ลมรักอสูร

"โลกมนุษย์และโลกปีศาจ ได้อยู่ขนานกัน กั้นกันเพียงประตูมิติเท่านั้นที่สามมารถก้าวข้ามจากโลกปีศาจไปยังโลกมนุษย์ หรือมนุษย์ไปยังโลกปีศาจได้ แต่ถึงยังนั้นประตูข้ามมิติก็ยังไม่มีผู้ใดค้นพบ หรือถ้าหากก้าวผ่านไปแล้วก็ไม่แน่ว่าจะกลับมาได้อีก

ตามตำนานประตูมิติ อาจจะอยู่ในป่าลึกหรือ ทะเลกว้าง ไม่มีอะไรเเน่ชัด"

"ท่านแม่ข้าเชื่อนะว่าประตูมิติมีอยู่จริง แต่ถ้าเราหาพบละท่านแม่เราจะทำอย่างไร" เมริซาถามด้วยความอยากรู้

"ตามตำนานไม่มีใครรู้จะ แต่ก่อนที่พวกเขาจะได้ไปต้องมีเหตุให้เข้าไปเสมอ รู้ตัวอีกที่ก็อยู่โลกปีศาจไปแล้ว"

"แล้วพวกเขารอดกลับมาได้อย่างไรท่านแม่" เมริวล่าถามอย่างสงสัย

"หลังจากนั้นสิบปี พวกเขาก็กลับออกมา เมื่อผู้คนถามเขาก็บอกว่าเขาได้ไปแค่หนึ่งวันและสภาพของพวกเขากลับไม่แก่ลงเลยสักนิ พวกเขาไม่ยอมเล่าสิ่งที่เกิดขึ้นในโลกปีศาจบอกเพียงแต่ว่าปีศาจปล่อยพวกเขากลับมาแล้วก้ปิดปากเงียบกันทุกคน เรื่องจบแค่นี้และจ้ะ เอาหละไปนอนได้แล้วเด็กๆดึกแล้ว"  แม่พูดพร้อมห่มผ้าแล้วจูบหน้าผากของลูกสาวทั้งสอง

20 ปีผ่านไป

  "ท่านพี่รอข้าด้วยสิ เดินไวจังเลย" เสียงของผู้เป็นน้องบ่นมาจากด้านหลังทำให้คนเป็นพี่อดขำไม่ได้

"เจ้านั้นหละที่เดินช้ามั่วแต่เดินชมนกชมไม้ นี้พวกเรามาซักผ้านะ ไม่ได้มาเที่ยว" เมริซาไม่วายบ่นน้องสาวของตน ตั้งแต่ท่านแม่เสียไปก็เหลืออยู่สองคน บ้านของเธออยู่ในหุบเขาดังนั้นที่ซักผ้าก็มีแต่ที่นั้นตกซึ้งอยุ่ลึกเข้าไปอีก  เธอและน้องสาวต้องเดินเข้าไปทุกวันเพื่อตักน้ำ และเก็บสมุนไพร จากป่า แต่วันนี้พวกนางมาซักผ้า

"ท่านพี่อะนี่ข้าให้" พูดจบก็ยื่นดอกไม้ให้คนเป็นพี่

"เจ้าเนี้ย เก็บดอกไม้ทุกวันเลยนะ ไปรีบเดินเถอะอีกเดี้ยวคงถึงแล้ว" พอถึงที่ซักผ้าเธอก็ให้น้องตักน้ำส่วนเธอก็นั้งซักผ้า

"ท่านพี่ โฮ่วววววววววววว" เมริวล่า ทำเสียงเหมือนหมาป่า

"เมริวล่า เจ้าเล่นอะไรของเจอเนี้ยข้าตกใจหมดเลย อย่าเล่นอย่างนี้อีกนะ" เมริซาตกใจจึงเอ็ดน้องไป

"โฮ่ววววว โฮ่ฮฮฮฮ โฮ่ววววววว"

"เอาอีกแล้วนะ ข้าบอกเจ้า... เมริวล่าวิ่งมาๆ เร็วเข้าๆ" เมื่อเมริซ่าจะหันไปเอ็ดน้องกลับเห็นว่าคนที่ทำเสียงไม่ใช่น้องตน กลับเป็นหมาป่าสีดำตัวใหญ่กำลังวิ่งตรงมาหาพวกนาง

"ละ และน้ำหละท่านพี่" เมริวล่าถามขณะวิ่งไปหาเมริซา

"ทิ้งมันไปก่อน ไปเร็ว" เมื่อน้องวิ่งมาถึงเมริซาก็จับมือเมริวล่าแล้ววิ่งเข้าไปในป่าเพื่อหาที่ซ่อนจากหมาป่า

ยิ่งวิ่งเท่าไร เจ้าหมาป่าก้วิ่งตามไม่หยุด พวกนางวิ่งเข้ามาจนลึก เจ้าหมาป่าไม่ยอมลดละความพยายาม

"ท่านพี่ ท่านวิ่งไหวไหม" ขณะที่วิ่งเมริวล่าตะโกนถามพี่สาวไป

"ไหวข้ายังไหวอยู่ เจ้าไม่ต้องห่วงข้าหรอก" ถึงแม้ในใจจะไม่ไหมแล้วก็ตาม แต่ก็ยังบอกไปแบบนั้น

"ท่านพี่ข้าว่าเข้าไปหลบในถ้ำนั้นก่อนเถอะ" เมริวล่าพูดพลางชี้ไปทางถ้ำ

"ก็ดีเหมือนกัน ไป"เมริซาเห็นด้วยกับน้องสาวของตนก่อนจะวิ่งไปเข้าถ้ำไป โดยหารู้ไม่ว่าถ้ำนั้นคือ ประตูมิติที่ผ่านไปยังโลกปีศาจ

เจ้าหมาป่าที่ตามมาถึงยิ้มสะเเยะที่สามารถทำให้มนุษย์เข้าไปในโลกปีศาจของมันได้

"ท่านพี่นั้นเห็นไหมถ้ำมีทางออกอีกด้านด้วย เราออกอีกทางเลยดีไหม ท่านพี่ท่านว่าไง" เมริวล่าเห็นเสียงรำไลที่ปลายถ้ำจึงชี้ให้เมริซาดู

"พี่ว่าก็ดีเหมือนกัน เผื่อหมาป่านั้นมันตามมาทัน" เมริซาตอบน้องไปเพราะคิดว่าหมาป่าตามอาจจะตามพวกเธอมาทัน

เมื่อพวกเธอเดินออกไปก็เกิดเเสงสว่างวาป