Destiny of Time โชคชะตาแห่งกาลเวลา

(มิติว่างเปล่า xx.xx)
............
นึกไม่ถึงเลย ว่าจะได้เจอเจ้าหมอนี่อีกครั้ง...
“ควอส... แพทริค......”
“......เธอดูเปลี่ยนไปอยู่นะ”
“เหมือนจะไม่ได้ใช้พลังเพียงเพราะอารมณ์ชั่ววูบ”
สายตาหมอนั่น ไม่ได้ต่างไปจากเดิมเลย แววตาที่ดูเย่อหยิ่ง ดูถูกดูแคลน ยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน
ฉันได้แต่มองร่างของหัวหน้าโจรที่ถูกมีดเสียบกลางหลัง นิ่งไปด้วยความประหลาดใจ
“ทำไม... นายถึง......”
“คนแบบนี้ไม่สมควรมีชีวิตอยู่หรอก...”
“จริงๆก็...... ทุกชีวิตสมควรจะหายไป...”
เจ้านั่นกำมือขวาขึ้นมา ก่อนจะทุบไปที่อะไรด้านข้างตัว
*เพล้ง!*
ลักษณะมิติที่แตกเหมือนกับกระจกที่ถูกทุบ มีรอยร้าวเกิดขึ้นทั่วบริเวณที่เขาทุบ
มิติว่างเปล่าที่ฉันอยู่... ถูกดึงกลับมาให้เป็นโลกแห่งความเป็นจริงดังเดิม
หากแต่ว่า...
ในโลกแห่งความเป็นจริงนั้น...
ตัวประกันทุกคน ตายไปหมดแล้ว...
ทุกคนมีรอยแผลจากการถูกแทงที่อก โดยที่ไม่มีใครแสดงท่าทีเหมือนขัดขืนหรือกำลังต่อสู้อยู่เลย ราวกับว่าทุกคนโดนแทงโดยไม่รู้ตัว
ศพพวกนั้น... บรรยากาศพวกนั้น... ฉันได้เห็นเต็มสองตา...
“ไม่จริง......”
“ไม่จริง.........”
ควอสไม่ได้สนใจฉันที่นั่งอึ้งอยู่กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น กลับกัน... เขายังทำสีหน้าปกติเสมือนนี่เป็นเรื่องปกติของเขา
“ไม่ว่าจะที่ไหน... ก็มีแต่เวลาที่ไร้ค่า”
“หายๆไปให้หมดนั่นล่ะดีแล้ว”
“หือ?”
คุณตำรวจที่บาดเจ็บสาหัสก่อนที่ฉันจะย้ายเข้าสู่มิติว่างเปล่า คนๆนั้นยังไม่ตาย... แต่ก็สาหัสเกินกว่าจะมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้ว
ตาของเขาถูกยิงข้างหนึ่ง ทำให้เขามองไม่เห็นอะไร เพราะเลือดที่กระเซ็นออกมามันแข็งตัวจนบังตาที่ยังปกติอีกข้างมิดไปหมด ประกอบกับอาการบาดเจ็บที่หนักเกินกว่าจะขยับเขยื้อนไรได้แล้ว
แต่เขายังพูดและยังได้ยินเสียงใกล้ๆตัวได้...
ฉันเดินไปกุมมือของตำรวจคนนั้นไว้ เขานั้นลืมตาไม่ไหวแล้ว เสียงหายใจหอบแรง เลือดไหลออกมาท่วมจากตาของเขา
“พี่คะ......”
“แฮ่ก...แฮ่ก... ปลอดภัย...... สินะครับ”
“ค่ะ...... ตัวประกันทุกคนปลอดภัยค่ะ...”
“ขอบคุณมากนะคะ ที่มาช่วยพวกเรา”
“แฮ่ก...... มันเป็นหน้าที่ครับ... แม้ผมจะตายในหน้าที่... ผมก็ยินดี...”
“โชคดีจังเลยนะ ที่ปลอดภัย......”
“ขอบคุณ.........”
มือของเขาที่ฉันกำอยู่... ร่วงลงมาแล้ว...
เขานอนยิ้มอย่างมีความสุขในวินาทีสุดท้าย เขาเชื่อว่าอย่างน้อย ตัวประกันที่เขาพยายามช่วยนั้นปลอดภัยดี
เป็นความสุขอันล้ำค่า ที่ไม่สามารถตีค่าหาเวลาใดๆมาทดแทนได้เลย
“ชีวิต...... ของพวกเขา”
“มันไม่มีค่าอะไรเลยงั้นหรอ?”
“พูดอะไรน่ะ ไม่เห็นได้ยินเลย?”
“นายมัน... ไม่ต่างอะไรกับโจรคนเมื่อกี๊เลยสักนิด... คร่าชีวิตผู้อื่น ช่วงชิงเวลาอันล้ำค่าในชีวิตของพวกเขา...”
ฉันค่อยๆยืนขึ้นมา ก่อนจะหันหน้าไปหาเจ้านั่น พร้อมกับน้ำเสียงที่โกรธจัด
“จิตใจของนายมันทำมาจากอะไรกัน!!?”
............
“เวลาที่แท้จริง... มันไม่มีอยู่หรอก......”
“......!?”
“เธอคิดว่าทุกอย่างที่เธอเห็นมันมีชีวิต มีจิตใจ มีตัวตนจริงๆงั้นหรอ?”
“สำหรับฉัน...... มันก็แค่กลุ่มก้อนเวลาไร้ค่าที่เคลื่อนไหวได้แค่นั้นเอง”
“ยังไงสักวันหนึ่ง เวลาก็ต้องหยุดลงอยู่ดี”
“... เวลาไร้ค่างั้นหรอ...?”
“ถ้านายบอกว่าทุกอย่างเป็นเพียงกลุ่มก้อนเวลาไร้ค่า นายเองก็คงไม่ต่างกับเศษสวะไร้ค่าหรอก!!”
“ฉันจะไม่มีวันยกโทษให้นายแน่...!!”
ฉันเรียกอาวุธออกมาไว้ในมือของฉันอีกครั้ง กำแน่นด้วยอารมณ์อันเดือดดาล
“ใช่...... ฉันเป็นแค่เศษสวะไร้ค่า......”
“ชีวิตฉันมันก็เป็นเพียงแค่เวลาที่ไหลผ่านไปมาในมิตินี้เท่านั้น...”
“ในมิตินี้ ไม่มีของที่มีค่าสำหรับฉัน......”
“เวลาจอมปลอมแบบนี้น่ะ หายๆไปซะได้ก็ดี...”
พยายามจะพูดอะไรกันน่ะ... ของที่มีค่า? เวลาจอมปลอม?
ฉันจำได้ว่าเขาเคยพูดเรื่องเกี่ยวกับความแค้นไว้ในวันแรกที่เจอกัน
(อะไร... ทำให้ผู้ชายคนนี้มีทัศนคติต่อเวลามืดมนเช่นนี้?)
(เวลาจอมปลอมสำหรับเขา... คืออะไรกันแน่?)
เขายิ้มมาทางฉัน ก่อนจะหันหลังเตรียมหนี
“เฮ่! หยุดนะ! คิดจะหนีไปไหน!?”
“......คิดจะหยุดฉันจริงๆน่ะหรอ!!”
ขนลุก... เป็นความรู้สึกแรกที่ฉันรู้สึกตอนที่เขาพูดพร้อมกับหันหน้ามา มีอะไรบางอย่างผิดปกติเกิดขึ้นรอบๆตัวของเขา
(บรรยากาศมัน... เกิดอะไรขึ้นเนี่ย!?)
บิดเบี้ยวไปหมด ภาพที่ฉันเห็นบิดเบี้ยว กลับหัวกลับหาง ภาพซ้อน และอะไรต่างๆสารพัด แปรปรวนไปหมด
จนฉันรับไม่ไหวลงไปนอนอยู่ที่พื้น
(ท-ทำไมกัน... นี่เราเป็นอะไรไป)
(เราใช้พลังเวลาอะไรไม่ได้เลยเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้ชายคนนี้... ทั้งๆที่ตอนนั้น... เรายัง...)
“คนอ่อนแอก็อยู่ในส่วนของคนอ่อนแอไป... การที่ได้เห็นเธอเลือกเดินทางนี้ทำให้ฉันตัดสินใจที่จะไม่ฆ่าเธอตอนนี้”
“ถ้าวันหนึ่งเธอได้รู้ถึงความบอบบางในเวลาที่มนุษย์รู้จัก... เธอจะเข้าใจในจุดที่ฉันยืนอยู่เอง”
เขากำลังเดินหนีฉันไปเรื่อยๆ โดยไม่เหลียวหลังมามองเลย
“เ-เดี๋ยวก่อน...! อ-อย่าพึ่งไป!”
“ควอส......”
ฉันพยายามเอื้อมมือสุดแขนเพื่อจะหยุดเขา แต่ฉันกลับมองไม่เห็นอะไรเลยนอกจากภาพที่บิดเบี้ยวไปมา นี่คงเป็นพลังเวลาบางอย่างที่ผู้ชายคนนั้นใช้แน่ๆ
พอเขาเดินจากไป บรรยากาศในห้องก็เริ่มกลับมาปกติ ราวกับว่าห้องนี้ถูกพลังเวลาบางอย่างที่ฉันยังไม่รู้จักปกคลุมไว้ทั่ว
ตัวฉันยังคงนอนคว่ำด้วยแรงกดดันอยู่เล็กน้อย ตอนนี้เริ่มได้สติกลับมาบ้างแล้ว
แต่รอบๆฉันตอนนี้... เต็มไปด้วยซากศพ
ผู้ชายคนนั้นฆ่าทุกคนทิ้งไปด้วยความเหี้ยมโหด บอกว่าทุกอย่างนั้นล้วนแต่เป็นเวลาจอมปลอม
นอกจากในห้องนี้ โจรที่ฉันอัดจนสลบด้านนอกเองก็ถูกแทงตายเหมือนกัน รวมถึงตำรวจกลุ่มอื่นที่บุกเข้ามาภายในอาคาร
ความรู้สึกที่สุมอยู่ในอกของเรามันยากเกินกว่าจะพรรณนาออกมาได้ ความเจ็บใจที่ต้องมาเห็นคนตายแบบนี้มัน...
“ฉัน...ทำอะไรไม่ได้เลย...”
“แค่หยุดไม่ให้ใครตายก็ทำไม่ได้......”
“แค่คนเดียวก็ช่วยไว้ไม่ได้”
“ทำไม!!?”
ฉันมองไปที่มือที่เปื้อนเลือดจากคุณตำรวจคนนั้น...
จู่ๆน้ำตาฉันไหลออกมาด้วยความรู้สึกเจ็บใจจนถึงกับกัดฟันไว้ เพราะฉันไม่สามารถปกป้องใครไว้ได้เลย ความอ่อนแอของฉันปล่อยให้เกิดเหตุการณ์นองเลือดแบบนี้
“ถ้าฉัน... ถ้าฉันเข้มแข็งกว่านี้......”
“ก็จะไม่มีใครตายแล้วแท้ๆ”
“ภาพแบบนี้น่ะมัน......”
*ตึกๆ*
เสียงหัวใจของฉันเต้นแรงมาก เป็นความรู้สึกบางอย่างที่ไม่เคยเจอมาก่อน เหมือนกับว่า...
(เจ็บ... หัวใจของเรา... เกิดอะไรขึ้น)
ทั้งๆที่มีคนตายตั้งมากมายขนาดนั้น แต่กลับไม่มีใครเข้ามาด้านในธนาคารนี่อีกเลย เหมือนพวกเขาลืมไปหมดแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่
และในตอนนั้นก็มีคนๆหนึ่งเข้ามาในธนาคาร
เขายื่นมือไปยังศพของแต่ละคน และทำอะไรบางอย่างกับศพเหล่านั้น ซึ่งฉันไม่รู้สึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นภายนอกเลยแม้แต่น้อย
ผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้อง ซึ่งฉันก็รู้ตัวจากการรับรู้การเปลี่ยนแปลงเวลารอบข้าง
“...... คุณนรินทร์ ......”
ชื่อของฉัน...? เขารู้ชื่อฉันด้วยงั้นหรอ?
การที่เขาเห็นฉันแบบนี้ ฉันถึงได้มั่นใจว่าเขาเองก็เป็นแบบเดียวกันกับฉัน
“คุณคือคนที่สร้างความวุ่นวายที่นี่ใช่ไหม?”
เขาเป็นใครกันนะ... ทำไมถึงรู้จักฉัน
ดูท่าจะมีเรื่องเข้าใจผิดเพิ่มขึ้นอีกซะแล้ว
............
............