เงารักในพายุ

วิชาหุ่นแทนตัวคืออีกหนึ่งวิชาประจำตัวของนางแอ่นเหินลม  ใช้ในการล่อลวงศัตรูให้สับสนเพราะจะมีรูปลักษณ์ภายนอก ที่เหมือนกับตัวจริงอย่างไม่ผิดเพี้ยนและยังสามารถควบคุม   ด้วยเสียงขลุ่ยให้ขยับเคลื่อนไหวไปตามเสียงดนตรีที่ผู้ใช้สั่ง   แต่แม้ว่าจะมีลักษณะภายนอกเหมือนตัวจริงอย่างไร  แต่ในยามต่อสู้ ประสิทธิภาพในการต่อสู้จะด้อยกว่าตัวจริงอยู่หนึ่งเท่าตัว  ดังนั้นประโยชน์ในการใช้ก็มีแค่ลวงตาให้ศัตรูเชื่อว่าเป็นตัวจริง  อาจใช้ต่อสู้ประวิงเวลาในยามที่ต่อกรกับศัตรูที่แข็งแกร่ง  หรือใช้หลอกล่อเพื่อให้หุ่นนำล่องออกไปสู้    ก่อนที่ ตัวจริงจะเผด็จศึก  และในยามนี้เสวี่ยไป๋ก็คิดจะใช้วิชานี้กับหย่งคัง จุดประสงค์ ก็เพื่อประการที่หนึ่งลองวิชา  และประการที่สองที่สำคัญคือนางต้องการจะลองใจของบุรุษชั่วช้า เห็นแก่ตัวผู้นี้  ว่าคำรักที่หมั่นหยอดให้นางได้ยินอยู่ประจำนั้นเป็นแค่คำลวงตามประสาชายเจ้าชู้  ที่มีไว้ลวงหลอกให้หญิงสาวหลงกลยอมมอบใจให้  หรือรักและจริงใจกับนางจริง  เพราะมันสำคัญมากกับการที่นางต้องพึ่งพาเขาสำหรับงานใหญ่ที่สำคัญ   ที่นางไม่อาจสู้ด้วยลำพังคนเดียวได้  และหากว่าที่พึ่งเพียงหนึ่งเดียวที่นางหวังพึ่ง   ไม่ได้รักนางจริงก็จะได้เตรียมการรับมือว่า  อาจถูกเขาหักหลังได้ทุกเมื่อ  แต่หากว่าเขารักและจริงใจกับนางจริง  นางก็จะได้ใช้ประโยชน์จากความรักความลุ่มหลงที่เขามีให้ มาเป็นเครื่องมือ  เพราะนางรู้ดีว่าในยามที่มนุษย์ตกอยู่ในห้วงของความรัก     มันมีอำนาจมากพอที่จะทำให้ผู้คนหูตามืดบอด จากฉลาดก็กลายเป็นโง่งม และหากว่านางจะใช้ความรักที่เขามี   มาเป็นทั้งเครืองมือต่อสู้กับศัตรูและเกราะป้องกันชั้นดีให้กับตัวนางเอง   นางไม่ได้รักเขาและยังรู้สึกชิงชังความเห็นแก่ตัวและใจทมิฬของเขา    แต่นางก็พร้อมที่จะใช้ความรักของบุรุษชั่วช้าคนนี้เพื่อตัวนาง  เพียงแต่จำเป็นต้องทดสอบให้รับรู้ความรู้สึกที่แท้จริงของอีกฝ่ายเสียก่อน

หย่งคังออกจากวังมาหาเสวี่ยไป๋เหมือนอย่างเคย        ด้วยอารมณ์ความคิดถึงโหยหาอยากที่จะพบหน้า              และใกล้ชิดนางอยู่ทุกวันยิ่งได้ใกล้ชิดได้ครอบครองนาง   หัวใจของเขาก็ยึดติดแต่เพียงนาง       หย่งคังเข้ามาในบ้านเดินตรงไปที่ห้องนอนเพื่อหวังได้พบกับนางฟ้าใบ้ที่เขาโหยหา    แต่ก็ต้องได้พบกับภาพอันน่าตกใจ       เพราะสิ่งที่เขาเห็นคือร่างบางของเสวี่ยไป๋นอนอยู่บนเตียงร่างของนาง         ชุ่มโชกไปด้วยเลือดเต็มตัวที่เปรอะเปื้อนไปที่เตียง     ร่างกายของเขาสั่นสะท้าน  หัวใจบีบรัด เขารีบวิ่งไปที่เตียงด้วยอาการลนลาน   ทำอะไรไม่ถูกละล่ำละลัก ตะโกนอย่างบ้าคลั่ง     "เสวี่ยไป๋!!  ...ไม่นะไม่จริง  มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น  ลุกขึ้นมาพูดกับข้าสักคำสิ        ได้โปรด...อย่าทิ้งข้าไปนะข้ารักเจ้า       จากที่คร่ำครวญแปรเปลี่ยนเป็นตะโกนด่าทออย่างเสียสติ    สวรรค์! หากท่านอยากลงโทษคนชั่วช้าอย่างข้าก็ทำวิธีอื่น!    ท่านลิขิตให้ข้าได้พบและรักนาง  แล้วคิดจะพรากนางไปจากข้าหรือ!   หากจะทำอย่างนี้ก็มาเอาชีวิตข้าไปด้วยเลยสิ!"

'วิชาหุ่นแทนตัวของข้า  ได้ผลลัพธ์เป็นที่น่าพอใจดีจริงๆ'    เสียงในใจเอ่ยขึ้น พร้อมร่างบางอันงดงามปรากฏตัวออกมาจากหลังม่าน   หย่งคังที่กำลังตะโกน อย่างบ้าคลั่ง ตกตะลึงค่อยๆลุกยืนขึ้น        วิ่งโผเข้ากอดร่างของเสวี่ยไป๋แน่นอย่างต้องการจะยืนยันว่าเขายังมีนางอยู่จริงๆ    "เสวี่ยไป๋... เจ้าจริงใช่หรือไม่  เจ้ายังอยู่กับข้า...ข้ายังไม่ได้เสียเจ้าไปจริงๆใช่ไหม"  ชายหนุ่มร้องไห้โฮออกมาอย่างสิ้นความอาย        กอดร่างบางของนางไว้ราวกับกลัวว่านางจะหายไป      เสวี่ยไป๋กอดตอบร่างของหย่งคัง    ลูบไปที่ศรีษะราวกับมารดากอดปลอบบุตร             

พร้อมกับส่งเสียงขึ้นในใจอย่างเรียบเรื่อยเย็นชา    'ข้าขอโทษนะที่ทำให้ท่านตกอกตกใจไป          ข้าแค่อยากลองทดสอบวิชาที่อาจารย์เคยสอนข้าไว้น่ะ    ที่ท่านเห็นเรียกว่าวิชาหุ่นแทนตัว     ใช้โดยการนำหุ่นดินชนิดพิเศษนำมาร่ายคาถาจนรูปร่างของหุ่นแปรเปลี่ยนจากเล็ก      กลายร่างเป็นเหมือนกับตัวผู้ใช้โดยหุ่นจะแปรเปลี่ยนเหมือนกับผู้ร่ายคาถาราวกับคนเดียวกัน       สามารถใช้ล่อลวงศัตรูให้สับสน  ศัตรูที่ข้ากับท่านต้องต่อกรด้วยคือเจ้ามารฝ่ายอธรรมที่มีฝีมือสูงส่ง จนข้ากับท่านอาจไม่สามารถปะทะตรงๆด้วยได้         จำเป็นต้องมีแผนการรองรับเอาไว้บ้าง               และบางทีวิชานี้ก็อาจมีประโยชน์ในการนี้          ในเมื่อมัันสามารถทำให้ท่านเชื่อว่าเป็นร่างของข้าจริง     แสดงว่ามันตบตาคนได้จริง'

"งั้นหรือ...ดีแล้วล่ะดีจริงๆ   หุ่นเหมือนกับเจ้ามากจนข้าเชื่อว่าเป็นเจ้า"     หย่งคังเอ่ยด้วยน้ำเสียงปิติสั่นเครือ     'ท่านไม่โกรธข้าหรือ   ที่ข้าหลอกท่านทำให้ท่านต้องตกใจน่ะ'                "ข้าไม่โกรธ...ขอแค่เจ้าไม่เป็นไรและยังอยู่กับข้าก็ดีที่สุดแล้ว    เจ้ารู้หรือไม่เมื่อครู่หัวใจข้าแตกสลายเจ็บปวดจนคลั่ง           ในชีวิตนี้ข้าไม่เคยกลัวอะไรมาก่อน       แต่เมื่อครู่ข้ากลัวว่าจะเสียเจ้าไปจริงๆ  ขอบใจนะที่ยังอยู่กับข้า  ข้าไม่โกรธหากเมื่อครู่เป็นแค่เรื่องลวง แต่ข้าคงทำใจไม่ได้หากมันเป็นเรื่องจริง  เสวี่ยไป๋เทพธิดาหิมะของข้า  ข้าอาจไม่ใช่บุรุษที่ดี ข้าชั่วช้าเห็นแก่ตัว            และพร้อมจะทำเรื่องร้ายใส่ใครก็ได้โดยไม่รู้สึกผิด  แต่ข้ารักเจ้านะได้โปรดอยู่กับข้า   ข้าขาดเจ้าไม่ได้จริงๆ"

'เหตุการณ์เมื่อครู่นี้เป็นของปลอม          แต่ไม่มีอะไรรับประกันได้หรอกว่ามันจะไม่เกิดขึ้นจริงๆ   ในเมื่อข้าคือคนที่มีเลือดเนื้อ      มีแค่ชีวิตเดียวและมีศัตรู     หากท่านอยากให้ข้าอยู่ด้วย   ท่านจะปกป้องข้าได้หรือไม่ล่ะ'

หย่งคังโอบประคองใบหน้าเย็นชาของเสวี่ยไป๋    สบตาและกล่าวด้วยน้ำเสียงมั่นคงหนักแน่น   "ข้าจะไม่ยอมให้ใครมาทำอะไรเจ้าเป็นอันขาด  ข้าพร้อมจะกำจัดใครก็ตามที่คิดร้ายต่อเจ้า    เหตุการณ์เมื่อครู่นี้เป็นเหมือนกับฝันร้ายและมันทำให้ข้าได้รู้ว่าหากต้องเสียเจ้าไปข้าคงอยู่ไม่ได้   ไม่ว่าจะต้องทำอย่างไรข้าจะทำทุกอย่างเพื่อให้เจ้าอยู่กับข้า"