Destiny of Time โชคชะตาแห่งกาลเวลา

(องค์กรรักษาเอกภาพเวลา 15.23)

............

Silver Lotus...

พอเขาพูดถึงชื่อนี้แล้ว ทำให้ฉันอยากรู้ความเกี่ยวข้องระหว่างองค์กรนี้กับ Silver Lotus ขึ้นมาเลย

จากที่เขาพูดมา ดูท่าองค์กรนี้กับกลุ่มนั้นจะอยู่ในฐานะศัตรูกัน

“คุณมาตันท์... คงไม่ใช่ว่าคุณจะให้เธอไปจัดการพวกเขาหรอกนะครับ?”

“อ้าว? ก็แน่นอนสิ ในเมื่อน้องสาวนายแจ้งข่าวแหล่งกบดานของสมาชิกคนหนึ่งในกลุ่มนั้นได้ จะปล่อยให้โอกาสนี้หลุดมือไปได้ไงล่ะ”

“จังหวะช่างเหมาะเจาะเสียจริง นายได้ลูกมือไปช่วยภารกิจนี้ด้วยนะ ไม่พอใจงั้นหรอ?”

คิชิดะเถียงอะไรต่อไม่ได้ เหมือนผู้ชายคนนี้จะมีอำนาจเด็ดขาดในการตัดสินใจเรื่องราวต่างๆภายในสถานที่แห่งนี้

มาตันท์หยิบบุหรี่ที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อขึ้นมาสูบ ถึงจะดูเท่แต่บางทีก็ดูน่าถีบอย่างพูดไม่ถูกเหมือนกัน

*ฟู่ว*

“ถ้าพวกเธอสองคนไม่พูดอะไร ฉันจะถือว่ายอมรับภารกิจนี้นะ”

เขาเอามือซ้ายมาแตะที่จอภาพอีกครั้ง (เพราะอีกมือคีบบุหรี่อยู่)

ภาพที่แสดงออกมาบนจอให้ฉันเห็นนั้น เป็นแผนผังเมือง ณ จุดๆหนึ่งในรูปแบบโฮโลแกรม จากที่ดูเหมือนจะไม่ใช่โซนกรุงเทพฯ น่าจะอยู่แถบปริมณฑลสักที่หนึ่ง

“จุดที่น้องสาวนายยืนยันตำแหน่งคือบริเวณนี้”

สักพักก็มีเลขพิกัดระบุตำแหน่งเข้ามา มีเส้นกราฟชี้ในจอภาพ ก่อนที่แผนผังโฮโลแกรมจะถูกซูมเข้าอีกทีหนึ่ง

“โซนนี้แหละ”

ฉันพยายามสังเกตแผนผังตึกกับเมืองเพื่อดูว่าอยู่บริเวณไหน เลขพิกัดเป็นเลขพิกัดละติจูดและลองจิจูด

13°52'18.2"N 100°30'59.1"E

เลขพวกนี้เอาไว้ระบุตำแหน่งบนแผนที่ แต่จริงๆแล้วก็ถือว่าเข้าใจยากเหมือนกัน

“น่าเสียดายว่าพวกเราไม่ได้รับข่าวกรองมามากเพียงพอที่จะระบุแหล่งกบดานที่ชี้ชัดมากกว่านั้นได้”

“แต่อย่างน้อย น้องสาวนายก็ส่งข้อมูลที่สำคัญมาอยู่เหมือนกัน”

เขาใช้นิ้วกดเหมือนเป็นรหัสอะไรสักอย่างบนจอภาพ โดยภาพที่ขึ้นมานั้นบังแผนผังเมืองไปเล็กน้อย และภาพที่ปรากฏขึ้นมาใหม่บนจอ

คือสมาชิกในกลุ่ม Silver Lotus ที่เป็นรูปภาพเหมือนแอบถ่ายได้

ซึ่งคนๆนั้น...

คือคนเดียวกันกับที่เดินสวนนรินทร์และวอร์เรนที่ห้าง SJ Center เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา พร้อมกับส่งยิ้มมาให้อย่างน่าประหลาด

(เอ๋)

(ผู้ชายคนนี้มัน......)

คิชิดะสงสัยว่าทำไมฉันถึงทำสีหน้ากระตุกแปลกๆ

“เป็นอะไรไปหรอครับ?”

“เ-เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร”

ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมฉันถึงไม่บอกเขา เหมือนฉันกำลังระแวงอะไรบางอย่างอยู่

(ที่คนๆนั้นยิ้มเพราะเขาเห็นพวกเราสินะ)

มาตันท์ใช้มือซ้ายสไลด์จอภาพไปด้านหน้า ข้อมูลส่วนตัวของผู้ชายคนนั้นก็ปรากฏออกมา

*แกลลิค เกล*

*อายุ 19 ปี/ ชาวสวีเดน / เรียนที่ XXXXXXXXX / สัดส่วน 171 หนัก 68*

นอกจากนั้นก็มีผมสีชมพูยาวสลวยอย่างกับเจ้าชายถึงกลางหลัง ตาสีเหลือง

“เกลเข้ามาอาศัยในไทยได้ประมาณ 3 เดือนแล้ว โดยรวมกลุ่มกับพรรคพวกอีกสองคนที่อยู่ที่นี่มาก่อนแล้ว”

“เท่าที่พวกเรารู้ เจ้านี่มักจะแวะไปตามย่านที่คนพลุกพล่านเพื่อเป้าหมายบางอย่าง”

“ถึงมันจะยังไม่ก่อเรื่องวุ่นวายอะไร แต่การที่มีกลุ่ม Silver Lotus อยู่ที่นี่ ย่อมเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นแน่”

“เรื่องไม่ดี?”

ฉันไม่รู้ว่ากลุ่ม Silver Lotus ที่เขาพูดถึงนั้นมีจุดประสงค์อะไร นอกจากสิ่งที่สองคนนั่นเคยบอกว่าต้องการที่จะสร้างอาณาเขตอะไรของตัวเองนี่ล่ะ (ฟังจากวอร์เรนอีกที)

คิชิดะเห็นฉันสงสัยจึงอธิบายให้

“คุณนรินทร์คงไม่ทราบสินะครับ กลุ่ม Silver Lotus เป็นกลุ่มลับที่รวบรวมเหล่า Keeper เหมือนกับพวกผม แต่เป้าหมายของเขาไม่ได้เหมือนกับเราเลยน่ะครับ”

“ในหลายปีที่ผ่านมา เกิดเหตุรุนแรงหลายต่อหลายครั้งโดยไม่สามารถหาตัวผู้กระทำผิดได้ในหลายประเทศ บ้างก็ว่าเป็นกลุ่มก่อการร้าย บ้างก็ว่าเป็นลัทธินอกรีด”

“เหตุการณ์พวกนั้นส่วนใหญ่เกิดจากฝีมือของกลุ่ม Silver Lotus ที่ตอนนี้มีสมาชิกมากกว่า 20 คน และกระจัดกระจายอยู่หลายประเทศ”

“เป้าหมายของ Silver Lotus เท่าที่พวกเราทราบคร่าวๆ คงจะเป็นการสร้างอาณาจักรของตัวเองน่ะครับ”

“อาณาจักรของตัวเอง?”

“ใช่ครับ แต่นั่นก็เป็นเพียงสิ่งที่พวกเรารู้น่ะล่ะครับ ยังขาดข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับกลุ่มนี้อยู่อีกมาก-”

ตอนนั้นมาตันท์ก็แทรกบทพูดขึ้นมา

“อ่อ รู้สึกหัวหน้าของกลุ่มนี้จะเป็นผู้หญิงด้วยนะ”

“ถึงจะยังไม่ชัวร์ แต่ในบางครั้งที่พวกเราปะทะกับพวก Silver Lotus บางคนจะพูดถึงหัวหน้าแสนสวยของพวกมันด้วย”

ภาพจินตนาการในหัวฉันก็ผุดขึ้นมา ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ฉันถึงคิดเป็นภาพอาเจ๊กล้ามโต หน้าตาน่ากลัว โพสท่าที่แสนจะคุ้นหน้าคุ้นตา สามารถหยุดผู้ชายได้ด้วยมือเปล่า

สงสัยฉันจะนอนไม่พอ---

“ยังไงซะ กลุ่มนี้ถือว่าเป็นกลุ่มอันตราย และการที่พวกมันมาที่นี่เยอะขึ้น”

“อาจจะมีเหตุผลบางอย่าง...”

ฉันรู้สึกไม่ค่อยดีกับการที่เขาพูดว่ามาที่นี่เยอะขึ้นเพราะเหตุผลบางอย่าง เหมือนกับว่าหลายๆเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้เกิดเพราะความบังเอิญ แต่มีอะไรบางอย่างทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

เขาใช้มือซ้ายปิดข้อมูลที่แสดงออกจนหมด ในมือขวาที่คีบบุหรี่อยู่ ไม่นานนักเขาสะบัดมือทีเดียวบุหรี่ก็หายไปทั้งมวนเลย

“ภารกิจของพวกนายก็คือ... ทำลาย Linker ของเป้าหมายซะ”

(Linker?)

“เลี่ยงการปะทะซึ่งๆหน้าให้มากที่สุด ฉันไม่อยากได้รับรายงานว่ามีคนธรรมดาได้รับบาดเจ็บ”

“ฉันเตือนเธอด้วยความหวังดีเลยนะ นรินทร์”

“ถ้าอยากเอากำไลนั่นออก จงทำภารกิจนี้คู่กับคิชิดะคุงให้สำเร็จซะ”

“มันคือบททดสอบความบริสุทธิ์ของเธอ”

ไม่ค่อยสบอารมณ์เลย แถมท่าทีที่ดูความคิดของเขาถูกต้องนั่นล่ะ ทำให้ฉันยิ่งไม่ชอบขี้หน้ามากกว่าวอร์เรนเยอะเลย

............

ณ ชั้นจอดรถใต้ดินของอาคาร 15.50

ตอนนี้คิชิดะกำลังเซ็ต GPS ภายในรถกำหนดจุดหมายเป็นพื้นที่ที่มาตันท์บอกให้ไป

ฉันเองก็นั่งอยู่ตรงฝั่งที่นั่งข้างคนขับ ยกมือขวาที่มีกำไลคล้องอยู่มาดู

“เอาล่ะ เรียบร้อยแล้ว”

เขาเหมือนจะเตรียมออกรถแล้ว แต่ฉันก็พูดขัดจังหวะเขาไว้ก่อน

“ขอโทษนะคะ คุณคิชิดะ”

“......”

......

“เพราะฉัน... ทำให้คุณต้องถูกบังคับให้มาคู่กับฉันด้วยแท้ๆ”

“......”

เขาหันหน้ากลับไปมองด้านหน้าเหมือนเดิมเพื่อเตรียมออกรถ

“ไม่ใช่แบบนั้นหรอกครับ จะมีคุณมาหรือไม่ ผมก็ต้องโดนสั่งให้ไปที่นั่นอยู่ดี”

“เอ๋?”

“หน้าที่ผมปกติก็มักจะถูกสั่งให้ไปนั่นไปนี่อยู่แล้ว เหมือนกับตอนที่ถูกสั่งให้คอยเฝ้าดูคุณไว้นี่แหละ”

“จะถูกสั่งไปไหนอีกก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรแล้วล่ะ...”

“อา...อื้ม”

*บรืน*

......

รถขับออกมาสักระยะหนึ่งได้แล้ว จุดหมายที่ฉันไปนั้นไกลอยู่นิดหน่อย

ฉันมองไปนอกกระจกที่เห็นแต่ตึกเล็กตึกน้อยอยู่ข้างถนนเต็มไปหมด

(ป่านนี้ที่โรงเรียนจะเป็นไงบ้างนะ โทรศัพท์เราก็ดันลืมไว้ในกระเป๋าได้ซะนี่)

(มีนและคนอื่นๆคงจะเป็นห่วงเราแย่เลย)

ฉันชายตามองไปที่คิชิดะคุงที่กำลังขับรถอยู่

“เอ่อ... คุณคิชิดะคะ”

“หือ?”

“คือ...... ขอบคุณนะคะ ที่ช่วยแก้ตัวให้ฉัน”

“ถ้าไม่ได้คุณช่วยอธิบายให้ผู้ชายคนนั้นฟัง ฉันคงจะแย่ไปแล้วล่ะค่ะ”

รถมาถึง 3 แยกและติดไฟแดงพอดี

“ผมก็อธิบายไปตามสิ่งที่เห็นน่ะครับ และต่อให้ผมไม่เห็นเหตุการณ์ก่อนหน้านั้น”

“แต่ผมคิดว่าคุณไม่ใช่คนที่ฆ่าพวกเขาหรอก......”

“ส่วนเหตุผลน่ะหรอ...”

เขาหันหน้ามามองฉัน และพูดอย่างสุภาพหน้านิ่งๆ

“เพราะผมไม่รู้สึกถึงจิตสังหารของคุณเลยสักนิด”

“จ...จิตสังหาร?”

“ครับ”

เขาหันหน้ากลับไป

“คุณคงจะรู้จักสินะครับ ในเชิงวิชาการต่อสู้ มันคือความรู้สึกที่เราอาจสัมผัสได้ถึงภัยคุกคามจากอีกฝ่าย”

“และตอนที่ผมเห็นคุณครั้งแรก ผมไม่รู้สึกว่าคุณจะเป็นภัยคุกคามสำหรับผมหรือคนอื่นๆได้เลยสักนิด”

“เพราะงั้น ผมถึงกล้าที่จะพูดออกไปแบบนั้น”

ไฟเขียว รถค่อยๆขยับแล้ว ถนนตอนนี้โล่งรถเลยขับได้เร็ว

“จริงๆแล้ว... คุณมาตันท์เขาไม่ได้เชื่อผมนักหรอกนะครับ”

“เอ๋? แต่เขาก็บอกว่าเชื่อใจคุณหนิ?”

“ไม่จริงหรอก คนขี้ระแวงแบบเขาไม่เชื่อใจใครง่ายๆ ยิ่งเป็นผมด้วยยิ่งแล้วใหญ่”

“เขาเลยส่งผมมาพร้อมกับคุณนรินทร์ แค่เขี่ยออกให้พ้นๆก็แค่นั้น”

หัวของฉันคิดเรื่องความสัมพันธ์ของพวกเขาขึ้นมาบางอย่าง ว่าอาจไม่ลงรอยกันในเรื่องบางเรื่อง ถึงจะแปลกใจที่คนที่ดูจิตใจดีแบบคิชิดะจะยังต้องถูกระแวงก็เถอะ

“ขนาดนั้นเลยหรอคะ......”

พวกเราไม่ได้คุยอะไรกันต่อเลย จริงๆก็มีเรื่องอยากถามมากมายเหมือนกัน แต่ไว้รอถามเอาโอกาสอื่นละกัน

อีกอย่าง ตอนนี้มีเรื่องที่สำคัญยิ่งกว่า

ก็คือภารกิจที่พวกเราสองคนต้อง(บังคับ)ทำ

รถของพวกเราก็ยังคงมุ่งหน้าต่อไปยังพิกัดนั้น

............

............

ในอีกฟากหนึ่ง

ห้องพักของโรงแรมๆหนึ่ง

ผู้ชายที่มีนามว่า แกลลิค เกล นอนอยู่บนเตียง

เมื่อเสียงโทรศัพท์มือถือของเขาดังขึ้นมา เขาก็รีบปัดโทรศัพท์ตกเตียงในทันที

*ปั้ก!*

แต่สุดท้ายเขาก็ต้องลุกขึ้นมาหยิบโทรศัพท์อยู่ดี (ไม่มีท่าทีสะลืมสะลือเลยแม้แต่น้อย)

เวลาเกลนอนอยู่ในห้อง เขาจะใส่แต่กางเกงขายาวนอน ไม่สวมท่อนบนเลย

กล้ามของเขานั้นเหมือนกับนักกีฬาไม่มีผิด

หลังจากที่เขารับโทรศัพท์ เสียงที่ออกมาจากโทรศัพท์นั้นเป็นเสียงผู้หญิงที่เกลเหมือนจะรู้จักเป็นอย่างดี

“อือ”

“อือ”

*ปี๊ป*

เกลได้แต่ตอบ อือ อือ ไม่พูดประโยคอื่นเลย และก็วางสายหลังจากต้นสายพูดอะไรบางอย่างเสร็จแล้ว

ตอนนี้เกลคว้าเสื้อออกมาตัวหนึ่งจากรอยแยกมิติจากสื่อนำเวลาของตัวเองที่อยู่ในรูปของ *หน้าปัดนาฬิกาแบบสายห้อยคอ*

“จะบ่นอะไรนักหนาว้า......”

“ไอ้เราก็ระวังตัวอยู่ทุกวี่ทุกวันอยู่แล้ว”

“ไม่สิ......”

นอกจากเสื้อที่คว้ามาคลุมแล้ว สิ่งที่เขาเรียกออกมาอีกนั้นคือ

ดาบรูปทรง Szabla (ชาร์บลา)

เขาเรียกออกมาถือไว้ที่มือขวา ส่วนมือซ้ายนั้นเขาจับเสื้อคลุมตัวเขาไว้อยู่

“ต่อให้เราประมาท”

“วันนี้พวกชั้นต่ำมันเป็นยังไง วันต่อไปมันก็ยังคงเป็นพวกชั้นต่ำไม่เจียมตัวอยู่ดี...”

เกลเตรียมพร้อมออกศึกอยู่ตลอดเวลาเช่นกัน

อีกไม่นาน ภัยพิบัติอาจเริ่มต้นขึ้น

............

............