ลมรักอสูร

เมื่อเเสงสว่างหายไปเมริล่าถึงกะตกใจ ทางเดินที่มืดมิดกับอากาศที่เย็นเชียบ
 
"ทำไมมันมืดแบบนี้นะ ท่านพี่ตอนที่เราเข้ามามันเพิ่งเทียงเองไม่ใช่รึ" เมริวล่าถามเมริซาพลางเอามือมาเกาะแขนไว้แน่น
"พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน เจ้าจับมือข้าไว้นะ" เธอเองยังหวาดๆกับทางเดินที่มืดนี้อยู่ในใจ "เราเดินไปเลื่อยๆก่อนแล้วกัน"
ตลอดการเดินทางเมริซาและเมริวล่ายังไม่รู้ว่าที่นี้เป็นที่ไหน และยังไม่พบเจอสิ่งใดที่ชี้ทางกลับบ้านให้พวกเธอเลย
"ท่านพี่ท่านได้ยินเสียงอะไรหรือไม่" เมริวล่ารู้สึกว่าตลอดทางที่มาเหมือนมีใครค่อยดูอยู่ตลอดเวลา
"เจ้าระแวงไปเองรึเปล่า" เธอรู้ว่ามีแน่ แต่ไม่อยากให้น้องรู้สึกกลัว
"งั้นหรอ ท่านพี่ข้าว่าเราไปนั้งพักใต้โขดหินข้างหน้าดีไหม " เมริวล่าถาม เพราะรู้สึกว่าเดินมานานมากจนเมื้อยไปหมด
"ได้แค่พักนะ เจ้าห้ามหลับนะเจ้าขี้เซานอนที่หนึ่งตื่นยาก" เมริซาทำจมูกหย่นใส่น้องสาว กว่าเธอจะปลุกเมริวล่าได้ นานเสียกว่าอะไร "เดี่ยวพี่ไปหาฝืนแถวๆนี้มาจุดให้ก็แล้วกัน จะได้หายหนาว ขอย้ำอีกที่ว่าห้ามเจ้าหลับ มีอะไรให้เรียกข้าดังๆนะ" แล้วเธอก็เดินไปหาฝืนบริเวรใกล้
"ท่านบอกว่าห้ามข้าหลับแต่ท่านไม่เห็นสภาพข้าบ้างหรอ" เมริวล่าบ่นพรึมพร่ำแล้วพร่อยหลับไป
ที่นี้ที่ไหนกัน เมริซาคิดพลางเก็บฝืน เมื่อเงยขึ้นมากลับเห็นตาสีแดงฉานจ้องมองมาทางเธอนับหลายสิบคู่ เอาแล้วไง!! เธอรีบวิ่งกลับไปทางเมริวล่าอย่างรวดเร็ว แต่ก้ไม่ทันหมาป่าตัวใหญ่(กว่าเมื่อตอนกลางวัน)กระโดดลงมาตะครุบร่างของเธอไว้  และมันเตรียมขย่ำคอเธอ!!
"อย่านะ!!!" เมริซาร้องอย่างสุดเสียง
"หยุด!!" เสียงที่แฝงไปด้วยความเหี้ยมโหด และความเเข็งกร้าว ทำให้หมาป่าลงไปจากตัวเธอและปล่อยให้เธอนอนอยู่กับพื้น
"เจ้าไม่คิดจะลุกขึ้นรึ" คนถามเห็นว่านอนอยู่นาน
เมริซาค่อยๆลุกขึ้นอย่างช้าและสั่นกลัว นางค่อยหันมาแล้วกล่าว "ขอบคุณท่านมาก" แต่ยังไม่ทันกล่าวจบนางก็ซุดลงไปนอนกับพื้นอีกครั้งเพราะความเหนื่อยและอาการตกใจเมื่อครู่ทำให้เธอสลบลงไป
"เจ้า!!" เขารีบเดินไปหาเธอเพื่อดูอาการแต่เมื่อพลิกมาดูทำให้เขาได้เห็นใบหน้าอันงดงามของเธอ ปากสีแดงระเรื่อ ผมสีดำเงายังที่ปีศาจตนไหนจะมี ผิวขาวผ่องดุจดังหิมะ เนียนจนหน้าสัมพัส ภายนอกเป็นเช่นนี้ เเล้วด้านในหละ เขาคิด
"ซาเอล ทางนี้ก็มีอีกคนหนึ่ง" โซเอลพูดกับพี่ชายของตนพลางชี้ไปที่เมริวล่า
"พากลับไปที่ปราสาท โซเอลเจ้าพานางขี้นม้าของเจ้าได้ไหม ข้าจะพาคนนี้ขึ้นม้าของข้า"
"ได้ ท่านพี่" ตลอดทางไปยังปราสาท โซเอลได้พิจารณารูปร่างและใบหน้าของผู้หญิงที่เขาพามาด้วย ใบนางงาม ปากสีชมพู จมูกนิด และลำคอระหงส์ ผิวขาวเนียน เขาคิดในใจนางเป็นใคร ทำไมไม่เหมือนปีศาจที่เคยเห็น โซเอลทำได้เพียงเก็บความสงสัยเอาไว้ในใจ
เมื่อถึงปราสาทซาเอลได้บอกให้เลดี้เจนเอาน้ำร้อนมาเช็ดตัวให้นางทั้งสอง
"ปีศาจอะไรกันเนี้ย ไม่เห็นมีเมื้อก เกร็ด ฟัน หางหรือปีกเลย ไปเก็บไว้ตรงไหนนะ" เลดี้เจนพยายามพลิกตัวน่างเพื่อดูว่านางซ่อนไว้ตรงไหน
"เลดี้เจน ข้าเองก็สงสัยเหมือนกัน ไม่งั้นคงไม่เก็บมาหรอก เพราะถ้าเป็นปีศาจทั่วไปเห็นข้าก็คงก้มหมอบ แต่นางกลับวิ่งหนีส่วนอีกคนโซเอลบอกว่าปลุกเท่าไรก็ไม่ตื่นแต่หัวใจนางยังเต้นอยู่เลยพามาด้วย" ซาเอลว่าพลางคิดถ้าไม่ใช่ปีศาจแล้วเจ้าเป็นตัวอะไรกัน
"ซาเอล พวกนางตื่นรึยัง" โซเอลเดินมาด้วยท่าทางสงสัย
"คงอีกสักพัก"
"เมริวล่า" เมริซาสะดุงตื่นพลางเรียกน้องสาวของตน
"เจ้าพูดว่าไงนะ" ซาเอลถามคนเพิ่งตื่นยังงงๆ
"ที่นี้ที่ไหนกัน แล้วท่านเป็นใคร" เมื่อหันไปมองหนุ่มที่ช่วยชีวิตตนไว้ก็ถึงกับอึ้ง ใบหน้าคมคาย ดวงตาสีฟ้าที่ดุดัน จมูกโด่งเป็นสัน " เมริวล่า!! ตื่นสิตื่น ท่านบอกข้าได้รึไม่ที่นี้ที่ไหน" หันไปถามนัยตาดุดันคู่นั้นพลางปลุกน้องด้วยวิธีที่ตนทำทุกเช้าเพื่อให้น้องสาวผู้ขี้เชาตื่น
"เจ้าทำอะไรน่ะ"
"ปลุกน้องข้านะสิ จะบอกข้าได้รึยังว่าที่นี้ที่ไหน"
"ที่นี้คือ โลกปีศาจ ข้าชื่อซาเอล นั้นน้องชายข้าชื่อโซเอล ที่ๆเจ้าอยู่ตอนนี้คือปราสาทของข้า" ซาเอลว่าพลางมองไปที่เธอ
"ละ โลกปีศาจ เจ้าล้อข้าเล่นหรอ ข้าไม่ใช่เด็กนะ" เธอคิดว่าพวกเขาหลอกเธอเพื่อให้เธอกลัว
"ที่นี้คือโลกปีศาจจริงๆ เจ้าละเป็นใครมาจากไหนเป็นปีศาจชั้นไหน"โซเอลถามด้วยความไม่ไหวใจ
"ข้าชื่อ เมริซา และนี้น้องสาวข้า เมริวล่า พวกข้าเป็นมนุษย์ ได้โปรดปล่อยพวกข้าไปเถอะ พวกข้าไม่ได้คิดปองร้าย พวกข้าหลงทางเข้ามา"
"มนุษย์!!!" โซเอลและซาเอลพูดพร้อมกันอย่างตกใจพลางมองหน้ากัน
"ท่านไม่ใช่ปีศาจจริงๆใช่ไหม" เธอถามพลางคิดในใจขอให้ไม่ใช่
"ผิดแล้ว ข้าเป็นปีศาจ แถมเป็นราชาปีศาจเสียด้วย" พูดพลางแยกเขี้ยวให้ดู และเดินเข้ามาหาอย่างช้าๆ
"อะไรน่ะ!!" เมริวล่าสะดุ้งตื่นเพราะได้ยินคำว่าปีศาจ
"ได้โปรดปล่อยพวกเราไปเถอะ" เธอถึงกับตกใจร้องไห้เพราะกลัวพลางดึงน้องเอาไว้ด้านหลัง
"ข้าไม่ทำร้ายเจ้าหรอก เพียงแต่ว่าข้าเพิ่งเคยเห็นมนุษย์ผู้หญิงเป็นครั้งเเรก แค่อยากศึกษาพวกเจ้าดูก็แค่นั้น" เขาเดินเข้าไปจนห่างจากร่างกายของเธอเพียงฝ่ามือ และจองมองมายังดวงตาของเธอ "ได้ไหม"
"ท่านพี่จะดีรึ ให้พวกมนุษย์อยู่กับปีศาจอย่างพวกเรา ข้าไม่ไหวใจ" โซเอลมองหญิงสาวมนุษย์อย่างไม่ไหวใจ
"พี่กับข้าไม่เคยทำร้ายใคร" เมริวล่า มองคนที่พูดอย่างไม่ชอบใจนัก หน้าตาดีแต่ปากหมาชะมัดเลย
"หากท่านต้องการศึกษาเพียงเปลือกนอก ข้าไม่ปฎิเสท แต่ท่านต้องสัญญาว่าจะไม่ทำร้ายข้ากับน้องสาวของข้า ท่านสัญญาได้หรือไม่" เมริซาจ้องมองไปยังดวงตาน้ำทะเลอย่างจริงจัง
"ข้าให้สัญญาด้วยเกียจติของราชาปีศาจ"เขาพูดพร้อมจ้องมองดวงตาสีฟ้าของเธอ
"แล้วเจอละสัญญารึไม่" เมริวล่าหันไปถามโซเอล
"ก็ได้ข้าสัญญา" แต่สายตากับมองไปทางอื่น
"เป็นอันตกลง เลดี้เจน ไปจัดห้องนอนสำหรับผู้หญิงให้สองห้อง"
"ไม่ข้าต้องนอนกับนอนของข้า"
"ชูว เจ้าไม่มีสิทธิเลือก"
 
 
เผด็จการตั้งแต่ยังไม่เริ่ม จะรอดไหมเนี้ยยยย