เงารักในพายุ

เคร้งๆ ฉั่ว!      "เอาล่ะๆเสวี่ยไป๋เอ้ย ฝีมือของเจ้าก้าวหน้าขึ้นมาก นับตั้งแต่ข้า รับเจ้าเป็นศิษย์ตั้งแต่เมื่อสิบปีก่อน         ไม่น่าเชื่อว่าร่างกายที่ดูภายนอกจะดูบอบบางแต่กลับแข็งแกร่ง   แต่เจ้าอย่าได้หลงทะนงตนไปนะ ในยุทธภพและในโลกใบนี้เหนือฟ้ายังมีฟ้า     และไม่ว่าจะอย่างไรความแข็งแกร่งของสตรีก็มีสภาพความแข็งแกร่งโดยธรรมชาติสู้บุรุษมิได้ อีกทั้งวิชาที่ข้าสอนให้แก่เจ้ายังเป็นแค่วิชาพื้นฐาน         ไว้สำหรับใช้ป้องกันตัวกับบุรุษทั่วไปที่ไม่ได้ฝึกยุทธหรือบุรุษที่ยังมีวรยุทธไม่แข็งแกร่งนัก             แต่ระดับฝีมือของเจ้าในตอนนี้ยังไม่อาจนับว่าไร้เทียมทานไร้ผู้ต่อกรได้นะ    เพราะฉะนั้นหากเจ้ารู้ระดับฝีมือของคู่ต่อสู้ว่าแข็งแกร่งกว่าก็อย่าได้ฝืน       เลี่ยงได้ก็เลี่ยง ที่ข้าถ่ายทอดวิชารับเจ้าเป็นศิษย์         เพราะเห็นว่าเจ้าเป็นสาวงามที่ตรึงตราตรึงใจชาย    
หากไม่ฝึกวิชาป้องกันตัวเอาไว้     ก็อาจจะถูกบุรุษใจทรามข่มเหงรังแกเอาได้ ยิ่งเจ้าเติบโตมากขึ้นเท่าไหร่ ก็ยิ่งงามจับจิตมากเท่านั้น อาจารย์เองก็เป็นหญิงและผ่านอะไรมามาก      ไม่อยากให้เจ้าต้องเผชิญกับชะตากรรมแบบเดียวกับอาจารย์     ประกอบกับที่เจ้ามีนิสัยแข็งกร้าว เด็ดเดี่ยว ใจแข็ง เห็นแล้วทำให้นึกถึงตัวเองในสมัยก่อน จึงนึกถูกชะตาและรับเจ้าเป็นศิษย์"      
เสวี่ยไป๋พยักหน้าและคำนับรับคำสั่งสอนจากอาจารย์หญิง  ผู้ที่ฝึกสอนวิชาให้นั้นคือ จอมยุทธหญิงฉายานางแอ่นเหินลม       ที่บัดนี้ได้ถอนตัวจากยุทธภพ   ย้อนไปเมื่อสิบปีก่อนตอนที่นางยังอายุแปดขวบ  หลังจากที่ชะตาชีวิตพลิกผันจนไร้บ้านและครอบครัวที่เคยมี นางก็เกือบโชคร้ายซ้ำซ้ิอนเมื่อมีนักค้าทาสคิดจะจับนางไปขายต่อในหอนางโลมด้วยเห็นว่านาง       เป็นเด็กสาวที่มีหน้าตางดงามแต่เมื่อรับรู้ว่านางเป็นใบ้   ก็เปลี่ยนใจคิดเอาไปขายให้เป็นทาสรับใช้ในบ้านเศรษฐีแทน  แต่โชคยังดีที่ได้รับความช่วยเหลือจากจอมยุทธหญิงที่ผ่านมาเห็นและช่วยเอาไว้ได้             และจากนั้นก็รับนางเป็นศิษย์สอนวิชายุทธป้องกันตัวให้       ซึ่งนางก็ตั้งหน้าตั้งตาฝึกวิชาอย่างมุ่งมั่น  เพราะไม่อยากจะเป็นผู้อ่อนแอ    ที่ได้แต่ทนให้ใครข่มเหงอยู่ฝ่ายเดียวในโลกที่แสนโหดร้ายนี้     และ้ด้วยเรื่องร้ายที่เผชิญมาตั้งแต่เด็ก จึงหล่อหลอมให้นางกลายเป็นหญิงสาวที่แม้มีใบหน้างดงามราวเทพธิดา             แต่ดวงตาแข็งกร้าวดุดันราวสัตว์ป่า   ใบหน้าเย็นชาดุจหิมะอันหนาวเย็นเหมือนกับชื่อของนาง      ใบหน้าไร้รอยยิ้ม    จะยิ้มให้ก็แต่กับคนที่นางเห็นความสำคัญหรือมีมิตรไมตรีด้วยเท่านั้น    แต่ไม่แจกจ่ายรอยยิ้มให้ผู้ที่ไม่สนิทชิดเชื้อหรือเป็นคนแปลกหน้า    โดยเฉพาะบุรุษ   ที่นางมักรู้สึกชิงชังรังเกียจ    เพราะตั้งแต่เกิดจนโตพบเห็นแต่ความเลวร้ายของบุรุษจนนางไม่เชื่อถือศรัทธาในคำรักหรือคำหวานของบุรุษใด    จนกลายเป็นหญิงใบ้ผู้แสนเย็นชาอย่างเช่นทุกวันนี้
"เสวี่ยไป๋เอ้ย เดี๋ยวเจ้าเข้าไปในป่าเก็บสมุนไพรตามชื่อที่อาจารย์จดไว้ให้ทีนะ อาจารย์จะนำมาปรุงยาน่ะ"            เสวี่ยไป๋ก้มหัวคำนำรับคำอาจารย์แล้วคว้าตะกร้าออกไปเพื่อเก็บสมุนไพรตามคำสั่ง