว่าจึงไม่ได้เสียหลัก หรือสะเทือนแต่อย่างใด เพียงแค่กางแขนโอบลูกแมวน้อยๆ ไม่ให้หล่นถึงพื้น
ภัทรรู้สึกถึงความอบอุ่นและปลอดภัย จนเขิล กดหน้าไว้ ไม่กล้ามองหน้าขึ้นไปเจอ

ศร: "อือ..จะไปล้างหน้าได้ยัง แบบนี้แถวบ้านเรียกอ่อยนะ "
ภัทร: "อ่อยบ้าบออะไร" ภัทรพลักตัวศรออก แล้วรีบไปล้างหน้า

ภัทรกลับมาถึงบ้านและเล่าเรื่องต่างๆให้พี่ชายฟังที่โต๊ะอาหารเย็น พร้อมนมศรี และไปท์ก็ฟังอยู่ด้วย
นมศรี : "ตายจริง พระคุ้มครองนะคะ คุณภัทรของนม"
แจ๋ว : "พระที่ไหนล่ะนม เพื่อนคุณไปท์ชัดๆ"
นมศรีจ้องเขม็ง ขยับปากนังแจ๋วแบบไม่ออกเสียง
ภู : "ดีแล้วที่ไม่เป็นอะไรมาก งั้นถือโอกาสพักผ่อนไปเลยแล้วกัน อย่าเพิ่งไปทำงาน ที่เคยบอกว่าจะไปหัวหิน ก็ไปกันได้เลย"
ภัทร: " อ้อ จริงสินะ สรุปไปกันเลยนะครับ ใครไปบ้างล่ะครับ"
นมศรี: "คุณภู คุณภัทรคะ แต่ชัยลาไปเยี่ยมญาตินะคะ"
ภู: "จริงสินะนม ผมลืมไปเลย"
ภัทร: "ไม่เป็นไรครับ ผมว่าผมมีคนขับละ" พูดพลางอมยิ้ม แจ๋วและนมทำหน้าประหลาดใจเล็กน้อย
ไปท์ : "ไปกี่วันดีครับ เดี๋ยวผมจะได้จัดกระเป๋าให้คุณภู"
ภู: "สักสองคืนก็พอ เท่ากับมี ฉัน นาย ภัทร แจ๋ว นมคอยอยู่ดูความเรียบร้อยที่บ้าน เท่านี้ อ่อคนขับรถของนายด้วย"
แก้ว : " แก้วไปด้วยค่ะ ไม่ได้ไปเที่ยวที่นั่นนานมากแล้ว อยากไปอยู่พอดี"

เสียงกิ่งแก้วนำเข้ามาก่อนตัว และปรากฏร่างเดินเข้ามากอดคอของภูจากด้านหลัง พร้อมหอมแก้ม
ภัทร : ( แหมจังหวะได้จริงๆ)
แจ๋ว : ( กขคง )
ทั้งสองไม่ได้ออกเสียง เพียงแต่ขยิบ ขยับหน้าตามความคิด

วันที่ 40 และวันที่ออกเดินทางดำเนินไปพร้อมๆกัน
"นายชอบคุณไปท์เหรอ" ?
"ผมชอบ....."
เมื่อทะลึ่งตัวพ้นน้ำ ปาดน้ำที่เข้าตา และพยายามเพ่งมองจนภาพชัดเจน
"คุณแก้ว" !!!!