Destiny of Time โชคชะตาแห่งกาลเวลา

(โรงเรียนมาเจสติกวิทยา 14.29)

............

จากความวุ่นวายเมื่อตอนเที่ยง ตอนนี้นักเรียนสามารถกลับเข้าไปเรียนได้ตามปกติแล้ว ส่วนอาจารย์บางท่านนั้นสละเวลาไปเป็นพยานในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

(เหตุการณ์ภายในโรงเรียนกลับมาสงบเหมือนเดิมแล้ว)

(หลังจากคนร้ายคนนั้นถูกจับ ทางตำรวจก็พาไปโรงพัก โดยมีอาจารย์ที่มีส่วนเกี่ยวข้องส่วนหนึ่งตามไปด้วย)

(ซึ่งจริงๆ มันก็คงจะจบตั้งแต่คนๆนี้โดนจับ)

(แต่ว่า......)

(รินทร์... ยังคงไม่กลับมา)

โต๊ะเรียนของรินทร์... ยังคงไม่มีใครนั่ง เพื่อนร่วมห้องทุกคนก็ล้วนแต่แปลกใจ

เนลกับอั้มที่อยู่ห้องเดียวกันก็กังวลเรื่องของเธอเช่นกัน

(ตอนนั้นเราบอกให้รินทร์ออกไปข้างนอก... แต่...)

(เราบอกให้เธอไปไหนกันนะ? ทำไมถึงนึกไม่ออกเลย)

“เอาล่ะ หมดคาบสอนแล้ว!”

“นักเรียนทุกคนอย่าลืมทำการบ้านมาส่งในสัปดาห์ต่อไปด้วยล่ะ และอย่าลอกกันเด็ดขาด”

“ครับ/ค่า!”

อาจารย์ผู้สอนภาษาไทยเดินออกจากห้องทันทีหลังจากจบคาบสอน

พ้นบานประตูไปเท่านั้น นักเรียนในห้องส่วนใหญ่ก็บ่นกันอุตลุดเกี่ยวกับการบ้าน

“จารย์สั่งงานโคตรยากเลยว่ะ...”

“นั่นดิ... ไอ้รายงานนอกเวลานั่นก็บังคับให้ทำกี่หน้าไม่รู้”

“นี่ไม่ได้มาเรียนเพื่อทำการบ้านนะเฟ้ย! อยากกลับบ้านใจจะขาดแล้ว”

*กึกๆ*

อะ... โทรศัพท์ของฉันสั่น ไม่ใช่ว่าใครโทรเข้ามาหรอกนะ แต่เป็นญาดาต่างหากที่ส่งข้อความผ่านแอป Triangle Call มาต่างหาก

(ญาดานี่นา...)

[มีน อยู่กับรินทร์รึเปล่า?]

[ไม่ได้อยู่จ้ะ ว่าแต่มีอะไรหรอ]

[คือ... เราเห็นข่าวว่ามีโจรบุกปล้นธนาคารมหาพรใกล้ๆกับโรงเรียนที่พวกเธออยู่ แต่ตอนนี้กลับไม่มีการรายงานข่าวความคืบหน้ามาเลย]

[เราเป็นห่วงเลยจะโทรหารินทร์ แต่ก็ไม่รับสายเลย]

(ปล้นธนาคาร? ทำไมฉันถึงไม่รู้เรื่องนี้เลยล่ะ)

พอฉันทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นดีๆ ทั้งคนร้ายที่บุกเข้ามาจับเด็กในโรงเรียนเป็นตัวประกัน และสิ่งที่ฉันบอกกับรินทร์เมื่อตอนเที่ยง

[หวังว่าคงไม่มีอะไรไม่ดีเกิดขึ้นนะ...]

[อ๊ะ เราต้องไปทำกายภาพบำบัดก่อนนะ ถ้ามีอะไรก็ฝากบอกมาด้วย]

ฉันไม่ได้ตอบญาดากลับไป ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

(เดี๋ยวสิ... ญาดารู้ข่าวพวกนั้น... ไม่ใช่ ต้องเรียกว่ายังจำข่าวพวกนั้นได้มากกว่า)

(เพราะญาดาสามารถรับรู้และจดจำเวลาได้ไม่เหมือนกับคนปกติ จากผลที่รินทร์แบ่งเวลาชีวิตให้ไป จึงมีผลข้างเคียงกับวงจรเวลาพื้นฐานของเธอด้วย)

(แย่แล้ว!!)

ฉันทุบโต๊ะก่อนจะรีบวิ่งออกมาด้านนอก เพื่อนร่วมห้องเรียนของฉันก็แปลกใจว่าทำไมฉันถึงรีบร้อนทั้งๆที่คาบเรียนต่อไปกำลังจะสอนแล้ว

และก็พอดีกับตอนที่อาจารย์กำลังจะเข้ามาสอนในคาบต่อมาพอดี

“ขอโทษนะคะ อาจารย์! ฉันขอไปข้างนอกสักครู่ค่ะ!”

อาจารย์ถูกฉันแทรกออกมา ก่อนที่ฉันจะเดินตามระเบียงทางเดินไปเรื่อยๆ เพื่อโทรหาวอร์เรน

[คุณกำลังเข้าสู่บริการรับฝากข้อควา-]

ฉันรีบวางสายทันที ตอนนี้สีหน้าฉันเริ่มจะรู้สึกไม่ดีแล้ว

(วอร์เรนก็ติดต่อไม่ได้... รินทร์ตอนนี้เป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้)

(มันเกิด... อะไรขึ้นกันแน่?)

............

สถานที่แห่งหนึ่ง 14.31

............

นรินทร์ตอนนี้อยู่ในที่ๆหนึ่ง ที่แม้แต่เธอเองก็ไม่รู้ว่าที่นี่นั้นคือที่ไหน

แขนขวาของเธอมีเครื่องมือสีดำบางอย่าง มีลักษณะคล้ายกำไลและมีขั้วที่เหมือนขั้วไฟฟ้าเล็กๆอยู่ส่วนด้านในของกำไลนั้น ซึ่ง

เพราะเธอพึ่งได้สติได้ไม่นาน โดยด้านหน้าของเธอนั้นมีจอมอนิเตอร์ขนาดกว้างตั้งอยู่ด้านหน้า

ห้องนี้เป็นห้องที่ค่อนข้างมืด เหมือนเป็นห้องในอาคารใดสักอาคารหนึ่งที่เธอถูกพาตัวมา

เธอยังคงทำสีหน้าดุดันหลังจากถูกพาตัวมาที่นี่

โดยตอนนี้คนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามจอมอนิเตอร์ของเธอนั้น...

คือชายคนหนึ่ง ที่อายุน่าจะราวๆ 25-29 มีรอยแผลเป็นที่เหมือนถูกของร้อนอยู่บริเวณหลังฝ่ามือกับท่อนแขนขวาของเขา ผมสีบรอนซ์ ตาดูเข้ม

(ทำไมฉันถึงต้องมาอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ทุกทีเลย?)

(เรื่องแบบนี้นับวันจะยิ่งซับซ้อนมากขึ้นทุกที......)

ส่วนถ้าอยากรู้ว่าทำไมเธอถึงถูกพามาที่นี่ได้งั้นหรอ?

คงต้องเท้าความถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านั้นเล็กน้อย

............

ย้อนไปตอนที่ฉันเจอกับผู้ชายคนหนึ่งที่เข้ามาในธนาคารมหาพรหลังจากที่ควอสเดินหนีไปแล้ว

ผู้ชายคนนั้นอายุน่าจะราวๆวอร์เรน มีผมสีน้ำเงินดำ ผมยาวถึงไหล่และปัดด้านหน้า สูงเกือบจะเท่าวอร์เรนเลย ถึงจะหน้าตาดูซื่อๆก็เถอะ

เรื่องที่สำคัญกว่านั้นตอนนี้ คือต่อจากนี้ต่างหาก ฉันยังอึ้งกับเรื่องที่เขารู้จักชื่อฉันอยู่เลย

“คุณ...เป็นใครกัน ทำไมถึงรู้ชื่อฉัน?”

“...เรื่องนั้นช่างมันเถอะ ที่สำคัญกว่านั้น”

“คุณทำอะไรกับคนพวกนี้”

“เอ๋?”

คนพวกนี้? เขาหมายถึงตำรวจ กับตัวประกันที่อยู่ที่นี่งั้นหรอ?

“คุณฆ่าพวกเขาใช่ไหม?”

“เ-เดี๋ยวสิ! เข้าใจผิดแล้ว นี่ไม่ใช่ฝีมือฉันนะ”

“คนที่ทำผิดก็ปฏิเสธกันทุกคนนั่นล่ะ แต่เลือดบนมือของคุณปฏิเสธไม่ได้หรอกครับ”

“เลือด......”

ฉันก้มหน้าไปดูมือของตัวเองที่เปื้อนเลือดของคุณตำรวจคนนั้น

“ไ-ไม่ใช่นะ นี่น่ะมัน---”

เขาเมินฉันและเดินไปยังศพของพนักงานคนหนึ่ง ใช้มือทาบร่างของเขาเหมือนจะอ่านช่วงเวลาที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้

“แปลกมาก... ทำไมถึงเป็นแบบนี้?”

บ่นอะไรของเขาคนเดียวล่ะนั่น ฉันควรจะหนีจากที่นี่น่าจะดีกว่า

(ค่อยๆย่องหนีไปดีกว่า)

(ถ้าเขาสนใจอยู่กับทางนั้น อาจจะไม่รับรู้เกี่ยวกับเราก็ได้)

และทันทีที่ฉันขยับขาเพียงนิดเดียว...

“จะหนีไปไหนครับ?”

*ฟึบ*

ตัวของเขาก็มาอยู่ข้างหน้าฉันแล้ว หน้าของเขาอยู่ใกล้เรามากจนทำอะไรต่อไม่ถูกเลย

เขาหยิบของบางอย่างมาจากกระเป๋าเสื้อที่มีลักษณะเหมือนชุดประจำหน่วยงานอะไรสักอย่าง

ของชิ้นนั้น เป็นเครื่องมือที่มีลักษณะคล้ายกำไลสีดำ แต่มีเป็นแค่ครึ่งเดียว และดูไฮเทคยังไงไม่รู้

เขาเอากำไลมาใส่ที่แขนฉันโดยไม่รู้ตัว ก่อนที่กำไลมันจะพันรอบข้อมือฉันเองโดยอัตโนมัติ

*กึ้ก*

“เห้! คิดจะทำอะไร---”

*วูบ*

ร่างกายของฉันจู่ๆก็รู้สึกเคลื่อนไหวได้ช้าลง ทั้งๆที่พยายามขยับร่างกายไปปกติ แต่กว่าที่ร่างกายจะขยับตามใจนึกก็ผ่านมาระยะหนึ่งแล้ว

“น-นี่มัน...อา...รายกัน.........?”

“กำไลนั่นจะส่งผลให้ระบบประสาทของคุณทำงานติดขัดด้วยการกระตุ้นไฟฟ้าภายในกำไลมุ่งสู่เส้นประสาทโดยตรง”

“ผมคงต้องให้คุณไปไปกับพวกเราแล้วล่ะ...”

“ไปยังองค์กรรักษาเอกภาพ---”

สติของฉันอ่อนเกินกว่าจะรับรู้สิ่งที่เขาพูดมาเมื่อกี๊ได้...

............

*ฟึ่บ*

และพอฉันสะดุ้งลืมตาตื่นขึ้นมา...

ฉันก็นั่งอยู่ในรถสปอร์ตคันหนึ่ง โดยที่ผู้ชายคนนั้นเป็นคนขับ

“อะ ฟื้นแล้วหรอ”

“คุณไม่ตอบสนองผมนานมากเลย สงสัยเพราะกระแสไฟฟ้าที่เข้าไปขัดการทำงานระบบประสาทของคุณจะมากเกินไป”

“พวกคุณ...”

“หือ?”

“พวกคุณเป็นใครกันแน่...?”

“...... หน่วยหมาป่าล่าเวลาจากองค์กรรักษาเอกภาพเวลา”

“นั่นคือหน่วยงานที่ผมอาศัยอยู่”

“องค์กรรักษาเอกภาพเวลา?”

“คุณไม่รู้จักก็ไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะองค์กรของพวกเราเปรียบเสมือนกับขั้วเวลาที่คนมองข้าม พวกเราอยู่ภายใต้ร่มเงาเวลาที่คนส่วนมากจะไม่รู้จัก เพื่อคอยจัดการและแก้ไขปัญหาจากการใช้ความสามารถในการบิดเบือนเวลาของเหล่า Keeper ในทางที่ผิด ซึ่งมักจะมีปัญหาแบบนี้เกิดขึ้นทั่วโลก ปัญหาพวกนั้นจะถูกจัดการโดยพวกเรา---”

“คุณเล่าวกไปวนมามากไปแล้ว! ช่วยเข้าเรื่องที่เกี่ยวกับฉันโดยตรงใน 2 บรรทัดได้ไหม!?”

เหมือนฉันจะฉีกหน้าเขาจนสังเกตได้เลย ก็ใครมันจะไปอยากฟังเรื่องยาวๆที่ดูน่ารำคาญแบบนั้นล่ะ

“เอ่อ... คุณเป็นผู้ต้องสงสัยในการฆ่าคนบริสุทธิ์และคนร้ายกลุ่มนั้นที่ธนาคารมหาพรน่ะครับ”

“เพราะงั้นทางผมซึ่งได้รับคำสั่งให้คอยติดตามคุณมาสักพักอยู่แล้ว จึงขอพาคุณไปอธิบายเรื่องทั้งหมดให้พวกเราฟังด้วยครับ”

“หา... ติดตามฉันมาสักพัก? คุณเป็นพวกสโตกเกอร์งั้นหรอ?”

“ไม่ช่าย!! ผมแค่สืบประวัติคุณมาเล็กน้อยเอง และคำสั่งที่ว่าคือให้คอยสังเกตพฤติกรรมคุณอยู่ห่างๆน่ะครับ!”

“ทำไมต้องทำแบบนั้นด้วย?”

“นั่นก็เพราะว่า... Keeper อย่างคุณใช้พลังในที่สาธารณะยังไงล่ะครับ และไม่ใช่ครั้งแรกด้วย”

“Keeper...? หมายถึงสถานะที่ฉันเป็นงั้นหรอ?”

“จะว่าอย่างนั้นก็ได้ครับ ถ้าคุณไม่เข้าใจ ไว้ผมจะอธิบายตอนหลัง”

“แต่ตอนนี้......”

“คุณต้องไปชี้แจงเรื่องที่คุณทำลงไปพวกนั้นให้กับพวกเขาฟังซะก่อน...”

เขาจอดรถไว้ริมถนนที่มีช่องให้จอด

ตึกที่อยู่ติดกับถนนตรงจุดที่เขาขับมาจอด เป็นตึกที่สูงประมาณ 8 ชั้น ถูกตกแต่งด้วยสีเทาปนดำ มีลักษณะหลายอย่างที่ดูต่างกับตึกทั่วไป หรือจะเรียกว่าดูล้ำหน้าไปหน่อยก็ได้

“ที่นี่น่ะหรอ...... องค์กรรักษาเอกภาพเวลา......”

“...... นี่เป็นแค่สาขารองน่ะครับ”

“สาขารองไหงดูดีเงี้ยะ?”

“เรื่องนั้นผมก็ไม่ทราบเหมือนกัน เอาเป็นว่าเข้าไปข้างในกันก่อนเถอะครับ”

เขาให้ฉันเดินเข้าไปข้างในตามหลังเขาที่สแกนนิ้วเข้าไป

ภายในตึกหลายอย่างดูทันสมัย แต่แทบไม่มีใครเดินอยู่เลย จะมีเดินสวนก็มีอยู่บ้าง เช่นผู้ชายหัวตั้งคนหนึ่ง ที่เหมือนจะเป็นประเภทเดียวกับเรา

เขามองมาทางที่ฉันช่วงที่เดินสวนกันด้วยสายตาเหมือนอยากจะอัดเรายังไงไม่รู้ แต่ฉันไม่สนใจเท่าไร

สิ่งที่ฉันสนใจในตอนนี้ คือต่อไปนี้ฉันจะโดนอะไรต่างหาก...

จนในที่สุด ฉันก็ถูกพาขึ้นไปที่ชั้น 7 ของตึกนี้

ซึ่งห้องที่เขาพาฉันเข้าไป... ก็คือห้องที่มีจอมอนิเตอร์ขนาดใหญ่อยู่ตรงกลาง

ตอนแรกไม่มีใครอยู่เลยนอกจากฉันและผู้ชายคนนั้นยืนอยู่ด้านหลังฉัน

ต่อจากนั้น... ก็มีผู้ชายอีกคนโผล่ออกมาจากไหนไม่รู้ในฝั่งตรงข้าม

ฉันรับรู้ได้ทันทีเลยว่าผู้ชายคนนั้นอยู่ที่นี่มาตั้งแต่ต้น แต่ไม่ได้อยู่ในมิติเดียวกันกับฉัน

เขาเอามือเท้าขอบจอมอนิเตอร์ ก่อนที่จะเริ่มถามคำถามฉัน

“ยินดีต้อนรับสู่องค์กรรักษาเอกภาพเวลา”

“ผมมีเรื่องที่อยากให้คุณชี้แจงเยอะแยะเลยล่ะ... นรินทร์”

............

............