เงารักในพายุ

เสวี่ยไป๋ออกจากบ้านเพื่อมาเดินสำรวจในตัวเมือง     เผื่อว่าจะทราบข่าวอะไรในยุทธภพบ้าง        เพราะแม้ว่าจะวานให้หย่งคังเป็นธุระหาผู้ที่เขาเคยรู้จักในยุทธภพเพื่อสืบถามข่าวเกี่ยวกับจอมมารว่านอี้หาน   แต่ก็ไม่อยากพึ่งเขาอยู่เพียงทางเดียว     จึงหมายที่จะมานั่งในโรงเตี้ยมที่เป็นจุดผ่านสำหรับเหล่าจอมยุทธที่เป็นนักเดินทางผ่านมา  เผื่อจะได้ทราบข่าวอะไรที่สำคัญ           แต่ในระหว่างทางกลับพบเห็นเหตุการณ์ที่มีชายฉกรรจ์สองคน  ยื้อยุดฉุดกระชากเด็กหญิงหน้าตาน่ารักแต่หน้าตาและเนื้อตัวมอมแมม                

"แอ้ๆๆ  แบะๆๆ" เด็กหญิงส่งเสียงดังลั่นออกมา จนทำให้เสวี่ยไป๋รับรู้ได้ทันทีว่าเด็กหญิงเป็นใบ้ เหมือนกับนาง   "เงียบเดี๋ยวนี้นะนังเด็กใบ้!!   ฤิทธิ์มากนัก ยังไงเจ้าก็ไม่พ้นชะตาต้องไปเป็นทาสอยู่แล้ว    ช่วยทำเงินให้ข้าหน่อยก็แล้วกันนะ  น่าเสียดายที่เจ้าเป็นใบ้   ไม่อย่างนั้นพวกข้าว่าจะเอาเจ้าไปขายให้แม่เล้าในหอนางโลมคงได้เงินมากกว่านี้อีก  ฮ่าๆๆ"                      เสวี่ยไป๋จับต้นชนปลายเรื่องราวจนรับรู้ว่าเด็กหญิงคนนี้        มีชะตากรรมเดียวกันกับนางเมื่อตอนยังเล็ก              และดูท่าว่าเด็กคนนี้จะอายุน้อยรุ่นราวคราวเดียวกัน    กับนางในครั้งนั้นด้วย                 เสวี่ยไป๋ใช้วรยุทธเข้าจัดการกับชายฉกรรจ์สองคนนั้นจนพ่ายแพ้และวิ่งหนีไปอย่างง่ายดาย             ด้วยเพราะชายสองคนนั้นไม่ได้เป็นผู้ฝึกวรยุทธ                  เสวี่ยไป๋เข้าไปหาเด็กหญิงส่งยิ้มให้อย่างอ่อนโยน          นางใช้มือไม้ทำท่าทางสื่อสารเป็นภาษาใบ้เพื่อสอบถาม ชื่อของเด็กหญิงตัวน้อย       'เจ้ามีนามว่าอะไร'         เด็กหญิงทำหน้านึกอยู่ชั่วครู่ก็หาไม้มาขีดอักษรลงบนพื้นดินเป็นคำว่า ซูเย่ว             เสวี่ยไป๋ทำท่าทางเป็นภาษาใบ้ถามว่า    'บ้านเจ้าอยู่ไหน ข้าจะไปส่ง'     เด็กหญิงส่ายหน้าอย่างเซื่องซึมสีหน้าเศร้าสร้อย      

เสวี่ยไป๋เปลี่ยนใจจากที่เดิมที           คิดที่จะไปนั่งในโรงเตี้ยมเพื่อสืบหาข่าว        นางแวะไปหาซื้อเสื้อผ้้าเด็กหญิงแล้วพาซูเย่วกลับมาที่บ้าน  พานางไปอาบน้ำทำความสะอาดร่างกาย                         เมื่อชำระล้างร่างกายเรียบร้อยแล้ว             เผยให้เห็นหน้าตาขาวนวลผิวพรรณบ่งบอกว่าเป็นลูกผู้ดีมีสกุล    หน้าตาน่ารักหวานซึ้งได้รูปแต่มีดวงตาเศร้าพาให้น่าเวทนา   นางจัดการหาข้าวปลาอาหารให้เด็กหญิง  ซึ่งเด็กน้อยก็รีบกินด้วยความหิวโหย         'เอ้านี่! ค่อยๆกินก็ได้ไม่ต้องรีบเดี๋ยวติดคอหรอก'    เสวี่ยไป๋ส่งภาษาใบ้พร้อมกับรินน้ำชาส่งให้นาง  หลังจากมื้ออาหารนางยื่นกระดาษเพื่อให้ ซูเย่ว      เขียนบรรยายเรื่องราวของตัวเองออกมา          แล้วก็พบว่าเด็กคนนี้้มีชะตาเดียวกันกับนางเสียส่วนใหญ่  จะต่างกันก็ตรงที่เป็นเด็กที่เป็นลูกติดของบิดาที่แต่งงานใหม่  หลังจากมารดาของนางตายจากไป        ทำให้ซูเย่วต้องถูกแม่เลี้ยงโขกสับโดยที่บิดาให้การปกป้องไม่ได้                 เพราะครอบครัวใหม่คือตระกูลใหญ่ที่มีฐานะสูงกว่า จึงต้องเกรงใจและปล่อยให้บุตรสาวถูกรังแก        และต่อมาก็ถูกแม่เลี้ยงแอบว่าจ้างให้ชายฉกรรจ์สองคน       ที่เป็นนักค้าทาสนำตัวนางไปขายโดยที่บิดาของนางไม่ทราบเรื่อง            จนเสวี่ยไป๋เข้าไปขัดขวางและช่วยมาได้สำเร็จ   'เจ้าคงไม่อยากกลับบ้านไปหาบิดาอีกแล้วใช่หรือไม่'              ซูเย่พยักหน้า   เสวี่ยไป๋เขียนข้อความลงในกระดาษบอกกล่าวกับเด็กหญิง     'เจ้าเป็นใบ้และมีชะตากรรมคล้ายกันกับข้า           ข้านามว่าเสวี่ยไป๋มีความหมายว่าหิมะขาว ส่วนเจ้าซูเย่ว มีความหมายว่าดวงจันทร์ที่งดงาม  เจ้าก็ไม่มีที่ไป    เจ้ามาเป็นน้องสาวบุญธรรมของข้าดีหรือไม่'    'ได้หรือเจ้าคะ เจ้าค่ะข้าตกลง       พี่เสวี่ยไป๋งามเหมือนนางฟ้าเลย  ข้าไม่มีพี่น้อง    ข้าอยากมีพี่สาวงดงามอย่างพี่เสวี่ยไป๋เจ้าค่ะ'            'ที่นี่มีห้องอยู่อีกห้องหนึ่งยังว่างข้ายกให้เป็นห้องนอนส่วนตัวของเจ้าดีหรือไม่'        เสวี่ยไป๋พาเด็กน้อยไปดูห้อง        ซูเย่วพยักหน้าด้วยรอยยิ้มยินดี       เสวี่ยไป๋รู้สึกถูกชะตากับซูเย่วพานางออกมาข้างนอกนั่งที่โต๊ะไม้ด้วยรอยยิ้มเบิกบานใจ    ที่ได้พบกับเด็กหญิงที่มีชะตากรรมเดียวกันกับนาง  ส่งผลให้ใบหน้าที่เคยเย็นชาไร้รอยยิ้ม           แปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มที่งดงามอ่อนโยน   จนทำให้หย่งคังที่มาหาแล้วเห็นเข้าพอดีมองรอยยิ้มนั้นอย่างตะลึงหลงใหลเคลิบเคล้มราวกับเวลาหยุดนิ่ง         ในยามที่เทพธิดาหิมะของเขามีสีหน้าเย็นชาไร้รอยยิ้ม    ก็งดงามราวกับหิมะขาวในยามต้องแสงแดดที่งดงามเยือกเย็นราวกับเทพธิดาหิมะ     แต่ในยามที่นางแย้มยิ้มอย่างอ่อนโยนกลับยิ่งส่งให้นางงามราวกับดอกไม้ในยามหลังฝนโปรย          ที่งดงามสดชื่่นจนเขารู้สึกว่าหากนางจะยิ้มให้เขาแบบนี้บ้าง   จะให้เขาทำอย่างไรเขาก็ยินดีที่จะทำทุกอย่าง       แต่ดูท่าว่าความหวังของหย่งคังจะยังห่างไกลจากความเป็นจริงอยู่มาก             เพราะเพียงแค่เสวี่ยไป๋เห็นเขาเดินเข้ามาหาก็หุบรอยยิ้มและมีสีหน้ากลับไปเย็นชาดังเดิม    "เด็กคนนั้นใครน่ะ"          'น้องสาวบุญธรรมของข้า ซูเย่ว      นางคือเด็กหญิงที่มีชะตากรรมเดียวกันกับข้าตอนยังเด็กและที่สำคัญนางเป็นใบ้เหมือนกันกับข้าด้วย       นางไม่มีที่ไปข้าจึงให้นางมาเป็นน้องสาวบุญธรรมของข้า'