รักเเวมไพร์ยัยตัวเเสบ
เขียนโดย 
ดินสอสีดำ
วันที่ 12 ธันวาคม พ.ศ. 2558 เวลา 15.43 น.
แก้ไขเมื่อ 17 มกราคม พ.ศ. 2559 19.03 น. โดย เจ้าของนิยาย
13) ป่วย
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความการที่ฉันไม่โกดพี่เตอร์มันเพราะกดต่างหาก
ถึงยังไงฉันก็ไม่มีสิทธโกดอยู่ดีเพราะมันเป็นสัญชาติญาณ
ที่บางครั้งเเวมไพร์จะลืมตัวเพราะฉะนั้นฉันจึงไม่โกด
เเต่ตอนนี้ฉันว่าฉันไปโรงเรียนไม่ไหวเเน่เลยเพราะเมื่อวานโดน
ดูดเลือดไปต้องพักฟื้นสักสองสามวันเเล้วละ
ในห้องทานอาหาร
"ขวัญยังไม่ลงมาอีกเหรอ"พ่อของขวัญถาม
"ยังค่ะคุณท่าน เมื่อเช้าไปเรียกคุณหนูก็ไม่ตอบค่ะ"เเม่บ้านพูด
"เดี่ยวฉันจะขึ้นไปดูนะ ถ้าเอเตอร์มาก็บอกให้รอก่อนน่ะ"
"ค่ะคุณท่าน ตอนเช้าชึ้นไปปลุกคุณหนูก็ไม่ตอบค่ะ"
"ฉันจะจึ้นไปดูนะ ถ้าเอเตอร์บอกรอก่อนนะ"
"ค่ะคุณท่าน"
ก็อกๆๆ ใครมาเนี้ยเเค่เสียงก็จะไม่มีอยู่เเล้วเปล่าพูด
ไม่ไหวเเรงก็ไม่มี เเอ็ด เปิดเข้าเองเลยเเล้วกัน คุณพ่อ
"ขวัญไม่สบายเหรอลูก" ฉันพยักหน้าเล็กน้อย
"วันนี้พักไปก่อนเเล้วกันนะลูก พอดีพ่อมีปะชุมถ้าเป็น
อะไรก็เรียกคนใช้นะลูก"จะเรียกยังไง คุณพ่อลูบหัว
เเล้วก็เดินออกไป นอนต่อดีกว่า
"สวัสดีครับคุณลุง"เอเตอร์พูด
"อ้าว เอเตอร์วันนี้น้องไม่ไปโรงเรียนนะ"พ่อขวัญพูด
"ทำไมละครับ"เอเตอร์ถามด้วยความสงสัย
"น้องไม่สบายนะ อ้าวสายเเล้วเดี่ยวลุงขอตัวไปประชุมก่อนนะ"
"ครับ สวัสดีครับคุณลุง"พ่อของขวัญเดินออกจากบ้านไปเเต่
เอเตอร์ยังไม่ออกเเต่กลับเดินขึ้นไปชั้นสอง
นอนไม่หลับเลยอะ ทำไงดีร้อนตัวไปหมดเลย ตอนนี้ฉันพอลุก
ไหวอยู่ ไปอาบน้ำก่อนเเล้วกัน ฉันถอดเสื้อออกใส่ตระกล้า
เเอ็ด เฮ้ยมีคนมาผ้าขนหนูโชคดีที่ถอดเเค่เสื้อเสื้อในยังไม่ถอด
เเล้วก็ทอนล้างด้วย
"พี่เอเตอร์"มีเเรงขึ้นมาทันทีเลย "เข้ามาได้ไง"
"ประตูไม่ได้ล็อกนี่"
"เเต่นี่มันห้องฉัน จะเข้าก็เคาะประตูก่อนสิ"
"งั้นเหรอ"พี่เอเตอร์เดินมาใกล้ฉัน"เเผลหายเร็วจัง ถ้าเป็นลูกครึ่ง
เเผลก็ไม่น่าจะหายเร็ว หรือว่าเธอ...."
"อะไร ฉันทำไม ฉันจะเป็นอะไรก็เรื่องของฉัน"
"จริงๆเเล้วเธอไม่ได้เป็นลูกครึ่ง เธอเป็นเเวมไพร์ตัวจริง เเต่
เเค่ไม่กินเลือดก็เลยเป็นลูกครึ่ง ใช่ไหม"ฉันอึ่งไปกับคำพูด
ของรุ่นพี่ ภาพในอดีตมันมาอยู่ในสมองฉัน น้ำตาของฉัน
ไหลออกมาอย่างหยุดไม่ได้มันทำให้ฉันหวาดกลัวไปทั้งตัว
"ขวัญเป็นอะไร พี่ขอโทด"ฉันเอามือปิดหูเเล้วนอนลงบนที่นอน
พี่เอเตอร์เอาเสื้อมาคลุมไหลฉันไว้ เเล้วก็นั่งลงข้างฉัน
"วันนี้พี่เอเตอร์ต้องไปโรงเรียนไม่ใช้เหรอ"
"พี่อยู่เฝ้าไขขวัญดีกว่า"
"ไม่จำเป็นพี่เอเตอร์ออกไปเถอะ"พี่เอเตอร์เดินออกไป
ไปอาบน้ำดีกว่า
15 นาทีต่อมาฉันเดินออกมาจากห้องน้ำเเล้ว
กรีด!!!!!!
"กรีดทำไมหูพี่จะเเตกเเล้วเนี้ย"
"กลับเข้ามาทำไม"
"กี่บอกเเล้วไงว่าจะอยู่เฝ้าไขขวัญ"
"ออกไปจากห้องก่อนได้ไหม"พี่เอเตอร์ยิ้มเเล้วก็เดินออกไป
ได้เเต่งตัวสักทีลืมล็อกห้องไปล็อกก่อนดีก่วา กึก เรียบร้อย
เอาไงต่อดี
กึก ๆ ๆ เสียงปะตูพี่เตอร์เเน่นเลย
"ขวัญเปิดประตูให้พี่เดี่ยวนี่นะ"เปิดให้ก็บ้าเเล้วใครจะกล้าเปิด
ถ้าอยู่ดีๆกระโดดกัดคอฉันอีกละมีหวังตายเเน่ๆเลยทำไงดี
"ถ้าขวัญไม่เปิดพี่จะพังประตูเข้าไปนะ"พังประตูเเย่ละ
เปิดก็เปิด เเอ็ด ทำไมรู้สึกเวียนหัวเเบยนี้อะ
พลึบ!!!!!!
ฉันหลับไปตอนไหนเนี้ย โอ้ย ปวดเนิ้อปวดตัวไปหมดเลย
เเต่อาการดีขึ้นเเล้วละตอนนี้พี่เอเตอร์เค้าหลับอยู่เเหละเอามือฉัน
ไปจับไว้ด้วย
"ขวัญฟื้นเเล้วเหรอ"
"........"ฉันมองไปที่นาฬิกา สองทุ่ม หลับไปนานมากเลย
"ดึกเเล้วพี่เอเตอร์กลับก่อนเถอะค่ะ ขอบคุณคะที่มาเฝ้าไข"
"งั้นพี่กลับก่อนนะ"เสียงของพี่เอเตอร์ดูซึมๆ
ช่างเถอะยังไงตอนนี้ต้องทำตัวห่างเหินกับพี่เอเตอร์เข้าไว้
ไม่งั้นหัวใจฉันจะจมอยู่กับอดีตเพราะคำพูดของเค้า
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
