Destiny of Time โชคชะตาแห่งกาลเวลา

(ห้องสมุดโรงเรียนมาเจสติกวิทยา 12.25)

............

............

ทุกคนหันมามองที่ฉันที่อยู่ห้องสมุด แม้แต่เนลกับอั้มที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามฉันก็ยังอึ้งรับประทานไม่ต่างกัน

นั่นก็เพราะว่า

บนโต๊ะของฉันมีหนังสือเกี่ยวกับวิทยาศาสตร์กองพะเนินอยู่ไม่ต่ำกว่า 20 เล่ม แถมทุกเล่มฉันอ่านด้วยเวลาไม่ถึง 5 นาที

นั่นก็เพราะฉันจดจำเรื่องราวต่างๆในหนังสือได้ค่อนข้างแม่นยำ เป็นผลสืบเนื่องในฐานะตัวแทนผู้เชื่อมต่อเวลา

“เอ่อ... รินทร์... ไหนตอนนั้นบอกว่าจะไม่ทำเรื่องพวกนี้แล้วไง?” (เนล)

“เห? หมายถึงหนังสือนอกเวลาน่ะหรอ?”

“อื้อ...” (เนล)

“เห็นเธอไล่อ่านตั้งเยอะตั้งแยะแบบนี้ มีเหตุผลอะไรรึเปล่า?”

“ก็...... ไม่มีอะไรเป็นพิเศษหรอก แค่อยากอ่านเฉยๆน่ะ”

(อย่างน้อยถ้าหนังสือฟิสิกซ์ไรพวกนี้มีข้อมูลเกี่ยวกับพลังพิเศษ หรือกลไกเวลา ก็น่าจะพอเป็นประโยชน์ให้กับเราได้บ้าง)

(อาจจะมีข้อมูล ทฤษฎี หรืออะไรสักอย่างบันทึกเรื่องวัตถุที่เป็นสื่อเวลาเหล่านี้ก็ได้)

ฉันก้มหน้าก้มตาอ่านไปเรื่อยๆ เพื่อนทั้งสองคนของฉันถึงกับแปลกใจจนคุยซุบซิบกันเลยทีเดียว

“รินทร์แปลกไปเนอะ ว่ามะ?” (อั้ม)

“นั่นสิ... ตั้งแต่เมื่อวานก็รีบไปไหนกับมีนก็ไม่รู้” (เนล)

“และไหนจะกองหนังสือนั่นอีก ไม่ใช่แค่สนใจวิทยาศาสตร์ แต่กลับอ่านเร็วจนไม่น่าจะเป็นไปได้อีกด้วย” (เนล)

“......ที่ผ่านมา เกิดอะไรขึ้นกับเธอกันนะ?” (อั้ม)

พวกเขาทั้งสองคนเป็นห่วงฉันที่มีบุคลิกบางอย่างแปลกไปในสายตาของพวกเขา ซึ่งมันก็ไม่ใช่เรื่องผิดปกติอะไรสำหรับเรา

ฉันปิดหนังสือฟิสิกซ์เล่มล่าสุด ซึ่งใช้เวลาอ่านเสร็จไวมากเหมือนเดิมจนเนลกับอั้มทำหน้าอึนไปเลย

“อ่าน...จบอีกเล่มแล้วหรอ?”

“อื้อ...... แต่ว่า ไม่ได้ข้อมูลอะไรเลย”

“ข้อมูล?”

“ไ-ไม่มีอะไรหรอก เดี๋ยวฉันมานะ ไปเข้าห้องน้ำก่อน”

ฉันรีบวิ่งไปเข้าห้องน้ำ ทิ้งให้พวกเธอทั้งสองคนนั่งงงไปตามๆกัน

(ในห้องน้ำ)

*ซ่า ซ่า*

อะ นั่นเป็นเสียงฉันกำลังล้างมือเองแหละ

“เห้อ... พอในหัวคิดแต่เรื่องพวกนี้แล้วทำตัวแปลกๆทั้งวันเลย”

“พยายามหาข้อมูลยังไง ก็ไม่ได้เรื่องตามที่ต้องการเลยสักนิด แถมอีตาวอร์เรนยังช่วยอะไรไม่ได้อีก”

“แต่ก็อย่างว่าแหละ... พลังที่อยู่เหนือกว่าความรู้ของมนุษย์แบบนั้น จะไม่มีใครรู้จักก็คงจะไม่ใช่เรื่องแปลก”

(แต่ที่น่าแปลกจริงๆ......)

(ทั้งคนที่ชื่อว่าควอส หรือสองคนนั้นจากกลุ่มซิลเวอร์โลตัส รวมถึงฉันและวอร์เรน... พวกเราทุกคนล้วนแต่ก้าวข้ามเวลาขั้นพื้นฐานของมนุษย์ผ่านนาฬิกาที่มีทั้งนั้น)

(ถ้านาฬิกานี่คือสาเหตุของเรื่องลึกลับพวกนั้น......)

(จุดเริ่มต้นของมันจะเป็นยังไงกันนะ)

*ดึ่ง ดึง ดึ๊ง*

อ๊ะ นี่คือเสียงสัญญาณของโรงเรียนฉันเอง เวลามีสัญญาณนี้ แปลว่าทั้งโรงเรียนจะได้ยินเรื่องที่เตรียมจะประกาศ

“ขณะนี้ ขอให้นักเรียนและบุคลากรทุกคนอยู่แต่ภายในโรงเรียน หากมีกิจจำเป็นเร่งด่วนที่จะต้องออกไปภายนอกโรงเรียน ขอให้แจ้งแก่เจ้าหน้าที่ธุรการในการประสานงานด้วย ขอบคุณค่ะ”

นักเรียนในโรงเรียนทุกคนหัวเราะสนุกสนาน เพราะคิดว่าประกาศนี่เป็นเรื่องมาอำกันเล่น นักเรียนทุกคนไม่สามารถออกภายนอกโรงเรียนได้อยู่แล้ว เลยไม่ค่อยมีใครสนใจเรื่องนี้

แต่อั้มที่ได้ยินเสียงประกาศนั้น กำลังสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นภายนอกโรงเรียนรึเปล่า

“ประกาศเมื่อกี๊มันอะไรกันน่ะ?”

“หรือว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นข้างนอกโรงเรียน?”

ไม่นานนักก็มีนักเรียนคนหนึ่งตะโกนขึ้นมาลั่นห้องสมุด

“ทุกคน!! ดูข่าวนี่เร็ว!!!”

นักเรียนชายคนนั้นหยิบโทรศัพท์มือถือมาเปิดช่องทีวีที่กำลังรายงานข่าวด่วนที่เกิดขึ้นในละแวกใกล้เคียงกับโรงเรียนมาเจสติกวิทยา

ทุกคนพอรู้ว่าเป็นเรื่องใหญ่ ก็กรูกันมาดูข่าวที่เด็กคนนั้นเปิด ไม่เว้นแม้แต่บรรณารักษ์ห้องสมุด ส่วนเด็กนักเรียนบางคนเดินไปเปิดทีวีที่ปกติไม่ให้ใครใช้เพราะส่งเสียงรบกวนเพื่อติดตามข่าวสารเหมือนคนอื่นๆ

“ขณะนี้... มีชายฉกรรจ์จำนวน 5 คนบุกเข้ามาปล้นธนาคาร โดยจี้พนักงานไว้เป็นตัวประกันเพื่อแลกกับการหลบหนี”

“เจ้าหน้าที่ตำรวจกำลังปิดล้อมทางเข้าออกเพื่อไม่ให้คนร้ายหลบหนี และกำลังเจรจากับคนร้ายเพื่อยอมปล่อยตัวประกัน แต่ทางคนร้ายยืนกรานว่าจะต้องปล่อยพวกตนเท่านั้น”

“หากมีความคืบหน้ายังไง ทางเราจะแจ้งให้ทราบอีกครั้ง”

“รายงานด่วนจาก นายกิตติ ทองสาย”

............

นักเรียนที่ตอนแรกหัวเราะคิกคักกันในตอนแรก เริ่มจะแสดงสีหน้ากังวลออกมา

“นี่มัน... หรือว่าจะเป็นแก๊งเดียวกันกับเมื่อ 2 วันก่อน”

“ต้องใช่แน่ๆ! แต่แก๊งนั้นมี 6 คนหนิ อีกคนหายไปไหน!?”

“ไม่รู้เหมือนกันแฮะ อาจหนีไปกบดานไม่ได้รวมอยู่ในกลุ่มนี้ก็ได้”

“ไม่คิดว่ามันจะกล้าก่อเหตุซ้ำอีกนะ คราวนี้พวกตำรวจคงไม่ปล่อยไปง่ายๆแน่”

“แต่น่ากลัวจังนะ... จุดเกิดเหตุอยู่ห่างกับที่นี่ไม่ถึง 400 เมตรเลยด้วยซ้ำ”

“ก็ว่าเมื่อกี๊เหมือนได้ยินเสียงรถตำรวจขับผ่าน นึกว่าหูแว่วไปเอง”

นักเรียนทุกคนคุยกันจนเริ่มจะวุ่นวาย บรรณารักษ์เลยบอกให้ทุกคนอยู่ในความสงบ และย้ำว่าโรงเรียนจะไม่ได้รับผลกระทบแน่นอน

“เนล! อั้ม! เกิดอะไรขึ้นน่ะ?”

ฉันพึ่งออกมาจากห้องน้ำ เลยไม่ทันได้รู้ว่าเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น ถึงได้มีประกาศไปทั่วโรงเรียนแบบนี้

เนลที่เห็นฉันสงสัย เลยอธิบายเรื่องจากข่าวด่วนที่พึ่งออกเมื่อกี๊

“ธนาคารมหาพรสาขาใกล้โรงเรียนเรากำลังถูกปล้นน่ะ จากแก๊งโจรกรรม 5 คนที่เคยปล้นธนาคารอีกที่หนึ่งมาแล้วเมื่อ 2 วันก่อน”

อั้มยื่นโทรศัพท์ให้ฉันดูรายงานข่าวย้อนหลัง

“นี่ไงรินทร์ อันนี้เป็นรายงานด่วนไม่กี่นาทีที่แล้วนี่เอง สถานการณ์ตอนนี้คงยังวุ่นวายอยู่เหมือนเดิม”

“.........อย่าไปสนใจเลย ไม่มีเรื่องอะไรที่เราช่วยได้หรอก พวกเราเป็นแค่นักเรียน ม.ปลาย ธรรมดาเองนี่เนอะ ปล่อยให้เจ้าหน้าที่ตำรวจเขาเป็นคนจัดการไปดีกว่า”

“อ-อื้ม”

ห้องสมุดตอนนี้กลับมาสงบ ไม่วุ่นวายเหมือนตอนแรกที่ฉันพึ่งออกมาจากห้องน้ำ แต่สำหรับฉันตอนนี้กำลังคิดเรื่องบางอย่างที่คนธรรมดาอย่างเนลกับอั้มไม่คิดกัน

(ไม่มีเรื่องอะไรที่เราช่วยได้หรอก... มันก็อาจจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ เพราะเนลกับอั้มเป็นเพียงคนธรรมดา... แต่ว่า...)

(เราควรจะปล่อยไปแบบนั้นแล้วจริงๆงั้นหรอ...... มันอาจไม่ใช่เรื่องที่เกี่ยวกับเรา แต่ถ้าปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไป... ถ้าหาก... เหตุการณ์มันบานปลายจนมาถึงบริเวณโรงเรียนที่เราอยู่แบบนี้แล้วล่ะก็)

*ปั้ง*

มีเสียงปืนดังขึ้นที่สนามหญ้าหน้าโรงเรียน ทุกคนแตกตื่นกันไปดูมากว่าเกิดอะไรขึ้นตรงนั้น

ฉันกับพวกเนลเองพยายามแทรกคนที่ยืนดูอยู่ตรงหน้าต่างจนเห็นเหตุการณ์ตรงนั้น

มีผู้ชายสวมแว่นตาดำกับผ้าปิดปากทึบจับนักเรียนผู้หญิงที่ดูเหมือนจะอยู่ชั้น ม.ต้น คนหนึ่งเป็นตัวประกัน

มือขวาของเขาถือปืนพกอยู่หนึ่งกระบอก เสียงปืนเมื่อกี๊คงเป็นเสียงที่เขายิงขึ้นฟ้าเป็นแน่

“อยู่เฉยๆซะนังนี่! ไม่อย่างนั้นฉันยิงไส้แตกไม่รู้ด้วยนะ”

เด็กคนนั้นร้องไห้ด้วยความกลัว ทุกคนเองก็แตกตื่นมาก อาจารย์ที่อยู่แถวสนามหญ้าหน้าโรงเรียนไล่ให้เด็กนักเรียนแถวนั้นหลบไป ก่อนจะพยายามไกลเกลี่ยกับคนๆนั้น

“ใจเย็นก่อนนะคะ! วางอาวุธและปล่อยตัวนักเรียนของเราด้วยเถอะค่ะ!”

อาจารย์คานิลีโอพยายามรวบรวมความกล้าไกล่เกลี่ยกับคนๆนั้น โดยอาจารย์คนอื่นเองก็พยายามขอร้องในแบบเดียวกัน

“ไม่ต้องมาเจรจา! บอกให้ตำรวจพวกนั้นปล่อยตัวพรรคพวกของฉันซะ! ไม่อย่างนั้นยัยนี่ไม่รอดแน่”

โจรคนนั้นเหวี่ยงเด็กที่อยู่ตรงแขนซ้ายของตัวเองจนเด็กคนนั้นร้องเจ็บออกมา แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยตัวอยู่ดี

“ทำไมกัน... ทำไมถึงมีหนึ่งในคนร้ายมาอยู่ที่นี่ได้!?”

อาจารย์ผู้ชายแก่ๆคนหนึ่งตั้งข้อสงสัยขึ้นมา เพราะที่นี่อยู่ห่างจากจุดเกิดเหตุพอตัว และไม่รู้เหตุผลว่าทำไมผู้ร้ายคนนั้นถึงเลือกที่นี่ ซึ่งอาจารย์คานิลีโอก็อธิบายให้อาจารย์คนนั้นฟัง

“เพราะที่นี่เป็นโรงเรียนยังไงล่ะคะ อาจารย์ธนกฤต... เจ้าพวกนี้คงวางแผนล่วงหน้าไว้แล้วว่าจะแบ่งกลุ่มเป็นสองกลุ่ม โดยกลุ่มหนึ่งวางแผนจี้ปล้นตามปกติ ส่วนอีกกลุ่ม หรือก็คือเจ้าหมอนี่ จะวางแผนจับตัวประกันเพื่อเพิ่มมูลค่าการต่อรองในการหลบหนีมากขึ้น!”

“ฮ่าฮ่าฮ่า! เก่งดีนี่ที่เดาแผนของพวกเราออก แล้วมันยังไงกันล่ะ! ยังไงพวกแกก็ต้องยอมฉันอยู่ดี”

“หรืออยากให้เด็กคนนี้ตาย ห๊า!!”

คนร้ายคนนั้นหัวเราะ พร้อมกับจ่อปืนขู่เด็กคนนั้นใกล้ขมับมากขึ้น

เด็กคนนั้นร้องไห้เรียกอาจารย์ให้ช่วยเธอ

“อาจารย์... ช่วย... ช่วยหนูด้วย!”

อาจารย์หลายคนไม่รู้ว่าจะทำยังไง ในตอนนั้นมีอาจารย์หนุ่มอีกคนหนึ่งที่ตัวสั่นด้วยความกลัวพูดอะไรบางอย่างออกมา

“แย่... แย่แน่ๆ... ขืนเกิดเรื่องแบบนี้ในโรงเรียนได้เป็นข่าวใหญ่แน่ๆ! ชื่อเสียงที่โรงเรียนอุตส่าห์สั่งสมมาต้องป่นปี้ไปหมดแน่--”

“หุบปากไปซะ ไอ้บ้า!!”

อาจารย์คานิลีโอตวาดใส่อาจารย์หนุ่มคนนั้นดังลั่นไปเกือบทั่วทั้งสนาม ซึ่งสร้างความตื่นตะลึงให้กับกลุ่มอาจารย์กันเองและแม้แต่คนร้ายนั่นด้วย

พร้อมกับเดินไปกระชากคอเสื้อของอาจารย์คนนั้นด้วยใบหน้าที่โมโหจัด

“แกเห็นชีวิตนักเรียนเป็นอะไร......”

“เป็นเพียงแค่ก้อนหินที่จะโยนทิ้งโยนขว้างไปง่ายๆแค่นั้นเองหรอ?”

“ชีวิตนักเรียนสำหรับแกมันมีค่าน้อยกว่าชื่อเสียงและเกียรติยศของโรงเรียนที่แกเคารพนักเคารพหนารึยังไงกัน!!?”

คำพูดของอาจารย์คานิลีโอทำให้คนๆนั้นร้องไห้ออกมา และพยายามยกมือไหว้ขอโทษเธอ

“ขอ-ขอโทษด้วยครับ!! ผม... ผมพูดไปโดยรู้เท่าไม่ถึงการณ์!”

“ไม่ต้องมาแก้ตัว!!”

“โอ๊ย”

หนุ่มคนนั้นถูกอาจารย์คานิลีโอผลักล้มลงกับพื้น ซึ่งครูชายหลายคนพยายามห้ามแล้วแต่ก็ไม่เป็นผล

“คนที่เห็นค่าชื่อเสียงเกียรติยศมากกว่าชีวิตของเด็กนักเรียนที่ผู้เป็นครูต้องปกป้องดูแล”

“อย่าได้เรียกว่าตัวเองเป็นครูอีกเลย”

พูดจบ อาจารย์คานิลีโอก็หันไปทางคนร้ายเพื่อขอต่อรองอะไรบางอย่าง

“ฉันมีข้อเสนอ”

“หืม... เธอคิดจะมาไม้ไหนกันล่ะ?”

อาจารย์เอามือทาบอก และขอร้องคนร้ายคนนั้น

“จับฉันเป็นตัวประกันแทนเด็กคนนั้นทีเถอะ!”

ทุกคนที่อยู่ตรงสนามหญ้าตื่นตะลึงกันหมด ทั้งนักเรียนและอาจารย์ หรือแม้แต่ผอ. ที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่ข้างบนอาคาร ก็กำลังวิ่งลงมาเพื่อห้ามอาจารย์คานิลีโอ

“อย่าทำแบบนั้นเลยครับ! ถ้าทำแบบนั้นมันก็ค่าไม่ต่างกันหรอก!”

“ใช่ค่ะ! ชีวิตของอาจารย์เองก็มีค่านะคะ! อย่าเอาชีวิตแลกชีวิตเลยค่ะ”

อาจารย์คานิลีโอนิ่งไปชั่วขณะ ก่อนที่ผอ.จะเดินมาถึงพร้อมกับห้ามเธอเช่นเดียวกัน

“อย่าทำแบบนั้นเด็ดขาด คุณคานิลีโอ... จะชีวิตของครูหรือของนักเรียนมันก็มีค่าเท่ากันทั้งนั้น”

“ผมโทรเรียกตำรวจแล้ว อีกไม่นานก็คงจะมาแน่”

“......คุณคานิลีโอ?”

สิ่งที่ผอ.พูด ไม่ได้ทำให้ความคิดของเธอเปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย

“หน้าที่ของครู... คือปกป้องดูแลเด็กนักเรียน... เรื่องแค่นี้น่ะ...”

“ฉันยอมได้ค่ะ!”

อุดมคติของเธอทำให้อาจารย์หลายคนชื่นชมในความกล้าหาญและความเสียสละของเธอมาก แต่ทว่ามันไม่ได้ผลกับผู้ชายคนนั้นเลยสักนิด

“เหอะ! คิดจะแลกเปลี่ยนตัวประกันงั้นหรอ!? ฝันไปเถอะ!”

“ถ้าอยากจะแลกชีวิตนักเรียน ก็ต้องส่งนักเรียนมาแลกเซ่! ฉันไม่สนใจจะจับอาจารย์มาเป็นตัวประกันหรอกนะเฟ้ย”

บรรยากาศทั้งหมดเริ่มตึงเครียดขึ้นเรื่อยๆ คนร้ายไม่ยอมแลกเปลี่ยนเด็กคนนั้นกับอาจารย์คานิลีโอ เธอเจ็บใจที่ช่วยอะไรเด็กคนนั้นไม่ได้เลย

“งั้นให้ฉันเป็นตัวประกันแทน!”

ท่ามกลางเหล่าความตื่นตะลึงของคณาจารย์และนักเรียนที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด...

ฉัน... อาสาเป็นตัวประกันแทนเด็กคนนั้น

เนลกับอั้มไม่รู้ว่าฉันเดินไปตั้งแต่เมื่อไร ส่วนมีนที่ดูเหตุการณ์อยู่ตรงหน้าห้องชมรมหัตถกรรมก็ไม่ได้แปลกใจมาก แต่ก็เป็นห่วงเรา (ในมือของเธอยังคงถือกล่องข้าวอยู่)

ผอ. เห็นฉันเดินมาใกล้ๆ ตอนนี้เขาไม่ได้ชักสีหน้าไม่สบอารมณ์เหมือนแต่ก่อน คงเพราะญาดาอธิบายเรื่องต่างๆให้เขาฟัง และเขาเองก็เข้าใจมุมมองของฉัน

เรื่องนั้นเอาไว้ทีหลัง ที่สำคัญตอนนี้คือบรรยากาศตึงเครียดที่เกิดขึ้น

อาจารย์คานิลีโอเดินมาจับไหล่ห้ามฉันไม่ให้ทำแบบนั้น

“นรินทร์! เธอพูดอะไรออกมาน่ะรู้ตัวรึเปล่า!?”

“อย่านะ อย่าทำเด็ดขาด! ชีวิตของเธอเองก็มีค่าเหมือนกันนะ”

*ปั้ง*

หมอนั่นยิงปืนขึ้นฟ้าสร้างความแตกตื่นให้กับคนแถวสนามหญ้า ยกเว้นฉันที่ไม่รู้สึกแปลกใจกับบรรยากาศแบบนี้

เพราะหนักกว่านี้ฉันก็เจอมาแล้ว

“เลิกทะเลาะกันได้แล้วโว้ย!”

“เธออยากจะเป็นตัวประกันมากนักใช่ไหม!?”

เจ้านั่นหันปืนมาทางฉัน ในขณะที่เด็กที่ถูกจับยังคงร้องไห้ไม่หยุด

“โอ้ว แม่สาวน้อย... เดินมาใกล้ๆพี่สิจ๊ะ”

แม้ว่าสถานการณ์จะตึงเครียดยังไง ก็ไม่ทำให้จิตใจฉันหวั่นไหวได้

ฉันเดินตรงไปอย่างช้าๆ อาจารย์พยายามตะโกนห้ามฉัน ซึ่งฉันไม่ได้สนใจเลยแม้แต่น้อย นักเรียนทุกคนก็เริ่มเป็นห่วงและพูดถึงความบ้าเสียสติของฉันกันมากขึ้น

เนลกับอั้มเองก็คิดว่าฉันเสียสติไปแล้วเหมือนกัน

“นรินทร์เสียสติไปแล้วงั้นหรอ?”

“หยุดนะ!! รินทร์!”

ฉันเดินจวนใกล้จะถึงตัวของเจ้านั่น ตอนนี้ห่างเพียงแค่ 4 เมตรเท่านั้น

ราวกับเวลามันเดินช้าลง คงเพราะว่าฉันคำนวณเวลาทั้งหมดได้อย่างถี่ถ้วน ไม่มีช่องว่างเวลาที่ผู้คนมักมองข้าม

“เด็กดี... มาสิ...... และเดี๋ยวพี่จะปล่อยให้เป็นอิสระเอง”

(โกหก)

ฉันฟังยังไงก็รู้ว่าฉันไม่มีทางรอดอยู่แล้ว ผู้ชายคนนี้กำลังโกหก

เพราะว่า... ภาพที่ผู้ชายคนนี้จะฆ่าเด็กคนนั้นมันโผล่เข้ามาในหัวหลังจากฉันเดินมาตรงนี้...

(มันไม่คิดจะทำตามสัญญาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว... ถ้าพวกอาจารย์ทำตามเงื่อนไขที่มันขอมา)

(เด็กคนนั้น... ก็ต้องโดนฆ่าอยู่ดี)

ตรงห้องชมรมหัตถกรรม เพื่อนในชมรมของมีนเริ่มกังวลมากขึ้น เลยถามมีนเกี่ยวกับเรื่องของฉัน

“มีน... นรินทร์เพื่อนของเธอเป็นอะไรไป? เขาเสียสติไปแล้วงั้นหรอ?”

“ไม่หรอก......”

“เอ๋?”

“............รินทร์น่ะ... ไม่โดนคนเลวๆแบบนั้นจัดการได้หรอก”

............

ในวินาทีที่ตัดสินชะตาชวิตของเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง

ระยะห่าง 1 เมตรคือจุดชี้ขาดว่านรินทร์จะสามารถช่วยเด็กคนนั้นได้หรือไม่

ทันทีที่เธอเข้าถึงระยะตัวของผู้ชายคนนั้น...

เจ้านั่นเหวี่ยงผู้หญิงที่จับอยู่ออกไปทางด้านซ้าย และยังคงหันปากกระบอกปืนเล็งที่นรินทร์

ในจังหวะที่มันเหวี่ยงเด็กคนนั้นออกไป... นรินทร์เริ่มรุกด้วยการใช้ขาขวายันพื้นเพื่อดีดตัวออกไปด้านขวาของผู้ชายคนนั้น

ช่วงที่นรินทร์ดีดตัว ผู้ชายคนนั้นรู้ตัวอยู่แล้วว่าอาจโดนเล่นไม้นี้ เลยพยายามหันปากกระบอกปืนตามมา

*ปั้ง*

แม้เพียงแค่เสี้ยววิ ก็สามารถหลบหลีกทิศทางกระสุนได้ไม่ยาก

นรินทร์สามารถอ่านทิศทางที่กระสุนจะถูกยิงออกมา รวมถึงจุดที่นรินทร์จะต้องหลบได้

เธอใช้ขาซ้ายยันพื้นด้านหน้าไว้หลังจากที่ถีบส่งมาด้วยขาขวา เบรกตัวเองเพื่อให้กระสุนนั้นเฉี่ยวผ่านหน้าของเธอไปเพียง 10 เซนเท่านั้น

“เวรเอ๊ย!!”

เมื่อยิงไม่โดน ผู้ชายคนนั้นเริ่มลุกลี้ลุกลนแล้ว พยายามที่จะยิงอีกรอบ

แต่คราวนี้นรินทร์ไม่ปล่อยโอกาสนั้น หลังจากที่เธอยันพื้นด้านหน้าด้วยขาซ้าย เธอเขยิบตัวเองโดยใช้แรงจากขาขวาดีดตัวเองเข้าประชิด

“ฉันจะไม่ปล่อยให้แก”

ต่อจากนั้น เธอรวบรวมพลังทั้งหมดไว้ที่เท้าซ้าย

“ได้ทำอะไรตามใจชอบหรอก!!”

*ตุ้บ!!!*

เธอเตะเสยปลายคางของคนๆนั้นอย่างเต็มแรง จนปืนของเขากระเด็นหลุดออกมา ตาเหลือกมองขึ้นฟ้า

คนๆนั้นสลบทันทีเมื่อโดนเตะเข้าเต็มแรงขนาดนั้น

สายตาของทุกคนได้แต่จับจ้องด้วยความตะลึงกันเป็นแถบๆ ยกเว้นมีนที่ยิ้มอย่างภูมิใจ

............

............