Destiny of Time โชคชะตาแห่งกาลเวลา

(องค์กรรักษาเอกภาพเวลา 15.01)
............
ไม่รู้ว่าจะอธิบายบรรยากาศตอนนี้ยังไงดี
คนที่พาตัวฉันมายังไม่เท่าไร แต่ไอ้คนที่ฉันคุยด้วยอยู่ตอนนี้นี่ดิ...
(รู้สึกไม่ค่อยชอบขี้หน้ายังไงไม่รู้แฮะ)
“ทำหน้าอย่างนั้นแปลว่าอยากรู้ชื่อของชายหนุ่มผู้นี้สินะ”
(ไม่ได้อยากเลยสักนิด!)
“ฉันมีชื่อว่า มาตันท์ ผู้ดูแลองค์กรรักษาเอกภาพเวลาสาขานี้ จะบอกว่าฉันใหญ่สุดในนี้ก็ไม่ผิดนักหรอกนะ...”
......
(ท่าโพสชวนขนลุกนั่นมันอะไรก้านนนน!!)
ท่าโพสของเขานั้นดูจะพยายามเก๊กให้หล่อเต็มที่ แต่ในมุมมองของฉันมันกลับรู้สึกเห่ยจนน่าขนลุกอย่างบอกไม่ถูก ถ้าเขาไม่หลงตัวเองคงจะรู้สึกตัวอยู่หรอกว่าท่าโพสนั่นมันเห่ยแค่ไหน
(หน้าตาก็ดี แต่ไหงหลงตัวเองงี้ หล่อเสียของชะมัด)
“คุณมาตันท์ครับ เข้าเรื่องเถอะครับ”
“อ๊ะ...”
เขาเลิกเก๊กและกลับเข้าสู่ท่าเคร่งเครียดเหมือนเดิม
“โทษที เผลอตัวไปหน่อย ขอบใจนะ คิชิดะคุง”
นั่นเผลอแล้วหรอนั่น? คนที่อยู่ข้างหลังฉันเหมือนจะชื่อคิชิดะสินะ ถึงเขาจะไม่ได้แนะนำตัว แต่ถ้าจะเรียกคงเรียกชื่อนี้ได้สินะ
“อะแฮ่ม... เธอรู้ใช่ไหม ว่าเธอถูกเรียกมาในฐานะอะไร”
“......ผู้ต้องสงสัยที่สร้างความวุ่นวายที่ธนาคารสินะคะ?”
“ไม่ใช่...”
“เธอถูกพามาในฐานะผู้กระทำความผิด ใช้พลังบิดเบือนแก้ไขเวลาในที่สาธารณะต่างหาก”
“ห่ะ?”
“สาธารณะ... อะไรนะ?”
“เธอไม่รู้จักองค์กรของพวกเราล่ะสิท่า...”
“เดี๋ยวฉันจะอธิบายให้ฟัง”
เขาเอามือวางลงบนจอมอนิเตอร์ ต่อจากนั้นไม่นาน ไฟในห้องก็มืดลง จนมีแต่จอมอนิเตอร์ใหญ่ๆนั้นสว่างขึ้นมาจุดเดียว
“องค์กรรักษาเอกภาพเวลา ถือกำเนิดภายใต้อุดมการณ์ของผู้ก่อตั้งกว่าหลายร้อยปีมาแล้ว เพื่อรวบรวมเหล่า Keeper ภายในห้วงเวลานี้มาเป็นพวกเดียวกัน โดยมีจุดมุ่งหมายที่จะคอยดูแล กำชับเหล่า Keeper ทั้งในและนอกองค์กรทั่วโลกให้ใช้พลังอย่างถูกต้อง”
*ภาพที่เกิดบนจอมอนิเตอร์เป็นภาพจำลองของผู้ก่อตั้ง และภาพดิจิตอล 3 มิติแสดงภาพเหล่า Keeper หลายคน*
“Keeper คืออะไร? เธอคงจะไม่รู้สินะ...”
“Keeper เป็นคำที่เราใช้เรียกตัวแทนผู้เชื่อมต่อเวลา เพราะพวกเขามีสถานะในการรักษาเวลาเช่นเดียวกัน พวกเราจึงเรียกพวกเขาเหล่านี้ว่าเป็นผู้รักษาหรือผู้ดูแลเอกภาพเวลาในห้วงมิตินี้”
“นาฬิกาที่เหล่า Keeper มีคือสิ่งยืนยันว่าพวกเขานั้นได้เข้ามาอยู่ในสถานะดังกล่าวแล้ว”
ฉันมองไปที่นาฬิกาของฉันภายในกระเป๋าเสื้อ และดูเหมือนพวกเขาอีกสองคนก็คงมีเช่นกัน
“แล้ว... พวกคุณพาฉันมาที่นี่เพื่ออะไรงั้นหรอคะ? ถ้าไม่ใช่เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้?”
“......”
เขาวางมือแตะบนจอมอนิเตอร์อีกครั้ง ซึ่งครั้งนี้ภาพที่ฉายในแนวราบเป็นภาพอุบัติเหตุทางถนนที่ถ่ายจากกล้องวงจรปิดจุดหนึ่ง
“คุ้นตาบ้างไหม?”
“......นี่มัน...”
จะไม่คุ้นได้ยังไง ภาพวงจรปิดที่ถึงแม้จะไม่ได้ถ่ายเห็นจุดเกิดเหตุโดยตรง แต่มันไม่ผิดแน่...
นี่คือเหตุการณ์เมื่อสามสัปดาห์ก่อน ที่ทำให้ฉันเข้ามาพัวพันกับเรื่องบ้าๆนี่ รวมถึงทำให้ญาดาต้องเข้าโรงพยาบาล
“นี่เป็นครั้งแรก... ที่เธอใช้พลังในที่สาธารณะ”
“ผลของมันก็คือ... ไม่มีใครจดจำอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นวันนั้นได้เลย หรือแม้แต่รถบรรทุกคันนั้นที่เธอหยุดเวลาเอาไว้”
“ในภาพของกล้องวงจรปิด ไม่เห็นอะไรเลยนอกจากภาพรถบรรทุกที่พุ่งเข้ามาตรงแยก ก่อนเกิดเหตุการณ์วุ่นวายต่างๆ”
“แม้แต่เจ้าหน้าที่เองก็ปวดหัวกับเรื่องนี้ เพราะกล้องแยกนี้มีตัวเดียวและยังไม่ได้แก้ไขจุดโฟกัสภาพ ทำให้พวกเขาถอดใจหาต้นตอของอุบัติเหตุและปล่อยให้เรื่องเงียบไป”
“แต่นั่นไม่ได้ทำให้พวกเราหยุดที่จะเข้ามาสืบเรื่องนี้ด้วยตัวเอง”
“เข้ามาสืบด้วยตัวเอง?”
“การแก้ไขเวลาในมิติจะส่งผลให้ผู้ที่อยู่ใกล้เคียงรับรู้ ในวันนั้นฉันที่อยู่ภายในตึกนี่ก็ยังรู้สึกได้เลย และประกอบกับเหตุการณ์วุ่นวายต่างๆในที่เกิดเหตุ ฉันจึงมั่นใจว่าใครสักคนต้องอยู่เบื้องหลังเหตุการณ์เหล่านี้แน่”
“จนเราสืบข้อมูลจากช่วงเวลาของผู้คนและสถานที่บริเวณนั้น แม้ว่าจะถูกลบด้วยพลังของเธอ แต่ก็รวบรวมได้มากพอที่จะยืนยันตัวผู้ใช้”
“ซึ่งนั่นก็คือเธอ... นรินทร์”
พอเขาอธิบายจบก็ชี้นิ้วมาทางฉันแถมเอียงคอซะเท่เลยด้วย ฉันเลยนึกย้อนถึงเรื่องต่างๆ รวมถึงเรื่องที่เกี่ยวข้องกับผู้ชายที่ชื่อว่า ควอส คนนั้นด้วย
(ที่เขารู้จักชื่อของเรา คงเพราะสืบข้อมูลเรื่องนี้มาแน่ๆ)
(และก็... อาจเป็นไปได้ด้วยว่า)
(ผู้ชายคนนั้นจะรับรู้เกี่ยวกับตัวเราจากเหตุการณ์ในวันนั้น......)
(ไม่งั้นแล้ว... ก็คงไม่มีเหตุผลอื่นที่ทำให้เขารู้เรื่องของเรา และตามฆ่าเราตอนนั้น)
“มันไม่จบเท่านี้...”
“เอ๋?”
เขาเอาสไลด์มือบนจอภาพไปทางขวาเป็นอันจบการเล่นวิดีโอนั้น
“หลังจากตอนนั้น ฉันจึงตัดสินใจให้คิชิดะคอยสังเกตการณ์อยู่ห่างๆโดยพยายามไม่ทำให้เธอรู้ตัว”
มาตันท์ค่อยๆเดินมาหาฉัน โดยอ้อมจอภาพเพื่อมาคุยกับฉัน
“จนพวกเราได้ข้อมูลมามากกว่าเดิม ไม่ว่าจะเรื่องที่เกิดในโรงเรียนของเธอ การต่อสู้กับใครบางคนตรงสวนสาธารณะ หรืออย่างล่าสุดก็เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้”
“...จากผลสรุปที่พวกเราติดตามเธอมานาน...”
“เธอคือพวก Keeper ที่ใช้พลังสร้างเรื่องวุ่นวายในมิตินี้เพื่อประโยชน์ของตัวเองอย่างแน่นอน!”
เขายืนอยู่หน้าฉันแล้วตอนนี้ สีหน้าเขาดูจริงจังแบบเก๊กแปลกๆ แต่น้ำเสียงของเขาหนักแน่นมาก
“ที่พูดมายืดยาวทั้งหมด คือคุณพยายามจะสื่อว่าคุณมั่นใจ... ว่าฉันเป็นคนไม่ดีสินะคะ?”
“ก็ประมาณนั้นแหละ... ฉันไม่อยากเชื่อว่าเด็กอย่างเธอจะมีจิตใจโหดเหี้ยมอำมหิตจนถึงขนาดฆ่าคนธรรมดาอย่างโหดร้ายทารุณได้เพียงนี้”
“ยัยฆาตกร!”
ฉันนิ่งพร้อมกับจ้องตาเขาด้วยสีหน้าที่แอบเซ็งเล็กน้อย แววตาของเขาดูหลงตัวเองและมั่นใจในความคิดของตัวเองมาก
“ส่งนาฬิกาของเธอมาซะ ฉันจะทำลายพร้อมกับส่งเธอกลับไปเป็นคนธรรม--”
“ไม่เอา”
............
“หา?”
“ตะกี้... ว่าอะไรนะ?”
“......ฉันบอกว่า ฉันจะไม่ให้นาฬิกาเรือนนี้กับคุณหรอก และฉัน... ก็ไม่ใช่คนที่ฆ่าพวกเขาทุกคนที่ธนาคารด้วย”
ฉันพูดออกมาอย่างจริงจัง น้ำเสียงของฉันทำให้ทั้งมาตันท์และคิชิดะยืนนิ่งไปชั่วขณะ แต่คนที่แสดงอาการหงุดหงิดมามากสุดคงเป็นมาตันท์
“เฮ่ เฮ่... ล้อเล่นกันใช่เปล่า? หลักฐานมัดตัวขนาดนี้ยังกล้าปฏิเสธเสียงแข็งอีกหรอ?”
“หลักฐานที่คุณหมายถึงคือสิ่งที่เพื่อนของคุณเข้ามาเห็นงั้นหรอคะ? งั้นฉันก็จะขอเล่าในส่วนของฉันบ้างนะคะ”
“ฉันไปที่นั่นเพราะอยากหยุดพวกโจรที่กำลังปล้นธนาคารอยู่... สาเหตุนั่น... เพราะมีโจรคนหนึ่งบุกเข้ามาในโรงเรียนฉันเพื่อจับเด็กคนหนึ่งเป็นตัวประกัน”
“มันทำให้ฉันรู้สึกว่า ถ้าฉันไม่หยุดโจรพวกนั้น อาจเกิดเรื่องอะไรเลวร้ายตามมาที่โรงเรียนได้”
“หัวหน้าโจรกลุ่มนั้นไม่ใช่คนธรรมดา... เขาเป็น Keeper เหมือนกับฉันหรือคุณ”
“ถึงท้ายที่สุดแล้วฉันจะชนะเขาได้... แต่ผู้ชายคนนั้นก็ทำให้เรื่องทุกอย่างเลวร้ายลงกว่าเดิม”
“ผู้ชายคนนั้น?”
“......ควอส แพทริค......”
“เขาคนนั้นฆ่าทุกคนที่อยู่ที่นั่น และเขาก็เคยพยายามที่จะฆ่าฉันมาก่อน”
“นั่นคือเรื่องจริงที่เกิดขึ้นที่นั่น”
เหมือนมาตันท์จะชักสีหน้าไม่สบอารมณ์ คงไม่เชื่อสิ่งที่ฉันพูดแน่
“นี่ๆ จะโกหกอะไรก็โกหกให้มันเนียนกว่านี้หน่อย... มือของเธอที่เปื้อนเลือดตอนนั้น หรือแม้แต่ภาพเหตุการณ์ก่อนหน้านั้นที่คิชิดะมองเห็นก็ชัดพอที่จะยืนยันแล้วว่าเธอเป็นคนร้าย!”
“ใช่ไหมคิชิดะคุง?”
“เอ่อ... มันไม่ใช่อย่างนั้นครับ”
“หะ...? ไม่ใช่อะไร?”
“คือว่า...... ผมไม่เห็นอะไรเลยน่ะครับ”
“...... ว่าไงนะ!?”
“รู้สึกเหมือนช่วงเวลาก่อนหน้านั้นจะถูกลบไปน่ะครับ พอผมพยายามย้อนดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นภายในนั้น ปรากฏว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นในเวลาเดียวกับตอนที่โจรบุกเข้ามาถูกลบออกไปหมดเลยน่ะครับ”
“แสดงว่าเป็นยัยนี่เป็นคนลบช่วงเวลาในอดีตนั่นไปน่ะสิ!?”
“ไม่ใช่ครับ...”
......
“ในตอนที่ร่างกายของเธออ่อนแรงจนผมป้อนคำสั่งให้เธอค่อยๆเดินมายังรถที่ผมจอดอยู่”
“มีช่วงที่ผมสัมผัสตัวเธอ แต่ก็ไม่เห็นอะไรเลยนอกจากภาพเธอกุมมือตำรวจที่ถูกยิงตาคนหนึ่ง ก่อนที่เขาจะสิ้นใจ”
“ผมเลยคิดว่า... เธอที่ดูจะอ่อนโยนแบบนั้น คงไม่ใช่คนร้ายหรอกครับ”
คำอธิบายของเขาทำให้มาตันท์นิ่งฟังไปครู่หนึ่งเลย แม้แต่ฉันก็ยังรู้สึกแปลกใจ
“คุณ...คิชิดะ”
“ภาพแค่นั้นมันยืนยันถึงความเลวทรามที่เธอทำได้ที่ไหนกันล่ะ!?”
“ไม่ใช่แค่นั้นนะครับ... มือที่เปื้อนเลือดของเธอก็เกิดจากตอนที่กุมมือของตำรวจคนนั้นด้วย ไม่ได้เกิดจากเลือดที่กระเซ็นมาโดนมือเธอเพราะเป็นคนก่อเหตุ”
“เธอไม่ใช่คนที่ลงมือแทงคนอื่นก่อนแน่ครับ”
ดูเหมือนมาตันท์จะไม่ค่อยพอใจกับมุมมองของคิชิดะเท่าไร
“เห้อ... ปวดหัวชะมัด”
“ถ้าคิชิดะคุงยืนยันแบบนั้น... ดูท่าฉันคงต้องเชื่อใจคิชิดะคุงแล้วล่ะ”
ฉันค่อยๆยิ้มดีใจ ที่ดูเหมือนฉันจะได้เป็นอิสระแล้ว และเขาก็เดินกลับไปอีกฝั่งของจอภาพตรงข้ามฉัน
“แต่ว่า... ถ้าเธอต้องการจะยืนยันความบริสุทธิ์ขล่ะก็... เธอจะต้องทำตามที่ฉันสั่ง!”
“หา?”
อะไรอีกล่ะเนี่ย!? ไหงฉันถึงยังไม่ได้ปล่อยอีกล่ะ? นี่มันจะมากไปแล้วนะ ถูกพามาและยังต้องมาสั่งไรนี่อีกงั้นหรอ
“คุณมาตันท์ครับ! คิดจะทำอะไรน่ะครับ!? ไหนคุณบอกว่าเชื่อใจผมหนิ?”
“......ฉันเชื่อใจนาย แต่ไม่ใช่นรินทร์”
“ดังนั้น... ฉันจะให้เธอไปทำภารกิจบางอย่าง เพื่อแลกกับอิสรภาพด้วยการกำไลกระตุ้นประสาทที่อยู่ตรงข้อมือของเธอ”
*กุ๊งกิ๊ง*
มาตันท์โชว์กุญแจดอกเล็กที่เหมือนจะเอาไว้ไขอะไรบางอย่างให้ฉันกับคิชิดะดู... ขนาดมันพอๆกันกับรูกุญแจของกำไลเรือนนี้พอดี
“ค-คุณเอาดอกกุญแจในกระเป๋าผมไปตั้งแต่เมื่อไร!?”
*ควับ*
เขาโยนลูกกุญแจเล่นก่อนจะคว้าไว้อย่างเท่ๆ (ตามฉบับคนขี้เก๊ก)
“ช่วยไม่ได้หนิ นายเก็บไว้ไม่ดีเอง ฉันก็จิ๊กมาในกระเป๋านายเมื่อกี๊นี้นั่นแหละ”
แม้แต่คิชิดะยังทำหน้าหมองๆอึ้งๆไปเลย ผู้ชายคนนั้นอาจจะเก่งกว่าที่ฉันคิดไว้ ถึงจะเป็นพวกหลงตัวเอง แต่ฝีมือของเขาคงไม่ธรรมดาแน่
“เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน... เธอจะรู้เรื่องอะไรก็ได้ที่เธออยากรู้”
“เรื่องอะไรก็ได้?”
“ถูกแล้ว... เท่าที่ดูเธอยังเป็นพวกผู้ใช้มือใหม่ คงไม่รู้จักเรื่องราวความลี้ลับในโลกเบื้องหลังใบนี้แน่”
“...โลกแห่งเวลาที่มีแต่ความซับซ้อนแห่งนี้...”
“เธออยากจะรู้จักมันเปล่าล่ะ?”
“............”
“ตกลงค่ะ... ฉันยอมทำตามคำสั่งของคุณ”
(เพื่อดึงช่วงเวลาที่หายไปของฉันกลับมา... มีแต่ต้องรู้จักโลกแห่งเวลาให้มากขึ้นเท่านั้น)
คิชิดะที่อยู่ด้านหลังมองมาทางฉันด้วยความประหลาดใจ
“แล้วคุณต้องการให้ฉันทำอะไร?”
“......”
เขายิ้มเล็กน้อยก่อนจะบอกสิ่งที่ทำให้ฉันตะลึงได้เลย
“Silver Lotus......”
“สิ่งที่เธอต้องทำ คือไปจัดการ Keeper คนหนึ่งในกลุ่ม Silver Lotus”
Silver Lotus ที่เขาพูดถึง ต้องหมายถึงกลุ่มที่ฉันเคยเจอพร้อมกับวอร์เรนกลุ่มนั้นแน่เลย
“Silver... Lotus?”
“... ครั้งนี้ ฉันจะให้คิชิดะคุงออกปฏิบัติภารกิจคู่กับเธอด้วย”
“เอ๋?”
“ไม่ต้องมาเอ๋เลย นายเป็นคนยืนยันความบริสุทธิ์ของเธอ เพราะงั้นนายต้องตามเธอไปด้วย”
เขาเอามือข้างหนึ่งเท้าคางไว้ โพสท่าแบบเท่ๆทั้งๆที่นั่งอยู่ ส่งสายตาที่ดูไม่ค่อยเชื่อใจฉันเลยสักนิดมา
“ว่าไงล่ะนรินทร์......”
“จะยอมทำภารกิจนี้ไหม?”
เพียงเพราะไปหยุดโจรพวกนั้น ถึงกับต้องมาเจอเรื่องน่ารำคาญมากมายขนาดนี้
และเพียงเพื่อข้อมูลของโลกแห่งเวลาอันซับซ้อนที่ฉันต้องการ ถึงกับต้องมาเจอผู้ชายหลงตัวเองแบบนี้อีก
แววตาของฉันยังคงมีแต่ความจริงจัง คิชิดะนั้นมีท่าทีที่ลุกลี้ลุกลนนิดหน่อยหลังจากมาตันท์ที่นั่งโพสท่าเก๊กหล่อบอกให้เขาตามฉันมาด้วย
ฉันควรจะตอบรับหรือปฏิเสธเจ้านี่ดีนะ...
............
............