Bully school รักวุ่นๆของเหล่านักเรียนอันธพาล

 
ตอนที่ 2
 
สองสามวันต่อมา
 
โรงอาหาร...
 
“ได้ข่าวพี่แจสเปอร์ไหมมึง”
 
“ข่าวไรวะ”
 
“เอ้า มึงนี่ ก็เขาลือกันให้แซ่ดว่าพี่แจสเปอร์โดนอัดอาการสาหัสจนต้องเข้าโรงพยาบาล”
 
“แล้วใครเป็นคนทำวะ”
 
“จะไปรู้เหรอ”
 
“แหน่ะ แหล่งข่าวมึงมั่วป่าว แค่พี่เขาไม่มาเรียนสองสามวันทำเป็นเรื่องใหญ่กันไปได้ ระดับพี่แจสเปอร์เนี่ยนะจะโดนอัดจนต้องเข้าโรงพยาบาล เป็นไปไม่ได้อ่ะ พี่เขาอาจจะแค่ไปพักร้อนที่ไหนสักแห่งก็ได้ คิดแล้วก็น่าอิจฉาชิบ”
 
เสียงซุบซิบดังแว่วผ่านเข้าหูมาให้ได้ยิน ตอนนี้ผมกับพวกกำลังนั่งกินข้าวอยู่ในโรงอาหารรวมถึงไอ้บัสด้วย พอดีผมอยากจะถามไอ้บัสถึงเรื่องเมื่อคราวก่อนอยู่นานแล้วเลยลากมันให้มานั่งด้วยกัน แต่ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะถามมันตั้งแต่วันที่มันโดนไอ้แจสเปอร์เล่นงานนั่นแหละ แต่ผมก็ใจเย็นพอที่จะรอให้ไอ้บัสมันอาการดีขึ้นเสียก่อนซึ่งตอนนี้อาการบาดเจ็บมันก็ดีขึ้นมาก บาดแผลตามใบหน้าเริ่มตกสะเก็ดแต่รอยฟกช้ำตามเนื้อตามตัวอาจจะยังมีให้เห็นอยู่บ้างแต่ส่วนมากก็จางลงไปบ้างแล้ว ส่วนไอ้เทพไม่ต้องไปพูดถึงหนักกว่าไอ้บัสมันอีกเห็นแล้วฮาจริงๆไม่รู้จะสงสารหรือจะสมเพชมันดี
 
“อ้าวไอ้เทพมึงไม่แดรกข้าวหรอวะ เนี่ยของโปรดมึงเลยนะเว้ย ดูดิไข่เจียวหมูสับห๊อมหอม”ไอ้เนย์ว่าพลางยกจานข้าวที่โปะไข่เจียวหมูสับอาหารโปรดไอ้เทพบุตรขึ้นมาสูดดมหวังจะยั่วน้ำลายอีกฝ่าย
 
“แดรกเหี้ยไรล่ะ มึงดูปากกูก่อนมั๊ย อะ...อ๊ะ..โอ๊ย ซี้ดด”ไอ้เทพสวนขึ้นมาอย่างลืมตัวจนต้องซี้ดปากด้วยความเจ็บทำเอาไอ้เนย์หัวเราะคิกคักสะใจที่สามารถแกล้งไอ้เทพมันได้
 
“บัส”ผมเรียกมันด้วยน้ำเสียงนิ่งๆจนเจ้าตัวสะดุ้งก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามอง
 
“ครับ เฮีย”ไอ้บัสขานรับด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแล้วหลุบสายตาลงต่ำไม่ยอมสบตากับผม
 
อ้อ ผมลืมบอกไป ผมกับไอ้โฟร์ และไอ้เนย์ นั่งอยู่ทางฝั่งเดียวกันโดยไอ้เนย์นั่งอยู่ทางซ้ายมือติดกับมุมโต๊ะตามด้วยไอ้โฟร์แล้วก็ผม ส่วนไอ้บัสนั่งตรงข้ามกับผมตามด้วยไอ้เทพที่นั่งตรงข้ามกับไอ้โฟร์ซึ่งไอ้เนย์จะไม่มีคู่ เข้าใจตรงกันนะ
 
“เห้ยบัส ทำไมมึงหน้าแดงๆวะ อย่าบอกนะว่าไม่สบายอ่ะ”ไอ้โฟร์ถามเหมือนจะรู้สึกเป็นกังวลนิดๆ
 
“ก็คงงั้นอ่ะพี่โฟร์”แต่อีกฝ่ายเพียงแต่หันมาตอบยิ้มๆ
 
 “ไหนเล่ามา เรื่องมันเป็นยังไงทำไมมึงถึงได้โดนไอ้แจสเปอร์ยำเอาซะเละขนาดนี้”ผมส่งเสียงถามไปอีกครั้งไม่สนใจเรื่องห่าเหวอะไรทั้งนั้นแต่มันก็ไม่ยอมปริปากจนไอ้เทพต้องช่วยพูด
 
“เอออ มึงเล่ามาเหอะ มีพวกกูอยู่ทั้งคนจะกลัวห่านไรวะ มึงก็รู้ไม่ใช่หรอว่าพวกกูแมร่งเจ๋งจะตาย(เจ๋งจนใกล้จะตาย)”ไอ้เทพคว้าไหล่ไอ้บัสมาโอบแล้วโยกไปมาสองสามทีเป็นเชิงปลอบ
 
“กะ..ก็ มันมีข่าวลืออ่ะ..เฮีย”ไอ้บัสตอบอึกๆอักๆและมีสีหน้าลำบากใจเล็กน้อย
 
“ข่าวลือ? ข่าวลืออะไร”ผมถามก่อนจะเลิกคิ้วด้วยความฉงนและเพื่อนๆผมเองก็ไม่ได้มีท่าทีต่างไปจากผมซะเท่าไหร่พวกมันต่างก็สงสัยเหมือนกันเลยหันมามองหน้ากันอย่างงงๆ
 
“ก็มีข่าวลืออะว่าพวกเด็กในสังกัดแก๊งเราบางกลุ่มยกพวกไปตีไอ้เด็กแก๊งนู้น(แก๊งมุมมืด)พวกเบื้องบนมันก็เลยโมโห เลยกะจะไล่บี้แก๊งเราไม่ให้เหลือซากแม้แต่คนเดียว”ไอ้บัสเล่าพลางทำหน้าสลดจนเห็นได้ชัด
 
“เฮ้อ ก็เรื่องแค่เนี๊ยะ”ไอ้เทพบุตรว่าก่อนจะถอนหายใจโล่งอกแต่ไม่นานมันก็ทำหน้าตกอกตกใจร้องเสียงหลงจนเกือบจะลืมความเจ็บ
 
“ห๊ะ มึงว่าไงนะ จะไล่บี้พวกกูไม่ให้เหลือซากเลยหรอวะ!”
 
“สัส เรียกประชุมแก๊งด่วน กูจะเค้นถามเรียงตัวเลยว่าไอ้เด็กตัวไหนแมร่งบังอาจมาสร้างเรื่องให้กู ถ้ากูรู้นะ จะกระทืบให้”ผมลุกขึ้นบ้างแต่ก็โดนไอ้โฟร์ห้ามไว้
 
“เฮ้ย มึงๆๆ ใจเย็นๆๆ กูว่ามันอาจจะมีอะไรผิดพลาดก็ได้ นั่งลงก่อนๆ”ไอ้โฟร์พยายามเหนี่ยวชายเสื้อของผมแล้วกระชากเพื่อให้ผมนั่งลง
 
“โฮวววว นี่แก๊งเรากำลังใกล้จะถึงคราวสูญพันธุ์แล้วหรอวะเนี่ย”ไอ้เนย์ครวญคราง
 
“สัส ไม่ใช่เวลามาตลก”ผมด่ามัน
 
“กูไม่รู้หรอกนะว่าข่าวลือมันจะจริงเท็จแค่ไหนเรื่องที่เด็กแก๊งเราไปตีเด็กแก๊งมัน แต่ที่รู้ๆพวกมันคงไม่ยอมปล่อยให้ไอ้คนที่เล่นงานไอ้แจสเปอร์รอดไปได้ง่ายๆแน่ถ้าเกิดว่าพวกมันรู้เข้าว่าเป็นฝีมือใคร และจากที่เห็นว่าแจสเปอร์มันไม่ได้มาโรงเรียนสองสามวันแล้วมันก็คงจะน็อคอยู่ที่โรงพยาบาลจริงๆ และขนาดว่าเป็นแค่ข่าวลือแท้ๆแต่พวกมันก็ยังจะส่งคนมาเล่นงานพวกเรา”ไอ้โฟร์อธิบาย
 
“และตอนนี้พวกมันก็คงกำลังหาตัวการที่ทำร้ายเพื่อนมันอยู่ ซึ่งก็คือมึงไอ้เทพ”ไอ้เนย์เสริมต่อ
 
“หะ เดี๋ยวๆ กูแค่เข้าไปกระโดดถีบไอ้แจสเปอร์มันป่ะ แล้วนี่ก็ช่วยดูสารรูปกูหน่อยจะเดี้ยงอยู่แล้วครับท่าน นู้นๆคนที่ล่อซะไอ้แจสเปอร์ต้องถูกหามส่งโรงพยาบาลน่ะ”ไอ้เทพโวยก่อนจะบุ้ยหน้ามาทางผม ซึ่งผมก็ถลึงตาใส่มันทันทีที่บังอาจมาปัดความรับผิดชอบทั้งๆที่ก็ไปด้วยกันทั้งหมดนั่นแหละ
 
“ก็ถ้ามันเป็นแค่ข่าวลือจริงๆไอ้แจสเปอร์มันจะมากระทืบไอ้บัสทำไมวะ ตามจริงมันก็น่าจะได้ข้อมูลจากปากไอ้พวกที่โดนกระทืบนั่นแหละว่าแก๊งไหนเป็นคนทำมันถึงได้ตามมาล้างแค้นไม่ใช่หรอ หรือมึงจะมีปัญหาส่วนตัวอะไรกับมันโดยที่ไม่ได้บอกพวกกูหะ”ผมหันไปถามไอ้บัสด้วยสีหน้าเครียดๆ
 
“โห เฮีย ผมจะไปมีเรื่องกับมันทำไมล่ะ ผมสู้มันได้ที่ไหน พอๆ พวกเฮียๆเลิกเถียงกันได้ละ เดี๋ยวผมจัดการไปสืบเรื่องให้เองว่าตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”ไอ้บัสบอกปฏิเสธพร้อมกับห้ามทัพให้พวกผมเลิกถกเถียงกัน
 
“เออๆ ได้เรื่องอะไรเมื่อไหร่ก็รีบๆมาบอกพวกกูแล้วกัน”ผมพูดพลางมองหน้าจับพิรุธไอ้บัส แต่มันก็แค่นั่งก้มหน้างุดๆแก้มขึ้นสีชมพูระเรื่อเมื่อโดนผมจ้อง ไอ้นี่!! มันมีพิรุธแหะ
 
“โฮ โฮ  งั้นถ้าพวกมันรู้ว่าเป็นฝีมือของพวกเราถึงตอนนั้นแก๊งเราก็คงจะถูกพวกมันไล่บี้จนสูญพันธุ์ไปหมดสิ้นเลยสินะ  โฮ โฮ ไม่นะ ไม่”ไอ้เนย์ยังคงร้องครวญครางไม่เลิก เห็นดังนั้นไอ้โฟร์เลยจัดการโบกกะบาลเข้าให้หนึ่งดอก
 
“สัส กูเจ็บ” มันเลยหันหน้ามาค้อนไอ้โฟร์พลางลูบหัวตัวเองป้อยๆ
 
“เลิกเพ้อเจ้อ ไอสัส มึงเป็นเหี้ยไรกับคำว่าสูญพันธุ์หะ”ไอ้โฟร์ว่าด้วยน้ำเสียงดุๆ
 
“ครับๆ น้องเนย์ขอโทษครับพี่โฟร์ อย่าดุกูเลย กูกลัวแล้วเนี่ย”ไอ้เนย์ขอโทษขอโพยอย่างไม่จริงจังนักพร้อมกับทำสีหน้าล้อเลียนตอนที่ไอ้โฟร์ไม่เห็น
 
“เออไอ้พี แล้วมึงว่า พวกนั้นจะรู้กันรึยังวะว่าเป็นพวกเราที่อัดไอ้แจสเปอร์มัน”ไอ้เทพถามบ้าง
 
“หึหึ ไม่รู้ดิ แต่ถ้าไอ้แจสเปอร์มันเปิดปากพูดได้เมื่อไหร่ ก็รู้กันเมื่อนั้นหล่ะ”ผมตอบก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปาก พลางคิดในใจว่าอีกไม่นานก็คงจะมีเรื่องสนุกๆให้เล่นล่ะนะ
 
 
 
 
Owen Part
 
โรงพยาบาล..
 
ห้องพักผู้ป่วย VIP..
 
“ไง แจสเปอร์ เจ้าเพื่อนขี้เหงา กูมาเยี่ยมมึงแหน่ะ”ผมเปิดประตูเข้าไปพร้อมกับส่งเสียงทักทายในมือถือดอกไม้ช่อโตก่อนจะนำมันไปวางไว้บนโต๊ะวางของสำหรับเยี่ยมคนป่วย
 
“ใครขี้เหงา ไอสัส”แจสเปอร์ที่นอนอยู่บนเตียงตอบกลับมาไม่วายที่จะด่าผมด้วยตอนท้ายประโยค
 
แจสเปอร์.. ลูกครึ่งไทย-ฝรั่งเศส หนึ่งในเพื่อนของผม ตัวสูง ผิวขาวแต่ไม่ถึงกับขาวจัดอะไร ส่วนหน้าตาถ้าเทียบกับความหล่อของผมแล้ว ผมว่าก็งั้นๆอ่ะ แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมสาวๆข้างโรงเรียนถึงชอบกรี๊ดกร๊าดมันกันนักหนา แต่จริงๆพวกหล่อนอาจจะกรี๊ดผมก็ได้นะ ผมคิดว่างั้น
 
แต่..
 
ตอนนี้แจสเปอร์เพื่อนผมช่างดูน่าขันยิ่งนักเพราะบนหัวมีผ้าก๊อชพันอยู่รอบ ตรงคอมีรอยช้ำหลากสี แดง ม่วง เขียว ซึ่งปรากฏให้เห็นอย่างเด่นชัด ส่วนนอกนั้นก็เป็นรอยแผลฟกช้ำตามใบหน้า แต่พอเห็นสภาพมันอย่างนี้แล้วใจผมกลับเต้นรัวเร็วและรู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก ก็นานๆทีจะมีคนจัดไอ้แจสเปอร์จนเข้าโรงพยาบาลได้
 
“เห้ย อย่าควงมีดเล่นดิ กูเสียว มึงนี่ทำไมถึงชอบพกของแบบนี้นักวะ”แจสเปอร์รีบโวยวายทันทีหลังจากเห็นผมที่จู่ๆก็คว้ามีดพกจากกระเป๋ากางเกงขึ้นมาควงเล่น และผมเองก็อดที่จะระเบิดเสียงหัวเราะใส่หน้ามันไม่ได้ที่เห็นมันดูตกอกตกใจในสภาพไม่หล่อแบบนี้
 
“แจสเปอร์ เดี๋ยวรอให้มึงหายดีกว่านี้อีกสักหน่อยแล้วเราค่อยมาหาเกมเล่นกันดีกว่า”ผมบอกพลางมองมีดในมืออย่างนึกสนุกพร้อมกับยกยิ้มมุมปากจากนั้นก็ใช้แขนข้างหนึ่งเท้าไปกับเตียงก่อนจะโน้มหน้าเข้าไปหาอีกฝ่ายแล้วจ่อปลายแหลมของมีดเข้ากับคอของเพื่อนจนแจสเปอร์ต้องเงยหน้าขึ้น
 
“กะ..เกมไรของมึงวะ เอามีดออกไปเดี๋ยวนี้เลย ไอ้โอเว่น!!”อีกฝ่ายส่งเสียงกระซิบลอดไรฟันหน้าดำหน้าแดงอย่างนึกกลัวว่าเพื่อนของเขาจะเล่นอะไรพิเรนท์ๆกับคอเขาจริงๆ
 
“อืมมม เกมสวรรค์ของผู้ชนะ นรกของผู้แพ้เป็นไง หึหึ”
 
 
Owen Part End
 
 
 
--------------------
 
รอตอนต่อไปจ้ะ