Bully school รักวุ่นๆของเหล่านักเรียนอันธพาล

 

ตอนที่ 1

 

“ไอ้เทพเร็วดิ๊ เดี๋ยวอาจารย์ฝ่ายปกครองแมร่งก็ตามมาทันพอดีอ่ะ”ผมที่นั่งยองๆอยู่บนขอบกำแพงโรงเรียนเอ่ยปากเร่งไอ้เทพบุตรที่กำลังวิ่งหน้าตั้งแบบสุดชีวิตพลางเหยียดแขนส่งมือยื่นไปหามัน

 

“เออออ กูก็วิ่งสุดทีนอยู่นี่ไงวะ” มันว่าพร้อมกับเหยียดแขนส่งมือมาหาผมเต็มที่ทั้งๆที่มันยังวิ่งมาไม่ถึงตัวผมซะด้วยซ้ำ พอเห็นแบบนั้นแล้วผมแทบอยากจะขำกลิ้งให้ตกกำแพงไปซะให้รู้แล้วรู้รอด

 

“นี่พวกเรากำลังโดดเรียน หรือกำลังช่วยซ้อมให้ไอ้เทพได้ไปแข่งวิ่งทีมชาติวะมึง”

 

คำถามไอ้โฟร์ทำเอาผมฮาก๊ากหลุดหัวเราะออกมาเสียไม่ได้บวกกับเห็นหน้าตาท่าทางของไอ้เทพแล้วยิ่งขำเข้าไปใหญ่

 

“เทพเร็ว เทพ ไอ้เทพ เร้ววว จะถึงเส้นชัยแล้วเมิ๊งง” ไอ้เนย์เสริมทัพอีกคน

 

ในที่สุดเมื่อไอ้เทพบุตรวิ่งมาจนถึงเส้นชัยพร้อมกับคว้ามือผมและเหวี่ยงตัวเองขึ้นมาบนกำแพงได้แล้ว มันก็หัวเสียใส่ไอ้เนย์ทันทีทำเอาพวกผมฮาครืนไปตามๆกัน

 

“สัสเนย์ กูไม่ได้จะไปแข่งวิ่งทีมชาติ ไม่ต้องมาเชียร์”

 

“นี่ พวกเธออ!! อยู่ปีสามใช่ไหม ไปทำอะไรกันอยู่บนนั้น ลงมาเดี๋ยวนี้เลยนะ”จู่ๆเสียงของอาจารย์ฝ่ายปกครองก็ดังขึ้นมาจากด้านหลังเล่นซะพวกผมพากันสะดุ้งตกอกตกใจกันไปไม่น้อย

 

 

แต่ไม่นานพวกเราก็....

 

“เห้ย พวกเราไปเร็ว”

 

หายไปจากสายตาของอาจารย์ ณ บัดนาว..

 

“นี่พวกเธอลงกันผิดทางแล้ว!! พวกเธอต้องลงมาหาฉันสิ โอ้ยย ไอ้พวกเด็กบ้า!!”

 

 

บลูลี่ โรงเรียนมัธยมปลายแห่งหนึ่ง เป็นโรงเรียนชายล้วนที่ขึ้นชื่อเรื่องเด็กมีปัญหามากที่สุด นักเรียนของที่นี่มักจะชอบก่อเรื่องทะเลาะวิวาทต่อยตีกันเป็นประจำในแถบนี้ เป็นแหล่งที่รวบรวมพวกเหล่านักเรียนอันธพาลดีๆนี่เอง พวกเขาทำตัวราวกับว่าตัวเองเป็นพวกยากูซ่าก็มิปาน และถึงแม้ว่าโรงเรียนจะออกกฎมามากมายเพื่อกำราบเด็กพวกนี้ก็ตาม แต่ผลลัพธ์ที่ได้มันก็ไม่ค่อยจะดีนัก และตอนนี้ทางโรงเรียนเองก็กำลังหาวิธีจัดการกับพวกเด็กๆเหล่านี้อยู่

 

 

“ฮะๆ ตลกอาจารย์ว่ะ บ้าเปล่าวะ คิดว่าพวกเราจะกระโดดลงไปหาเขาให้โดนทำโทษหรอไง”ไอ้เทพพูดพลางปัดไม้ปัดมือ

 

หลังจากที่พวกผมสี่คนกระโดดลงมาจากกำแพงของโรงเรียน เราก็ออกเดินกันต่อโดยไม่สนใจเสียงแว้ดๆของอาจารย์ที่ดังอยู่อีกฟากหนึ่งของกำแพง

 

“แต่ไอ้พี่นี่ก็เจ๋งดีเนอะ เมื่อวานไปโดนเขารุมกระทืบมา แต่วันนี้ดันมาโรงเรียนแถมยังโดดเรียนมาเดินเริงร่ากับพวกเราอีก นึกว่ามึงจะนอนหยอดน้ำข้าวต้มอยู่ที่บ้านซะแล้วไอ้พีเอ้ย”ไอ้เนย์พูดบ้าง

 

“นั่นปากมึงหรอไอ้เนย์ นึกแล้วก็ยังแค้นไม่หายกูไม่รู้ว่าพวกมันอยู่แก๊งไหนแถมยังมาลอบกัดกูอีก”พอนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนขึ้นมาก็ชวนให้ผมหัวเสียอย่างบอกไม่ถูก ทั้งเรื่องที่โดนลอบกัด ทั้งเรื่องของไอ้เวรนั่นที่มันบังอาจมาทำเรื่องบัดซบกับผม

 

“เออน่า ใจเย็น แล้วทำไมเมื่อวานตอนมีเรื่องมึงไม่โทรมาหาพวกกูอะ”ไอ้โฟร์เปิดปากถาม

 

“โทรไรล่ะ กว่าพวกมึงจะมาช่วยกูทันกูคงนอนเป็นศพไปแล้วมั้ง เออ อีกเรื่อง พวกมึงไปบอกไอ้บัสด้วยให้มันไปสืบทีดิ๊ ว่าไอ้พวกเมื่อวานที่มารุมกูอะมันอยู่แก๊งไหน กูจะได้ตามไปกระทืบยกแก๊งได้ถูก”

 

“เออๆ แล้วนี่พวกเราจะไปไหนกันดี”ไอ้โฟร์รับปากก่อนจะถามอีกครั้งเหมือนตัดบท คงกลัวว่าผมจะอารมณ์เสียไปมากกว่านี้

 

“ไปซอยสี่เจ็ดกัน กูอยากไปนั่งรับลมเย็นๆ”ไอ้เทพว่าแล้วเดินนำออกไป

 

“เออก็ดีเหมือนกัน เผื่อกูจะได้ป้อสาวสักคน”ไอ้เนย์ว่าตาม ส่วนผมกับไอ้โฟร์ก็แค่หันมายักไหล่ให้กันแล้วเดินตามไอ้สองคนข้างหน้าไป

 

 

 

ซอย 47

 

ผมกับพวกเดินคุยกันมาเรื่อยๆจนถึงหน้าปากซอยสี่เจ็ด จริงๆซอยนี้มันก็ไม่ได้ไกลจากโรงเรียนเท่าไหร่นัก และยังเป็นที่ประจำของพวกผมเวลาที่ผมกับพวกหนีเรียน แต่บางครั้งก็จะมีแก๊งอื่นอยู่บ้างเป็นประปราย เราจะอยู่กันเป็นจุดๆไป ถิ่นใครถิ่นมันไม่ก้าวก่ายกัน ยกเว้นว่าเป็นแก๊งพันธมิตรกันเราถึงจะเข้าไปยุ่มย่ามในถิ่นของอีกฝ่ายได้

 

“เอ๊ะ เดี๋ยว นั่นไอ้แจสเปอร์หนิ มันมาทำอะไรที่นี่วะ”ไอ้เนย์ทักพลางชี้นิ้วไปที่ร่างของคนๆหนึ่งขณะที่ผมกับพวกกำลังจะเดินเข้าไป

 

“ใครวะ แจสเปอร์”ผมเลิกคิ้วถามงงๆ พลางเลื่อนสายตามองตามนิ้วไอ้เนย์ที่ชี้ไปเมื่อกี้ ก็เห็นผู้ชายตัวสูงๆคนหนึ่ง หน้าตาออกไปทางลูกครึ่ง กำลังยืนตื้บใครสักคนอยู่

 

“ก็แจสเปอร์ที่อยู่แก๊งมุมมืด แก๊งที่ติดอันดับต้นๆของโรงเรียนเราว่าเป็นแก๊งที่ไม่ควรจะเอาตัวเข้าไปเสี่ยงท้าทายหาเรื่องกับพวกมันไง ว่าแต่มันกำลังอัดใครอยู่วะ” ไอ้เทพตอบ พลางมองให้ชัดๆว่าคนที่พูดถึงกำลังกระทืบใครอยู่

 

“หืม ติดอันดับต้นๆ? นี่โรงเรียนเรามีอะไรแบบนี้ด้วยหรอวะ ไอ้จัดอันดับเนี่ย”ผมยังคงไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรต่อไป แหงล่ะ ผมสนใจที่ไหนกันล่ะไอ้เรื่องไร้สาระพรรค์นี้ ก็ไม่แปลกที่ผมจะไม่ค่อยรู้ข่าวสารบ้านเมืองอะไรกับเขานัก

 

“เออ แถมแก๊งเราอะยังติดอันดับรองลงมาจากแก๊งมันด้วยนะ แม่งทั้งๆที่มึงก็ยังไม่เคยได้ลองวัดฝีมือกันกับแก๊งนี้เลยด้วยซ้ำ”ไอ้เนย์ว่าและดูเหมือนมันจะรู้สึกเคืองนิดๆที่การจัดอันดับดูจะไร้ความยุติธรรมไปหน่อย

 

“ไอ้แจสเปอร์นี่ เป็นหัวหน้าแก๊งอ่อ?” ผมถามต่อไม่ได้สนใจเรื่องที่ไอ้เนย์บ่นเมื่อกี้ซะเท่าไหร่ สายตายังคงจับจ้องไปที่ร่างสูงอย่างไม่วางตา

 

“ไม่ใช่มันหรอก หัวหน้ามันชื่อ โอเว่น” โฟร์ตอบด้วยน้ำเสียงเครียดๆ ผมก็ไม่เข้าใจหรอกว่าทำไมจู่ๆมันถึงทำเสียงเครียดขึ้นมา แต่ประโยคต่อมาของมันก็ทำให้ผมหายข้องใจทันที

 

“นั่นมันเด็กแก๊งเราไม่ใช่หรอ ที่โดนตื้บอยู่อ่ะ”

 

“ห่าน นั่นมันไอ้บัสไม่ใช่หรอวะ” ไอ้เทพสบถก่อนจะวิ่งนำเข้าไปในซอยแล้วเปิดฉากกระโดดถีบไอ้แจสเปอร์จนอีกฝ่ายกระเด็นออกไปหลายก้าว

 

ส่วนพวกผมที่เหลือพอได้สติก็วิ่งตามเข้าไปสมทบทันที ผมกับไอ้โฟร์เข้าไปช่วยกันพยุงไอ้บัสที่นอนคู้ตัวอยู่บนพื้นด้วยสีหน้าเจ็บปวด พอเห็นสภาพของมันแล้วเลือดในกายผมก็แทบจะเดือดพล่านขึ้นมา

 

บัส เด็กปีสอง เรียนดี กีฬาเด่น ผิวขาว รูปร่างดี หน้าตาออกไปทางน่ารัก ผมกับพวกค่อนข้างสนิทกับมันอยู่ไม่น้อย มันเป็นเด็กน่ารัก รู้จักเข้าหาคน เอาใจเก่ง บางครั้งผมเองก็ชอบเรียกมันให้มาอยู่ใกล้ๆตัวในบางเวลา นับว่าเป็นเด็กที่น่าเอ็นดูคนหนึ่งเลยสำหรับผม

 

“เฮีย”พอไอ้บัสเห็นหน้าผมกับพวกสีหน้ามันก็ดูจะดีอกดีใจ แต่ทว่ามันก็ยังพยามเรียกชื่อผมด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรงทั้งๆที่สภาพมันก็แทบจะไม่ไหว ตามเนื้อตามตัวของมันมีแต่รอยฟกช้ำเต็มไปหมด หน้าตาก็ยับเยินจนแทบจะจำเค้าเดิมไม่ได้

 

“เออ กูอยู่นี่แล้วไม่ต้องกลัว แล้วมึงก็ไม่ต้องพูดอะไรละ ไว้ค่อยคุยกัน สภาพมึงดูไม่ได้เลยไอ้บัส”ผมว่าก่อนจะหันไปหาไอ้เนย์ที่โดนไอ้แจสเปอร์อัดกระเด็นมาทางผมพอดี

 

“ไอ้เนย์มึงมาพยุงไอ้บัสแทนกู พามันกลับไปที่โรงเรียนก่อนแล้วพามันไปห้องพยาบาล ส่วนไอ้เหี้ยนั่นเดี๋ยวกูจัดการเอง”ไอ้โฟร์กับไอ้เนย์พยักหน้ารับคำแล้วพากันหิ้วไอ้บัสออกไป

 

 

ส่วนทางด้านไอ้เทพบุตร

 

ผมเห็นมันกำลังจะโดนไอ้คนที่ชื่อแจสเปอร์อะไรนั่นจับทุ่มเลยรีบวิ่งเข้าไปกระโดดถีบใส่กลางหลังไอ้แจสเปอร์เต็มแรงส่งผลทำให้มันเซไปด้านหน้าก่อนจะล้มลงไปนอนหน้าคะมำอยู่กับพื้น ผมไม่รอให้มันได้มีโอกาสลุกขึ้นรีบเข้าไปกระชากไหล่ของอีกฝ่ายให้พลิกตัวกลับมาพร้อมกับรัวหมัดต่อยใส่หน้ามันไม่ยั้ง จากนั้นก็ใช้แขนล็อคคอมันไว้แล้วพาลากเดินไปตามทางพื้นถนนระหว่างนั้นมันก็ดิ้นขลุกขลักสองมือพยามจะงัดแขนผมออกจากคอ จนผมเดินไปหยุดยืนอยู่ที่หน้าเสาไฟต้นหนึ่งแล้วเปลี่ยนจากล็อคคออีกฝ่ายมาจับหัวมันกระแทกเข้ากับเสาอย่างเต็มแรงแทนจนเลือดสดๆไหลลงมาอาบหน้า ผมปล่อยให้มันร่วงลงมานั่งกองอยู่กับพื้น เห็นมันสะบัดหัวไปมาไล่ความมึนเลยรีบยกเท้าอัดซ้ำเข้าไปที่หน้าท้องของมันอีกสองสามที

 

“เห้ย ป่ะ ไอ้เทพ” จากนั้นผมก็หันไปส่งสัญญาณให้ไอ้เทพที่กำลังยืนนิ่วหน้าท่าทางเอ๋อแดรกแล้ววิ่งนำออกจากซอยสี่เจ็ดไป ส่วนไอ้เทพก็ไม่รอช้ารีบวิ่งตามผมมาติดๆ เชี่ย พอทีอย่างนี้ล่ะวิ่งเร็วเชียวนะมึง

 

“ไอ้พี แฮ่ก กูว่า แฮ่ก อีกไม่นาน แฮ่ก มันต้องกลับมาเอาคืนแน่เลยว่ะ แฮ่ก มันคงไม่ปล่อยมึงไว้อะ แฮ่ก มึงระวัง แฮ่ก ตัวไว้หน่อยก็ดี”ไอ้เทพพูดพลางหอบหายใจเหมือนหมาในระหว่างทางขณะที่ผมกับมันกำลังวิ่งกลับมาที่โรงเรียน

 

“เออ แล้วมันอยู่ปีไหน”

 

“ปะ..ปีสาม”

 

“ห้องไร”

 

“ห้อง A เพื่อนมัน แฮ่ก ก็อยู่ห้องเอกันหมดอะ”

 

“ฉลาดกันขนาดนั้นเลย?”

 

“ไม่หรอกมั้ง”

 

“เออไอ้พี” ไอ้เทพเรียกผมอีกครั้ง

 

“ไร”ผมเพียงแต่ตอบกลับไปสั้นๆ ในใจนึกอยากกลับไปที่ห้องพยาบาลเร็วๆ

 

“วิ่งเข้าทางหน้าประตูโรงเรียนนะมึง กูปีนกำแพงไม่ไหว”

 

“เออ ไอห่าน”

 

 

 

 

 

 -----------------------

รอตอนต่อไปจ้า