รักเเวมไพร์ยัยตัวเเสบ

     วันนี้ฉันอุตสาตื่นเช้ามาทำเค้กให้พี่เอเตอร์เลยนะเนี้ย

ตอนนี้ก็ใกล้ถึงบ้านพี่เอเตอร์เเล้วเค้าจะทำท่ายังไงนะ

ถึงเเล้ว  ไม่มีคนอยู่เหรอเนี้ย เสียงดังมาจากห้องรับเเขก

    พี่เอเตอร์กำลังคุยอยู่กับจีเรีย

"ขวัญ"

"พอดีขวัญผ่านมาทางนี้นะค่ะก็เลยเอาเค้กมาฝาก

ขอตัวกลับก่อนนะค่ะ"

"ขวัญ ขวัญ"

"จีเรียป้อนเค้กให้นะค่ะ" ฉันเดินออกมารู้สึกเเปลกๆทำไม

ฉันถึงพูเเบบนั้นนะ น้ำใสๆไหลออกจากตาฉันนี่ฉันร้องไหล

ให้ผู้ชายเหรอเกรีจความรู้สึกเเบบนี้ที่สุดเลย

     เช้าวันต่อมา

"วันนี้วันอาทิตย์ไม่ไปไหนเหรอลูก"

"ไม่ค่ะ พอดีหนูได้สูตรเค้กมาใหม่จะลองทำดูด้วยนะค่ะ"

"ชอบไปจังเลยนะ ห้อง...."คุณพ่อยังพูดไม่จบฉันก็เดินมา

ทำไมวันนี้รู้สึกหงอยๆยังไงชอลกล

~~~~~ใส่~~~~นี้~~~ทำ~~นู้น~อึ้ย!!!!! เพร้ง~~~!!!

ฉันปาดทุกอย่างที่อยู่บนโต๊ะลงไปที่พื้นเเตกหมด

"วันนี้ไม่มีสมาธิทำขนมเลยเเห๊ะ"

"ทำไมต้องโกหกว่าซื้อมาด้วยละทั้งๆที่ทำเอง"

พี่เอเตอร์มาตั้งเเต่เมื่อไหลฉันไม่ตอบอะไรเเต่ยืนอยู่นิ่งๆ

   พลึบ!!!พี่เอเตอร์จับไหลฉันเอาไว้ทั้งสองข้าง

"อย่ามาจับตัวฉัน"

"พี่ทนไม่ไหวเเล้วพี่พยายามมาหลายครั้งเเล้วเเต่ก็ไม่มีอะไรดี

ขึ้นเลยเเต่กลับเเย่ลงด้วยช้ำ"

"หึ เเค่หลอกให้ฉันรักเพราะความซะใจของตัวเองงั้นสิ"

"หมายความว่าไง ขวัญคิดว่าพี่พูดเล่นเหรอพี่จริงใจกับขวัญนะ"

พี่เอเตอร์ตะคอกใส่ฉันเเบบที่ไม่เคยทำมาก่อนน้ำตาของฉันมัน

ไหลออกมาอย่างหยุดไม่ได้

"ออกไปซะ"

"พี่คิดดีเเล้ว พี่ขอโทดนะขวัญ"

"จะอะไร" ฉึก พี่เอเตอร์ดูดเลือดฉัน 

เพีย!!!!! ฉันตบหน้าพี่เอเตอร์ 

"ถ้าฉันตายจะทำยังไง"

"พี่ไม่ปล่อยให้เธอตายหลอก พี่ขอตัวก่อนนะ"หะ ได้เลือดเเล้ว

ก็ไปหมายความว่าไง โอ้ย!!!เจ็บตรงที่โดนกัดชะมัดเลย

เเผลเริ่มหายเเน่นอนก็ฉันเป็น...คล้ายเเวมไพร์นี่น่า

นอนดีกว่ารู้สึกเหนื่อย เเล้วก็ปวดหัวด้วย

ฟู่!!!!เเล้วฉันก็หลับไป