Destiny of Time โชคชะตาแห่งกาลเวลา

(ธนาคารมหาพร 13.05)

............

ในตอนนี้ ฉันเข้ามาภายในธนาคารแล้ว โดยอาศัยประตูอาคารที่เปิดอ้าไว้ตั้งแต่แรกเพื่อแอบเข้ามาโดยไม่มีใครสัมผัสตัวตนของฉันได้

(ตอนแรกก็กะจะจัดการพวกนั้นพร้อมกันอยู่หรอก)

(แต่ถ้าคนนั้นไม่ลากตัวประกันออกมาข้างนอก คงไม่ต้องเสียเวลาเพิ่มแบบนี้)

(หวังว่าผู้หญิงคนนั้นจะบอกให้พวกตำรวจด้านนอกเชื่อได้นะ ไม่งั้นเป็นปัญหาใหญ่แน่)

ระหว่างที่ฉันมัวแต่คิดแบบนั้น มีพวกมันสามคนเดินออกมาดูเหตุการณ์ด้านนอกว่าเกิดอะไรขึ้น

“อ๊ะ... เจ้านั่นโดนอัดร่วงไปแล้ว!!”

“ฝีมือใครกัน!? ตัวประกันก็หนีไปได้ด้วย!!”

พวกมันระวังตัวมากขึ้น ยืนหันหลังชนกันเป็นสามมุม พยายามดูรอบห้องอย่างละเอียด

ก็ถือว่ารอบคอบดีแหละนะ แต่ว่า...

มันก็ไม่ได้ยากเกินไปที่ฉันจะจัดการพวกเขาเลยแม้แต่น้อย

ฉันโผล่ขึ้นมาต่อหน้าคนๆหนึ่งในหมู่พวกเขา... ก่อนที่จะใช้เท้าเตะประทับหน้าของคนๆนั้นเข้าอย่างจัง

อีกสองคนนั้นเมื่อรู้ตัวว่าฉันโผล่มาแบบทันควัน ก็รีบหันปืนเตรียมจะยิงทันที

“แกเองหรอ!!”

ก่อนที่พวกเขาสองคนจะยิง ฉันรีบคว้าปืนกลเบาที่อยู่บนมือของคนที่กำลังจะล้มจากลูกเตะของฉันไว้

และฟาดไปที่ปืนของคนทางซ้ายจนเสียหลักลั่นไกไม่ได้ ขณะที่อีกคนเห็นเหตุการณ์นั้นจึงยิงออกมาในทันที

*ปั้ง*

ลูกกระสุนของเขาลอยค้างก่อนถึงขมับขวาของฉันเพียง 30 เซน

คนร้ายที่ยิงปืนคนนั้นถึงกับช็อคไปวูบหนึ่ง ยิ่งกระสุนลูกนั้นหายไปต่อหน้าต่อตาเพราะฉัน ลบเวลาวัตถุ ให้หายไปเหมือนกับที่ลบความทรงจำให้ไม่เคยมีอยู่

“เห้ย!”

“เ-เวทย์มนต์งั้นหรอ!?”

เวทย์มนต์... จะว่าไปฉันก็คิดอยู่เหมือนกันว่าพลังที่ฉันใช้พวกนี้มันเหมือนกับเวทย์มนต์ แต่มันก็มีหลายจุดที่ต่างอยู่เหมือนกัน

ถึงอย่างนั้นฉันก็ต้องมองข้ามความสงสัยในหัวชั่วขณะนั้นก่อน ตอนนั้นฉันจับพานท้ายปืนที่ถืออยู่ด้วยสองมือ และฟาดลงไหล่ขวาของเขาจนปืนร่วงลงมาเพราะแขนกระตุกจากการกระแทกอย่างแรง

พอฉันเอาปืนฟาดจังหวะนั้น ฉันปล่อยปืนทิ้งทันที และใช้ขาซ้ายยึดพื้น ก่อนจะหมุนตัวเตะด้วยเท้าขวา

“ย๊าก!”

ส้นเท้าของฉันตอกเข้าไปที่แก้มขวาผู้ชายคนนั้น ตาเขาเหลือกออกมา ก่อนจะกระเด็นไปเล็กน้อยจากแรงกระแทก

คนนั้นหมดสติไปแล้ว ซึ่งตอนนี้เหลืออยู่สองคนมีสติอยู่

เผลอไปเพียงครู่เดียว คนที่โดนฉันเตะอัดหน้าล้มไปในตอนแรก ก็พุ่งเข้ามาตะครุบตัวฉันไว้จากด้านหลัง

“ได้ตัวแล้ว!!”

“ทีนี้แกก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว---”

คนๆนั้นยืนงง เพราะฉันหายไปจากร่องแขนที่เขาตะครุบตัวฉันไว้ นั่นก็เพราะ...

ฉันข้ามเวลาย้อนกลับมายังตำแหน่งก่อนที่จะอัดพวกมันทั้งสามคนไงล่ะ......

*ข้ามเวลาย้อนกลับ*

เจ้านั่นหันตัวมาทางฉัน ซึ่งได้จังหวะเดียวกันกับที่ฉันเตรียมพร้อมพอดี

ฉันใช้ขาขวาสอดไปแถวขาขวาของเขา และงัดให้สูงขึ้น โดยแขนของฉันล็อคแขนขวาของเจ้านั่นเอาไว้

เมื่อท่าทางของฉันพร้อม ฉันยกขาพร้อมกับออกแรงที่แขน ตวัดร่างของเขาให้ลอยขึ้นมา

“อะ...”

*ตู้ม*

ฉันทุ่มเจ้านั่นด้วยท่ายูโดจากชมรมที่ฉันฝึกมา แรงที่ตัวของเขากระแทกลงพื้นมากพอที่จะทำให้เขาขยับเขยื้อนไม่ได้ไปชั่วขณะ

ส่วนอีกคนที่อยู่ข้างหลังฉันตอนนี้ เล็งปืนจ่อหัวฉันจากด้านหลังอยู่

“ย-ยัยปีศาจ! ตายซะเถอะ!”

*ปั้ง*

............

เวลาภายในอาคารนี้ถูกฉันหยุดเอาไว้ ดังนั้นกระสุนที่เจ้านั่นยิงออกมาก็จะต้องถูกหยุดอยู่กับที่ รวมถึงตัวเขาเองก็ด้วย

เมื่อเวลาถูกหยุดเช่นนี้ ฉันเลยเดินเข้าไปใกล้ตัวเขามากขึ้น พร้อมกับโยกหัวหลบกระสุนและทิศทางที่ปากกระบอกปืนเล็งอยู่

ทันใดนั้น เมื่อเวลาเดินตามปกติ...

*ปั้งๆๆๆๆๆ*

“!?”

ฉันยืนอยู่ตรงหน้าเขา โดยมีปากกระบอกปืนผ่านแก้มขวาฉันไป

พอเขารู้สึกตัวว่ามีอะไรบางอย่างผิดปกติ ฉันก็กางมือทั้งสองข้างออกอย่างกว้าง

และก็ตบหน้าเขาพร้อมกันอย่างแรง!

*เพี้ยะ!!*

หน้าของเขาบู้บี้ไปเลย มีคราบน้ำตาไหลออกมาเล็กน้อยด้วย และเขาก็ค่อยๆล้มลงไปชักกระตุกอยู่บนพื้น

“โอย... เจ็บๆๆๆๆ”

“ไม่น่าตบเต็มแรงเลย!”

“อย่างว่าแหละ... ต่อให้ดึงพลังกายได้เยอะยังไง ก็ยังไม่ได้อยู่ในระดับที่จะไม่เจ็บตัวเลยนี่นา”

มัวแต่เจ็บมือแบบนั้น เสียงตำรวจก็เริ่มรุกกรูจะเข้ามาข้างในอาคารแล้ว

(แย่ล่ะสิ! ต้องรีบเข้าไปช่วยตัวประกัน!)

เพราะฉันมัวแต่วุ่นจัดการคนร้าย 3 คนนี่ ทำให้ฉันแทบจะลืมเรื่องตัวประกันไปซะสนิทเลย

ฉันรีบวิ่งเข้าไปในห้องด้านในอาคาร ก็เห็นหัวหน้าโจรยืนอยู่ตรงกลางห้องอย่างใจเย็น และตัวประกันทุกคนยังปลอดภัยดี...

(โล่งอกไปที... นึกว่าจะเกิดเรื่องแย่ๆขึ้นซะแล้ว)

(เอาล่ะ... ทีนี้ก็เหลือแต่หมอนั่น---)

“นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ!!”

“ทิ้งอาวุธแล้วยกมือไว้บนหัวซะ!!”

ตำรวจ 5 นายเข้ามาในนี้แล้ว... และตอนนี้เขาก็ยังคงยืนนิ่งหลังจากเห็นตำรวจ

เขาปล่อยปืนไว้ที่พื้น ก่อนจะยกมือขึ้นเหนือหัว

“พาดไว้หลังหัว!”

เขาเปลี่ยนท่าไปพาดไว้หลังหัว ดูเหมือนเขาจะยอมจำนน ตัวประกันในห้อง 5 คนก็ยิ้มดีใจที่ตำรวจมาช่วยแล้ว

แต่ทำไมไม่รู้... ฉันกลับไม่รู้สึกเช่นนั้นเลย

(มีอะไรบางอย่างแปลกๆ)

(เจ้านี่... ไม่แสดงท่าทีกระวนกระวายเลย ทั้งๆที่น่าจะรู้ว่าตอนนี้ตัวเองจนมุม และลูกน้องก็โดนจัดการไปหมดแล้ว)

และดูเหมือน...

ลางสังหรณ์ของฉันจะเป็นจริง...

ภาพที่ทุกคนในห้องตายเข้ามาในหัวของฉัน......

เจ้าหน้าที่ค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ตัวคนร้ายอย่างช้าๆ ซึ่งมันตรงกับภาพที่ฉันเห็นอยู่ในหัวเมื่อกี๊...

“อย่านะ!!”

หัวหน้าโจรคนนั้นยิ้มออกมา... และรีบคว้าปืนที่โยนทิ้งไปด้วยความเร็วผิดมนุษย์มนาจนตำรวจทำอะไรไม่ทัน

*ปั้งๆๆๆๆ*

ตำรวจทั้ง 5 นาย ที่อยู่ข้างหน้าฉัน... ถูกยิงในช่วงเวลาไล่เลี่ยกันอย่างรวดเร็ว

“ไม่น้าาาาาาา!!!”

พวกเขา...

ตายแล้ว......

เมื่อฉันเห็นเหตุการณ์ไม่ดี ฉันพยายามที่จะช่วยชีวิตตัวประกันทุกคน

เขาเล็งปืนไปที่ผู้ชายที่เป็นผู้จัดการสาขา ฉันรีบพุ่งเข้าไปยืนขวางทางกระสุนอย่างไว

*ปั้ง*

กระสุนยิงไม่ผ่านตัวฉัน... ซึ่งพลังนั้นไม่ใช่การหยุดเวลาแบบที่ใช้กับคนพวกนั้น

แต่เป็น “การรักษาสภาพเวลา” ที่จะทำให้การแทรกแซงเวลาของผู้ใช้อื่นนั้นไร้ผลในขอบเขตผู้ใช้

ถ้าการรักษาสภาพเวลามีผลกับกระสุนที่เขายิงมา... มันมีเพียงคำตอบเดียวสำหรับเรื่องนี้แล้ว

“นาย...... เป็นผู้เชื่อมต่อเวลางั้นหรอ?”

ใบหน้าที่หัวหน้าโจรคนนั้นยิ้มอย่างสะใจออกมา ก่อนจะหัวเราะดังลั่นห้อง

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”

“......ผู้เชื่อมต่อ? คืออะไรวะ!!”

“ว่าไงนะ!?”

“อ๋อ แต่ถ้าเธอหมายถึงไอ้นี่ล่ะก็...”

*ฟึ่บ*

“ฉันรู้จักดีเลยล่ะ!!”

เจ้าหมอนั่น... โผล่มาอยู่ข้างหลังของฉัน

(ตั้งแต่เมื่อไร!?)

หมอนั่น... ใช้หลังมือซ้ายเหวี่ยงใส่ฉันเต็มแรง ถึงฉันจะสามารถป้องกันได้ด้วยท่อนแขนทันเวลา แต่แรงของเขาเยอะจนทำให้ฉันกระเด็นออกมาเกือบ 8 เมตร จนกระเด้งไปโดนโต๊ะที่ตั้งอยู่ในห้อง

“โฮ่ว... ยังสติดีอยู่งั้นเหรอ?”

“เห็นเธอมาด้อมๆมองๆอยู่ตั้งแต่แรก ก็แปลกใจอยู่ว่าทำไมถึงไม่มีใครสังเกตเห็น”

“ขนาดว่าตั้งใจขว้างโทรศัพท์ใส่ยังไม่สะทกสะท้านอะไรอีก”

(...เจ้านั่นเห็นฉันตั้งแต่แรกงั้นหรอ!? ถึงว่าตอนปามือถือมาดูไม่ได้ปาแบบสุ่มๆ)

แรงอัดของเจ้านั่นถือว่าแรงอยู่ แต่ก็ยังไม่มากขนาดทำให้ฉันหมดสติได้ในการโจมตีครั้งเดียว... แต่สิ่งที่ทำให้ฉันสะเทือนใจยิ่งกว่า

คือหลังจากฉันเงยหน้าขึ้นมา... ก็เจอศพตำรวจ 4 นาย... กับอีกคนที่ทรมานจากการถูกยิงอยู่ มันทำให้ฉันนั่งมองตาค้างด้วยความช็อคและความโกรธ

“เอ้า เอ้า เอ้า! มัวแต่นั่งนิ่งอยู่ได้”

“ถ้าไม่หยุดฉันล่ะก็... ไอ้เบื๊อกนี่จะต้องไปลงนรกนะ!!”

มันหันปืนเล็งใส่ผู้จัดการสาขาที่เอามือป้องหัวตัวเองไว้

“หัวหน้า!!”

ฉันไม่มีทางปล่อยให้มันได้ทำอะไรตามอำเภอใจเด็ดขาด

“หยุดนะ!!”

“เขตแดนชั่วคราว!!”

*ฮูม!!*

ฉันใช้ความสามารถในการเคลื่อนย้ายมิติชั่วคราว เพื่อลากเจ้านั่น... มาในมิติว่างเปล่าพร้อมกับฉันในพื้นที่ที่จำกัด

ซึ่งจากผลลัพธ์นั้น ทำให้คนในธนาคารไม่เห็นพวกเราสองคนที่ถูกย้ายมายังมิติว่างเปล่า... สร้างความประหลาดใจให้กับทุกคนที่อยู่ในห้องนั้น

ไม่ใช่เพียงแค่คนในมิติแห่งความจริงเท่านั้นที่ประหลาดใจ หัวหน้าโจรที่ถูกดึงมายังมิติว่างเปล่าเองก็ประหลาดใจไม่แพ้กัน

“ที่ไหนวะ?”

“เธอใช้เวทมนตร์อะไรถึงทำพื้นที่บ้าๆนี้ขึ้นมาได้?”

“มัน... ไม่ใช่เวทมนตร์... หรืออะไรทั้งนั้น...”

ฉันค่อยๆทรงตัวขึ้นมาหลังจากนั่งพักมาสักพัก

“เพียงเท่านี้... นายก็จะ... ทำอะไรตัวประกันไม่ได้แล้ว......”

“......หึ...”

“เป็นห่วงตัวประกันมากกว่าชีวิตตัวเองงั้นหรอ? เธอนี่ช่างเป็นแม่พระซะจริง”

มันหยิบสายที่คล้องคออยู่ใต้เสื้อออกมาไว้ด้านนอก

มันคือนาฬิกา... เป็นลักษณะเหมือนฟันเฟืองไม้ที่มีอักษรโรมันเป็นตัวเลขระบุเวลา

“น-นั่นมัน......”

“โฮ่ว... เธอรู้จักเจ้านี่ด้วยเหรอ?”

“นึกว่าจะมีแต่ฉันซะอีกที่ได้พลังพระเจ้ามาแบบนี้”

“รู้รึเปล่า... พลังพระเจ้าที่วัตถุประหลาดชิ้นนี้มอบให้น่ะมันเจ๋งขนาดไหน!!”

ผู้ชายคนนี้ติดหนี้พนันบอลมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว จนไม่มีใครรับเลี้ยงดูแล

ในวันหนึ่งที่เขากำลังสาปแช่งโชคชาตาของตัวเอง ความปรารถนาที่เขาต้องการชีวิตใหม่ ทำให้เขาได้รับการเลือกจากสื่อนำเวลาที่ตอนนี้ออกมาอยู่ในรูปของนาฬิกาที่เขาคล้องคออยู่

ทันทีที่เขาได้นาฬิกาเรือนนั้นมาในครอบครอง เขาและได้รวมกลุ่มกับเพื่อนที่ติดหนี้พนันบอลเหมือนกันเพื่อออกปล้นธนาคาร โดยใช้พลังจากสื่อนำเวลานั่นช่วยในการหลบหนีทุกครั้ง

นี่คือ... ชีวิตของเขา

“ในวันที่ฉันต้องจมปลักอยู่กับกองหนี้ที่ใช้เท่าไรก็ไม่หมด... ความคิดในหัวของฉันมันก็บอกมาว่า ชีวิตของฉันมันบัดซบซะจริง โชคชะตาอันน่าขยะแขยงนี้มันไม่สมควรจะเกิดขึ้น!!”

“ถ้าฉันแก้ไขโชคชะตาตัวเองได้ ฉันก็จะสร้างชีวิตใหม่ให้รุ่งโรจน์ยิ่งกว่าทุกๆคน”

“จนวันหนึ่ง... พระเจ้าก็ประทานพลังให้ฉัน......”

“พลังที่จะทำให้ฉันเป็นดั่งพระเจ้า ควบคุมทุกอย่างตามที่ฉันปรารถนา พละกำลังร่างกายที่เพิ่มขึ้น หรือแม้แต่ความสามารถที่ฉันมีในครอบครอง...”

“พลังที่สุดยอดขนาดนี้... จะไม่ใช่พระเจ้าก็ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรแล้ว!!”

เขาพูดด้วยความภาคภูมิใจในพลังที่ตัวเองมี ดูถูกฉันที่ดูอ่อนแอกว่าเขา... ซึ่งฉันก็นิ่งเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะสรุปมุมมองของเขาออกมา

“นั่นไม่ใช่พลังพระเจ้าหรอก...”

“... หมายความว่าไง?”

“มันไม่ใช่พลังของพระเจ้า... นาฬิกาที่นายถืออยู่... เป็นเพียงแค่ของที่จะพาความซวยมาเยือนนายต่างหาก”

“มันไม่ใช่ของที่นำพาทั้งโชค หรือพลังที่จะมีไว้แก้ไขโชคชะตาแบบที่นายคิดไว้หรอกนะ... ในทางกลับกัน... นายจะได้รู้จักกับโลกที่ต่างโลกที่พวกเราอาศัยอยู่อย่างสิ้นเชิง ขอบเขตที่มนุษย์ธรรมดาไม่อาจเอื้อมถึง... ขอบเขตว่างเปล่าที่แสนจะน่าขนลุก”

“เฮ่ เฮ่... พล่ามอะไรอยู่ได้ ผู้หญิงอ่อนแออย่างเธอมันก็เก่งแต่พูดล่ะว้า!”

เขาหันปืนเล็งมาที่ฉัน

“...... คนที่ดีแต่โทษโชคชะตา โดยที่ไม่เคยแก้ไขตัวเองต่างหาก ...... สมควรจะถูกเรียกว่าอ่อนแอ”

“นายแค่วิ่งหนีจากความเป็นจริงแย่ๆที่สร้างด้วยน้ำมือของตัวเอง หาข้ออ้างต่างๆนาๆเพื่อโทษอย่างอื่นนอกจากตัวเอง”

“ความปรารถนาที่คิดจะสร้างชีวิตใหม่เพื่อกลบความผิดพลาดของตัวเองน่ะ...”

“มันเป็นความปรารถนาของพวกขี้ขลาดตาขาว...”

............

“ยัยบ้า!!”

เหมือนฉันจะพูดแทงใจดำเขาเข้าเต็มๆ

เขาโผล่มาอยู่ข้างหน้าฉันทันที

“อย่างเธอมันต้องอัดให้สำนึก!!”

มือซ้ายที่ไม่ได้จับปืนพกของเขากำหมัดแน่นต่อยมาที่หน้าฉันอย่างรวดเร็ว

ทันใดนั้นเอง...

ฉันโยกหน้าหลบการโจมตีนั้นอย่างรวดเร็ว... รวดเร็วยิ่งกว่าความเร็วที่ผู้ชายคนนี้ทำได้เสียอีก

“บ้าน่า......”

ระหว่างที่เขายังค้างอยู่ท่านั้น

เสี้ยววิที่ฉันหลบมา ก็เปิดช่องว่างบางอย่างขึ้นภายในมิตินี้

มันคือวัตถุที่อยู่ใน “รอยแยกเวลา” ระหว่างโลกแห่งความเป็นจริงกับมิติว่างเปล่า มันจะถูกทำให้หายไปจากทั้งสองโลก แต่อยู่ในโลกที่นาฬิกาเรือนนี้กักเก็บเอาไว้เป็นห้องเวลาของมัน

เป็นหลักการเดียวกันกับที่วอร์เรนใช้เรียกของแปลกๆออกมา แต่ก็มีข้อจำกัดในเรื่องของจำนวนที่กักเก็บ จะแลกมาด้วยการถ่ายเทพลังจากนาฬิกาถึงผู้ใช้นั้นลดลง

วอร์เรนที่ใช้ทักษะหยุดเวลาเป็นหลักจึงไม่มีผลกระทบมาก หากต้องการใช้ความสามารถที่ต้องพึ่งพาการไหลเวียนเวลามากกว่าปกติ

สำหรับฉัน... แค่อาวุธที่พอดีมือ... อาวุธที่ไม่ทำร้ายใครก็เกินพอ

ดังนั้น...

ในมือของฉันจึงเป็นไม้พองความยาวพอดีมือ... มันถูกเรียกออกมาจากห้องกักเก็บเวลานั่น

“ตื่นมายอมรับ...”

“ความบัดซบที่ตัวเองก่อไว้ซะ!!”

*โพล๊ะ*

ฉันเอาไม้พองฟาดเข้าเต็มหน้าของหัวหน้าโจรคนนั้น... เพียงการโจมตีครั้งเดียว... ก็มากพอที่จะทำให้เขานั้นกระเด็นไปกองได้เลย...

เป็นข้อพิสูจน์ว่าพละกำลังของฉันในฐานะผู้เชื่อมต่อเวลาเหมือนกับเจ้านั่น...

แข็งแกร่งกว่า...

เจ้านั่นยังไม่หมดสติ แต่ก็หน้าบวมบาดเจ็บเกินกว่าจะลุกขึ้นมาสู้ต่อได้แล้ว

ฉันเก็บอาวุธในมือของตัวเองกลับเข้าสู่ห้องกักเก็บเวลาภายในนาฬิกาเหมือนเดิม และเดินไปหาผู้ชายคนนั้น โดยเว้นระยะห่างพอประมาณ

“......นี่ฉัน... แพ้สินะ”

“เชิญเลย...... ฆ่าฉันเลย......”

“ชีวิตฉันมันตกต่ำ... เพราะตัวฉันเอง... ฉันอยากแก้ไขโชคชะตา เพื่อลืมความบัดซบที่ตัวเองเคยก่อไว้”

“ฆ่าฉัน... ฉันไม่เหลืออนาคตไรอีกแล้ว”

จากผู้ชายที่มั่นใจในตัวเอง หยิ่งจองหอง พอถึงทางตัน เขาก็เป็นเพียงผู้ชายที่วิ่งหนีความจริงอยู่ตลอดเวลาแค่นั้นเอง

“...... ไม่ได้ ......”

“ชีวิตของผู้คนที่นายฆ่าไป... ใช้เวลาที่เหลืออยู่ตอนนี้ไปชดใช้ในคุกซะ”

“นั่นคือ... การแก้ไขโชคชะตาเพียงทางเดียวที่นายสามารถทำได้”

เขายอมรับความจริงของตัวเองแล้ว อนาคตเพียงทางเดียวที่เขาเลือก คือชดใช้ทุกอย่างภายในคุก ไม่ว่าผลตัดสินจะออกมาเช่นไร... เขาก็ต้องใช้ชีวิตของเขาที่เหลือยอมรับมัน

“ช่วยยื่น... ของที่ห้อยอยู่บนคอนั่นมาหน่อยได้ไหม?”

“วัตถุเทพ... ไม่สิ... วัตถุบรมซวยนั่นสินะ......”

“เพราะไอ้ของพรรณนี้... ทำให้เธอโผล่มาจัดการฉันได้สินะ”

“เอาไปเลย... อยากทำอะไรก็ทำ......”

*ฉีก*

เขากระชากนาฬิกาเรือนนั้นให้สายที่คล้องขาดจากคอ และโยนไว้ตรงเท้าฉันพอดี

(จากที่วอร์เรนเคยพูดไว้... หากจะตัดการเชื่อมต่อระหว่างผู้เชื่อมต่อเวลากับสื่อนำเวลา... ต้องพังนาฬิกาทิ้งสินะ?)

(ถึงผลกระทบจะดูร้ายแรงอยู่ก็เถอะ แต่ว่า... ร่างกายของฉันก็น่าจะแบกรับมันไหวอยู่)

ฉันเรียกไม้พองอันนั้นออกมาอีกครั้ง พร้อมกับโยนนาฬิกาของโจรคนนี้ขึ้นบนฟ้า

พอมันถึงจุดที่ต้องการ...

“ย๊าก!”

*แกร๊ก!!*

ฉันก็หวดมันด้วยไม้พองทันที (ท่าเหวี่ยงไม้เบสบอล)

“ฮึบ!”

นาฬิกาเรือนนั้นไม่ได้กระเด็นไปตามทางที่ฉันตี หากแต่มันอยู่คากลางอากาศเหมือนสู้แรงฉันก็ไม่ปาน แถมมีออร่าจากนาฬิกาที่เริ่มแตกออกมาเรื่อยๆ ส่งผลให้มิติที่ฉันอยู่นั้นเกิดรูปร่างที่ผิดแปลกไปจากปกติ

และร่างกายของฉันก็รับรู้ถึงความผิดปกติบางอย่างเช่นกัน หัวใจที่เต้นเร็วบ้างช้าบ้าง ร่างกายที่บางทีก็หยุดนิ่งหรือขยับตามปกติ เหตุการณ์บางอย่างที่เกิดขึ้นซ้ำไปซ้ำมา

(นี่น่ะหรอ... ผลกระทบที่วอร์เรนว่า)

มันเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆจนแทบจะรับไม่ไหว... แต่ฉันก็พยายามฝืนร่างกายให้ยังเป็นปกติเท่าที่จะทำได้

และในที่สุด...

นาฬิกาไม้เรือนนั้น... ก็แตกเป็นเสี่ยงๆ

ด้วยความรุนแรงจากการแตกนั้น ทำให้ตัวฉันเซจนล้มมาเลย

“อูย”

พอฉันเงยหน้ามาดูเสกนาฬิกาที่ตกอยู่ตรงพื้น ไม่นานนักมันก็หายไปกับตา ราวกับว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น...

“นี่คือ... การตัดการเชื่อมต่องั้นสินะ... พลังที่โต้กลับมานั่นรุนแรงจริงๆ”

“อ๊ะ!”

โจรคนนั้นหยุดนิ่งไปแล้ว คงเพราะที่นี่ไม่ใช่โลกที่มนุษย์ธรรมดาจะเข้ามาอยู่ได้โดยปราศจากสื่อนำเวลา

ฉันยิ้มดีใจที่ได้จบเรื่องยุ่งยากของวันนี้ไปแล้ว

(ดูท่าคงต้องพากลับไปในโลกนั้นสินะ)

............

หากแต่มันไม่เป็นเช่นนั้น

*ฉึก*

ฉันที่กำลังนั่งและเอื้อมมือเพื่อที่จะพาตัวโจรคนนี้กลับไป

ก็ได้เห็น... เรื่องน่าสะพรึงกลัวบางอย่างอีกครั้ง

นั่นคือ...

มีมีดเล่มหนึ่งที่ฉันรู้สึกคุ้นตาเสียบทะลุกลางหลังของเขาตรงตำแหน่งหัวใจ ซึ่งผู้ชายที่ใช้มีดเสียบโจรคนนี้

มีเพียงคนเดียวที่ทำให้ฉันตะลึงได้ถึงขนาดนี้

“นายมัน......”

“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ นรินทร์”

“ดูท่า......”

“โชคชะตาเราจะต้องกันอีกแล้วล่ะสิ......”

ควอส...... ควอส แพทริค... ชายคนที่พยายามฆ่าฉันมาก่อน

เขากลับมาแล้ว

............

............