ลมรักอสูร

ความเดิมตอนที่แล้ว

"เป็นอันตกลง เลดี้เจน ไปจัดห้องนอนสำหรับผู้หญิงให้สองห้อง"

"ไม่ข้าต้องนอนกับน้องของข้า"

"ชูว เจ้าไม่มีสิทธิ์เลือก"

"เอาหละ มาตกลงกัน ในขณะที่เจ้าอยู่ที่นี้เจ้าต้องไปกับข้าทุกที่ ส่วนเจ้าไปกับโซเอล" เขาว่าพลางชี้นิ้วสั่ง

"ยกเว้นตอนนอนด้วยสิ" เมริซาหันไปค้าน

"โอเคยกเว้นตอนนอน" ซาเอลยกมือยอมแพ้ แต่ใบหน้ากลับยิ้ม

"ท่านพี่จะให้ข้าไปกับเขาจริงหรือ ข้าไม่ไหวใจเขาเลย" เห็นทางท่าของเขาก็ไม่ไว้ใจแล้ว

"ทำยังกับข้าไว้ใจเจ้าอย่างนั้นหละ" คนโดนว่าหันมามองอย่างเชือดเฉือน

"นะ นั้นไงยังทันไปไหนเลย ดูที่เขามองข้าเข้าสิ อย่างกับจะฆ่าข้าให้ตาย" กลัวจริงๆแล้วนะเนี้ย

"เจ้ายั่วโมโหข้าก่อนไม่ใช่รึ!!" เขาเริ่มอารมณ์เสีย แค่ต้องพาไปไหนมาไหนด้วยก็น่ารำคาญอยู่แล้ว ยังจะมา... คิดแล้วโมโหโว้ย

"เจ้าก็หยุดทำหน้าตาแบบนั้นสักทีสิ ข้าให้สัญญาว่าน้องชายข้าจะไม่มีวันทำอะไรเจ้าเด็ดขาดอย่าได้กลัวไปเลย" 

"จัดห้องเสร็จแล้วค่ะ นายท่าน" เลดี้เจนเข้ามาบอกก่อนจะมีศึกใหญ่หลวงกว่านี้

"งั้นพวกเจ้าตามเลดี้เจนไปนะ เลดี้เจนแนะนำกฎการอยู่ที่นี้ด้วยละ" 

"ได้เจ้าค่ะ เชิญตามข้ามาทางนี้" เลดีเจนบอกพร้อมผายมือไปทางขวา 

 ตามทางเดินมืดสนิท มีเพียงแสงจันทร์และตะเกียงที่มือของเลดี้เจนเท่านั้นที่นำทาง

"ทางเป็นนี้เป็นทางไปห้องของพวกเจ้า ส่วนด้านนั้นแต่ห้องขององค์ราชา และพระเชษฐาเท่านั้น ห้ามเข้าก่อนได้รับอนุญาติ เข้าใจรึไม่!!" เลดี้เจนอธิบายพร้อมถาม

"เข้าใจ" หญิงสาวทั้งสองตอบพร้อมกัน

"ดี เดิมตามข้ามา ทางซ้ายคือห้องของเจ้าเมริซา ทางขวาของเจ้าเมริวล่า"

"ข้าจะไปส่งเจ้าก่อนเมริวล่า อย่าออกมาตอนกลางคืนละ มันไม่ดีต่อตัวเจ้าหรอกนะรู้ไหม อะเข้าไปสิ" เลดี้เจนเปิดประตูให้

"ขอบคุณ" เมริวล่าพูดพร้อมเดินเข้าห้องไป

"เลดี้เจนข้ามีบางอย่างอยากถามท่าน" เมริซาถาม

"ว่ามาสิ ถ้าข้าบอกเจ้าได้ข้าจะบอก" เลดี้เจนพูดพร้อมเดินไปยังอีกห้องหนึ่ง

"ราชาปีศาจของท่าน เป็นปีศาจแบบไหนรึ ทำไมเข้ารูปร่างหน้าตาเหมือนมนุษย์" เมริซาถามด้วยความสงสัย

"ราชาปีศาจของข้างั้นรึ เจ้าต้องเรียกท่าว่าท่านราชาซาเอล" เลดี้เจนเปิดประตูให้กับเมริซาพร้อมตอบคำถาม " ราชาซาเอลเป็นปีศาจมังกร ท่านสามารถแปลงร่างได้เปลี่ยนร่างได้เมื่อท่านต้องการ เจ้าถามไปทำไม" เลดี้เจนหันมาถามด้วยความสงสัย

"ข้าแค่อยากรู้ เพราะราชาไม่มอะไรเหมือนพวกท่าน อย่างน้อยพวกท่านก็มี..หางให้ข้าเห็น" เธอพูดพร้อมมองไปยังหางของเลดี้เจน 

"ความสงสัยของเจ้า อาจจะทำให้เจ้ามีอันตราย ถ้ายังไม่อยากตายอย่าคิดจะเดินเล่นในยามวิกาล เข้าใจที่ข้าพูดใช่ไหม!!" เลดี้เจนกดเสียงต่ำและดินเข้ามาหา

"ข ข้าเข้าใจ" เมริซาเห็นท่าไม่ดีจึงรีบตอบออกไป

"ดี ทำตัวเป็นเด็กดีไว้ซะหนูน้อย อย่าทำให้ท่านราชาโกรธเชียวละ ถึงตอนนั้นข้าช่วยเจ้าไม่ได้"

ปัง!! เลดี้เจนปิดประตูเสียงดัง ทำให้เมริซ่าถึงกับสะดุ้ง เห้ออออ เธอถอดหายใจยาวแล้วหันกลับมามองห้องของตน

"สงสัยต้องตกแต่งสะใหม่ ทำไมอึมครึมแบบนี้ เปิดผ้าม้านหน่อยดีกว่า" เธอเดินไปเปิดผ้าม่าน แสงจันทร์ทำให้เธอเห็นภูมิทัศน์รอบๆปราสาท ทุกอย่างดำมืดไม่เว้นแม้แต่ต้นไม้ ทุกอย่างดูโศกไปเสียหมดจะเธอรู้สึกไปด้วย ไปนอนดีกว่า จากนั้นก็โดดขึ้นเตียง อย่างน้อยก็ได้รู้ว่าตำนานที่ท่านแม่เล่ามีอยู่จริง โดยที่เธอประสบมันด้วยตนเอง

"อากาศเย็นจังเลย อุ้ย อุ่นจังผ้านี้ต้องหนามากแน่นๆ" เธออมยิ้มให้กับที่นอนอันใหม่ของเธอ พร้อมหลับตาอย่างเหนื่อยล้าและหลับลงในที่สุด

อีกด้านหนึ่งของห้อง

สาวน้อยเมริวล่าเมื่อเห็นเตียงใหญ่และและห้องกว้างก็เดินดูห้องอยู่สักพัก จบด้วยการกระโดดมานั้งบนเตียงใหญ่แทน

"ห้องที่นี้ใหญ่ก็จริงนะ แต่ตกแต่งไม่สวยเลย มีแต่สีทึบม่น สงสัยต้องแต่งเพิ่มเองระหว่างอยู่ที่นี้ไม่งั้นข้าต้องนอนฝันร้านทุกคืนแน่" เธอพูดพร้อมมองไปรอบๆห้อง ถึงแม้ที่บ้านเธอ ห้องไม่ใหญ่แบบนี้ แต่มันก็ดูมีชีวิทชีวากว่านี้แน่เพราะตกแต่งไปด้วยดอกไม้ที่เก็บจากป่า ถึงเราจะเป็นแค่คนปรุงยาก็เถอะ 

"นอนดีกว่า เหนื่อยเต็มที่และ" พูดจบเธอก็นอนลงและเอาผ้าห่มมาห่ม " อุ่นจัง หลับสบายแน่เลยคืนนี้" เธอเหนื่อยและง่วงเต็มทีเมื่อหลับตาลงก็จมดิ่งสู่นิจทา

 อีกด้านหนึ่งของปราสาท

"ซาเอล เจ้าไว้ใจพวกนางงั้นรึ" โซเอลกล่าวเนื่องจากคัดค้านพี่ชายของตน ทำอะไรไม่ถามกันบ้างเลยไม่ถามไม่เท่าไรดึงเขาเข้าไปทำไมก็ไม่รู้

"โซเอล เจ้าก็เห็นว่าพวกนางไว้ใจได้ สายตาของพวกนางดูจะกลัวพวกเราด้วยซ้ำเจ้าจะกังวลอะไรเล่า" ซาเอลบอกอย่างใจเย็น

"ตะ แต่ข้า" อย่างไม่ทันจะพูดจบก็โดนขัดเสียก่อน

"เจ้าต้องหัดไว้ใจคนอื่นบ้าง พวกนางก็แค่มนุษย์เดินดิน ของเล่นดีๆนี้เอง" ซาเอลยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย

"เจ้าคิดไปคนเดียวเถอะ ข้าจะไปนอน" พูดจบก็เดินออกจากห้องไป

"หึหึ"

ร้ายกาจมากซาเอลลล