กุหลาบเพชร

เพ่ยอิงเข้ารับราชองค์การแต่งตั้งตำแหน่งที่ปรึกษาส่วนพระองค์ของฮ่องเต้ ซึ่งแน่นอนว่าในตอนแรก      มีเหล่าขุนนางสงสัยในสติปัญญาความสามารถของเพ่ยอิง       ที่แม้ว่าจะอยู่ในสถานะบุรุษแต่ด้วยความที่หน้าอ่อนและอายุเพียง 28ปี จึงมองว่าหนุ่มน้อยคนนี้ยังเด็กนัก      จะมีความสามารถที่จะมาเป็นที่ปรึกษาส่วนพระองค์ให้กับฮ่องเต้ได้เท่ากับบรรดาขุนนางที่อยู่ในวังและรับใช้ฮ่องเต้มานานแล้วได้อย่างไร แต่เฟยหลงก็ได้จัดให้มีการทดสอบความรู้ความสามารถของที่ปรึกษาส่วนพระองค์ต่อหน้าเหล่าขุนนาง   โดยมีทั้งการทดสอบโดยใช้ข้อสอบเดียวกันกับที่ออกให้กับจอหงวน         รวมถึงตอบคำถามต่างๆ ซึ่งเพ่ยอิงก็ผ่านการทดสอบได้จนเป็นที่ยอมรับว่า           เพ่ยอิงเป็นเด็กหนุ่มอายุน้อยที่มีสติปัญญาเป็นเลิศ     รวมถึงการยืนยันความคิดการตัดสินใจอย่างเด็ดขาดของฮ่องเต้จึงไม่มีใครกล้าคัดค้านอีก                โดยเพ่ยอิงมีชื่อใหม่ในฐานะบุรุษที่เฟยหลงตั้งให้ก่อนที่จะเข้าวังว่า  หลี่หยางซิ่ว         หลี่เป็นแซ่เดิมของเพ่ยอิง  ส่วนชื่อหยางซิ่วนั้นมีความหมายว่า     ชายผู้งดงามยอดเยี่ยมซึ่งเฟยหลงตั้งใจจะยกย่องชื่นชมเพ่ยอิงว่า เป็นหญิงที่งดงามยอดเยี่ยมสำหรับเขานั่นเอง
แต่ในตอนนี้เพ่ยอิงต้องรู้สึกหงุดหงิดเป็นอย่างมาก    เพราะเฟยหลงให้เธอเข้ามาอยู่ในตำหนักเดียวกันกับเขาโดยอ้างว่า   เขาต้องการที่ปรึกษาส่วนพระองค์ไว้คอยถวายงานใกล้ชิดอยู่ในตำหนัก  เพื่อจะได้ปรึกษาปัญหาเรื่องข้อราชการต่างๆ ได้อย่างรวดเร็วทันใจ       แต่เพ่ยอิงทราบดีว่านั่นเป็นแค่ข้ออ้างของคนเจ้าเล่ห์ที่เอาเรื่องงานมาบังหน้า  และมิหนำซ้ำเขายังให้เธอนอนเตียงเดียวกับเขาอีกจนเธอต้องออกปากในขณะอยู่กันตามลำพัง     "ฝ่าบาทเพคะมันจะไม่มากเกินไปหน่อยหรือเพคะให้หม่อมฉัน  มาอยู่ในตำหนักเดียวกับพระองค์และยังให้หม่อมฉัน นอนร่วมแท่นบรรทมเดียวกับพระองค์อีก"
แม้จะรับรู้ดีว่าหญิงสาวตรงหน้าไม่พอใจมาก    แต่เฟยหลงก็ไม่ได้รู้สึกผิดเลยแม้แต่น้อย     และยังคงยืนยันใช้ข้ออ้างที่น่าโมโหมากในความคิดของเพ่ยอิง
"อ้าวทำไมเราจะนอนเตียงเดียวกันไม่ได้ล่ะหยางซิ่ว     ในเมื่อข้ากับเจ้าก็เป็นบุรุษเช่นเดียวกันนี่นา"          เฟยหลงเอ่ยด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์พร้อมกับเข้ามาโอบกอดและกระซิบข้างหูของเธอว่า "ในเมื่อเจ้ามาทำงานกับข้าในตำแหน่งที่ปรึกษาส่วนพระองค์และยังเป็นชาย      ไม่มีเหตุผลที่พวกเราจะนอนร่วมเตียงเดียวกันไม่ได้นี่นา  จะต้องจัดตำหนักใหม่ให้วุ่นวายไปทำไม    ข้าจะไ้ด้ปรึษางานราชการกับเจ้าได้สะดวก"
"นึกว่าหม่อมฉันไม่รู้หรือเพคะ            ว่าพระองค์กำลังหาเรื่องฉวยโอกาสกับหม่อมฉันเอาเรื่องงานมาบังหน้า"      
"เฮ้อ...ข้าก็ไม่ใช่บุรุษที่มีคุณธรรมราวกับผู้ทรงศิลเสียหน่อยนะ         ในเมื่อมีโอกาสให้ฉวยข้ายินดีจะใช้มันให้เป็นประโยชน์แก่ตัวข้าอย่างถึงที่สุด      วางใจเถอะข้าก็แค่อยากอยู่ใกล้ชิดกับเจ้า     อาจมีหากำไรกอดเจ้าบ้างจูบเจ้าบ้างเล็กๆน้อยๆ      แต่ข้าสัญญาจะไม่ล่วงเกินเจ้า ถ้าเจ้ายังไม่เต็มใจที่จะเป็นของข้า     ข้าจะรอให้เจ้ายินยอมพร้อมใจกับข้าโดยไม่บังคับฝืนใจ เพียงแต่ก็อยากจะมีโอกาสได้อยู่ใกล้ชิดกับเจ้าตามประสา   บุรุษที่อยากอยู่ใกล้หญิงในดวงใจบ้างก็เท่านั้น"      กล่าวจบก็ขโมยหอมแก้มเพ่ยอิงหนึ่งที โดยมีสายตาของเพ่ยอิงส่งสายตาค้อนมาให้คนฉวยโอกาสจอมเจ้าเล่ห์  ดูเหมือนว่าเธอคงต้องเหนื่อยทั้งเรื่องงานและยังต้องเหนื่อยกับคนเจ้าเล่ห์อีก เธอเริ่มรู้สึกว่างานนี้ช่างเปลืองตัวจริงๆ