เงารักในพายุ

"เป็นอย่างไรบ้างล่ะเหม่ยลี่หืม..           เดินทางรอนแรมมาไกลคงเหนื่อยแย่ละซิ"  เสียงฮองเฮาเอ่ยถามอย่างอาทรและนึกชื่นชม            ว่าที่ลูกสะใภ้ที่นางเป็นผู้จัดแจง        หมายจะให้แต่งงานกับบุตรชายของตน       ที่ไม่ว่าจะมองอย่างไรก็งดงามเปี่ยมไปด้วยกิริยามารยาทที่เป็นกุลสตรี      ที่เพียบพร้อมและบรรดาศักดิ์ก็สูงเหมาะสมกับบุตรชายของนางยิ่งนัก              แล้วยังเป็นเจ้าหญิงจากเมืองหูเป่ยซึ่งเป็นเมืองขึ้น    หากว่าแต่งกันกับบุตรชายของนางก็จะยิ่งเป็นประโยชน์แก่บ้านเมือง    เพื่อป้องกันการแข็งเมืองได้อีกด้วย               "ทูลฮองเฮา ไม่เหนื่อยเลยเพคะ       เพราะหม่อมฉันได้รับการดูแลตลอดการเดินทางเป็นอย่างดียิ่ง"                            "จุ๊ๆๆ...อะไรกัน ฮองฮงฮองเฮาอะไรฮึ เรียกเสด็จแม่สิ  จะเกี่ยวดองกันอยู่แล้วนะ"

"ว่าแต่หย่งคังบุตรชายตัวดีของข้าไปอยู่ไหนล่ะเนี่ย     รู้ทั้งรู้ว่าน้องจะมาวันนี้ยังไม่มาต้อนรับขับสู้อีก พวกเจ้ารู้ไหม"

"ทูลฮองเฮาเอ่อ...เจ้าชายประทับอยู่ที่ตำหนัก สราญรมย์เพคะ"                

"อะไรนะ ตำหนักสราญรมย์อีกแล้วรึ ให้ตายสิเจ้าลูกคนนี้    วันๆถ้าไม่ออกไปซ้อมรบก็เอาแต่ดื่มเหล้าชมดนตรี    ทั้งที่อุตส่าย้ำนักย้ำหนาว่าเหม่ยลี่จะมาถึงวันนี้ แต่นอกจากไม่ออกมาต้อนรับว่าที่เจ้าสาวของตัวเองแล้ว  ยังขลุกอยู่ในที่แบบนั้นอยู่งั้นรึ เหลวไหลจริงๆ  เหม่ยลี่ เดี๋ยวไปกับแม่ เราไปตามพ่อตัวดีกัน"  

และฮองเฮากับเหม่ยลี่         ก็เสด็จไปที่ตำหนักสราญรมย์พร้อมกับเหล่านางกำนัล พอไปถึงตำหนัก           ในตอนแรกเหม่ยลี่ถึงกับตะลึงงันเมื่อได้ยลรูปโฉมของเจ้าชายที่เป็นคู่หมายของตน            เบื้องหน้านางเห็นบุรุษผู้งดงามดั่งรูปสลัก สง่างาม สมชาย    จนพาให้ใจสั่นตั้งแต่แรกพบ         แต่ตะลึงได้ไม่นานก็ต้องหน้าซีดเมื่อภาพตรงหน้าที่นางและทุกคนได้เห็นคือ             การร่วมรักอย่างป่าเถื่อนกับนางกำนัลผู้หนึ่งอย่างเร่าร้อน   รุนแรง                "อ๊าๆๆ ... ได้โปรดเพคะเจ้าชาย โอ๊ย อ๊า!"                เหม่ยลี่ถึงกับหน้าแดง พร้อมกับกำหมัดแน่นเมื่อเห็นภาพตรงหน้า                  แต่ก็ยังคงสงวนท่าทีปกปิดความกรุ่นโกรธไว้อย่างแนบเนียน                           "ฮองเฮาเสด็จ"            เสียงกรีดร้องอย่างเสร็จสมดังพร้อมกับเสียงรายงานการมาถึง                        

แต่เจ้าชายรูปงามก็หาได้รู้สึกตื่นตกใจใดๆ    จัดแจงสวมใส่ฉลองพระองค์ของตัวเองอย่างไม่รีบร้อน              พร้อมกับเอ่ยทักทายผู้เป็นมารดาด้วยน้ำเสียงทีเล่นทีจริง               "อ้าว...เสด็จแม่ ขอโทษด้วยนะพะยะค่ะที่ต้องให้เห็นภาพที่ไม่เรียบร้อยนัก             ลูกไม่คิดว่าจะมา     ได้ยินว่าน้องหญิงเหม่ยลี่จะมาวันนี้                ลูกก็คิดว่าเสด็จแม่จะอยู่ต้อนรับขับสู้      ไม่คิดว่าจะมาที่ตำหนักนี้เลยจริงๆนะพะยะค่ะ"

"หย่งคัง! นี่มันอะไรกัน   เจ้าทำแบบนี้ได้ยังไง               ไม่ใช่ว่าแม่บอกเจ้าแล้วไม่ใช่หรือว่าน้องจะมาวันนี้           เจ้ากลับไม่มาต้อนรับซ้ำยังมาเริงสวาทกับนางข้าหลวงชั้นต่ำนี่น่ะ                     ...เจ้าก็เหมือนกัน ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้ นังแพศยา!       เจ้ายั่วยวนลูกชายข้าใช่หรือไม่         พวกเจ้าจับนางคนนี้ไปโบยให้หนักเดี๋ยวนี้!"

"เอ่อ...ไม่เป็นไรเพคะเสด็จแม่    อย่าทำร้ายนางเลย            เรื่องแบบนี้เป็นเรื่องธรรมดาของบุรุษ           เจ้าพี่คงอยากจะหาความสำราญกับนางชั่วคราว สิ่งใดที่เป็นความสุขของเจ้าพี่   หม่อมฉันยอมได้เพคะ     หม่อมฉันขอรับนางผู้นี้มาเป็นข้ารับใช้ส่วนตัวของหม่อมฉันได้หรือไม่เพคะ         ในเมื่อเจ้าพี่ทรงพอพระทัยในตัวนาง       หม่อมฉันก็เห็นว่านางช่างงามนัก   อยากมีข้ารับใช้ที่งดงามไว้ใช้สอยน่ะเพคะ"

"โถ แม่คุณ ดูเอาเถอะ หย่งคังเจ้าเห็นหรือไม่ ขนาดเจ้าทำตัวเหลวไหลเช่นนี้ นางยังไม่โกรธซ้ำยังจิตใจดั่งพระโพธิสัตว์อีก"       ในขณะที่ไทเฮากำลังรู้สึกชื่นชมกับว่าที่ลูกสะไภ้อยู่นั้น            หารู้ไม่ว่าจิตใจของลูกสะใภ้คนโปรดนั้นกำลังร้อนรุ่มด้วยแรงชิงชังต่อนางกำนัลผู้นั้นอย่างที่สุด

'หึ นางแพศยานี่   งามซะจนทำให้คู่หมายของข้าต้องใจได้ขนาดนี้     แล้วถ้าต่อไปนี้ความงามของเจ้าหายไปล่ะ!            เจ้ายังจะใช้อะไรยั่วยวนว่าที่สามีของข้าได้อีก'                        เหม่ยลี่คิดอย่างอาฆาตมาดร้าย โดยที่หารู้ไม่ว่าเจ้าชายหย่งคังคู่หมายของตนนั้น              รับรู้และได้ยินเสียงในความคิดของนางอย่างชัดเจน

'ฮ่าๆๆ...  นี่น่ะหรือลูกสะใภ้คนโปรดของเสด็จแม่           งดงามเพียบพร้อมดูสงบเสงี่ยมและจิตใจดีสูงส่ง                  แต่ภายในใจกลับเน่าเฟะน่ารังเกียจ แต่ก็เอาเถอะอยากทำอะไรก็ทำ              เจ้าแสดงละครมาข้าแสดงละครไป คงน่าสนุกไปอีกแบบ         จะยกนางกำนัลคนนี้ให้เป็นเหยื่อของเจ้าก็แล้วกัน เพราะยังไงข้าก็คิดจะหาความสุขจากนางผู้นี้                 แค่ครั้งเดียวอยู่แล้ว  การได้ยินเสียงในจิตใจของคนอื่นได้นี่  มันเป็นความสามารถที่ข้าชอบเสียจริง  เพราะมันน่าสนุกที่ได้รู้ว่าใครคิดอย่างไร         ข้าคิดถูกแล้วล่ะ       ที่ไม่เคยเผยความลับเรื่องนี้ให้ผู้ใดรับรู้แม้แต่เสด็จพ่อและเสด็จแ่ม่'

"โอ้...จริงๆด้วยสิพ่ะยะคะเสด็จแม่             ลูกช่างโชคดีอะไรอย่างนี้ที่กำลังจะได้ว่าที่ศรีภรรยาที่ดีเพียบพร้อมขนาดนี้            ข้าต้องขอบใจเจ้าจริงๆนะน้องหญิงที่เข้าใจและไม่ถือสา      ข้าก็แค่สนุกด้วยชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้นเอง ไม่ได้จริงจังอะไรด้วยหรอก ข้ายกนางให้เจ้าก็แล้วกันนะ ดูแลนางดีๆด้วยล่ะ"