Destiny of Time โชคชะตาแห่งกาลเวลา

(สนามหญ้าหน้าโรงเรียน 12.43)
............
คนร้ายที่จับเด็กม.ต้น คนนั้นเป็นตัวประกันถูกฉันเตะหัวทิ่มไปแล้ว
ทุกคนที่เห็นเหตุการณ์นั้นล้วนแต่อึ้งกันเป็นแถบๆ
“เ-เธอคนนั้นเป็นใครกันน่ะ?”
“สุดยอดเลย! จัดการคนร้ายนั่นด้วยการเตะครั้งเดียว!”
เนลกับอั้มเองก็อ้าปากค้างจนพูดอะไรไม่ออก
มีสาวผมแดงในบรรดาคนเหล่านั้นพูดอะไรบางอย่างเช่นกัน
“หือ... เก่งใช้ได้เลยนะนี่”
พอสถานการณ์เริ่มคลี่คลาย เด็กนักเรียนชั้นม.ต้น 2 คน ที่เหมือนจะเป็นเพื่อนของคนที่ถูกจับเป็นตัวประกันวิ่งมาหาเธอคนนั้น
“ปอน!!”
เด็กที่ถูกจับคนนั้นรีบเข้ามากอดเพื่อนทั้ง 2 คนของเธอ พร้อมกับหลั่งน้ำตาออกมาด้วยความกลัว
“ยู... ภา... ฉันกลัวมากเลย ฮือๆๆๆ”
พวกเขาทั้งสามคนยังร้องไห้กอดกันอยู่ หมอกับพยาบาลที่ประจำห้องพยาบาลเองก็รีบเข้ามาดูอาการของเด็กคนนั้น รวมถึงเช็คอาการของคนร้ายคนนั้นว่าอาการเป็นยังไง
“เขา... หมดสติไปแล้ว”
ทันทีที่หมอพูดออกมา อาจารย์แถวนั้นก็ดีใจที่ทุกอย่างจบลงด้วยดี ยกเว้นแต่คานิลีโอที่เดินตรงเข้ามาหาฉัน
“อาจารย์ค--”
*เพี้ยะ!*
............
อาจารย์คานิลีโอตบหน้าฉันเต็มแรง เสียงตบของเธอดังจนได้ยินชัดเจนไปทั่วทั้งสนามหน้าโรงเรียน
“...ทำไม... ทำไมถึงทำเรื่องบ้าๆแบบนี้......”
“ไม่คิดบ้างรึไง ว่าถ้าเกิดอะไรผิดพลาดแล้วต้องเป็นอะไรไปขึ้นมา อนาคตของเธอจะเป็นยังไง!!?”
ไม่แปลกหรอกที่เธอจะโกรธฉันขนาดนั้น เพราะมันก็จริงอย่างที่เขาพูดมานั่นล่ะ ฉันไม่ได้ห่วงชีวิตตัวเองเลย แต่ว่า...
นั่นก็ต้องเป็นกรณีคนธรรมดาแหละนะ
“ฉันไม่เป็นไรหรอกค่ะ... อาจารย์คาน”
“เพราะว่าฉัน...... ไม่ใช่คนธรรมดาๆอีกต่อไปแล้ว...”
แววตาของฉันทำให้เธอประหลาดใจ เพราะตาของฉันนั้นเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นตั้งใจ ฉันตัดสินใจด้วยความจริงจังเด็ดเดี่ยว
......
“เมื่อตะกี๊หมายความว่าไงเธอว่าไงนะ?”
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ...”
เด็กที่ถูกจับเป็นตัวประกันคนนั้นเดินมาหาฉันเพื่อที่จะขอบคุณที่ช่วยเธอไว้
“พี่สาวคะ... เอ่อคือ...”
“ขอบคุณมากนะคะ”
“ขอบคุณมากนะคะ ที่ช่วยปอนเอาไว้!”
เด็กอีกสองคนก็พูดขอบคุณต่อจากเด็กคนนั้นอีกที พอเห็นอย่างนี้ฉันก็อดอมยิ้มไม่ได้เลย
ตอนแรกเด็กคนนี้ยังสั่นกลัวอยู่ แต่พอฉันเอามือสัมผัสศีรษะของเธออย่างอ่อนโยน... อาการหวาดผวาพวกนั้นก็ค่อยๆหายไป
“ไม่มีอะไรแล้วนะน้องนะ”
“เธอปลอดภัยแล้วล่ะ”
เจ้าหน้าที่ตำรวจมาถึงที่เกิดเหตุ ก็เห็นสถานการณ์ทั้งหมดคลี่คลายแล้ว ตอนนี้มีเสียงประกาศแจ้งทั้งโรงเรียนอีกรอบ
“ขอให้นักเรียนทุกคนอยู่ในความสงบ สถานการณ์ตอนนี้กลับเข้าสู่สภาวะปกติแล้ว”
“นักเรียนทุกคนกลับเข้าไปอยู่ในห้องเรียนได้ ส่วนคณาจารย์ท่านใดที่ทางเจ้าหน้าที่จะเรียกตัวเพื่อสอบปากคำเพิ่มเติมนั้น ให้แจ้งต่อกองธุรการด้วย”
“ขณะนี้ ทางตำรวจกำลังเร่งจัดการความวุ่นวายอยู่”
“ขอให้อาจารย์และนักเรียนทุกคนให้ความร่วมมือแก่เจ้าหน้าที่ด้วย หากทางนั้นต้องการ”
ตอนนี้นักเรียนที่อยู่บนชั้นเรียนส่วนหนึ่งกลับเข้าไปในห้องเรียน
มีนวิ่งลงมาหาฉันที่อยู่ยังยืนอยู่ตรงสนามหญ้า ซึ่งเป็นเวลาเดียวกับที่ตำรวจจับคนร้ายที่ยังไม่มีสติคนนั้นขึ้นรถพร้อมล็อคกุญแจมือ
“รินทร์!!”
“มีน... ลงมาที่นี่ทำไม!?”
“ก็... ฉันเป็นห่วงนี่นา... ถึงจะรู้อยู่แก่ใจว่าจะไม่เป็นอะไรก็เถอะ”
“เห้อ... มีนนี่ล่ะก็...”
ตอนนี้อาจารย์บางท่านกำลังตอบข้อสงสัยกับเจ้าหน้าที่ตำรวจเพิ่มเติม ส่วนผอ. นั้นมีสารวัตรตำรวจเข้ามาคุยด้วย ซึ่งเขาก็อธิบายเหตุการณ์ปัจจุบันของอีกจุดหนึ่ง
“แปลว่า... ผู้ชายคนนี้คือคนร้ายที่รับหน้าที่เป็นนกต่อเพื่อเบี่ยงเบนเป้าหมายสินะครับ”
“ครับ... ทันทีที่ทางเราได้รับเรื่องจากคุณ พวกเราก็รีบมาที่นี่ ก็ไม่อยากเชื่อเหมือนกันว่าเด็กนักเรียนของคุณจะจัดการคนร้ายได้ด้วยตัวคนเดียว”
“......”
ผอ. มองมาทางฉันด้วยสายตาที่เฉยเมย แต่ก็ไม่ได้โกรธหรือข้องใจอะไร
“เพราะความสามารถของเธอ... ทำให้พวกเราไม่ต้องสูญเสียอะไร”
“แต่สถานการณ์ทางโน้นเป็นยังไงบ้างหรอครับ?”
“อืม...... พวกมันยืนกรานว่าจะไม่ปล่อยตัวประกันจนกว่าจะหลบหนีออกนอกเมืองได้”
“ยังอยู่ในจุดวิกฤติไม่เปลี่ยน”
ฉันได้ยินที่พวกเขาคุยกันทั้งหมด แต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกมา มีนรู้สึกได้ว่าฉันกำลังคิดอะไรอยู่ในใจ เลยกระซิบบอกอะไรบางอย่างกับฉัน
............
“สารวัตรครับ... ให้ดำเนินการยังไงต่อครับ?”
“อืม... พาเจ้านั่นกลับไปโรงพักก่อน สอบปากคำเฉพาะคนที่เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์นี้เท่านั้น เราไม่ต้องการให้โรงเรียนวุ่นวายไปมากกว่านี้”
ผอ.มานพ โค้งตัวขอบคุณสารวัตรที่เห็นแก่โรงเรียน
“ขอบคุณมากนะครับ”
หลังจากตำรวจที่มาถามสารวัตรได้คำตอบ เขาก็กำลังมองหาคนที่จัดการคนร้ายได้
เหล่ไปสักพัก เขาก็เดินไปถามอาจารย์คานิลีโอที่ยืนอยู่ใกล้ๆกัน
“เอ่อ... คุณพอจะเห็นเด็กที่จัดการคนร้ายได้บ้างไหมครับ?”
“...นรินทร์น่ะหรอ ก็อยู่ตรงนั้นไม่ใช่---”
............
นรินทร์หายไปแล้ว มีแต่มีนที่ยังยืนอยู่ที่เดิม สร้างความสับสนให้กับเธอและคนอื่นๆมาก
“มีน... นรินทร์ไปไหนแล้วน่ะ!?”
“เห็นเธอบอกว่ามีธุระด่วนจากทางบ้านน่ะค่ะ เธอเลยถือจังหวะที่วุ่นๆอยู่แอบออกนอกโรงเรียนไปเลย”
“หา?”
มีนโกหกหน้าตายมากๆ น้ำเสียงและรอยยิ้มนั้นสร้างความน่าเชื่อถือให้กับคำพูดของเธอมาก ถึงอย่างนั้นอาจารย์คานิลีโอก็ยังแปลกใจอยู่ดี
“ออกไปในเวลาแบบนี้เนี่ยนะ!?”
ผอ. และสารวัตรหันมาทางมีน สงสัยว่าพวกเขาสองคนกำลังคุยอะไรกัน
“รินทร์เขาบอกไว้ว่าไม่อยากจะให้ปากคำหรือสัมภาษณ์อะไรน่ะค่ะ บางทีเขาคงไม่อยากวุ่นวายไปมากกว่านี้”
“ยัยนรินทร์นะ ยัยนรินทร์... ทำเรื่องแปลกๆอีกแล้ว!!”
ในเมื่อตำรวจไม่สามารถสอบปากคำนรินทร์ที่หายไปตั้งแต่เมื่อไรได้ พวกเขาก็เตรียมตัวที่จะกลับเพื่อไม่ให้โรงเรียนต้องวุ่นวายเกินไป
ระหว่างที่อาจารย์ส่วนใหญ่กำลังกลับเข้าไปในอาคาร มีนยังยืนอยู่ตรงนั้น คิดถึงสิ่งที่เขากระซิบบอกนรินทร์ก่อนที่เธอจะหายไป
“ขอให้กลับมาอย่างปลอดภัยนะ รินทร์”
............
ในขณะเดียวกัน สถานการณ์ทางธนาคารมหาพรยังคงตึงเครียด
คนร้าย 5 คนมีอาวุธครบมือ เล็งปืนใส่พนักงานธนาคารและลูกค้าภายในธนาคารไว้
ตัวประกันทุกคนถูกบังคับให้นอนราบไปกับพื้น โดยเอาของมีค่าทั้งหมดออกมาวางไว้นอกกระเป๋ากางเกง
จุดที่คนร้ายกับตัวประกันทุกคนนั้นอยู่นั้นอยู่ในมุมทึบที่คนจากภายนอกมองเข้ามาไม่เห็น เป็นด้านในหลังเคาน์เตอร์ของธนาคาร เพราะเงื่อนไขที่ทางคนร้ายให้ไว้ก็คือ
ถ้าใครเข้ามาภายในอาคาร จะยิงตัวประกันทั้งหมดทิ้งทันที หากอยากให้ตัวประกันรอด จงนำรถมารับออกไปนอกเมืองและห้ามไล่ตามมาเด็ดขาด
แต่ถึงอย่างนั้น คนร้ายกลุ่มนี้ก็ยังคงเคร่งเครียด ไม่ใช่เพราะสถานการณ์นั้นยื้ออยู่นาน แต่เพราะสมาชิกอีกคนไม่ยอมติดต่อมาสักที
“เห้ย... ไอ้กากนั่นเมื่อไรจะโทรมาวะ!?”
“ป่านนี้แผนมันน่าจะสำเร็จแล้วสิ!”
ชายคนหนึ่งที่คาบบุหรี่อยู่ในปาก มีหนวดมีเครารุงรังท่าทางจะเป็นหัวหน้า ตอนนี้กำลังหัวเสียที่ติดต่อลูกน้องในกลุ่มไม่ได้
หัวหน้าโจรกดโทรศัพท์ติดต่อไปหาลูกน้องตัวเองหลังจากทนรอไม่ได้
ไม่นานนัก... ก็มีคนกดรับโทรศัพท์
[ไอ้เวรเอ๊ย! จับตัวประกันได้ยังวะ!? จะเตรียมหนีกันอยู่แล้วเนี่ย!]
[ลูกพี่ครับ... คือผม...]
สักพักเสียงคู่สายก็เปลี่ยนไป
[นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจพูดสาย เราจับกุมสมาชิกคนหนึ่งของคุณไว้แล้ว ขอให้มอบตัวซะก่อนที่อะไรๆจะสายเกินไป]
*แกร๊ก*
โทรศัพท์ในมือของผู้ชายคนนั้นถูกบีบจนพังแตกไป
“ไอ้ไก่อ่อนนั่นโดนจับแล้ว!”
“บัดซบ!!”
เขาเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้งไปด้วยความโมโห ก่อนที่โทรศัพท์จะร่วงลงพื้นหลังกระแทกโดนอะไรบางอย่าง
“เอาไงดีลูกพี่! ขืนยื้อสถานการณ์อยู่อย่างนี้พวกเราซวยกันหมดแน่”
คนที่ถูกเรียกว่าลูกพี่ เอามือขวาดึงคอเสื้อของคนที่พูดเมื่อกี๊ไว้ด้วยความหงุดหงิด
“มันซวยตั้งแต่วันที่พวกเราเสียบอลแล้วโว้ย! เลิกทำตัวงี่เง่าแล้วไปเจรจาให้ไอ้พวกตำรวจมันยอมทำตามเงื่อนไขของเราซะ!!”
เขาผลักลูกน้องของตัวเองไปที่พื้น สร้างความไม่พอใจให้กับลูกน้องคนนั้นมาก แต่เขาก็ต้องทำตามที่สั่งมา
ลูกน้องคนนั้นถูกส่งไปตรงทางเข้าอาคารเพื่อเตรียมเจรจากับตำรวจอีกครั้ง โดยเขาจับพนักงานธนาคารเป็นตัวประกันไว้ด้วย
ก่อนที่เขาจะออกมาถึงหน้าประตูธนาคาร มีคนๆหนึ่งสะกิดไหล่ของเขา ทำให้เขารู้สึกเอะใจหันมา
“พี่คะ... นี่โทรศัพท์ของพี่เปล่าคะ”
คนร้ายคนนั้นก้มลงมามองที่โทรศัพท์ ซึ่งเป็นเครื่องที่หัวหน้าของเขาเขวี้ยงทิ้งไป
“ไม่ใช่น่ะ! นี่ไม่ใช่โทรศัพท์ของเรา--”
“เดี๋ยวนะ ทำไมแกถึง---!?”
หลังเท้าขวาของเธอคนนั้นเตะเข้าหน้าของผู้ชายคนนั้นอย่างจัง ทำให้ตัวประกันที่เขาจับอยู่หลุดมือไปด้วย
ร่างของเขากระเด็นไปชนโต๊ะเคาน์เตอร์ ซึ่งมีเสียงดังเกิดขึ้นมาจนแก๊งคนร้ายในธนาคารรู้สึกผิดปกติ
ผู้ชายคนนั้นยังมีสติ หันปากกระบอกปืนเล็งไปที่คนๆนั้น
“แก!!!”
*ปึ้ก*
ปืนในมือของคนๆนั้นหลุดมือหลังจากที่คนๆนั้นขว้างโทรศัพท์กระแทกมือของเขา
ต่อจากนั้น สิ่งที่คนร้ายโดนต่อมาก็คือท่อนแขนอัดลงไปที่อกจนจุกเกินกว่าจะประคองสติรับอาการเจ็บปวดเหล่านี้
และก็หมดสติไปในที่สุด...
ผู้หญิงที่ถูกจับมาเป็นตัวประกันคนนั้นได้แต่นั่งนิ่งมองดูเหตุการณ์ทุกอย่าง และพยายามถามคนๆนั้น
“เธอ... เป็นใครหรอคะ?”
“......ก็แค่...... คนที่หัวเสียเพราะโดนมือถือปาอัดหัวแค่นั้นเองค่ะ”
เธอ...? ใช่แล้วล่ะ...
คนที่มาอัดคนร้ายเมื่อกี๊พร้อมกับช่วยตัวประกันคนนั้นไว้ก็คือ
นรินทร์... แต่...
โทรศัพท์ที่หัวหน้าคนนั้นปาในห้อง บังเอิญไปโดนหน้าผากนรินทร์ที่แอบซ่อนตัวอยู่ตรงนั้นพอดิบพอดี หัวก็เลยแตกเลือดไหลออกมาเล็กน้อย
“คุณหนีออกไปข้างนอกเถอะค่ะ...”
“เดี๋ยวฉันจะจัดการที่นี่เอง”
“เอ๋!?”
“รีบไปเถอะค่ะ! และขอร้องว่าอย่าพึ่งให้ใครเข้ามาข้างในเด็ดขาดนะคะ”
พนักงานคนนั้นรีบวิ่งออกมาจากธนาคาร ในขณะที่นรินทร์กำลังเตรียมพร้อมที่จะจัดการคนที่เหลือแค่ 4 คน
“หึหึหึหึ... แค่ป่วนโรงเรียนฉันยังไม่พอ... ยังจะทำฉันหัวแตกแบบนี้”
“เห็นทีจะอัดแค่หมัดเดียวไม่ได้แล้ว!”
เธอเอามือซ้ายกำหมัดขวาไว้ เตรียมตัวเข้าสู่โหมดการต่อสู้อีกครา พร้อมด้วยไฟแห่งความโมโหที่หัวต้องมาอาบเลือดแบบไม่จำเป็นเช่นนี้
............
............