ทะเลเลือดแห่งความทรงจำ

ตอนนี้ก็ผ่านมาหลายเดือนแล้ว ดูเหมือนว่า ทุกสิ่งทุกอย่างจะดีกว่าที่ผ่านมามาก น้ำทะเลเริ่มอยู่ในระดับปกติแล้ว ไม่มีน้ำท่วมที่พื้น ไม่มีสึนามิ มาหลายเดือนแล้ว ทุกคนดูดีใจกว่าที่ผ่านมามาก ซึ่งในวันนี้ฉันก็ถูกคุณกีน่าใช้ให้ไปหอสมุดเป็นเพื่อน ชิลโน่ และลิลิน เพราะเธอนั้นมีนัดฝึกดาบกับลีน่าซึ่งเป็นพี่สาวฝาแฝดของเธอ  พวกเราทั้ง3เดินไปจนถึงหอสมุด แล้วทั้งสองคนก็วิ่งไปที่มุมหนังสือนิทาน ส่วนตัวฉันก็เดินวนอยู่ในหอสมุด จนเจอกับหนังสือเล่นหนึ่ง ซึ่งน่าจะนิทานปรัมปราแต่ชื่อของมันนั้นเหมือนจะดึงดูดความสนใจของฉันมาก

"เรื่องเด็กชายกับอาณาจักรใต้ทะเล    งั้นเหรอ"ฉันลองเปิดเข้าไปดูในหนังสือก็เห็นแค่ตัวหนังสือเพียงเล็กน้อยกับรูปภาพ ฉันจึงเริ่มอ่านมันดู

"การครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเด็กผู้ชายสองคนเป็นพี่น้องกันทั้งคู่กำลังจะจมน้ำแต่เด็กชายผู้เป็นน้องนั้นขึ้นมาจากน้ำได้ ส่วนคนพี่นั้นตกลงไปใต้น้ำ แต่เขากลับฟื้นขึ้นมาในห้องๆหนึ่ง และเขาก็ได้พบกับ ผู้หญิงผมสีฟ้า ที่มีดวงตาสีทองจ้องมาที่เขาพร้อมกับยิ้มอย่างอ่อนโยน กับเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆที่มีผมสีฟ้าอ่อนเหมือนท้องฟ้า แต่ดวงตาของเธอนั้นกลับเป็นสีแดง "ฉันชื่อมาเรีย ส่วนเด็กคนนี้ คือ ทรอย เป็นลูกสาวของฉันนะ"มาเรียผู้เป็นแม่ยิ้มอย่างอ่อนโยน "ฉะ...ฉันชื่อ โฟเซโฟน่า ทรอย ยะ...ยินดีที่ได้รู้จัก"เด็กหญิงคนั้นพูดอย่างอายๆ อาจเป็นเพราะว่าเธอไม่เคยเห็นคนบนพื้นดินมาก่อน "ครับ ผมชื่อเรนยินดีที่ได้รู้จักครับ"เด็กผู้ชายคนนั้นดูท่าทางเหมือนกำลังทุกข์ใจในเรื่องอะไรบางอย่าง "เธออยากกลับบ้านไหม"มาเรียถามขึ้น"ไม่ผมไม่อยากไปที่นั้นอีกแล้ว!"เขาพูดก่อนจะร้องไห้ออกมา แต่มาเรียกลับไม่พูดอะไรแต่บอกให้เขาอยู่ที่นี้ได้ และท่าอยากกลับบ้านเมื่อไร เธอจะไปส่งเอง และหลังจากนั้นไม่นานทรอยและเรนก็เป็นเพื่อนกัน แต่ปล้ว เธอก็ต้องจากที่นี่ไป เพราะ หมอดูได้ทำนายไว้ว่า เธอไม่สามารถอยู่ในอาณาจักได้เกิน10ปี เพราะ ดวงตาสีแดง สำหรับคนที่นั้นหมายถึงปีศาจและความโชคร้าย เธอจึงเดินทางขึ้นไปบนผิวน้ำ แต่ก่อนไปเธอได้ให้สัญญากับเรนไว้ว่า"ช่วยอยู่ที่นี่ อย่าทิ้งแม่ไปน่ะ แล้วสักวันฉันจะกลับมา" แต่ถึงอย่างงั้นหลังจากนั้นอีก6ปี เธอก็ได้ลงมาใต้ทะเลเพื่อเยี่ยมเยียนในที่ที่เธอเคยอยู่ แต่ว่ากลับไม่พบมันเสียแล้ว เธอพยายามตามหาแม่ เรน และทุกๆคนที่เคยอยู่ในอาณาจักร แต่กลับไม่เจอใครสักคน จบ!" 

ฉันอ่านนิทานนี้จนจบ แต่ก็ไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง และสอ่งที่สงสัยในตอนนี้ คือ "ทำไมตัวละครในเรื่แงนี้ถึงคลายครึงกับฉันจัง"